ကေန႔ညေန ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ရပါဦးမယ္။ ဆယ္ရက္ၾကာမွာပါ။ အသြားတစ္ရက္၊ အျပန္တစ္ရက္ အပိုေဆာင္းရင္ ေပါင္း ၁၂ ရက္တာ အင္တာနက္နဲ႔ ကင္းေ၀းရာ ရြာကေလးမွာ သြားေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြန္မန္႔ေတြ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို အခ်ိန္မဆိုင္း ေမာ္ဒရိတ္လုပ္ေပးႏိုင္၊ ျပန္ၾကားႏိုင္ျခင္း မရိွမွာကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူၾကေစလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မၾကာေသးခင္က ထြက္ထားတဲ့ “မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔”ထဲက ေနာက္တစ္ပုဒ္ကို စာျမည္းအျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ရျပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
ေယာက္်ားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္လွ်င္
၁။
ဆရာဦးေအာင္သိန္းေက်ာ္
ဆရာ့ကို ကြ်န္မအေဖကဲ့သို႔ သေဘာထား၍ တိုင္ပင္ပါရေစ ဆရာ။
သည္လိုပါ ဆရာ၊ ကြ်န္မအိမ္က ကြ်န္မကို သူတို႔သေဘာတူတဲ့သူနဲ႔ မႏွစ္က စီစဥ္ပါတယ္။ ကြ်န္မဘဝမွာ ရည္းစားလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလူကိုလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက အတင္းစီစဥ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ သူနဲ႔ စေတြ႔တာပါ။ သူက ကြ်န္မနဲ႔ သိတာ ၾကာပါၿပီ။ ရည္းစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကိစၥ မတိုင္ခင္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ ရွိၾကပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ေပါ့ ဆရာရယ္၊ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ရည္ငံၾကတယ္။ အိမ္က လံုးဝ သေဘာမတူပါဘူး။ သူက ကြ်န္မထက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ပါတယ္။ အိမ္က ဟိုလူနဲ႔ စီစဥ္ခ်ိန္မွာ သူက တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ သင္တန္း သြားတက္ေနရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ သူ႔ဆီ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူက အခ်ိန္ဆြဲထားဖို႔ မွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူက အဲဒီ့ၿမိဳ႕ကေန ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားဖို႔ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕မွာ သင္တန္း ဆက္တက္ရဦးမယ္တဲ့။ သူ ျပန္လာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မအိမ္ကလည္း လံုးဝ အလြတ္မေပးဘူး။ သူ႔ဆီက ဖုန္းဆိုရင္ ေပးမကိုင္ဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔သူ မနည္း ဆက္သြယ္ရတာပါ။ အျပင္မွာ ဖုန္းအဆက္ အသြယ္ရတဲ့ တစ္ရက္မွာ သူက သူရွိရာကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ မွာတယ္။ အိမ္ကလည္း ဇြတ္စီစဥ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ သူ႔ဆီကို စြန္႔စြန္႔စားစား လိုက္သြားခဲ့တယ္။
မနက္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ထြက္ေျပးလာရတာပါ ဆရာရယ္။ ပိုက္ဆံဆိုလို႔ လက္ထဲမွာ က်ပ္ ၆၀ဝ၀ ပဲ ပါတယ္။ အဝတ္ ႏွစ္စံုေလာက္နဲ႔ အလြတ္ ေျပးခဲ့တာပါ။ သူ႔ဘက္ကလည္း ဟိုလူ႔ရန္က လြတ္ေအာင္သာ ေခၚရတာပါ၊ လက္ထပ္လို႔ မရပါဘူး။ သူက ႏိုင္ငံေတာ္စရိတ္နဲ႔ ပညာသင္ သြားရမွာဆိုေတာ့ လူလြတ္ကိုမွ ေရြးလႊတ္တာပါ။ ကြ်န္မ မရွက္တမ္း ေျပာရရင္ သူမွ သူပဲ ခ်စ္မိလို႔သာ စြန္႔စားရတာပါ ဆရာရယ္။
ကြ်န္မရဲ႕လက္ဝတ္လက္စားနဲ႔ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက ေငြနဲ႔ သူရွိရာ ၿမိဳ႕မွာ သံုးလေလာက္ ၾကာပါတယ္။ အိမ္က ရွာေပမယ့္ အပုန္းေကာင္းေတာ့ မမိခဲ့ပါဘူး။ မိမယ့္ မိေတာ့လည္း အေမ ကိုယ္တိုင္နဲ႔ တိုးတာေပါ့။
ကြ်န္မေလ အရွက္၊ သိကၡာနဲ႔ မိသားစုဂုဏ္ကို မငဲ့ဘဲ သူ႔ကိုပဲ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ သူ ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ သူ႔ဘက္က လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူးလို႔ကို ညာေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘက္က လူႀကီးေတြထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ အမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ပါေတာ့ ကြ်န္မေျပာတာ လက္မခံပါဘူး။ လူႀကီးေတြက အျပင္မွာ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ နားလည္မႈနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ဘက္က ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးခိုင္းပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူနဲ႔ ကြ်န္မလည္း ညားေနပါၿပီ ဆရာရယ္။
သည္လိုနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ သူနဲ႔ တရား႐ံုးမွာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က စၿပီး မေျပလည္တာပါပဲ။ သူ႔ကို ယူလို႔ ကြ်န္မအိမ္က အေမက လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ ညီမ အပါအဝင္ေပါ့။ သူကလည္း ကြ်န္မတို႔ကပဲ သူ႔ကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး လက္ထပ္ခိုင္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ကြ်န္မ သူ႔ကိုေထာင္ဖမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မ မိသားစုကလည္း သေဘာမက်ပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔သာ ေပးစားတာပါ။ ဒါကို သူက ခဏ ခဏ စကားနာထိုးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ ကို ေၾကာက္ပါတယ္ ဘာညာနဲ႔။ ကြ်န္မ သည္းခံပါတယ္။
လက္မွတ္ထိုးေတာ့လည္း ကြ်န္မတို႔ပဲ တာဝန္ယူရတာပါ။ ဟိုမွာ ေနေတာ့လည္း ေနေရး၊ စားေရး ကြ်န္မအိမ္က တာဝန္ယူတာပါပဲ။
သူက တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔လို႔ သူ႔မိဘကို ခ်က္ခ်င္း မေျပာပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္လို႔ ကြ်န္မအိမ္ကို ကြ်န္မ လိမ္ေပးခဲ့ရတာပါ။ သူ႔လစာဆိုလည္း မထိပါဘူး။ သူ႔လခ တစ္လ တစ္ေသာင္း သံုးေထာင္က်ပ္ကေန တစ္သိန္း ႏွစ္ေသာင္းအထိ တိုးသြားေပမယ့္ ကြ်န္မ တစ္ျပားမွ မခံစားခဲ့ပါဘူး။
ဧၿပီမွာ သူ႔မိဘဆီ ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မကိုေခၚသြားတယ္။ သူ႔အိမ္က ကြ်န္မတို႔ လက္ထပ္ထားတာ မသိေတာ့ ကြ်န္မေရွ႕မွာ အခ်ိဳသတ္ၿပီး ကြယ္ရာမွာ သေဘာမတူေၾကာင္း သူတို႔သားကို ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မကို သေဘာ မတူရေအာင္ ကြ်န္မ အေဖက အရာရွိပါ၊ အေမက ဆရာဝန္ပါ၊ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း ပညာတတ္ပါပဲ။ ကြ်န္မတို႔ ေဆြမ်ိဳး၊ ေငြေၾကးအင္အားအရ သူတို႔ထက္ေတာင္ သာပါတယ္။
အျပစ္ရွာပံုက ဆရာရယ္၊ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးလို႔တဲ့။ သူ႔အေမကေတာ့ ဝတၳဳေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေရာဂါတက္ျပတာေပါ့ ဆရာ။ သူ႔မွာ ဘာမွ ေျပာေလာက္ေအာင္ မရွိပါဘူးဆရာ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ သူ႔ကိုခ်စ္လို႔ ဘာကိုမွ မမက္ေမာဘဲ သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့တာပါ။ သည္ေလာက္ ဒုကၡခံခဲ့တာပါ။ တစ္မ်ိဳးလံုးကို အာခံခဲ့ရတာပါ။ ကြ်န္မအိမ္က သူ႔အိမ္ က သေဘာမတူတာသိရင္ ျပႆနာ ပိုတက္မွာစိုးလို႔ ဖံုးထားခဲ့ပါတယ္။
သည္ၾကားထဲ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့လည္း ဖ်က္ခ်ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ဝန္ ဖ်က္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ဖုန္းဆက္တိုင္း အမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ လက္ထပ္ရတာ၊ မေက်နပ္ဘူး ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မမွာ ေယာကf်ားနဲ႔ေဆြမ်ိဳးၾကားမွာ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ သူ သြားခါနီးမွာ ပိုဆိုးလာတယ္။ ကြ်န္မနဲ ႔သေဘာမတူလို႔ သူ႔မိဘက တျခားလူနဲ႔ စီစဥ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ကြ်န္မကို ေမးတယ္။
အဲ့ဒါ သူ ကြ်န္မကိုခ်စ္ရင္ ေမးရမယ့္ေမးခြန္းကို မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြ်န္မ ထင္တယ္။ သူ႔အိမ္ကို နားလည္ေအာင္ ကြ်န္မတို႔ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ ကြ်န္မေတာင္ အေျခအေနဆိုးႀကီးထဲက မိန္းမသားတန္မဲ့ စြန္႔စားခဲ့ရေသးတာ သူစြန္႔စားသင့္တယ္လို႔ ကြ်န္မ ေျပာေတာ့ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရတယ္။
အေမက အဆင္မေျပတာသိလို႔ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ ကြ်န္မကို သူ ခ်စ္လို႔ ယူတာမဟုတ္ဘူး၊ အစကတည္းက လက္ထပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ဘူးလို႔ အေမ့ကို သူေျပာတယ္။ ကြ်န္မေလ ႐ူးသြားသလိုပဲ။
အေမက သူ႔ကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ တကယ္က သူ႔ကို အေရးယူလို႔ ရတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္း မရွင္းရင္ လုပ္သက္လည္း အေလွ်ာ့ခံရမယ္၊ ပညာသင္လည္း မလႊတ္ဘူး။ လူႀကီးေတြက နားလည္မႈနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ကို လုပ္ေပးထားတာ၊ ဒါကို သူလည္း သိတယ္။ ကြ်န္မေလ အေမ့ကို ေျခသလံုး ဖက္မတတ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ဒုကၡ မေပးဖို႔။ သူ အခု ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားပါၿပီ။
အခု သူ႔ အေနအထားက သူက စၿပီး လမ္းမခြဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္က စီစဥ္ရင္ေတာ့ သူ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သေဘာက ကြ်န္မက စၿပီး ကြာရွင္းေပးေစခ်င္တဲ့သေဘာ ေျပာတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စာပဲ ရွိတယ္။ မစဥ္းစားခ်င္ဘူးတဲ့။
ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ပါ။ ရက္ရက္စက္စက္ လူမဆန္စြာ ဆံုးျဖတ္ခံရတဲ့ ကေလးေလးေပါ့။ ကြ်န္မ ထပ္ မရက္စက္ရက္ဘူး။ သူလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တာဝန္ယူဖို႔ ေနေနသာသာ ေနေကာင္းရဲ႕လားေတာင္ ေမးေဖာ္မရဘူး။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ အိမ္ကလည္း နင့္ထိုက္နဲ႔ နင့္ကံဆိုၿပီး ပစ္ထားတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါး၊ ေငြေၾကးက လြဲရင္ ေဆးခန္းေတာင္ လိုက္မေပးဘူး။
ကြ်န္မ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ နာလည္း နာတယ္။ သူကေတာ့ ဒါေတြ မစဥ္းစားဘူး။
ဆရာရယ္ ကြ်န္မ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပါ။ သူက လြဲရင္ တျခားေယာကf်ားနဲ႔ မပတ္သက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေတြကို သူ သိလ်က္နဲ႔၊ ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ မင္းတို႔အင္အားနဲ႔ ေယာက္်ား မရွားပါဘူးတဲ့။ ကြ်န္မ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ မသိလို႔ တိုင္ပင္တာပါ။ ကြ်န္မမွာ ဘယ္သူ႔မွ တိုင္ပင္စရာ မရွိဘူး။ မိဘကလည္း အျပစ္တင္၊ ေယာက္်ားကလည္း အျပစ္တင္ ကြ်န္မ ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ။သူ႔ကို ကြာရွင္းေပးလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘေတြ စိတ္တိုင္းက် အေရးယူလိုက္ရမလား။ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။
ကြာရွင္းေပးဖို႔ကလည္း ကြ်န္မ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔ ကြာရွင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မကို အိမ္က အေမပါ စြန္႔ပစ္ေတာ့ မွာပါ။ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔၊ ေနာက္ဆိုရင္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စ၊ ဝင္ေငြ မရွိတဲ့ဘဝနဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေလး ဒုကၡေရာက္မွာ၊ ကြ်န္မ ကေလး ဖခင္မဲ့မွာ၊ မိသားစုအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့ ဆင္းရဲမွာကို စိုးရိမ္တာပါ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ရက္စက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကြ်န္မ မိုက္ျပစ္ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝေလး နာလန္မထူႏိုင္ရင္ ကြ်န္မေသဖို႔ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ မစဥ္းစားပါဘူး ဆရာရယ္။
ကိုယ့္ကို မခင္တြယ္ေတာ့တဲ့ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ပါေစ ထားခဲ့ရမွာေပါ့။ ကြ်န္မ ကေလးအတြက္ပဲ စိုးရိမ္တယ္။ ကြ်န္မေျခေထာက္ေပၚ ကြ်န္မ မရပ္ႏိုင္ခင္မွာ ကြ်န္မကေလး လူ႔ေလာကထဲကို မလိုခ်င္ဘဲ ေမြးလာရတဲ့ ကေလးအျဖစ္နဲ႔ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ေဆြမ်ိဳးေတြ စိတ္တိုင္းက် အေရးမယူခ်င္ပါဘူး ဆရာရယ္။ သူ ဒုကၡေရာက္ ဘဝပ်က္မွာလည္း မၾကည့္ရက္ဘူး။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကြ်န္မ ေသခ်င္တယ္ ဆရာရယ္။ ကြ်န္မေသမွ သည္ဒုကၡ ကြ်တ္မွာပါ။ ကေလးေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ေသရဲပါတယ္။
ကြ်န္မ အေနအထားနဲ႔ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ပါေစ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ရပါတယ္။ သူ ေျပာသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးအတြက္ ပေထြးဆိုတာ မရွိေစရဘူး။ သူက လြဲရင္လည္း ကြ်န္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။ ကြ်န္မအိမ္ကေတာ့ သူ႔ကို အေရးယူမယ္။ ကြ်န္မကို သူ႔ထက္သာတာနဲ႔ ေပးစားျပမယ္ေပါ့။ ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္။ ကြ်န္မ မေျဖရွင္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မေလ သူဒုကၡေရာက္မွာ၊ ကေလးဒုကၡေရာက္မွာ စိုးရိမ္တယ္။ သူ မေက်မနပ္နဲ႔ ေပါင္းသင္းေနတာကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး နည္းလမ္းမ်ိဳး ရွိရင္ေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ သည္စာကို အျမန္ဆံုးျပန္ေပးပါဆရာ။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ကြ်န္မ ေမြးဖို႔ရက္က လပိုင္းပဲ လိုေတာ့ အိမ္က အေမ့လက္ထဲ စာေရာက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ၾကားမွာ ဆရာ ဝင္ၿပီး ညႇိႏိႈင္းေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မဘက္က တတ္ႏိုင္သမွ် အေလွ်ာ့ေပးမွာပါ။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကို အမွန္အတိုင္း အသိေပးရမလား။ ကြ်န္မ ဘာမွ မလုပ္ရဲေသးဘူး ဆရာ၊ မွားသြားမွာစိုးတယ္။ ထပ္ၿပီး အမွား မခံရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကို အကူအညီေတာင္းတာပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဆရာတို႔ မိသားစု အဆင္ေျပ ေအးခ်မ္းပါေစ။
စိုးစိုးခိုင္
၂။
သည္တစ္လ ေပးစာက စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ခဲ့ရသည့္အတိုင္းပင္ သိသိသာသာ ရွည္လ်ားသည္။ အသက္တစ္ရာ မေနရ၊ အမႈတစ္ရာ ေတြ႕ရေသာ အျဖစ္ေပတကားဟု ျမည္တမ္းရမလိုလည္း ျဖစ္သည္။
ေျပာစရာတစ္ခု ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လာေသာ စာမ်ားစြာထဲမွ စာဖတ္သူ မိန္းမသားမ်ား ဆင္ျခင္ စဥ္းစားစရာ စာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ အမည္၊ ေနရပ္မ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔မွန္း သိသာေလာက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုျဖစ္ေစ လွီးလႊဲ ထိန္ခ်န္ကာ အရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပလ်က္သည္ က႑ကို တင္ဆက္ေနျခင္း ျဖစ္မွန္း စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုး သတိထားမိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ယခု တစ္ပတ္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တျခားအလုပ္ေတြ ပိေနသျဖင့္ အိုင္ဒီယာက စာမူေတာင္းခ်ိန္မွာပင္ ထိုဘက္သို႔ မလွည့္ႏိုင္ေသးပါ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မူရင္းစာအား ကူးယူေသာ အလုပ္အား ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို ခိုင္းလိုက္မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူသည္ ထိုစာကို ကူးယူၿပီး ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ ေနသည္။ “သည္လို မိန္းမေတြေၾကာင့္ ရွင္တို႔လို ေယာက္်ားေတြ စားသာေနတာ၊ ထင္တိုင္းက်ဲေနတာ”ဟု ေရရြတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါ စက္ကြင္းမလြတ္ ျဖစ္သြားရသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ေျပာတာလည္း အျပည့္အဝမွန္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား သိထားၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း အရြယ္ရွိစဥ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္နည္း ကြ်န္ေတာ့္ဟန္ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၿပီး ဇယားေတြ ႐ႈပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ အလြယ္တကူ ဇယား႐ႈပ္ႏိုင္သည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ေျပာသည့္ “သည္လို မိန္းမေတြ”၏ သေဘာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္လည္း အမွန္ပင္။
အဓိကကေတာ့ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္တတ္ၾကေသာ သူတို႔၏ သဘာဝႀကီးကိုကပင္ အ႐ိုးခံ မိန္းမသားေတြကို ဒုကၡမ်ားေနေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေယာက္်ားေတြကို မိမိႏွင့္ ႏိႈင္းကာ မိမိလိုပဲ ႐ိုး႐ိုး ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု ယံုမွတ္ျခင္းကား မိန္းမသားတို႔၏ မဟာ့မဟာ အမွားပင္ ျဖစ္ေလာက္ပါသည္။
တစ္ခါမက ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာကို အခုမွ ဖတ္ျဖစ္သူမ်ား၊ အရင္က ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည္ကို လြတ္သြားသူမ်ားအတြက္ဟု ရည္ရြယ္ၿပီးလည္းေကာင္း၊ အခါခါ ထပ္ေျပာလွ်င္ နားမ်ားပိုစြဲၿပီး သတိမ်ား ပိုႀကီးလာၾကတန္ ေကာင္းရဲ႕ဟု ေတြးထင္မိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာခြင့္ ျပဳေတာ္မူၾကေစလိုပါသည္။ “သည္မယ္ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခဏေလာက္ ကိုယ္လက္ ႏွီးေႏွာခ်င္လိုက္တာ”ဟု ေျပာလွ်င္ ပါးခ်ခံရမွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက်ာ္းမ်ားသည္ “ခင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ”ဟု လြယ္လြယ္ ေျပာတတ္ေၾကာင္းကိုပါ ခင္ဗ်ား။
ေယာက္်ားတို႔၏ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားကို မိမိ၏ စိတ္ႏွင့္ ႏိႈင္းကာ အဘယ္မိန္းမသားကမွ် မယံုသင့္ပါေခ်။ သူေတာ့ ငါ့ကို ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာခြင့္ရဖို႔ စတင္အားထုတ္ေနၿပီဟု အမွန္အတိုင္း၊ အရင္းအတိုင္း ျမင္သင့္ပါသည္။
တခ်ိဳ႕က ယူဆမည္။ သည္လူႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ အဲလိုေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ေယာက္်ားထုတစ္ရပ္လံုးကို ဝါးလံုးရွည္ႏွင့္ ရမ္းေနတာ ေနမွာ၊ အရာတိုင္းမွာ ျခြင္းခ်က္ေတြ ရွိတာပဲဟာ၊ ဘာညာေပါ့။ ဟုတ္ကဲ့… ေယာက်ာ္းစင္စစ္ ဧကန္သာ ျဖစ္လွ်င္၊ ဆိုလိုသည္မွာ မိန္းမလ်ာသာ မဟုတ္လွ်င္ အႏွီေယာက္်ား၏ အခ်စ္သည္ လူပ်ိဳေပါက္စ ၁၄-၅ ႏွစ္သား အရြယ္မွာသာ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သေယာင္ ရွိတတ္ ပါသည္။ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သေယာင္ ခ်စ္စိတ္ကေလးက စတင္ၿပီး လံုးပါး ပါးလာပါသည္။ အသက္ ႀကီးလာေလ၊ အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားလာေလ၊ ပိုၿပီး လံုးပါးပါးေလႏွင့္ ျဖစ္တတ္ၾကစျမဲပင္။
သို႔မဟုတ္ပါကလည္း “အစေတာ့ ႐ိုး႐ိုး၊ ေနာက္ေတာ့တစ္မ်ိဳးတိုးလို႔ ခ်စ္ ျပန္ဆိုပဲ၊ ဆိုပဲ”ဟူသည့္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ သီခ်င္းထဲကလိုပင္ မူလကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားပင္ ခ်စ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြဘက္က ထင္မိတတ္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၁၆ႏွစ္သားေလာက္က အဲလိုပင္ ထင္မိခဲ့ဖူးသည္။ အမယ္… ကိုယ့္ရည္းစားပင္ မထိရက္၊ မကိုင္ရက္၊ စိတ္နဲ႔ပင္ မျပစ္မွားရက္သလို ခင္ဗ်။
အဲ… ရည္းစားသက္ေလးရ၊ တြဲသြား တြဲလာေလး လုပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ကေလး ကိုင္ရင္း၊ ပါးကေလး နမ္းရင္းက စိတ္ေတြက ေဖာက္ျပန္လာသည္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး တိုးခ်င္လာသည္။ ဟိုတစ္ဖက္သားက ခြင့္မေပးရင္ ေမာင့္ကို မခ်စ္လို႔၊ ဘာလို႔ ညာလို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးစံု ညဳရေတာ့သည္။ အစတုန္းက ႐ိုးသားစြာ ခ်စ္ခဲ့ေပမင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေယာက္်ားတို႔၏ ေသြးသားထဲက ေမြးရာပါ “ၾကက္ဖစိတ္” ဝင္လာပါသည္။ (ရွိရွိသမွ် ၾကက္မ အားလံုးႏွင့္ ပတ္သက္ကာ မိမိ၏ မ်ိဳးဆက္ကို တတ္အားသမွ် ၾကဲျဖန္႔လိုျမဲ ေယာက္်ားတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို “ၾကက္ဖစိတ္”ဟု တစ္ေနရာတြင္ ဖတ္ဖူးသျဖင့္ ထိုသို႔ သံုးႏႈန္းလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္ တမံု႔။)
အဲေတာ့ကာ မမမ်ားအေနျဖင့္ ေယာက္်ားတို႔၏ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္လက္ ႏွီးေႏွာရန္ ရည္သန္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို အႀကြင္းမဲ့ ယံုလိုက္ၾကေစလိုပါသည္။ သည္ကိစၥမွာ ျခြင္းခ်က္ ရွိဦးေတာင္မွ တစ္ေသာင္း တစ္ေယာက္၊ တစ္သိန္း တစ္ေယာက္၊ တစ္သန္း တစ္ေယာက္ေလာက္ပင္ ရွားသည့္ ျခြင္းခ်က္ဟူသည္ကိုလည္း သတိခ်ပ္ၾကေစလိုပါသည္။
၃။
စိုးစိုးခိုင္(ဟု အမည္လႊဲထားသူ)ရဲ႕ စာကို “ရွင္ ဘယ္လို ျပန္လိုက္သလဲ”ဟု ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္လတစ္လ စာျပန္ရေသာ အေရအတြက္က မနည္းပါ။ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ အေစာင္ ၅၀ ေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ရွိသည္။ တစ္ေစာင္ခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္သည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူမ်ား ယံုပါ့မလားပင္ မသိ။ တကယ္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ပါသည္။
ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္စာေရးျခင္းသည္ လက္ႏွင့္ေရးတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို ျမန္ဆန္ေသာေၾကာင့္ မအားသည့္ၾကားမွ ထိုသို႔ ျပန္ႏိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကို လိုရင္း တိုရွင္း၊ တခ်ိဳ႕ကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ျပန္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မအားလပ္သျဖင့္ မျပန္ဘဲထားသည့္ စာပံုႀကီး ရွိေနတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလးငါးရက္ အခ်ိန္ယူၿပီး အီေနေအာင္ ျပန္ရသည္မ်ားပင္ ရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ သတိထားသည္။ စာတိုက္ေသတၱာ ဖြင့္လာသည့္ တစ္ပတ္စာအတြက္ကို အားအား မအားအား အခ်ိန္ သတ္သတ္ ေပးကာ မျဖစ္မေန ျပန္ရေတာ့သည္။ စာေၾကြး မပိေအာင္ ျဖစ္သည္။
ျပန္ရတာ မ်ားလြန္းသျဖင့္ သူ႔ကို ဘယ္လို ျပန္ေရးခဲ့မွန္းကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာထဲတြင္ ျပန္ရွာရာ ကြ်န္ေတာ့္ျပန္စာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရေလသည္။
၂၀ဝ၆ ဒီဇင္ဘာ ၉
မစိုးစိုးခိုင္ ခင္ဗ်ား
ခင္ဗ်ာ့စာက ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ စာတိုက္က ေအာက္တိုဘာ ၂၄ ရက္မွာ ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္စာတိုက္ႀကီးကို ၂၇ရက္မွာ ေရာက္လာေၾကာင္း စာအိတ္ေပၚက တံဆိပ္တံုးေတြအရ သိရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အခုမွ စာျပန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ သည္လပိုင္းအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခါင္းမေဖာ အားေအာင္ အလုပ္ေတြ တအားပိေနလို႔ပါပဲ။
ကိုင္း… ခင္ဗ်ားျပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပာၾကည့္မယ္ေနာ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အစကတည္းက ခင္ဗ်ား အမွားႀကီး မွားခဲ့တာပဲ။ ဒါ အျပစ္တင္ စကား မဟုတ္ပါဘူး။ သံေဝဂ ယူသင့္တဲ့ စကားပါ။ ေရႊျမင့္မိုရ္ တစ္ေတာင္လံုးကို တံုးမွတ္လို႔ ခုန္တဲ့ မိန္းမသားေတြဟာ သည္ေလာကမွာ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေတာ္ မ်ားမ်ားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းမေတြမ်ား ႏွာေခါင္း မပါရင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတာအထိ ေျပာၾကဆိုၾကေတာ့တာေပါ့။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔က တျခားစီပါ။ ေယာက္်ားေတြက ေသြးသားကိစၥလို႔ တည့္တည့္ ေျပာရမွာ မေကာင္းတတ္လို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သကာေလး အုပ္ၿပီး ေျပာတာ၊ အဲဒါကို ယံုလြယ္တဲ့ မိန္းမေတြ ဒုကၡ မ်ားၾကရတာပါပဲ။
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အလုပ္သင့္ဆံုးကေတာ့ သည္ကိစၥကို ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ကို မလိုလားတဲ့သူကို တစ္သက္စာအတြက္လည္း ဘယ္လိုမွ ဆက္မစဥ္းစားေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရမွာထက္စာရင္ ခဏတျဖဳတ္ အသည္းကြဲရတာက သက္သာပါတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ဆိုတဲ့အတိုင္း အသည္းကြဲလည္း တစ္သက္လံုးေတာ့ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ခိုက္ တစ္ဒဂၤေလးမ်ားမွာသာ ခံစားရမွာပါ။
ကေလးအတြက္လည္း ပေထြးတို႔၊ အေဖ မရွိတာတို႔ကို ယမယ္ ရွာေနတာဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က မျပတ္ခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပေနတာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ စြပ္စြဲလိုက္ခ်င္တယ္။ ကေလးမွာ ဖေအ ရွိတယ္။ သူ႔ဖေအက တာဝန္မယူတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က စိတ္ျပတ္ရင္ ကေလးမကလို႔ သိၾကားမင္းႀကီးပဲ တားတား ျပတ္သြားမွာပါ။
မိဘေတြ စိတ္တိုင္းက် သူ႔ကို အေရးယူေရး မယူေရးကို ေျပာရရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတစ္ကိုယ္ေရအတြက္ပဲ မစဥ္းစားေစခ်င္ဘူး။ သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ ေနာင္ၾကဥ္ေအာင္၊ ခင္ဗ်ားလို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလြဲႀကီးကို ကိုးကြယ္ ႐ူးသြပ္တတ္တဲ့ လာလတၱံ႕ေသာ မိန္းမေကာင္းေလးေတြအေပၚမွာ သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ အခြင့္ေကာင္း မယူရဲေအာင္ စံျပအျဖစ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားက အနာခံၿပီးေတာင္ အေရးယူ ေပးဖို႔ ေကာင္းေသးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္က အၾကံေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ေလာကမွာ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး ျဖစ္ခ်င္လို႔ မရဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိထားသင့္ပါတယ္။ ရွဥ့္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ပ်ားအံု ရွိလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ပ်ားအံုရွိမယ္ ဆိုရင္လည္း ရွဥ့္က ျဖတ္ေလွ်ာက္မွာကို မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ သဘာဝတရားဗ်။ အဲဒါကိုမွ လြန္ဆန္ခ်င္ရင္ မေသေဆးရွာတဲ့သူလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အေကာင္းဆံုး အၾကံေပးရရင္ေတာ့ သည္ကိစၥကို ခင္ဗ်ာ့ေခါင္းထဲက လံုးလံုး ထုတ္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ကေလးကို သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေမြးပါ။ အဲဒီ့ကေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အစြမ္းအစ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ႀကိဳးစား ပ်ိဳးေထာင္ယူမလဲဆိုတာကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကံစည္အားထုတ္ေနပါ။
ေမြးလာတဲ့ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေနရင္ သူ႔အေဖလို တာဝန္မဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေအာင္ ခင္ဗ်ားသာ ဖန္တီးယူႏိုင္ပါတယ္၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ေနရင္လည္း မေအလို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလြဲႀကီးကို ယံုမွားတတ္သူ ျဖစ္မသြားေအာင္ ခင္ဗ်ားသာ ပံုသြင္းႏိုင္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေျဖေတြက ခင္ဗ်ားအတြက္ ေက်နပ္စရာ သိပ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္တာကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက သည္ေရႊအခ်စ္ကိုပဲ ဇန္းတင္ခ်င္တဲ့သူကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက ္ျဖစ္ေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို တစ္စက္ကေလးမွ အထင္ႀကီးလို႔ မရသလို မိန္းမသားေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္ေယာက္်ားသားနဲ႔မွ မထိုက္တန္လွတဲ့ အလြဲႀကီးအျဖစ္ ျမင္မိပါတယ္။
ခင္ဗ်ားမီးဖြားခ်ိန္ေလာက္မွ သည္စာ ေရာက္မယ္ဆိုလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့။ သည္စာ ခင္ဗ်ာ့အေမလက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ၊ ခင္ဗ်ားအေမဘက္က ေျပာစရာ စကား ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရသြားတာေပါ့။
အျမင္မွန္သြား၊ တည့္သြားပါေစလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ပါေစ
ေအာင္သိန္းေက်ာ္
၄။
ကြယ္လြန္သူ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ ေရးခဲ့ဖူးေသာ “အျပာေရာင္ သစ္ခြပြင့္ရဲ႕ သမိုင္းအစ” ဝတၳဳကို ျပန္သတိရေနမိပါသည္။ သည္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။
ရွိေသးသည္။ သည္ဇာတ္လမ္းထဲက စိုးစိုးခိုင္၏ လူလို၊ မိန္းကေလးေတြဘက္က အႏိုင္က်င့္ၿပီး လက္ထပ္ခိုင္းလို႔ ယူရတာပါဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ႏွမခ်င္း မစာတတ္သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္လို ဩခ်ရမွန္း မသိ။
ကြ်န္ေတာ္ ႏုစဥ္အခါက ကြ်န္ေတာ့္အေမက ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ ထိုသို႔ မိန္းမေတြဘက္က ေထာင္ဖမ္းလိုက္မည္ကို လႊတ္စိုးရိမ္ရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္မိသည္။ ေထာင္ဖမ္းတာ ခံရဖို႔ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ဘက္က အမွားရွိမွသာ ျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္တိတိကို ရပ္ေက်ာ္ ရြာေက်ာ္ တြဲၿပီးသည့္အျပင္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ေျပာဆို ေၾကာင္လမ္းၿပီးကာမွ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ေရွာင္ထြက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ယေန႔ထက္တိုင္လည္း ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ လိပ္ျပာ သန္႔ပါသည္။ အေၾကာင္းကား ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ သမီးရည္းစားအဆင့္ထက္ ပိုေအာင္ မေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေနမိလို႔ ေထာင္ဖမ္းတာ ခံရလွ်င္ ေထာင္ဖမ္းသူမွာက ေနာက္မွ အျပစ္ရွိတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ရွိတာက အရင္ဆံုးမို႔ ကိုယ့္အျပစ္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ “မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔”ကို ဖတ္ေနၾကမည့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက္်ားမ်ား သတိထားရန္ျဖစ္သည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္လွပါ ေခ်ရဲ႕ဟု ေျပာကာ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာလွ်င္ သိပ္ျပႆနာ မရွိပါ။ အဲ… အတည္တက် လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းပါမည္ဟု ေျပာၿပီး ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာလို႔ကေတာ့ဗ်ား… အဲဒါ ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈပါ ခင္ဗ်ား။ (ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဘယ္မိန္းမကိုမွ လက္ထပ္မည္ဟု မေျပာခဲ့ပါ။ လက္မထပ္ဘူးဟု တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ပါသည္။ သည္ၾကားထဲကမွ သူတို႔က လိုက္ေလ်ာေတာ့လည္း ဟဲ… ဟဲ… ကြ်န္ေတာ္က ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။)
မိန္းမသားမ်ားလည္း သတိထားေစခ်င္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ခႏၶာကို အရယူ လိုေသာ စိတ္ျဖင့္ လက္ထပ္မည္ဟု တြင္တြင္ေျပာေသာစကားကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား သာမကဘဲ သက္ေသရွိေအာင္ အေစာႀကီးကတည္းက လုပ္ထားၾကေစလိုပါသည္။ ကိုယ့္ဘက္ သူ႔ဘက္ ႏွစ္ဖက္ သက္ေသ ရွိေအာင္ လုပ္ထားသင့္သည့္အျပင္ လိုအပ္ပါက အသံေလးပါ ဖမ္းထား၊ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ဗီဒီယိုေလးပါ ႐ိုက္ထားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အဆိုပါသူေကာင့္သား၏ လက္ထပ္မည္ဟု ေျပာေသာစကားကို အေစာႀကီးကတည္းက အေထာက္အထားႏွင့္ အရ ယူထားသင့္ပါသည္။
ေျပာလက္စကို ျပန္သြားရလွ်င္ သူတို႔ဘက္က ေထာင္ပဲ ဖမ္းဖမ္း၊ အႏိုင္က်င့္လို႔ပဲ ယူရယူရ၊ ကိုယ့္ဘက္က အေနမွားလို႔ အခုလို ျဖစ္ရတာပါလား၊ ကိုယ့္ဘက္က မဆင္ျခင္မိလို႔ ျဖစ္ရတာပါလားဟု စဥ္းစားေသာ ေယာက္်ားမ်ား သည္ေလာကမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ သည္ေလာက္ရွားသလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးပါသည္။
ေျပာလိုက္လွ်င္ကား ေယာက္်ားေတြကပဲ မိန္းမေတြထက္ ပိုသေဘာထား ႀကီးသလိုလို၊ ပိုၿပီး ခမ္းနားေနသလိုလို၊ ဟိတ္တစ္လံုး ဟန္တစ္လံုးႏွင့္။ ကိုယ့္က်ဴးလြန္မႈ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အတြက္ တာဝန္ယူဖို႔ထက္ တစ္ဖက္မိန္းမသားႏွင့္ အသိုင္းအဝိုင္းေၾကာင့္ သူပဲ အနစ္နာခံခဲ့ရသလိုလို၊ သူ အလို႔ပဲ ခံခဲ့ရသလိုလို ေျပာတတ္ၾကသည္မွာလည္း ထိုသို႔ သေဘာ ထားႀကီးသေယာင္၊ ခမ္းနားသေယာင္ ဟိတ္ထုတ္ သန္လွေသာ အႏွီေယာက္်ားသားမ်ားသာပင္။
၅။
မမမ်ားခင္ဗ်ား…
ကြ်န္ေတာ္မည္ေသာ၊ ရာႏႈန္းျပည့္ မေျခာက္ေသာ၊ ေယာက်္ားစစ္စစ္ႀကီးက ေယာက်ာ္းေတြ မေကာင္းဘူးဟု အတိအလင္း ေျပာေနပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီ့ကိစၥမွာ တစ္စက္ေလးမွ မေကာင္းပါခင္ဗ်ား။) သည္ေတာ့ မမမ်ားဘက္က သတိကို ႀကီးႀကီးေရာ၊ ေသးေသးေရာ၊ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ပါ ထားလ်က္ အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ဖို႔သာ လိုအပ္သည္ဟု မွာပါရေစ။
ေယာက္်ားတို႔၏ အခ်စ္ကို ဟိုသင္းစား ေျပာေတာင္ မယံုပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ ဟိုစိတ္ မႊန္ေနပါက ဟိုသင္း စားဖို႔ ဝန္မေလးဟုသာ မွတ္ယူၾကေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
၁၉၀၁၀၇
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 
ဒါမ်ိဳးေတာ့ ျမန္ျမန္ကြာလုိက္တာက ကုိယ့္ဘဝပုိသာယာပါတယ္။ ကုိယ္ဘက္က ေလာ္လီတာမွ မဟုတ္တာ ဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္မွ ဂ႐ုစိုက္ေနစရာ မလုိဘူး.. သိမ္ငယ္ေနစရာလည္း မလုိဘူး ။ မွတ္သားေလာက္ေအာင္ အေရးယူတာလည္း လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ပဲ..။
ေကာင္းလိုက္တဲ႕ၿပန္စာလို႕သာေၿပာပါရေစခင္ဗ်ာ…
Yeah….I totally agree with you. The girl should have more “boy friends” or at least “friend boys”. Hope, what ever she decided to do she is happy though.
ဆရာေရ ….
ေယာက္်ားေတြကို မယံုတာကေတာ့ အစကတည္းကပါဘဲ။ သူတို႔ကို ပိုၿပီးေတာ့မတြက္သလို ေလွ်ာ့ၿပီးလည္းမတြက္ပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ ပိုဆိုးလာၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ အတၱေတြသိပ္မ်ားေနတာကိုး။ လူမႈေရးရႈပ္ေထြးမႈေတြလုပ္ဖို႔ထက္ တိုင္းျပည္အက်ိဳး၊ လူေတြအက်ိဳးအတြက္ ေဇာက္ခ်ၿပီးလုပ္ေနတဲ့၊ လုပ္မဲ့ ေယာက္်ားစစ္စစ္ေတြ ပိုမ်ားလာဖို႔က daydream တစ္ခုဘဲထင္ပါရဲ႕ ….
ေၾကာက္စရာပါလား?? ဆရာရယ္.. ဒီပို႔စ္အတြက္ အထူးေက်းဇူးပါေနာ္.. .
Sara,
Please don’t say too much. They are scard to get marriage. All will be single. To the contrary some men are suffered because of women. By right you should not point out “man loves woman becasue of sex”. I wouldn’t totally agree with your point. Sorry…
အခုလိုသိလုိက္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္.. ဆရာေျပာသလိုပဲ ေယာက္်ားေတြထဲမွာ တာ၀န္ယူရဲတဲ့ ေယာက္်ားပီသတဲ့ စိတ္နဲ႔ လူမ်ိဳးေတြက ရွားပါတယ္။ မရွိဘူးေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲတဲ့ ေယာက္်ားေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အခုစာကို ဖတ္လုိက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မိန္းကေလးေတြကလည္း အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ကိုးကြယ္လြန္းက်ေတာ့လည္း အခုလိုဒုကၡေတြနဲ႔ ၾကဳံရတာပါပဲေလ။ ဆရာ့စာကို မိန္းကေလးေတြ ဖတ္မိေအာင္လုိ႔ ကၽြန္မ facebook မွာ Link နဲ႔တကြ တင္ထားမိပါတယ္။ တင္ၿပီးမွ ခြင့္ေတာင္းသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆရာ စိတ္မဆိုး ေစခ်င္ပါဘူးရွင္။ ဆရာခြင့္ျပဳေပးမယ္ဆိုတာလည္း ႀကိဳၿပီး ယုံၾကည္ေနလို႔ပါ။
ဆရာအခုထက္ပိုပီး နည္းလမ္းမွန္ေတြ ေျပာျပႏိုင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္ ရွင္။
မိန္းကေလးေတြ ေယာက်ၤားေလးေတြကို ယံုလုိ့(ယံုၾကည္သင့္လုိ့) ခ်စ္တာမဟုတ္ပါဘူး..ခ်စ္လြန္းလို႔ ယံုမိသြားတာပါ…ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ 😦
“သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ ေနာင္ၾကဥ္ေအာင္၊ ခင္ဗ်ားလို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလြဲႀကီးကို ကိုးကြယ္ ႐ူးသြပ္တတ္တဲ့ လာလတၱံ႕ေသာ မိန္းမေကာင္းေလးေတြအေပၚမွာ သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ အခြင့္ေကာင္း မယူရဲေအာင္ စံျပအျဖစ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားက အနာခံၿပီးေတာင္ အေရးယူ ေပးဖို႔ ေကာင္းေသးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္က အၾကံေပးလိုက္ခ်င္ပါေသး တယ္။” ကိုၾကီးေက်ာ္ရဲ႕ ျပန္စာထဲက သေဘာက်မိတဲ့စာသားပါ။ ဒီအေၾကာင္းအရာပါတဲ့ မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆယ္ေက်ာ္သက္သမီးအတြက္ ဝယ္ေပးထားၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္အုပ္လံုးဖတ္မိၿပီးကတည္းက ဒီယုတ္မာလွတဲ့ငနဲဟာ စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုထဲက စုန္းျပဴးးအရာရွိတစ္ေယာက္ဆိုတာရိပ္မိပါတယ္။ ကိုၾကီးေက်ာ္ကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕က်င့္ဝတ္အရ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကဆိုတာေတာ့ မေျပာဘူးေပါ့။ဒီလိုေကာင္မ်ိ ဳးေတြရိွလို႔ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ ပ်က္ရတာ။ ေနာင္ဘ၀မွာလဲ ဒီငနဲ ေယာက်္ားစင္စစ္ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။