ဇြန္လ၏ ဒုတိယရက္သတၱပတ္ အဆံုးေန႔ မိုးဖြဲမ်ားၾကားတြင္ “ကိုရာမ” တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
စာေရးေသာ ရာမႏွင့္ ထုတ္လုပ္သူ၊ အစံုလုပ္ ရာမတို႔ မေပၚေပါက္မီ ပေဝသဏီကတည္းက “ရာမ(ဘူမိေဗဒ)”ဘြဲ႕ခံခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ၊ ၁၉၇၀ ျပည့္ လြန္စႏွစ္မ်ားကတည္းက အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ“ရာမ”မ်ားထက္ ေစာစြာ ေပၚခဲ့ဖူးေသာ “ရာမ”တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း သီခ်င္းေရးဆရာ ေမာင္သစ္မင္း၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ျပည့္မင္း (ေခတၱတိုက်ိဳ၊ ဂ်ပန္) (ဤကဲ့သို႔ ထည့္လိုက္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဝတၳဳသည္ အလြန္ အင္မတန္ ေခတ္မီသြားျပန္ေခ်ၿပီတမံု႔။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေမာ္ဒန္အျဖစ္ဆံုးဝတၳဳျဖစ္ရေပေတာ့မည္။) ႏွင့္ စာေရးဆရာ ကိုေရႊသိမ္းမင္းတည္းဟူေသာ ၃၇ မင္းမ်ားမွအပ သံုး“မင္း”ကိုလည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္မုန္းခ်စ္ (ေနာင္အခါ ေတးေရာင္ျခည္တီးဝိုင္းမွ ဗံုတီးသူ “လူဝိုင္း”အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးသူကိုလည္းေကာင္း တိုင္တည္ၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္ပါ ေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း အႏွီ မူလ လက္ေဟာင္း ရာမသည္ ဇြန္လ၏ ဒုတိယ ရက္သတၱပတ္ အဆံုးေန႔ မိုးဖြဲမ်ားၾကားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ အတူ ဂႏၶာလရာဇ္တိုင္းျဖစ္ စပါးႏွံဘီယာ တစ္ပုလင္း၊ ေရပါးစကၠဴအိတ္ႏွင့္ ထည့္ထားေသာ အရက္ျဖဴ တစ္ထုပ္ပါ ပါလာေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဖန္ခြက္ႏွင့္ အျမည္းတို႔ကို ျပင္ဆင္ေနရင္း သူ႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိရေသးသည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စသိစဥ္က သူသည္ ဘူမိေဗဒ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္းသား။ ထိုႏွစ္မကုန္ခင္မွာပင္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ၾကာရွည္ၾကာမ်ား ကြဲကြာသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ေလးႏွစ္အၾကာ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႕ရေသာအခ်ိန္တြင္ သူ႔ကို ျပန္ဆံုရသည္။ ထိုမွ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္း ဖြင့္စားေသာအခါ သူသည္ ပထမႏွစ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္သင္တန္း လာတက္ျပန္သည္။ သူ႔မိန္းမႏွင့္လည္း ကြဲခဲ့ေလၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္မိန္းမ ယူတာလည္း သိလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပူးတံု ခြာတံု။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဆံုျဖစ္ေသာအခါ သူ အထက္တန္းေရွ႕ေန လုပ္ေနျပန္သည္။ မိတ္ကပ္လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ဥပေဒ အက်ိဳးေဆာင္အျဖစ္ သူ႔ကို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ေလး-ငါးႏွစ္မွာေတာ့ သူ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
သူ ျပန္ေရာက္လာတာ တစ္ႏွစ္သာသာပဲ ရွိေသးသည္။ ထို တစ္ႏွစ္အတြင္း သူသည္ ကြ်န္ေတာ္ထံသို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ေလသည္။
တိုင္းရင္းေဆးပညာသင္တန္း တက္ခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ မဆီမဆိုင္ အမွတ္ရသည္။ ယခုတစ္ေခါက္ျပန္လာေသာအခါ သူ႔ကို အငွားယာဥ္ ေမာင္းသူအျဖစ္ ေတြ႕ရျပန္၏။
“မနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ့္သား ၄၅ရက္ ျပည့္မယ္ဗ်…”
သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ၄-၅-၆-ႏွစ္ ႀကီးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲလို “ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္”ႏွင့္သာ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ၏ ေနာက္ဆံုး ကေလး ၄၅ ရက္ျပည့္ အႀကိဳညအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လာေရာက္ အရက္ေသာက္ျခင္းေပေလာဟုပင္ မေရမရာ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ မိုးေအးေအးတြင္ အရက္ေသာက္ရျခင္းမွာ အရသာ ရွိေသာ အလုပ္မို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္း တစိမ့္စိမ့္သာ ေသာက္ေနမိၾကသည္။ ဒုတိယခြက္ ကုန္၍ တတိယခြက္ကို ျဖည့္အၿပီးတြင္မူ ကိုရာမက ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားဆန္းတစ္ခု ေျပာေလသည္။
“ေနာက္ အႏွစ္ ၁၀ဝ၀ ေလာက္အၾကာ သကၠရာဇ္ ၃၀ဝ၀ ေလာက္ က်ရင္ လူေတြဟာ ေဘာလံုးေတြလို အလံုးႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္”
ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ပံုစံႏွင့္ မ်က္ႏွာထားသည္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သို႔ ဝင္ခါစကအတိုင္းသာ ရွိေသးသည္။ သူ မမူးေသးသည္က ေသခ်ာပါသည္။ သူ႔စကား အဆက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြထက္စာရင္ ၾကြက္သားေတြ အားေပ်ာ့လာၾကတာ သတိထားမိလား”
ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ တြန္႔လိုက္စဥ္တြင္ သူ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။
“ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြဟာ သူတို႔ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈအတြက္ ခြန္အားကို သံုးရတယ္။ သည့္အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ၾကြက္သားေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခုလက္ရွိ ၾကြက္သားေတြထက္ အဆမ်ားစြာ သန္မာတယ္။ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာ သဘာဝက ေပးတဲ့ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲနဲ႔ လက္ပဲ ရွိတယ္။ သည္ေတာ့ သူ႔တို႔ရဲ႕ ခြန္အားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီး သာတယ္…
“ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ထက္က်ေတာ့ ဒါေတြမလိုေတာ့ဘူး။ ခြန္အား သိပ္ စိုက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျြကက္သားေတြက အားေပ်ာ့ လာၾကၿပီ…”
ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္သည္ကို ဂ႐ုမူမိဟန္မတူဘဲ ဆက္ေျပာသည္။
“ခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ သိပၸံပညာက အဆမတန္ တိုးတက္လာတာ ခင္ဗ်ားအျမင္ပဲ။ ခုဆို လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စက္ေတြက လုပ္ေနၾကၿပီ။ သည္ေတာ့ လူေတြရဲ႕လက္ေတြမွာ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေလာက္ပဲ ရွိဖို႔ လိုေတာ့တယ္…
“တစ္ခါ… ခလုတ္ႏွိပ္တယ္ဆိုရာမွာလည္း ဖွယ္သွာထပ္ခ်္လို႔ ေခၚတဲ့ ငွက္ေမြးေလးနဲ႔ တို႔သလိုသာ တို႔ရတဲ့ ခလုတ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား ထြန္းကားလာေနျပန္တယ္။ သည္အခါ လူေတြရဲ႕ ၾကြက္သားနဲ႔ ခြန္အားေတြဟာ အလဟႆျဖစ္လာတယ္။ မသံုးတာ ၾကာရင္ လွီလာေတာ့မယ္။ ေသးေကြးၿပီး မၾကာခင္ ငုတ္စိေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္”
ကြ်န္ေတာ္သည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေရွ႕မွ အရက္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ “ေနဦး… ငါမူးလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး”ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာလိုက္ရင္း လက္ကို အျမည္းပန္းကန္ဘက္သို႔ ေရႊ႕လိုက္သည္။ ကိုရာမ၏ အသံကို ဆက္ၾကားရ၏။
“တစ္ခါ… အစားအေသာက္။ ခုဆို အာကာသယာဥ္မႉးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားသလို အစားအစာေတြ မစားၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔လံုးေနမွ ေဆးေတာင့္ေလး တစ္ေတာင့္ေလာက္ မွီဝဲ႐ံုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ အာဟာရဓာတ္ ျပည့္ဝေနၾကၿပီ။ သူတို႔မွာ အိမ္သာတက္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး…
“အဲသလို အာဟာရကို ေဆးေတာင့္တစ္ေတာင့္ေလာက္နဲ႔ ကိစၥျဖတ္ႏိုင္လာတဲ့အခါက်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ေတြဟာ ဘယ္လိုအပ္ေတာ့မလဲ”
စကားေထာက္ေပးရန္ မလိုအပ္သူမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္လည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနျခင္းသာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္၏။
“ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ေတြလည္း မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ ကုလားထိုင္လို ဟာမ်ိဳးမွာ ထိုင္ေနရာကျဖစ္ေစ၊ လဲေလ်ာင္းေနရာကျဖစ္ေစ အေဝးထိန္းစနစ္နဲ႔၊ ရီမုတ္ခါန္ထ႐ိုးလ္နဲ႔ အရာရာကို လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကၿပီျဖစ္သလို သြားခ်င္လာခ်င္ရင္လည္း ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခုတင္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထိုင္ရာမထ၊ အလွဲမပ်က္ သြားႏိုင္ေနၾကျပန္ေရာ…
“သည္ေတာ့… ေျခေထာက္အပါအဝင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းဟာ အသံုးနည္းလာတာနဲ႔အမွ် ေသးေကြး ၾကံဳလွီလာၾကၿပီး တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္သြားၾကလိမ့္မယ္”
ယုတၱိေဗဒအမည္ရွိ ကြ်န္ေတာ္ မသင္ခဲ့ရဖူးေသာ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စဥ္းစားမိရျပန္ေလသည္။ ကိုရာမကမူ စကားကို ဆက္ေနဆဲ။
“အဲဒီ့ေခတ္ လူေတြမွာ အလိုအပ္ဆံုးက ဦးေႏွာက္ပဲဗ်။ ဦးေႏွာက္ေတြကေတာ့ ႀကီးကိုႀကီးမွ ျဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕…
“အဲသလို ဦးေႏွာက္ႀကီးႀကီး ထိုင္ဖို႔အတြက္ ေခါင္းေတြကလည္း အႀကီးႀကီး ျဖစ္ရေတာ့မယ္။ နားရြက္ေတြကေတာ့ လိုရာကို နားေထာင္၊ မလိုတာကို ပယ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့ စနစ္ေတြ တပ္ဆင္လိုက္ႏိုင္လာတဲ့အခါ သိပ္ႀကီးႀကီး မလိုေတာ့ဘူး…
“သည္လိုပဲ… မ်က္လံုးေတြ၊ ႏွာေခါင္းေတြ၊ ပါးစပ္ေတြကိုလည္း လိုသေလာက္သာ ကန္႔သတ္ၿပီး အသံုးျပဳမွာ ျဖစ္ၾကေတာ့တဲ့အတြက္ သိပ္ ႀကီးႀကီးေတြ ရွိေနေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…
“သည္အခါမွာ လူဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြဟာ ေဘာလံုးေတြလိုပဲ၊ ေခါင္းတစ္ခုသာ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနၿပီး က်န္တာေတြက အဲဒီ့အဓိက ဦးေခါင္းနဲ႔စာရင္ အဆမတန္ ေသးငယ္တဲ့ အတက္အလက္ ေပါက္စနေလးေတြသာ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္ဗ်”
ကိုရာမက သူ႔စကားကိုအဆံုးသတ္လိုက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွ ဖန္ခြက္ကို ေကာက္ယူၿပီး တစ္ဟုန္ထိုးပင္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။
“ကဲ… ကြ်န္ေတာ့္ကို ထမင္းေကြ်းေတာ့ဗ်ာ”ဟုလည္း ဆိုသည္။
————-
ကိုရာမ ျပန္သြားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မွ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ က သူ ေရးေသာ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို သတိရသည္။ ဘာတဲ့… ေခါင္းစဥ္က “ရာစုေျပာင္းသစၥာ”ဆိုလားပဲ။
သကၠရာဇ္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္
ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔
ည ၁၂ နာရီထိ
ကိုယ္…
အသက္ရွင္ေနဦးမယ္ဆိုရင္…
မင္း ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ
ေနခ်င္တယ္…
ဟု သူ ေရးခဲ့သည္။
ယခု ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ သူေျပာေသာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေရာက္ရန္ ေျခာက္ႏွစ္သာ လိုေတာ့သည္။ သူ အသက္ရွင္ေနစရာ အေၾကာင္းလည္း ရွိသည္။ ထိုကဗ်ာ ေရးစဥ္က သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္ေသခ်ာခဲ့ဟန္ မတူ။ ခု ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ နည္းနည္း ေသခ်ာလာပံုရသည္။ ထိုသို႔ ေသခ်ာလာေသာအခါ သူသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၃၀ဝ၀ ကို စဥ္းစားျပျပန္ေလသည္။
ဟုတ္လည္း ဟုတ္တဲ့ ကိုရာမ…
—————
တကယ္ေတာ့…
သူတင္မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ အပါအဝင္ လူအားလံုးသည္ မေရရာမႈကို မွန္းဆ ရမ္းေမွ်ာ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိတ္ညစ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
၀တၳဳေနာက္မွာ ေျပာခ်င္တာ…
ဤဝတၳဳကေလး ၁၉၉၃ ခု ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ မေဟသီမွာ ပါလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြႀကီး “ရာမ(ဘူမိေဗဒ)”ဘြဲ႕ခံ ကိုေစာလြင္ တစ္ေယာက္ အလြန္ ဝမ္းသာရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပုဆိုးတစ္ထည္ပင္ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ သူ႔ဘဝျဖစ္စဥ္ကို တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ မိမိထိထိကေလး ထည့္ေရးေပးထားသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္လွသည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေသသြားလွ်င္ သူ႔အသုဘ မွာ ယင္းဝတၳဳေလးကို မျဖစ္မေန ကမ္းေပးပါဟုလည္း အထပ္ထပ္ အခါခါ မွာေလသည္။
၁၉၉၄ခု ဇြန္လကုန္တြင္ သူ တကယ္ ေသသြားသည္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မနက္ ထြက္မည့္ေလယာဥ္ႏွင့္ ခရီးထြက္ရန္ စီစဥ္ၿပီးက ျဖစ္ေနသည္။ အေပ်ာ္ခရီးသာ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထို ခရီးစဥ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဖ်က္မိမည္။ ခုေတာ့ တာဝန္ႏွင့္ သြားရမည့္ခရီးမို႔ မဖ်က္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္သူ တကၠသိုလ္ စိုးမိုးႏိုင္(ေဗဒင္ဆရာ)ကို အေၾကာင္းစံု မွာၾကားျပီး ထိုဝတၳဳေလးကို ကိုေစာလြင့္ အသုဘမွာ ကမ္းႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့ရသည္။
မည္သည့္ စာေရးသူမွ ကြ်န္ေတာ့္ႏွယ္ အသုဘတြင္ ကမ္းယူရသည့္ ဝတၳဳတိုမ်ိဳး ေရးဖူးမည္မထင္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ဆန္းက်ယ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ ျဖစ္ေထြပင္။
ယခု ျပန္စီေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္အား စာေပနယ္သို႔ ဝင္ျဖစ္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္လမ္း ပံ့ပိုးခဲ့သူ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚတြင္ အျမဲတေစ နားလည္ သည္းခံၿပီး ခ်စ္ခင္စြာ ဆက္ဆံခဲ့သူ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့သည့္ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး လြန္စြာ အႏြံအတာခံခဲ့သူ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုရာမ(ဘူမိေဗဒ)အား လြမ္းဆြတ္မိပါသည္။
ကိုေစာလြင္ (ေခၚ) ကိုရာမ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
[စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၁၆၁၁/၂၀၀၃(၁၁)နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၄ ဇြန္လမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေျခရာၿပိဳးေျပာက္ လြမ္းပြင့္ေကာက္သီ” (ကိုယ္တိုင္ၾကံဳ၀တၱဳတိုမ်ား) စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာေလးကို ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္တာပါ။]
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 