၀တၳဳေနာက္မွာ ေျပာခ်င္တာ
၁၉၉၆ခု၊ ဩဂုတ္လထုတ္ “ပန္းေဝသီ”မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပ ါရွိခဲ့ေသာ သည္ဝတၳဳႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ေျပာခ်င္တာ အတန္မ်ားပါသည္။
ပထမဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ့္စာေရးသက္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္ဝတၳဳေလးသည္ ပီတိမ်ားကို ပထမဆံုး ေဆာင္ၾကဥ္းလာေသာ ဝတၳဳေလးအျဖစ္ မွတ္မိေနပါသည္။ ဖတ္မိသူတိုင္းက ခ်ီးမြမ္းၾကသလို ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္းမွ ေဝဖန္ေရးဆရာတစ္ဦးကလည္း အမႊမ္းတင္ခဲ့ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တိုင္းအက်ဆံုး ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
တစ္ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ဝတၳဳတြင္ အဓိကထားကာ သံုးခဲ့ေသာ ငွက္ႏွင့္ သစ္ကိုင္း နိမိတ္ပံုမွာ အမွန္ေတာ့ သီခ်င္း မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေပါက္စည္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနမွန္း သည္ဝတၳဳ ေဖာ္ျပၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ရပါသည္။ သူက သည္လို ေရးခဲ့ပါသည္။
လာေရာက္ခိုနား
သူပ်ံသြားေသာ္
ကိုင္းဖ်ား ဆတ္ဆတ္ခါသတည္း…
ဆရာေမာင္ေပါက္စည္ကို ခရစ္ယန္ သာသနာပိုင္ခ်ဳပ္ (ယခု အၿငိမ္းစား) ဆရာ အယ္န္ျဒဴးျမဟန္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါသည္။ သူ႔ကို ကဗ်ာဆရာမွန္း၊ ေမာင္ေပါက္စည္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။ သူ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္လာေသာအခါတြင္မွ ထိုကဗ်ာႏွင့္ ထိုကဗ်ာဆရာကို သိရပါသည္။
ထိုကဗ်ာကို ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ သူေရးခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ကုန္လုနီးမွ ေမြးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အလွမ္းမမီႏိုင္ေသာကဗ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဝတၳဳထဲတြင္ ေရးခဲ့သည့္အတိုင္း သီခ်င္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ဆရာေမာင္ေပါက္စည္၏ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ အဖြင့္ အမွာ ေရးသူ ဆရာေမာင္ေပါက္စည္၏ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ၊ ေဝဖန္ေရးဆရာက ကြ်န္ေတာ့္အမည္ကိုလည္း မေဖာ္ျပ၊ ဝတၳဳအမည္ကိုလည္း မေဖာ္ျပဘဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ လူလည္လုပ္ကာ ဆရာ ေမာင္ေပါက္စည္၏ ကဗ်ာကို အၫြန္႔ခူးသေယာင္ေယာင္ ထည့္သြင္းႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ စိတ္မေကာင္းပါ။
ကြ်န္ေတာ့္စာေရးသက္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အျမဲတေစ ႐ိုးသားခဲ့ပါသည္။ ကဗ်ာမ်ားတင္မက ေခါင္းစဥ္မ်ားကိုပါ ယူငင္ သံုးစြဲသည့္အခါ မူရင္းဆရာတို႔၏ အမည္ကို ေဖာ္ျပရန္ မည္ သည့္အခါကမွ် ဝန္မေလးခဲ့ပါ။
တစ္ခါက ေရႊအျမဴေတမဂၢဇင္းတြင္ “အိပ္မက္အတူမက္ၾကစို႔ မနက္မလင္းခင္” အမည္ျဖင့္ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါသည္။
ကိုးကား ကဗ်ာမွာ…
ခံစားမႈ ေဝစုယူ
အတူစက္ပါလွည့္ ေမာင့္ခ်စ္သက္သခင္
အိပ္မက္အတူ မက္ၾကစို႔ မနက္မလင္းခင္…
ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာကို ဘယ္သူေရးမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိ ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝတၳဳကို ေဖာ္ျပရာတြင္ ယင္းကဗ်ာရွင္အမည္ကို သိသူရွိက ကြ်န္ေတာ့္ကိုျဖစ္ေစ၊ ေရႊအျမဳေတသို႔ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းၾကားေပးပါရန္ ေမတၲာရပ္ခံခ်က္ကို ဝတၳဳေဖာ္ျပခ်ိန္တြင္ အစဥ္တစိုက္ ေၾကညာခဲ့ဖူးပါသည္။ မည္သူကမွ် အေၾကာင္းမျပန္သည့္အတြက္ ယေန႔ထက္တိုင္လည္း မည္သူေရးမွန္း မသိရေသးပါ။
ေျပာလိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကိုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တေစ ဆရာေမာင္ေပါက္စည္၏ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ/ေဝဖန္ေရးဆရာကမူ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ေဒါသသင့္ေသာ အေရးအသားျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ စြဲခ်က္တင္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးဟုသာ ဆိုရန္ ရွိေပေတာ့သည္။
ဝတၳဳအေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရပါလွ်င္ တယ္လီဖုန္းအမွတ္မ်ား၊ ကားအမွတ္မ်ားကို အပီအျပင္ ထည့္သြင္း ေရးသားထားခဲ့သျဖင့္ ပရိသတ္တခ်ိဳ႕က ထိုအခ်ိန္ကတည္းကပင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဝတၳဳမွန္း ရိပ္စားမိေနခဲ့ၾကပါသည္။ တယ္လီဖုန္းအမွတ္မ်ားမွာ မရွိေသာ တယ္လီဖုန္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ ထည့္သြင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္လ်ဴလာတြင္ ၅၅ႏွင့္စေသာ ဆယ္လ်ဴလာ မရွိပါ။ ဝတၳဳကို ေဖာ္ျပစဥ္က ငါးႏွင့္ စေသာ ဂ်ီအက္စ္အယ္မ္ တယ္လီဖုန္း ေဝးစြ၊ ရွစ္ႏွင့္စေသာ စီဒီအယ္မ္ေအ ဆယ္လ်ဴလာဖုန္းမ်ားပင္ မေပၚေပါက္ေသးပါ။ ႏွစ္ႏွင့္စေသာ မူလလက္ေဟာင္း တီဒီအယ္မ္ေအမ်ားပင္ ေပၚခါစ ျဖစ္ပါသည္။
၈၉၅၉၄ လည္း မရွိပါ။ ရွစ္ႏွင့္စေသာ ဖုန္းမ်ား ရွိသည့္တိုင္ ၈၉မူ မရွိပါ။ ၈၂၅၂၄ မွာမူ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမ့အိမ္မွ ဖုန္းအမွတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတစ္နံပါတ္ကိုေတာ့ အမွန္ေရးလိုက္ပါသည္။ အလားတူပင္၊ ခ်ိဳႏြယ့္အိမ္လိပ္စာဟူ၍ အတိအက် ေဖာ္ျပထားေသာ လိပ္စာမွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္ သန္းေခါင္စာရင္းဝင္ လိပ္စာျဖစ္ေသာ ေမေမ့ အိမ္လိပ္စာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကားအမွတ္တြင္လည္း သ/၁၃၂၆ မွာ တိုယိုတာမာ့ခ္တူး မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္က ကိုၿငိမ္းေအး (စာေရးဆရာ ၿငိမ္းေအးအိမ္) စီးခဲ့ဖူးေသာ ကားအမွတ္ ျဖစ္ပါသည္။ န/၉၁၄၆ မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္စီးခဲ့ေသာ တိုယိုတာ ေနေဆာင္းထီး ကားေလးျဖစ္ခဲ့ကာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ တစ္စီးလံုး ကုန္တင္ကားေအာက္ ဝင္သြားသျဖင့္ လံုးဝ သံုးမရေတာ့ဘဲ သံုးလို႔ရသမွ် ပစၥည္းမ်ားကို တစ္စစီ ျဖဳတ္ေရာင္းလိုက္ရေသာ ကားျဖစ္ပါသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ သံုးလိုက္သမွ် နံပါတ္မ်ားအားလံုးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ျပႆနာ မျဖစ္ေလာက္ဟု ပိုင္ႏိုင္ေသခ်ာေသာ နံပါတ္မ်ားကို သံုးစြဲထားေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အမည္မ်ားကိုလည္း လႊဲေျပာင္းထားခဲ့ပါသည္။ ဝတၳဳထဲတြင္ ဦးတင္ေအာင္ဝင္းဟု အမည္ေျပာင္းထားသူမွာ ၂၀ဝ၂ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ က်န္သည့္အပိုင္းမွာေတာ့ သရဖူ မဂၢဇင္း တြင္ ၂၅လတိတိ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ “ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္ရွာပံုေတာ္”အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
ဝတၳဳကို ပန္းေဝသီမဂၢဇင္းေလး၏ ေနာက္ဆံုးလမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ပန္းေဝသီကို ကိုေက်ာ္စိုးဝင္း (စာေရးဆရာ ၾကည္လင္ေအး)က မြမ္းမံ တင္ဆက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိုးဝင္းၾကားမွာ ဘာ အခုအခံမွ မရွိဘဲ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနခဲ့ခ်ိန္ဟုလည္း အမွတ္ရေနပါေသးသည္။
စာရင္းခ်ဳပ္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ စာေရးသက္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္ဝတၳဳမွာ အားအရဆံုးဝတၳဳဟု ဆိုရမည္ပင္ျဖစ္သလို “မုတမပါ၊ လကၤာမေခ်ာ”ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားေလး ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္လွ ေၾကာင္းကိုလည္း ဤဝတၳဳက သက္ေသခံလ်က္ ရွိေနပါသတည္း။
ဘေလာ့အတြက္ ျဖည့္စြက္ခ်က္
အထက္က “၀တၳဳေနာက္မွာ ေျပာခ်င္တာ”ကို “ေတေလဂဏန္း ငါးလံုးတြဲ”အား လံုးခ်င္းစာအုပ္တြင္ ထည့္သြင္းခဲ့ရာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျဖည့္စြက္ရန္မွာ “ဧည့္သည္”ကဗ်ာကို ေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာ ေမာင္ေပါက္စည္မွာလည္း ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ရွာပါေလၿပီ။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ အလ်ဥ္း မသံုးဘဲ အလြန္ရမ္းကားစြာ ေ၀ဖန္ရာတြင္ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ အေမွာင့္ပူးေနရွာေလသူ ကဗ်ာဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာႀကီးမွာလည္း ျမန္မာစာေပနယ္မွ အရွင္ထြက္ ထြက္သြားရွာေလၿပီ။
၈ ၂၅ ၂၄ မွာလည္း ဖုန္းပိုင္ရွင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားၿပီးေနာက္တြင္ ဒစ္ဂ်စ္ထယ္(လ္) တယ္လီဖုန္း ဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္း သြားခဲ့ပါေလၿပီ။
အလားတူပင္ ၀တၳဳထဲမွ “ခ်ိဳ”သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ထဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲတြင္ တစ္စ တစ္ငင္ေသာ္မွ် တင္မက်န္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါက တဆတ္ဆတ္ ခါခဲ့ဖူးေသာ ကိုင္းဖ်ားေလး က်ိဳးသြားသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ိဳးသြားသည္၊ ဘယ္လို က်ိဳးသြားသည္ဆိုျခင္းကိုမူ ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္ခါမွ တစ္ပုဒ္ သတ္သတ္ ေရးပါမည္။
ထိုအတြက္ေၾကာင့္လည္း ၀တၳဳကို ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဘေလာ့ထဲမွ အဆံုးသတ္တြင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ပရိကံ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ခ်စ္ေသာ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းအေပါင္း ဇာတ္ေရလည္ေစရန္ ျဖည့္စြက္တင္ျပလိုက္ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၄၀၁၁၀ – ၁၇း၀၂)
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 