ျခင္းေတြကို ဘယ္မွာ ထားၾကမလဲ
၁။
ခ်င္းတိုင္းရင္းသားထဲက ဘဝတြင္ ပထမဆံုး စတင္ သိကြ်မ္းဖူးသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ အမွတ္ ၉ အထက တစ္ျဖစ္လဲ စိန္႔ပီတာ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ေနေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားေနေသာ အေဆာင္တြင္ ထိုခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ သိကြ်မ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အသက္မွ ဆယ္ႏွစ္သားသာသာပင္ ရွိေသးသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တစ္တန္းလား မသိ၊ ႀကီးသည္။ ပုဆိုးႏွင့္ ခပ္႐ိုး႐ိုးေအးေအးဟု မွတ္မိေနသည္။ နာမည္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။
မည္သို႔ဆိုေစ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မႏၲေလးတြင္ ခ်က္ျမႇဳပ္ေသာ္လည္း ၄၆ ရက္သား အရြယ္ကတည္းက ကယားျပည္နယ္၏ ေဝးလံသီေခါင္ေသာ ေက်းလက္တြင္ လူလားေျမာက္ခဲ့ရသျဖင့္ ကယားေတြ၊ ပအို႔ေတြ၊ ရွမ္းေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္သလို သည္မတိုင္ခင္ တစ္ႏွစ္၊ ေလးတန္း ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကလည္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွ အမွတ္ ၃ အထက တစ္ျဖစ္လဲ စိန္႔အဲ(န္)(ဇ္)ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ေနခဲ့သည္ျဖစ္ျပန္ရာ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေနခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္သျဖင့္ ထိုခ်င္းကို ခ်င္းဟုပင္ မမွတ္ခဲ့မိဘဲ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘဝတူ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ စိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ့ပါသည္။
၂။
ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားထက္ တ႐ုတ္၊ ကုလားအႏြယ္ဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာသည္။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ လာေရာက ္ေက်ာင္းတက္သူမ်ားႏွင့္မူ အဆက္မျပတ္သေလာက္။
၁၉၇၆ခုႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ တက္ေနခိုက္မွာ ဖခင္ႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားဘဝသို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အငွားယာဥ္က ပ႐ိုက္ဗွိတ္ တကၠစီေခၚ ကိုယ္ပိုင္ကားျဖင့္ အငွားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုဘဝမွာ ေနာက္ထပ္ ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုရျပန္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ဂိတ္ထိုးသည္မွာ မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္းေထာင့္ရွိ ပလီႀကီးေအာက္မွာ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္း၊ အလယ္လမ္းထဲရွိ ေလးထပ္တိုက္တစ္တိုက္တြင္ ထိုခ်င္းက ေနသည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ဂိုက္ဆိုက္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာထားတည္တည္ ျဖစ္သည္။
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကားကို ငွားစီးေလ့ရွိသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ျဖစ္လာပါသည္။ ေဖာက္သည္ျဖစ္လာေသာအခါ သူက ကားခကို အေၾကြးထားတတ္လာသည္။ သည္လိုႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အေၾကြးေတြ မ်ားလာေသာအခါ သူ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူ႔အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ္လည္း သြားမေတာင္းခဲ့ပါ။ သူႏွင့္ လမ္းတြင္ အမွတ္တမဲ့ဆံုေသာ္လည္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို မျမင္ဟန္ေဆာင္သြားသည္ခ်ည္းသာ။
ကားသမားဘဝကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ခ်ိန္အထိ ထိုကားခ အေၾကြးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မရေတာ့ေခ်။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က သူ႔ကို တစ္ေနရာမွာ ဆံုသည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ မ်က္ႏွာ ျမင္ေတာ့ ရစရာရိွသည့္အေၾကြးေတြကို မွတ္မိေနေသးေသာ္လည္း ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ၿပီ။ ထို႔အတူ ေတာင္းဖို႔လည္း စိတ္ကူး မရွိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဆပ္ရန္ရွိေသာ သံသရာေၾကြးကို ေပးဆပ္လိုက္သည္ဟုသာ ေအာက္ေမ့ထားလိုက္ပါၿပီ။
၃။
တတိယခ်င္းမွာ ရွမ္းျပည္နယ္မွ လာေသာ အစ္မတစ္ေယာက္ ေခၚလာေသာ ခ်င္းမေလးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဆိုေတာ္ပိုးက ကပ္ၿငိေနသည္။ ေတးသီးခ်င္း တစ္ေခြစာေတာင္ ထုတ္ၿပီးခဲ့ေလၿပီ။ မိန္းကေလးအဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖင့္ တြဲလိုသျဖင့္ ထိုအစ္မက သူ႔အေဆာင္မွ ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚလာေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အသံေကာင္းသည္။ အဆိုတတ္သည္။ သမ္းလွ်င္ပင္ သူသမ္းသည့္ အသံက တုန္ခါေနေလာက္ေအာင္ အဆံုးသတ္ အသံတုန္ခါမႈမ်ားကို ေကာင္းစြာ လုပ္ႏိုင္ေသာ ခ်င္းမေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္ကို မွတ္မိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာသီခ်င္းမွ မဆိုျဖစ္ခဲ့ပါ။
၄။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ ဩစေၾတးလ်သံ႐ံုးမွာ ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ခံအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ဝင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ လပိုင္းေစာၿပီး အလုပ္ ဝင္ႏွင့္ေနသည့္ စီးပြားေရးတာဝန္ခံမွာ ခ်င္းလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ နာမည္က “ဟရမ္အုတ္။”
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ႐ံုးခန္းခ်င္းကပ္လ်က္။ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၄ နာရီခြဲအတြင္း မျမင္ခ်င့္အဆံုး ေနခဲ့ရသည္။ အႏွီ “ဟရမ္အုတ္”သည္ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းလွသလို စိတ္ပ်က္စရာလည္း အေတာ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး “ခ်ယ္လူလင္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါးစပ္ထဲတြင္ စြဲလာသည္။
သူသည္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးဌာနတြင္ တတိယအတြင္းဝန္အျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ သံတမန္ေလာကမွ လာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ သူသည္ သံတမန္ဆန္ဆန္ ေနတတ္ထိုင္တတ္သူမ်ိဳး ျဖစ္သင့္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္ထားသည္။ လက္ေတြ႕တြင္မူ ဟရမ္အုတ္သည္ သူ သံတမန္ဆန္ခ်င္သည့္အခါတြင္ အလြန္ သံတမန္ဆန္တတ္သလို ႐ိုင္းခ်င္ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ႐ိုင္းဖို႔လည္း တစ္စက္မွ ဝန္မေလးေခ်။
သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မင္းႏွင့္ ငါႏွင့္ တြယ္ခ်င္သည့္အခါ တြယ္သည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ တစ္႐ံုးတည္းသား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းႏွင့္ ငါႏွင့္ ေျပာေလာက္ေအာင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ တစ္႐ံုးလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၄-၅-၁၀ ႏွစ္ႀကီးသူမ်ားပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မင္းႏွင့္ငါႏွင့္ မေျပာၾကေသာ္လည္း ဟရမ္အုတ္ကေတာ့ ထင္သလို ထထ လုပ္တတ္သည္။
အရြယ္ခ်င္းကလည္း တကယ့္ကို မတိမ္းမယိမ္း။ သည္မွာက ရယ္စရာ တစ္ကြက္ရွိသည္။ အစက သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ထားခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ဖြား၊ သူက ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ဖြားဟု ဆိုခဲ့ေပသကိုး။
ေနာက္ပိုင္းက်မွ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးယူေသာအခါ သူလည္း ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္ေနသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ဖြားလို႔ ေျပာရတာတံုးဟု ဆိုေသာအခါ သူက ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးတာျဖစ္သျဖင့္ ဟိုဘက္ႏွစ္ႏွင့္ ကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္သတဲ့။ ကိုင္းဗ်ား… ဟုတ္လည္း ဟုတ္တဲ့ ခ်ယ္လူလင္းဟုသာ ဆိုရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သူ႔လိုသာဆိုရင္ျဖင့္ ၁၉၅၇ ႏိုဝင္ဘာ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ေမြးေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၁၉၅၈ ဖြားဟုသာ ေျပာရန္ရွိေလသည္ မဟုတ္တံုေလာ။
ေသခ်ာ တြက္စစ္လိုက္ေသာအခါ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္မဟုတ္ဘဲ ရက္ပိုင္းမွ်သာငယ္ေသာ ခ်ယ္လူလင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
၂၀ဝ၀ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ သူ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ အလည္သြားမည္ ဆိုကာ ႐ံုးမွ ခြင့္ယူသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ ထြက္စာ လွမ္း တင္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏ်ဴးေယာ့(ခ္)ၿမိဳ႕ရွိ ကုလသမဂၢ႐ံုးတြင္ ဝင္အလုပ္ လုပ္ေနသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။
အင္း… ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ဖြားဟု တြင္တြင္ ေျပာတတ္ေသာ ၁၉၅၇ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလဖြား ဟရမ္အုတ္ႏွင့္ ေတြ႕ေနၾကေပေတာ့မည္။
၅။
ဟရမ္အုတ္ႏွင့္ သိကြ်မ္းေနခိုက္မွာ ေနာက္ထပ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သိရျပန္သည္။ သူက ဩစေၾတးလ်သံ႐ံုးႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ ရွိေသာ ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုးမွ စီးပြားေရး တာဝန္ခံျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္က “လ်ံခမ္းခိုင္“တဲ့။ ဗလ ေကာင္းေကာင္း၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း။
ထူးဆန္းေသာ ခ်င္းဟု ဆိုရမည္။ သူကား လံုးဝ စကားမဝဲ။ ျမန္မာစကားကို အညာေလျဖင့္ ေျပာသျဖင့္ သူ႔ကို ထူးဆန္းေသာ ခ်င္းဟု သမုတ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ လူက အလြန္လူရည္လည္သည္၊ တဝါးဝါးတဟားဟားႏွင့္ ပြဲက်ေအာင္ ေျပာတတ္၊ ေသာတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွယ္ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာသမားဟု ဆိုေသာ္ ရမည္။
သူသည္ ထိုအလုပ္မွာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ စိတ္ထင္ ၄-၅ ႏွစ္ခန္႔မွာ ထိုအလုပ္က သူ ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းမေတြေပၚမွာ ဟိုေတြ႕ သည္ေတြ႕။ ေတြ႕တိုင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ၊ ေသာေသာ ရႊင္ရႊင္။
၆။
က်န္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပရိသတ္အျဖစ္ သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို စြဲမွတ္မိေစသူမွာ အဆိုေတာ္ ေခ်ာစုခင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေခ်ာစုခင္မွန္း မသိခင္ကတည္းက ေၾကာ္ျငာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ သူ႔အသံကို အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အဆိုႏွင့္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံအားဟု စြဲမွတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ဆုန္သင္းပါ(ရ္)။ သူကလည္း အဆို ေကာင္းသလို အသံကလည္း ထူးျခားသည္။ သူ႔သီခ်င္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္လာသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က သက္မြန္ျမင့္။ သက္မြန္ျမင့္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္သည့္အထဲမွာ မပါပါ။ သူ႔အရပ္ႀကီးက ကလန္ကလားဟု ထင္သည္။ သူ႔အလွကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ႀကိဳက္သည့္ မင္းသမီးအလွမ်ိဳး မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုသက္မြန္ျမင့္ကို စာေရးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰ၏အိမ္မွာ အမွတ္မထင္ တစ္ခါ ဆံုဖူးသြားသည္။ အဲေတာ့ သူ၏ ႐ိုးသား ျဖဴစင္ေသာ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ေလးကို သေဘာက်သြားခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အႏွီ သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာရေသာအခါ သူ႔ကို ပိုခ်စ္သြားသည္။ သူကား ပကတိ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ျဖဴျဖဴစင္စင္၊ သြက္သြက္လက္လက္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္မွာ ဘရိတ္ကီျဖစ္သည္။ ဘရိတ္ကီ့ကိုလည္း ျမင္ကတည္းက ထူးျခားေသာ သူ႔အသြင္ႏွင့္ ထူးျခားေသာ ဆိုေပါက္၊ ေျခဟန္ လက္ဟန္မ်ားေၾကာင့္ အမွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့သည္။ သူက သ႐ုပ္ေဆာင္ ဝါသနာလည္း ရွိပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာကား သိပ္ၾကည့္ေလ့ မရွိသည့္ အတြက္ သူ႔သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မသိပါ။ သူ႔အဆိုကိုသာ ပိုၿပီး စြဲမွတ္ေနခဲ့ပါသည္။
၇။
ဩစေၾတးလ်သံ႐ံုးကို စြန္႔ခြာခဲ့သည့္ ၂၀ဝ၃ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကုလသမဂၢ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ အစိုးရမဟုတ္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ စကားျပန္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဘာသာျပန္အျဖစ္လည္းေကာင္း အဆင္ေျပသလို ခ်ီေကာက္လိုက္သည့္အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုအတြင္း အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုမွာ ခ်င္းေတြကို စြတ္ကယ္စြတ္ကယ္ ေတြ႕ရသည္။ အမ်ားစုမွာ ေကာ္လာျဖဴဝန္ထမ္းမ်ား၊ အရာရွိမ်ားျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသည္၊ တခ်ိဳ႕က သတိထားဆက္ဆံရမည့္အထဲမွာ ပါသည္။ ဒါေတာ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားမွ မဟုတ္ပါ။ လူမွန္သမွ် ႏွစ္ဖိုဖြယ္ ေကာင္းသည့္သူ၊ သတိထား ဆက္ဆံရမည့္သူဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနသည္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္ သတိထားဆက္ဆံရမည့္ လူစားမ်ိဳးဟု တခ်ိဳ႕က သတ္မွတ္ထားျခင္းခံရသူ ျဖစ္သည္။
ထိုခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြကိုေတာ့ တစ္ဦးစီ စာမဖြဲ႕လိုေတာ့ပါ။ ထိုအထဲမွ သင္တန္းႏွစ္ခုတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ခ်င္းလူငယ္ေလးႏွစ္ဦးကမူ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အမွတ္ထင္ထင္။ တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ၊ လူပံုေခ်ာေခ်ာ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ လူရည္လည္သူျဖစ္သည္။ အသက္ ၃၀ ခန္႔ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျမန္မာစကားပင္ ေကာင္းေကာင္း မေရလည္ေသး။ လူကလည္း ၂၀ ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ သိခ်င္ တတ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနသည္။ သင္ယူလိုစိတ္ကလည္း အျပည့္။ အျပင္ပန္းၾကည့္လွ်င္ သူသည္ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္ေသာ္လည္း အတြင္းက်က် ေပါင္းၾကည့္ေသာအခါ သူသည္ အရာရာကို စူးစမ္းေလ့လာ သင္ယူမွတ္သားလိုသည့္ အလားအလာရွိေသာ လူငယ္တစ္ဦးအျဖစ္ သိလာရပါသည္။
၈။
ဒါက ကြ်န္ေတာ္ သိခဲ့ေသာ ခ်င္းေတြကို တန္းစီ ခ်ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ခ်င္းေတြႏွင့္ ဆံုတိုင္း ဘတ္(စ္)ကားေပၚတြင္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္မ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားျဖင့္ က်ီစယ္ေလ့ရွိပါသည္။ “ျခင္းေတြကို ေျခေထာက္ၾကားမွာ ထားရင္ ထားပါ၊ ခံုေအာက္ကို ထိုးရင္ထိုးပါ၊ ေပါင္ေပၚ မတင္ၾကပါနဲ႔”ဟူသတည္း။
အမွန္ေတာ့ ျခင္းေတြကို ေျခေထာက္ၾကားမွာ ထားရမွာလား၊ ခံုေအာက္ကို ထိုးရမွာလား၊ ေပါင္ေပၚကို တင္ရမွာလား၊ ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ရမွာလား ဆိုသည္ကို ယာဥ္ေနာက္လိုက္က ဆံုးျဖတ္ရမည္ မဟုတ္ေပ။ ျခင္းထဲတြင္ ဘာပါသည္ဆိုျခင္းကသာ ထိုျခင္းကို ဘယ္မွာထားသင့္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ေပးေနမည္သာျဖစ္ပါသည္။
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြ ထည့္ထားေသာ ျခင္းသာျဖစ္ပါက ခံုေအာက္ကို ထိုးတန္ ထိုးရပါလိမ့္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ သာမန္ အိမ္သံုး ပစၥည္းအေထြေထြကို ထည့္ထားသည္ဆိုကလည္း ေျခေထာက္ၾကားမွာ ထားခ်င္ ထားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဲ… အနည္းငယ္ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပစၥည္းေတြ၊ စိန္ေရႊလက္ဝတ္ရတနာေတြ ထိုျခင္းထဲမွာ ပါလာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ထိုျခင္းကို ေပါင္ေပၚတင္ကာ ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္တန္ ပိုက္ရပါေတာ့မည္။
ထိုကမွ တစ္ဆင့္တက္ကာ ဘုရားဆင္းတုလို၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူဆူလိုကို ျခင္းႏွင့္ အက်အန ထည့္လာမည္ဆိုပါမူ ထိုျခင္းကို ေခါင္းေပၚ ရြက္တန္ ရြက္ရေတာ့မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ႀကိမ္ျခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထန္းေခါက္ျခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပလတ္စတစ္ျခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းက အေရးမႀကီးပါ။ ထိုျခင္းထဲမွာ ပါလာေသာ ပစၥည္း အမ်ိဳးအမယ္ (ဝါ) အႏွစ္သာရက ထိုျခင္းကို ဘယ္မွာထားမလဲ ဆိုျခင္းအတြက္ ပဓာနက်ေသာ အဆံုးအျဖတ္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ တန္းစီျပခဲ့ေသာ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားမ်ားမွာလည္း လူေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုခ်င္းေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ေသာ ခ်င္းေတြ ရွိသလို ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ေသာ ခ်င္းေတြလည္း ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အက်ိဳးျပဳသြားေသာ ခ်င္းေတြ ရွိသလို ကြ်န္ေတာ့္ကို လူေပၚလူေဇာ္ လုပ္သြားေသာ ခ်င္းလည္း ပါသည္။
ထိုခ်င္းေတြမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဟားခါးခ်င္း၊ တီးတိန္ခ်င္း၊ ဖလမ္းခ်င္း၊ ဇိုမီးစသျဖင့္ အစံုျဖစ္သည္။ ပလတ္စတစ္ျခင္း၊ ႀကိမ္ျခင္း၊ ဝါးျခင္း၊ ထန္းေခါက္ျခင္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုခ်င္းေတြထဲမွာ ႏ်ဴးေယာ့(ခ္)ၿမိဳ႕အထိ ေရာက္ေနေသာ ခ်င္းလည္း ပါသည္။ ဩစၾတးလ်ႏိုင္ငံမွာလည္း ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ရန္ကုန္က ကုလသမဂၢ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႕အစည္းေတြထဲမွာလည္း ခ်င္းအရာရွိ ႀကီးႀကီးမာစတာေတြ ရွိသည္။
တခ်ိဳ႕ခ်င္းေတြက ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား။ တခ်ိဳ႕ခ်င္းေတြက ေလးေလး နက္နက္ႏွင့္ သင္ခ်င္တတ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပင္းျပျပ။
ဒါလည္း ခ်င္းတိုင္းရင္းသားမွ မဟုတ္ လူတိုင္းသာျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါ ျခင္းေတြကို ဘယ္မွာထားမလဲဟု ဆံုးျဖတ္သည့္အခါတြင္ ဘာျခင္း ျဖစ္သည္ ဆိုျခင္းထက္ ျခင္းထဲတြင္ ဘာပါသလဲဆိုျခင္းကသာ အခရာျဖစ္သလို တိုင္းရင္းသားခ်င္းလူမ်ိဳးေတြကို ဘယ္မွာ ေနရာေပးသင့္သလဲဟု စဥ္းစားရာတြင္လည္း တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု အသီးသီးအျခားျခား ကြဲျပားေနမႈက ပဓာန မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ အရည္အခ်င္း၊ အားထုတ္မႈႏွင့္ အႏွစ္သာရမ်ားကသာ အခရာ ျဖစ္သည္ဟု ျမင္မိရပါသည္။
၉။
ကြ်န္ေတာ္လည္း မႏၲေလးမွာ ေမြးကာ ကယားျပည္နယ္မွာ လူမွန္း သိခဲ့ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္စသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ ေက်ာင္းေနခဲ့ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကား တစ္ဦးတည္းေသာသား။ မိဘကလည္း လူလတ္တန္းစား၏ ေအာက္ဆံုးအလႊာမွာသာ ရွိခဲ့သည္။ သူလို ငါလို ေက်ာင္းေနၿပီး သူလိုငါလိုပင္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စာေပနယ္မွာ ေနရာေလး တစ္ေနရာ၊ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ အကူအညီမ်ား ေပးအပ္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ၾကားတြင္ နာမည္ေလးတစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတကာ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ား အသိုင္းအဝိုင္းတြင္လည္း နာမည္ေသးေသးေလးတစ္ခုေတာ့ ရွိေနပါသည္။
ထိုေနရာေလးေတြ၊ ထိုနာမည္ေလးေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ ေမွးမွိန္ ခ်ိဳ႕ငဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္ခံဘဝကို တြန္းအားအျဖစ္ အသံုးျပဳလ်က္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တစ္ေနရာကို ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ က်ားကုပ္ က်ားခဲ ႀကိဳးစား ရယူခဲ့ရပါသည္။
အေမႏွင့္ အေဖတို႔ တစ္လလွ်င္ ရက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ရန္ျဖစ္ကာ ေနခ်င္စရာ လံုးဝ မေကာင္းလွေသာ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားၾကားတြင္ လူလားေျမာက္ခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဘိန္းစား၊ အရက္သမား၊ ကေလကလြင့္ျဖစ္သြားရန္ သိပ္မခက္ပါ။ ထို႔အျပင္ ၁၉ ႏွစ္သား အရြယ္မွာ အတတ္စံု တတ္ေစႏိုင္ေသာ လမ္းေပၚေန၊ လမ္းေပၚစား အငွား ယာဥ္ေမာင္းသမားဘဝကို ေရာက္ရွိခဲ့ကာ ထိုဘဝထဲတြင္ ၆ ႏွစ္တာမွ် ေနခဲ့ရသည့္အတြက္ အဖ်င္းဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အရက္သမား ျဖစ္ေနေလာက္ပါသည္။
ထိုဘဝမွာ ေငြရလြယ္ပါသည္။ ေပါ့ပါးပါသည္။ လြတ္လပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဘဝကို အဆံုးဟု ကြ်န္ေတာ္ မသတ္မွတ္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာဟုလည္း စကတည္းက မခံယူမိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္မရခင္ စပ္ၾကား ေပါင္းကြပ္သည့္ဝါးဟုသာ ထိုဘဝမွာ ေနခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္လည္း ယေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ရယူ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းတစ္ရပ္၊ ဘဝ အေျခအေန တစ္ခု၊ မိသားစုဘဝ တစ္ခု၊ နာမည္တစ္လံုးကို ရလာခဲ့ပါသည္။
၁၀။
ယခု ကြ်န္ေတာ့္စာကို ဖတ္ေနသူ လူႀကီးမင္းသည္လည္း ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမည္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါမည္။ အျခား တိုင္းရင္းသားတစ္ဦးဦးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။
မည္သူပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ “ျခင္းေတြကို ဘယ္မွာထားမလဲ”ဆိုေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ တြဲဖက္ကာ ကြ်န္ေတာ္ ပါးလိုေသာ သတင္းစကားကို အေလးအနက္ထား စဥ္းစားၾကည့္မည္ဟုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မမွိတ္မသုန္ ယံုပါသည္။
“ေနရာ”ဟူသည္မွာ သူမ်ားက ေပးမွ ရလာေသာ အရာဟု ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မယံုၾကည္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေဖြ၊ စူးစမ္း၊ ဖန္တီးယူရေသာ အရာဟုသာ ဘဝေပးအသိျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သိထားခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေတြး၊ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို လက္ဆင့္ကမ္း ေဝမွ်ၾကည့္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အသိ၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြး၊ ကိုယ္ပိုင္အျမင္မ်ား မုခ်မေသြ ရွိေနပါလိမ့္ မည္။ ကြ်န္ေတာ့္စဥ္းစားပံုကို လက္ခံလိုက လက္ခံႏိုင္ပါသည္။ ပယ္ခ်လိုက ပယ္ခ်ႏိုင္ပါသည္။ လက္ခံပါဟု တိုက္တြန္းႏိုင္သည့္အား ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိပါ။ တိုက္တြန္းဖို႔ ေဝးစြ၊ ေမတၲာရပ္ခံရန္ပင္ ကြ်န္တာ့္ပင္ကိုဗီဇက ကြ်န္ေတာ့္ ကို ခြင့္မျပဳပါ။
တစ္ခုပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ သဘာဝက် မက်၊ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ တစ္မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သည္စာကို ေရးရက်ိဳး နပ္ေလၿပီဟု ခံယူေနမိမည္သာျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၉၀၅၀၉)
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 