စာမေရးေတာ့ဘဲ ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာေနပါတယ္

အင္ထနက္မွာ စာေရးရင္ အခုိးခံရလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္လာၿပီး အခု Video Log (vlog) ကို စတင္ စမ္းသပ္ေနပါတယ္။

https://www.facebook.com/writer.atta.kyaw မွာ ဝင္ၾကည့္ရင္ လတ္တေလာမွာ အိမ္ေထာင္ေရးျပင္ပ ၿငိစြန္းမႈ ေျခာက္မ်ိဳးကို တမ်ိဳးစီ ေျပာထားတာေတြ ေတြ႕ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

၁ – https://www.facebook.com/writer.atta.kyaw/videos/10219376582858314/

၂ – https://www.facebook.com/writer.atta.kyaw/videos/10219383359067715/

၃ – http://www.facebook.com/writer.atta.kyaw/videos/10219390037714677/

၄ – https://www.facebook.com/writer.atta.kyaw/videos/10219398776333137/

ေနာက္ပိုင္းလည္း ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးသြားမွာမို႔ ဝါသနာ ပါရင္ အဲဒီ့ကို သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈ နားဆင္ ေဝဖန္ အၾကံျပဳႏိုင္ေတာ္မူၾကပါေၾကာင္း

အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္

မေန႔ညက ၁၀ နာရီ ထိုးလုနီးမွ စာအုုပ္မ်က္ႏွာစာမွာ တက္လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ျမင္မိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္က ေပါက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ဝန္ထမ္းေလးေတြကလည္း ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက ကရင္ေလးေတြ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေလးေတြ။ သူတို႔ေလးေတြ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကေလးေတြလည္း လိုက္ျပရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပတ္ ပတ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခ်လာလိုက္ပါတယ္။

ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္မွာ ေက်ာင္းနာမည္ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိတဲ့ အယ္(န္)ဂလစ္ခယ္(န္) [ခရစ္ယာန္ ဂိုဏ္းခြဲတခု – အဂၤလန္၏ အသင္းေတာ္လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္] ရဲ႕ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းႀကီး ရိွတယ္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာမွာ ျမင္ထားတဲ့ ပံုေတြအရ အဲဒီ့က စေလာက္တယ္လို႔ မွန္းမိပါတယ္။

ၿမိဳ႕ထဲကို အဲဒီ့ဘက္က စ ဝင္လိုက္ပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ အဲဒီ့ ဘုရားေက်ာင္း ဝန္းက်င္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနတယ္။ လမ္းတခုလံုးကိုလည္း မီးေရာင္စံုေတြ ထြန္းထားတယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းၿမီးျခံဳထားတဲ့ လွတပတေလးေတြေတာင္ ျမင္ခဲ့ရေသး။ ၂၇ လမ္းကေန ၃၂ လမ္းအထိက မဂိုလမ္းလို႔ တခ်ိန္က ေခၚခဲ့တဲ့ လမ္းပါ ပါရိွရာ ရပ္ကြက္ႀကီးျဖစ္ေလတဲ့အတိုင္း ဘာဘူေတြ၊ မာမူူေတြ၊ ခါလာေတြ၊ ေဘတားေတြ၊ ေဘတီးေတြရဲ႕ ရပ္ကြက္ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ထြက္လာၾကမွွာေပါ့။ အားလံုး ျပံဳးျပံဳးရႊဂ္ရႊင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ ေရႊျမန္မာေတြ၊ ေပါက္ေဖာ္တြလည္း စံုလို႔ရယ္။

ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေထာင့္ယြန္းယြန္းမွာ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ရိွတယ္။ မိန္းကေလး သီခ်င္းသည္တေယာက္က ဗဒင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟစ္ေၾကြးေနတယ္။ သံၿပိဳင္အပိုဒ္မွာ သူမဆိုေပမဲ့ ပရိသတ္က အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ေအာ္ေနၾကတာ ၾကားရတယ္။

ဒို႔ကေတာ့… ဒို႔ကေတာ့…

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ေလာက္က စၿပီး လူပါးသြားတယ္။ ဆူးေလအခ်က္ျပ လမ္းဆံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကားက ထိပ္ဆံုးက။ မီးစိမ္းတာ ေစာင့္ေနရင္း ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္မိေတာ့ ဆူးေလ လမ္းေထာင့္ တဖက္တခ်က္မွာ မီးထြန္းထားတဲ့ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ ႏွစ္ပင္ ေတြ႕မိတယ္။

မီးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစိမ္းဘူး။ ဆူးေလလမ္းတခုလံုး ရွင္းလင္းေနတဲ့အထိလည္း မစိမ္းေတာ့ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လမ္းႀကီးရွင္းသြားၿပီဆိုေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္ ဥၾသသံၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားနက္ႀကီး ႏွစ္စီးက ေရွ႕ေနာက္ အျခံအရံနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ၾကြခ်ီလာတာ။

ျပံဳးမိတယ္။ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္၊ မဲဆြယ္တုန္း ခဏသာ စကားလံုးအလွေတြ သံုးတာ။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဒံုရင္းပဲေလ။ ခိုင္ထူးေတာင္ ေရွးက ဆိုဖူးေသးတယ္။ ဘာတဲ့… ဆို… ဆို… ဆို… ဆိုလား။

အဲလို သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကမွေတာ့ လူထုနဲ႔ အေတာ္နီးမွာေပါ့ေနာ္။ မနီးလည္း အေရးမႀကီးပါဘူး။ ေရွ႕က ေနဝင္းအပါအဝင္ ဘိုးေဘးေတြရဲ႕ ေရႊက်င့္ဆိုးေတြကိုမွ အမွွန္မွတ္ခဲ့၊ အားက်ခဲ့ရတဲ့ ဘဝမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကေပတာကိုး။

ေခတ္အဆက္ဆက္ လမ္းေပၚမွွာ အခုလို ဗိုလ္က်ေနသူတို႔ ပါးေနတဲ့ သတင္းစကားက ရွင္းတယ္။ လူထု ၾကပ္ခ်င္ၾကပ္ပေလ့ေစ၊ ခရီးေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ပေလ့ေစ၊ ငါတို႔ ေခ်ာင္ရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ငါတို႔ ခရီးေရာက္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္၊ မွတ္ထားဆိုတဲ့ သတင္းစကားခင္ဗ်။

ေက်းဇူးရွင္မ်ား ၾကြခ်ီသြားေတာ့မွပဲ မီးလည္း စိမ္းေတာ္မူပါေတာ့တယ္။

ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ေလာက္က စၿပီး လူစုစုေတြ၊ သိမ္းေနတဲ့ ဆိုင္ေတြ စ ေတြ႕ရပါတယ္။ လြစၥလမ္း (ေဆာရီး… ႏႈတ္စြဲေနဆဲမို႔ Lewis Street ပဲ ေခၚမိသြားတယ္။ ဘာတဲ့ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း) ေလာက္မွာ ကားေတြ ပိတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တည့္တည့္သြားလို႔ ရမယ္အမွတ္နဲ႔ ဘယ္ဘက္ ယာဥ္ေၾကာကို ယူူထားလိုက္ပါတယ္။

လမ္း ၄၀ အထက္လမ္းနဲ႔ ၃၉ လမ္းအထက္လမ္းမွာ စုစုေပါင္း ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ အဲဒီ့ေနရာေတြမွွာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခရာေတြ မနည္းဘူး။ ၿမိဳ႕လယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနတဲ့ ေဒသ။

လမ္း ၄၀ ထိပ္နား ေရာက္ေတာ့ ညာဘက္မွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကားတစီး ျမင္လိုက္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဓမၼေတးေတြ သီေၾကြးေနၾကတာလည္း ၾကားရတယ္။

ဘီးလိွမ့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္(န္)(ထ္)မယ္ရီး(ဇ္) ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ စိန္ေပါေက်ာင္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆယ့္(န္)(ထ္)ေဖာ(လ္)(ဇ္) သာသနာျပဳေက်ာင္းနဲ႔ တြဲရက္ေပါက္ဖြားခဲ့တာေပါ့။ ၆ တန္းကေန ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေနခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ၆ ဗိုလ္တေထာင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး။

မီးေတြ ထြန္းထားတာမ်ား ထိန္လို႔။ အဲဒီ့ထိပ္က စၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကို ပိတ္ထားလိုက္ၿပီမို႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထဲခ်ိဳးဝင္၊ ဒါလဟိုဇီ… အဲ… မဟာဗႏၶဳလလမ္းအတိုင္း ဆင္း၊ သိမ္ျဖဴအတိုင္း ျပန္တက္၊ ဗိုလ္တေထာင္ ၄ ေရွ႕မွာ ကားရပ္ၿပီး ကေလးေတြကို ပြဲတန္း ေလွ်ာက္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကားေစာင့္ရင္း၊ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ေခြးကေလး ေက်ာင္းရင္း က်န္ခဲ့တာေပါ့။

ျဖဴျဖဴျပာျပာ နီနီဝါဝါ ေဝဆာျမဴးတာေလးေတြ ျမင္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္ျပန္သတိေပးရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္စိတ္တစိတ္က သတိေပးေနတဲ့ စိတ္ကို ဆန္႔က်င္ပုန္ကန္တယ္။ ဖြဲတဆုပ္မက ဆန္ ၈ ျပည္ေလာက္ေတာ့ ႏိုင္ေသးတယ္ဟ…. တဲ့။ 🤭

ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္လာၾကေတာ့ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚက ဆိုင္တဆိုင္မွာ ဖာလူဒါ တိုက္လိုက္ရင္း မေန႔ညက ခရစၥမတ္ အစီအစဥ္ကို လက္စသတ္လိုက္ပါတယ္။

—-

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ စေရာက္ခဲ့တာမိို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့တာ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ဖို႔ ၃ လသာသာပဲ လိုပါေတာ့တယ္။

သည္လို ခရစၥမတ္မီးထြန္းပြဲမ်ိဳးကို အဲဒီ့ ႏွစ္ ၅၀ အတြင္း တခါမွ မၾကံဳဖူးပါဘူး။

တကယ့္ကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ နာတာလူး ပြဲေတာ္ပါပဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္ သည္ႏွစ္မွ အခုလို ထူးေနရတာလဲ။ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈေတြ မရိွပါဘူး၊ လြတ္လပ္စြာသက္ဝင္ယံုၾကည္ခြင့္ ရိွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဟန္ေရးေလး ျပခ်င္လို႔ပဲဆိုတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။

ေရႊဗမာတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ီးအာသီးေပါ့။ အေပၚယံ ဟန္ျပ လွဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အတြင္းမွာ ဘာျဖစ္ေနေနေလ။

ဗိုလ္ေနဝင္းသက္တမ္း ကုန္ခါနီးက စၿပီး ဘာသာျခားေတြကို စစ္ဘက္၊ နယ္ဘက္မွာ ေနရာမေပးေတာ့တာ အခုအခ်ိန္အထိ အထင္အရွားပါပဲ။ ဖေအလည္း တပ္မေတာ္သား ဗိုလ္မွဴး၊ သားလည္း တပ္မေတာ္သား ဗိုလ္မွဴး၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာျခားျဖစ္ေနလို႔ ဗိုလ္မွွဴးအဆင့္က ဆက္မတက္ဘဲ နယ္ဘက္ ေျပာင္းေတာ့ေတာင္ ဒုညႊန္ဘဝနဲ႔ အ႐ိုးထုတ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္လည္း ရိွပါတယ္။

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအဘယ္(လ္)ခမ်ာမလည္း သူ႔ထက္ ဝါႏုသူေတြ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကလင့္ကစား သူ႔ခမ်ာမေတာ့ အၿငိမ္းစားယူသည္အထိ ဗိုလ္မွွဴးခ်ဳပ္ဘဝက တက္မသြားခဲံ့တာလည္း အထင္အရွားပါ။

ဒုသမၼတလိို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ ဘာသာျခား၊ က်န္တိုင္းရင္းသားေတြကို ထားေပးလင့္ကစား အဲဒီ့ေအာက္အဆင့္ဆင့္ ညႊန္မွဴးအထိ ဘာသာျခားေတြအတြက္ ေနရာက ပါးရွားလွပါတယ္။ ၾကာေလ ဆိုးေလ ျဖစ္ေနတာ အသိသာႀကီးပါ။

နယ္ၿမိဳ႕တၿမိိဳ႕က တားျမစ္စာတေစာင္ကလည္း မၾကာေသးခင္ကပဲ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာေပၚမွာ အထင္အရွား ပလူပ်ံခဲ့ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲ က်င္းပတာကို ခြင့္မျပဳတဲ့ စာဆိုတာ မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။

တျခား နယ္ေတြမွာလည္း လူမသိ သူမသိျဖစ္ေနတဲ့ ဘာသာျခားေတြကို ကန္႔သတ္မႈ ေပါင္းစံုက ရိွေနေလာက္မယ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ရိွသူတိုင္း ခန္႔မွန္းႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒါေတြကို မျပင္ဘဲနဲ႔ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ပြဲႀကီးတပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ဆင္ႏႊဲျခင္းဟာ ျပစားတာ၊ ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို ဂ်င္းထည့္တာ ျဖစ္ေနပါလိိမ့္မယ္။

—–

ေနာက္တခ်က္ – ခရစ္ယာန္ေတြကိုုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဟန္ျပ ေကာင္းဖို႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္ျပဳခဲ့ၾကပါၿပီ။ တျခား ဘာသာဝင္ေတြကိုေရာ… ခြင့္ျပဳၾကမွာလား။ တျခားဘာသာဝင္ေတြေရာ သည္လိုမ်ိဳး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရၾကမွွာလား။

သည္ေနရာမွာ ေအာက္ကလိ အာလိုသူေတြအတြက္ မေန႔ညက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ နာတာလူးပြဲေတာ္ရဲ႕ သေကၤတကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ဟာ စတုရန္းမိိုင္ေပါင္း ၃၉၃၀ ရိွပါတယ္။ နာတာလူးပြဲ ဆင္ႏႊဲတဲ့ အဓိကေနရာကက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမေပၚ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းမွသည္ သိမ္ျဖဴလမ္းအထိသာမို႔ ရန္ကုန္ရဲ႕ တကယ့္ အစိတ္အပိုင္း ေသးေသးေလးမွာ က်င္းပခဲ့တာ အထင္အရွားပါ။

ရန္ကုန္မွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္က ၉၁ % ရိွၿပီး ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္က ၃.၂ % သာ ရိွပါတယ္။ ပြဲေတာ္ကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပသည့္တိုင္ ဘာသာဝင္ ဦးေရနဲ႔ အခ်ိဳးညီတဲ့ ေနရာကို ယူၿပီး က်င္းပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္အတြက္ ဘယ္သူမွလည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ခဲ့၊ လူအမ်ားလည္း ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

—–

၁၉၆၈ (ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာကို အဓမၼရယူအၿပီး ၆ ႏွစ္) မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကုိ စေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၿပီးပါၿပီ။

အဲဒီ့ေခတ္က ရန္ကုန္ကို ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲတုန္းက ရန္ကုန္ဟာ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ဘာသာေပါင္းစံု ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ၿမိဳ႕၊ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေဖးကူထူမခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။ ဘာသာေပါင္းစံု သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ အဲဒီ့ေခတ္က ဌာနဆိုင္ရာ ေနရာအသီးသီးက ႀကီးႀကီးမာစတာေတြထဲမွာလည္း ဘာသာျခားေတြ အျပည့္နဲ႔ပါ။

အဲဒီ့မတိုင္ခင္ မန္းနဲ႔ ကယားျပည္၊ ရွမ္းျပည္ေတြမွာေနေတာ့လည္း ဘာသာျခား၊ လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ ေဒြးေရာယွက္တင္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ဘဝေတြမွာ ေပါင္းစံုကြဲျပားေနတာကို အလွတရားအျဖစ္ ႐ႈျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းနဲ႔ အိႏၵိယမွာလည္း ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားေတြ ပြထေနေအာင္ ေပါလင့္ကစား ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရး တိုးတက္ေနတာ အထင္းသားျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔၊ အခ်င္းခ်င္း ရန္ရွာမေနၾကလို႔ဆိုတာလည္း ျမင္သာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတိုးတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အားလံုး သတိထားၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

သႀကၤန္မိုးဇာတ္ကားထဲမယ္ ခင္ခင္ထားက ၿငိမ္းေမာင္ကို ေျပာတယ္။

ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတဲ့…

ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္းေနထိုင္ေတာ္မူၾကပါေပထေသာ လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေစာင္းသာမက နန္းေတာ္ႀကီးမ်ားအတြင္းမွာပါ ေနထိုင္ၾကသူ လူအားလံုးကို ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ဘာသာျခားေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါလို႔။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ရန္ကုန္ – ၂၆၁၂၁၇)

မွတ္ခ်က္ – မႏွစ္က ေရးျဖစ္ခဲ့တာေလးကို အခုမွ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ သည္ႏွစ္လည္း သည္လို ပြဲေတာ့ ရိွေနပါေသးရဲ႕။

တန္လား

🤔🤔🤔🤔🤔

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ

ကေန႔ သည္စာအုပ္ထဲက ဓာတ္ပံုေတြကို ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာထိန္ဝင္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။ သည္စာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာထိန္ဝင္းနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့တာ ၂၈ ႏွစ္ေလာက္ ရိွပါၿပီ။ သူကလည္း ခြတီးခြက်၊ က်ေနာ္ကလည္း ခြတီးခြတဆိုေတာ့ ပိုတည့္သလား မသိဘူးေပါ့ေလ။

ထားပါေတာ့…

နားၾကပ္ကို ပယ္၊ ကင္မရာကို လြယ္ခဲ့သူ

ပထမဆံုးက သူ႔သတၱိကို ေလးစားတာပါ။ သူဟာ ႏွယ္ႏွယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဒါဂ်ီလင္ (Darjeeling) မွာ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသူပါ။ (မင္းသား ညြန္႔ဝင္းနဲ႔ ဝင္းဗိုလ္တို႔ညီအကိုလည္း အဲဒီ့မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾက ဖူးသူမ်ားပါပဲ။)

ဒါတင္ ဘယ္ဟုတ္ပါဦးမလဲ၊ ေဆးေက်ာင္းလည္း တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကေန႔ ဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေဖျမင့္၊ အခုစာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ အမွတ္တရစကား ေျပာေပးသူ ေဒါက္တာ ေငြစိုး၊ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ရဲျမတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္လို႔ ဆရာေမာင္ေသြးသစ္က ေျပာသြားပါတယ္။

အဟဲ… ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေခတ္က ေဆးေက်ာင္းက မလြယ္ဘူးဗ်။ ကင္မရာဘက္ကို စိတ္သန္သြားတဲ့အတြက္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ၈ ႏွစ္ေနခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို မရယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာေက်ာ္ပါပဲ။

ကင္မရာမရိွေပမယ့္ ထက္သန္တဲ့စိတ္ရိွလို႔ ရလိုက္တဲ့ မွတ္တမ္း

ကေန႔မွ သိရတယ္။ သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မယ္ သူ႔လက္ထဲ ကင္မရာ အပိုင္ မရိွဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေပဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ (ဆရာ) ေမာင္ေသြးသစ္ရဲ႕ ဂ်ာနယ္တိုက္က ယာရွီကာ ကင္မရာေလးကို ငွားရမ္းၿပီး ၈၈ ကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီ့ေခတ္က ကင္မရာကိုင္ႏိုင္ဖို႔က ခ်မ္းသာဖို႔လိုပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မမက္ဖူးေသးတဲ့ ကာလပါ။ ဖလင္ေကာ္ျပားနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့ရတဲ့ ကာလ။ ခုေခတ္လို ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလည္း ျပန္ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ကူးေဆးၿပီးမွ ကိုယ့္ပံုထြက္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဘဝ။

ဖလင္ဆိုတာက ေစ်းကလည္း အႀကီးသား။ တလိပ္ကို ၁၀၊ ၁၂ က်ပ္ေပးရတာ။ လဖက္ရည္တခြက္ တက်ပ္မျပည့္ခ်င္ေသးတဲ့ ေခတ္မွာ ေငြ ၁၀ တန္ဖိုးကို တြက္သာ ၾကည့္ပါေတာ့။

အဲဒါကို အိတ္စိုက္ၿပီး သည္ပံုေတြ သူ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဖလင္ေတြကို မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ ေနရာ၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ ဘာညာ အခက္အခဲေတြက အမ်ားႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမူလ႐ိုက္စဥ္က ေရာင္စံုပံု တခ်ိဳ႕ဟာ အခုက်ေတာ့ အျဖဴအမည္းေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံျခားသား သူ႔မိတ္ေဆြတဦးက ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဖလင္ေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံ အယ္(မ္)စထာဒမ္က ျပတိုက္တခုမွာ သိမ္းဆည္း ေပးထားႏိုင္ခဲ့ပါသတဲ့။

ဒါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၁ ႏွစ္က ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းဟာ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ကေတာ့ သည္ပံုေတြ ျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာ အဓိက အခန္းက႑က ပါဝင္ခဲ့တာမို႔ သူမိတ္ဆက္စကားေျပာတာ စီကာပတ္ကံုးပါပဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသလို က်ေနာ္တို႔ မသိေသးတဲ့အခ်က္ေတြလည္း ပါပါတယ္။

မတ္တတ္ရပ္ေနသူမ်ား ဝဲမွယာ (ထိုင္ေနသူက က်ေနာ္)
က်ေနာ္ မသိသူ၊ ဆရာသီဟေစာလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဆရာမွ်ားနီ၊ ဓာတ္ပံုဆရာထိန္ဝင္း၊ ပန္းပုဆရာ ဆန္နီၿငိမ္း

ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္

က်ေနာ္က ဆရာထိန္ဝင္းကို ေလးစားခ်စ္ခင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ထင္ရာလုပ္ရဲတဲ့ သူ႔သတၱိကိုေပါ့။ ေနာက္တခ်က္က သူ႔ရပ္တည္မႈ။ သူ႔အလုပ္ သူ လုပ္တယ္။ ဘယ္ဘက္မွ မပင္းတတ္တဲ့သူလို႔ ျမင္မိရပါတယ္။ ေျခမ မေကာင္း ေျခမ၊ လက္မ မေကာင္း လက္မ စိတ္ထားတတ္သူလို႔ ျမင္တာမို႔ သူ႔ကို ေလးစားတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္တြင္းပုန္း က်ေနာ္ဟာ သိမ္ျဖဴ စာအုပ္လမ္းမွာ က်င္းပတဲ့ ကေန႔ပြဲကို မေရာက္အေရာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ့မွာ သြားတာပါပဲ။

က်ေနာ့္ကိုလည္း စကားေျပာခိုင္းပါေရာလား…

ဟား…

ဆရာႀကီး သမၻာႀကီးေတြ အလယ္မွာ က်ေနာ္ ကခ်ိကေခ်ာက္က ဘာေျပာရမွာတဲ့တုန္း။

ဒါေပမယ့္ အလွည့္က် မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ဗ်ာ… ခိုင္းေတာ့လည္း လုပ္ရတာပ။

ဆို႔ေနတဲ့ အေၾကာင္း

ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သည္စာအုပ္ကေလး ထြက္လာေတာ့ ဝမ္းသာရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနတဲ့အေၾကာင္း။

ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုဟာ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုထက္ အဆမ်ားစြာ ႀကီးတယ္လို႔ ဦးႏုက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းက တခ်က္ရယ္၊ ေနာက္တခ်က္က တကယ္တမ္း ဆရာထိန္ဝင္းရဲ႕ ပံုေတြက ေထာင္ေက်ာ္ရိွေပမယ့္ အနိ႒ာ႐ံု ပံုေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရယ္ပါ။

မွန္ပါတယ္။ တျပည္လံုး မၾကံဳစဖူး ထူးထူးကဲကဲ စုစည္းခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ ၃၁ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။

အနိ႒ာ႐ံုပံုေတြကို ခ်န္လွပ္ခဲ့လင့္ကစား က်ေနာ္တုိ႔ အာ႐ံုထဲမွာေတာ့ အဲဒီ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ က်န္ေနဆဲပါ။

၃၁ ႏွစ္…

သည္ကာလအတြင္း စေတးခဲ့ရတဲ့ အသက္ေတြ၊ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတြ၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ…

အဲဒီ့ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ စေတးခဲ့ စြန္႔စားခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မိသားစုေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ…

အဲဒီ့စေတးမႈေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲတခုကို ၃၁ ႏွစ္အၾကာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရလာခဲ့ၾကၿပီလား…

အဲဒါကို ေတြးမိရတဲ့အတြက္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသဗ်ာ…

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၃၁၁၁၉)

အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ လူ႔ေဘာင္

💣💣💣💣💣💣💣💣💣

သည္စာ ေရးျဖစ္ေစဖို႔ ေစ့ေဆာ္တဲ့ အေၾကာင္း

မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္က လက္ဆင့္ကမ္းထားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ေတြ႕လို႔ သြားဖတ္ၾကည့္မိခဲ့ပါတယ္။

လက္ဆင့္ကမ္းသူေတြက ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟီးေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္ႀကီးက သည္လိုပါ။

“ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ (ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္လို႔ လူမႈေဗဒ ပညာရွင္က ဆို”တဲ့။

သတင္းေဆာင္းပါးက မႏွစ္က သတင္းေဆာင္းပါးပါ။ The New Straits Times သတင္းစာမွာ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔က ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ (https://bit.ly/2K8NZpX)

ေျပာသူက စကၤာပူႏိုင္ငံေတာ္တကၠသိုလ္က လူမႈေဗဒ ပါေမာကၡ Dr Syed Farid Alatas ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရွားသူ တေယာက္က မေလးေတြဟာ စာေပဘာသာရပ္ကို ေအာင္လြယ္တာမို႔ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္၊ တကယ္တမ္းမွာ အဲဒီ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သိပၸံတို႔ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္တို႔ကို သင္သင့္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ မေလးႏိုင္ငံသား ပါေမာကၡလည္းျဖစ္၊ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ အာလာတာ့(စ္)က သည္စကားကို ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သိပၸံပညာဆိုတာက တကယ့္အမွန္တရား ႐ႈေထာင့္တခ်ိဳ႕ကို သိပၸံနည္းက်က်၊ စနစ္တက် ေလ့လာႏိုင္စြမ္းတာမို႔ သိပၸံသမားေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ လူ႔ေဘာင္မွာ အက်င့္သိကၡာလမ္းညႊန္မရိွဘူး။ အမွားအမွန္၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ညီ မညီ၊ အယုတ္ အျမတ္ကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ေအာင္ သိပၸံက သင္မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ သူက အတိအလင္းဆိုပါတယ္။

ဒႆနဆရာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္စနစ္၊ ဘာသာတရား၊ စာေပတို႔ကသာ လူ႔က်င့္ဝတ္နဲ႔ အညီ၊ အက်င့္သိကၡာရိွရိွ ေနတတ္ထို္င္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တယ္လို႔ သူက ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ထားပါေတာ့…

သူ႔အဆို မွန္ေၾကာင္း အထင္ရွားဆံုး သက္ေသ

“ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ (ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္ မ်ားလွပါတယ္”ဆိုတဲ့ သူ႔စကား မွန္မမွန္ကို အခု က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႕ ျမင္ေနၾကရပါၿပီ။

အထင္ရွားဆံုး နမူနာက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးပါပဲ။ ကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးကို အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ဝင္လာၾကတဲ့ တ႐ုတ္ခရီးသြားေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြဟာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆိုးရြားလွတာကို ၾကံဳဖူးသူေတြ သိၾကပါလိမ့္မယ္။ တကမၻာလံုးလည္း အဲဒီ့ တ႐ုတ္ခရီးသြားေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနၾကရပါတယ္။

သူတို႔မွာ အက်င့္သိကၡာမရိွတာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ကို နားမလည္တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တန္းစီထားတဲ့ ၾကားကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ျဖတ္ဝင္တာ၊ သူတပါး ေနရာကို အတင္းဝင္လုတာ၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ရန္ျဖစ္ေနသလို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာတာ၊ ကားေတြ ဥဒဟိုသြားေနတဲ့ လမ္းေပၚမယ္ ထင္သလို ေလွ်ာက္ေနတာ၊ ဟိုတယ္ေတြထဲမွာ ထင္သလို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ထားခ်င္သလို ထားခဲ့တာမို႔ ဟိုတယ္ခန္းေတြ ျပန္ျပင္ယူေနၾကရတာ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င့္အဆံုးပါပဲ။

ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြ

က်ေနာ္ ေျပာေနတာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုးကို သိမ္းၾကံဳး ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ရပ္ျခား ေပါက္ေဖာ္မ်ားက ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ လူလို နားလည္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူက ေပါက္ေဖာ္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ေပါက္ေဖာ္၊ မေလးက ေပါက္ေဖာ္စတဲ့ ျပည္မႀကီးက မဟုတ္သူ အမ်ားအျပားနဲ႔ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ဆက္ဆံဖူးပါတယ္။ အားလံုး တကယ့္ကို ဖြယ္ရာ ေခ်ငံၾက၊ ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာၾကပါတယ္။

ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြသာ လူလို မသိတတ္ရွာၾကတာပါ။

ဘာလို႔လဲ

ေမာ္စီတံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး (၁၉၆၆-၁၉၇၆) က တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုသုခုမ၊ စာေပကဗ်ာ အားလံုးကို ဖုတ္က်ည္းသၿဂႋဳဟ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္းမွာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈက အလြန္ျမင့္၊ အလြန္ေစာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြအားလံုးကို အျမစ္က လွန္ၿပီး ၿဖိဳလွဲလိုက္တဲ့အခါ ျပည္မႀကီးမွာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္အေနနဲ႔ နန္းေတာ္ေလာက္သာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အေတြးအေခၚ၊ ဒ႑ာရီ၊ ရာဇဝင္၊ ပံုျပင္၊ ႐ိုးရာ၊ စာေပ အားလံုးကို အစအနမက်န္ေအာင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါတယ္။

ပီကင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ယဥ္ေက်းမႈ ဌာနက ဧည့္ခံတဲ့ ပြဲကို အထူးတန္း ထိပ္ဆံုးေနရာက ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမရိကန္ ကဇာတ္တခုကို တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ ၾကည့္ေနရသလိုသာ ခံစားရပါတယ္။ ဘာ တ႐ုတ္အေငြ႕အသက္မွ မရိွေတာ့ပါဘူး။

ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး

ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ တခ်ိန္က ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ တအားႀကီးမားခဲ့တဲ့ တျပည္လံုး အေနနဲ႔ကေတာ့ တအား ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္သူတိုင္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ရရိွလာခဲ့ၾကၿပီး ကြာဟမႈက တအားကို က်ဥ္းေျမာင္းသြားခဲ့တယ္။ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္တိုင္း လူလူသူသူ သံုးႏိုင္ စြဲႏိုင္ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္လာခဲ့တာမို႔ တ႐ုတ္တို႔ရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ဟာ အတိုင္းအတာတခုအထိ ခရီးေပါက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အတြက္ စေတးလိုက္ရတာကေတာ့ လူစိတ္ေပ်ာက္သြားတာပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဆိုတာ ႐ုပ္ဝါဒ။ တနည္းေျပာရရင္ ႐ုပ္ဝတၳဳမွတပါး အျခားမရိွဆိုတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳကိုသာ ဘုရားမွတ္တဲ့ ဝါဒပါ။ အဲေတာ့ကာ ျပည္ႀကီးေန ေပါက္ေဖာ္ေတြဟာ ေငြမွတပါး အျခား ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးလည္း အေရးမႀကီး၊ ေမာင္ႏွမရင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ေမာ္ႏိုင္မွာဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။

တရုတ္ျပည္ ကိန္းဂဏန္း

လူဦးေရက သန္းေပါင္း တေထာင့္ေလးရာေလာက္ ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာ ေက်ာင္းမွာ ကိုးႏွစ္ မတက္မေနရ တက္ၾကရတယ္။ အေျခခံပညာေပါ့။ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြအထိ အထက္တန္းေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂၀ % သာ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့ၾက၊ အဆင့္ျမင့္ပညာ သင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားစုက သခ်ၤာကိုသာ ဦးစားေပး သင္ယူခဲ့ၾကတယ္။

၂၀၁၈ ခု ကိန္းဂဏန္းေတြအရ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထက္ လုပ္သားအင္အားစုက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ၈၀၆ သန္း၊ တနည္းဆိုရင္ တျပည္လံုးလူဦးေရရဲ႕ ထက္ဝက္ေက်ာ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာအရပ္ရပ္က ခရီးသြားေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္မႀကီးက ခရီးသြားေတြ စာအုပ္ဖတ္ေနတာ က်ေနာ္ျဖင့္ တခါဆို တခါဖူးမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ စားမယ္၊ ေသာက္မယ္၊ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆိုေနၾကမယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္မယ္ဆိုတာပဲ ျမင္ရပါတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ ရိွသလားဆိုရင္ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မယ္ ေတြးေခၚရမွာမို႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ လူထု ေတြးတတ္မွာကိုလည္း ဘယ္အာဏာရွင္စနစ္မဆို မလိုလားတာလည္း အထင္အရွားပါ။

အခု ကမၻာတဝွန္း တလႊားလႊား လာသြားေနၾကသူ ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလနဲ႔ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ စာအစမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ေနတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။

ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္လည္

က်ေနာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ကေရာ သူတို႔နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာသလဲလို႔ ဆင္ျခင္ဖို႔ ေကာင္းလာပါၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ငါနဲ႔မတူ ရန္သူထင္စြဲၿပီး ဆဲခ်င္တိုင္း ဆဲလို႔ ေကာင္းေနသူေတြ၊ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းေနသူေတြ အျမင္ရမ်ားလာတာပါပဲ။

ဟုတ္ကဲ့… ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္(ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

သူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသာ ေျပာေနမိတယ္… က်ေနာ္တို႔ကေရာ အဖတ္ဆယ္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမွာ ရိွပါေသးရဲ႕လား…

အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၁၁၁၁၁၉)

ဓာတ္ပံု အင္ထနက္

Photo credits: https://cnn.it/36RGpd5

ႏိုင္လြတ္လံု ႏိုင္လြတ္လံု

ႏိုင္လြတ္လံုနဲ႔ အရပ္သားအခ်င္းခ်င္း တရားစြဲလို႔ ရမရ

⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️⚖️

ဥပေဒဆိုတာ အနက္အဓိပၸာယ္ မခၽြတ္ယြင္းေအာင္ စီရင္ေရးသားၾကစျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ဥပေဒကို ေသခ်ာမဖတ္ဘဲ ရမ္းစြဲၾကတဲ့အခါ လြဲလြဲေနၾကတာေတြ ေတြ႕ျမင္မိရသလိုပါပဲ။ ခပ္တည္တည္ပဲ၊ ႏိုင္လြတ္လံု ပုဒ္မ ၁၀ နဲ႔ စြဲတယ္ေပါ့။

ဟုတ္ကဲ့… ပုဒ္မ ၁၀ ကို ေအာက္မွာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါ။ အက်ဥ္းေျပာရင္ေတာ့ ပုဒ္မ ၇ ပါ တားျမစ္ခ်က္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပုဒ္မ ၈ ပါ တားျမစ္ခ်က္တရပ္ရပ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လွ်င္ ဆိုတာက ထိပ္ဆံုးက လာပါတယ္။

အဲေတာ့ ပုဒ္မ ၇ က ဘာလဲ။ ဥပေဒနဲ႔အညီ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ၂၄ နာရီထက္ေက်ာ္ၿပီး ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္တာကို တားျမစ္ထားတာပဲ။ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကို ဘယ္သူက လုပ္ႏိုင္သလဲ။ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြက လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ ၂၄ နာရီထက္ ပိုၿပီး အေၾကာင္းမဲ့ အခ်ဳပ္မခံရေလေအာင္ ဥပေဒက ကာကြယ္ေပးထားတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ထင္သလို မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ကန္႔သတ္ထားတာ။

အခု စြဲေနတာေတြကို ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ပုဒ္မ ၈ (စ) ကို ကိုင္ၿပီး စြဲေနၾကတာပါ။

(စ) နိုင္ငံသားတဦး၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ၊ မိသားစုေရးရာကိစၥမ်ားတြင္ အဓမၼဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ လူတဦး၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို ပုတ္ခတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ထိခိုက္ေစရန္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳရ။

အဓိကက ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို ပုတ္ခတ္တာ ဒါမွမဟုတ္ ထိခိုက္ေစရန္ တနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လို စြဲဖို႔အတြက္က်ေတာ့ ပုဒ္မ ၈ ရဲ႕ ထိပ္ဆံုးစာပိုဒ္က သည္လိုဆိုထားတယ္။

တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္အညီ ခြင့္ျပဳမိန္႔့၊ခြင့္ျပဳခ်က္ သို႔မဟုတ္ ဝရမ္းတစံုတရာမရွိဘဲျဖစ္ေစ၊ နိုင္ငံေတာ္သမၼတ သို႔မဟုတ္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအဖြဲ႕၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲျဖစ္ေစ… တဲ့။

အဲဒီ့ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြ လိုအပ္တာလဲ။

သာမန္ အရပ္သူ အရပ္သားေတြက သူတို႔ စိတ္ထဲရိွတာေလး ခ်ေျပာဖို႔အတြက္ အဲဒီ့ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြကို ေတာင္းဖို႔ လိုပါသလားဆိုတာကို အရင္ဆံုး စ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

ကိုအဝွာကျဖင့္ ငေပါႀကီးပါ၊ မဟဝါကေတာ့ မ်က္ႏွာမ်ားလိုက္တာလို႔ ေျပာဖို႔ ဥပေဒခြင့္ျပဳမိန္႔႔ ေတာင္းခံဖို႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းေနဖို႔ လိုမတဲ့လား။

သည္လိုခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေတာင္းဖို႔ လိုတာကလည္း အာဏာပိုင္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းေလးပါပဲ။ ဘာမွ နက္နက္နဲနဲ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးကို မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုေမာင္ဆင့္လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ common sense လူၿပိန္းသိေလးပဲ လိုတာပါ။

အဲေတာ့ကာ ႏိုင္လြတ္လံုဥပေဒရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက ရွင္းပါတယ္။

(၁) ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ လံုျခံဳမႈကို အာဏာပိုင္ေတြက ထင္သလို မက်ဴးလြန္ႏိုင္ေအာင္ သည္ဥပေဒက ကာကြယ္ေပးထားပါတယ္။

(၂) က်ဴးလြန္သူဟာ အာဏာပိုင္ မဟုတ္သမွ် ကာလပတ္လံုး သည္ဥပေဒနဲ႔ အက်ံဳးမဝင္ပါဘူး။ တနည္းေျပာရင္ စြဲလို႔ မရပါဘူး။

အဲလိုမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္လြတ္လံုနဲ႔ ထင္သလို ေလွ်ာက္စြဲေနရင္ေတာ့ ႏိုင္လြတ္လံုဟာ သားေရကြင္းဥပေဒ ျဖစ္သြားမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဥပေဒရဲ႕ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြကို ကာကြယ္ေပးရာ မေရာက္ေတာ့ဘဲ ဒုကၡေပးရာသာ ေရာက္ေနေတာ့မွာပဲလို႔ ျမင္မိရပါတယ္။

က်ေနာ့္ လူၿပိန္းသိေလးနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္တာပါ။ ဥပေဒပညာရွင္မ်ား ဝင္ေဆြးေႏြးေပးရင္ သိပ္ေက်းဇူးတင္မိမွာပါ ခင္ဗ်ား။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ

အတၱေက်ာ္

(၁၆၁၀၁၉)

မူရင္းဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား ေကာက္ႏုတ္ခ်က္
——————————————————
နိုင္ငံသားမ်ား၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာလြတ္လပ္မႈႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာလံုျခံဳမႈကို ကာကြယ္ေပးေရးဥပေဒ (၂၀၁၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၈ ရက္)

အခန္း (၂)
နိုင္ငံသားမ်ား၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈကို အကာအကြယ္ေပးျခင္း

၃။ နိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ နိုင္ငံသားမ်ား၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ပုဂၢိဳလ္ ဆိုင္ရာလံုျခံဳမႈ အျပည့္အဝ ရရွိခံစားခြင့္ရွိသည္။

၄။ သက္ဆိုင္ရာဝန္ၾကီးဌာနႏွင့္တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ နိုင္ငံသားမ်ား၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈနစ္နာဆံုးရံႈးျခင္းမရွိေစရန္ ကာကြယ္ေပးရမည္။

အခန္း (၃)
သက္ဆိုင္ရာဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ တာဝန္ရွိသူမ်ား၏တာဝန္မ်ား

၅။ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္-

(က) တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္ အညီမွတပါး ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈကိုျဖစ္ေစ၊ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈကို ျဖစ္ေစ နစ္နာဆံုးရံႈးမႈမရွိေစရန္ မည္သူ့ကိုမဆို ကာကြယ္ေပးရမည္။

(ခ) ပုဂၢိဳလ္တဦးဦး၏ ေနအိမ္ႏွင့္ ေနအိမ္အျဖစ္အသံုးျပဳေသာ အခန္း၊ အေဆာက္အအံု သို႔မဟုတ္ ပရဝဏ္ႏွင့္ ပရဝဏ္အတြင္းရွိ အေဆာက္အအံုမ်ားအတြင္းသို႔ တည္ဆဲဥပေဒတရပ္ရပ္အရ ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြျခင္း၊ သိမ္းဆည္းျခင္း သို႔မဟုတ္ သူတဦးဦးအားရွာေဖြျခင္း၊ ဖမ္းဆီးျခင္းျပဳလုပ္လိုလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္ သို႔မဟုတ္ ေက်းရြာအုပ္စုရွိ အုပ္ခ်ုပ္ေရးမႉးျဖစ္ေစ၊ ေက်းရြာတာဝန္ခံ သို႔မဟုတ္ ရာအိမ္မႉးျဖစ္ေစ၊ ဆယ္အိမ္မႉးျဖစ္ေစ တဦးဦးအပါအဝင္ အနည္းဆံုးသက္ေသႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ေဆာင္ရြက္ရမည္။

၆။ သက္ဆိုင္ရာဝန္ၾကီးဌာနႏွင့္ တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ ဤဥပေဒအရ အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးရန္ တိုင္ၾကားခ်က္ကို လက္ခံရရွိပါက ဥပေဒႏွင့္အညီ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရမည္။ မိမိဌာနက အေရးယူေဆာင ရြက္ရမည့္ ကိစၥမဟုတ္ေၾကာင္း ေပၚေပါက္ပါက အက်ိုးအေၾကာင္းေဖာ္ျပ၍ တိုင္ၾကားသူထံ ရက္ေပါင္း ၃၀ အတြင္း ျပန္ၾကားရမည့္အျပင္ ယင္းျပန္ၾကားစာတြင္ မည္သည့္ဌာနအဖြဲ႕အစည္းသို႔ တိုင္ၾကားသင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳခ်က္ ပါရွိရမည္။

အခန္း (၄)
တားျမစ္ခ်က္မ်ား

၇။ မည္သူမွ် တည္ဆဲဥပေဒတရပ္ရပ္အရ ခြင့္ျပဳသည့္ကိစၥမွတပါး တရားရံုး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ မည္သူ့ကိုမွ် ၂၄ နာရီထက္ေက်ာ္လြန္၍ ခ်ုပ္ေႏွာင္ထားျခင္းမျပဳရ။

၈။ မည္သူမွ် တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္အညီ ခြင့္ျပဳမိန္႔႔၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ သို႔မဟုတ္ ဝရမ္းတစံုတရာမရွိဘဲျဖစ္ေစ၊ နိုင္ငံေတာ္သမၼတ သို႔မဟုတ္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအဖြဲ႕၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲျဖစ္ေစ-

(က) နိုင္ငံသားတဦး၏ေနအိမ္၊ ေနအိမ္အျဖစ္အသံုးျပဳေသာအခန္း၊ အေဆာက္အအံု သို႔မဟုတ္ ပရဝဏ္ႏွင့္ ပရဝဏ္အတြင္းရွိ အေဆာက္အအံုအတြင္း ဝင္ေရာက္ရွာေဖြျခင္း၊ သိမ္းဆည္းျခင္း သို႔မဟုတ္ သူတဦးဦးအား ဖမ္းဆီးျခင္းမျပဳရ။

(ခ) နိုင္ငံသားတဦး၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈႏွင ့္ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာလံုျခံဳမႈကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစေသာ သို႔မဟုတ္ လူ့ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ေစနိုင္ေသာ ေနာက္ေယာင္ခံေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ စံုေထာက္ျခင္း ႏွင့္စံုစမ္းျခင္းမျပဳရ။

(ဂ) ပုဂၢိဳလ္တဦးႏွင့္တဦးအၾကား ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းကိရိယာတမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဆက္သြယ္ေျပာၾကားျခင္းကို ၾကားျဖတ္ဖမ္းယူနားေထာင္ျခင္း သို႔မဟုတ္ တနည္းနည္းျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္း မျပဳရ။

(ဃ) ဆက္သြယ္ေရး ေအာ္ပေရတာမ်ားထံမွ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ အီလက္ထေရာနစ္ဆက္သြယ္ေရး သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား ေတာင္းယူျခင္း၊ ထုတ္ေပးျခင္းမျပဳရ။

(င) အျခားသူ၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာကိစၥအလို့ငွာ ဆက္သြယ္ေပးပို႔သည့္စာေပးစာယူ၊ စာအိတ္၊ ေခ်ာထုပ္၊ ပါဆယ္ထုပ္ တခုခုကို ဖြင့္ေဖာက္ျခင္း၊ ရွာေဖြျခင္း၊ သိမ္းဆည္းျခင္း၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ဖ်က္ဆီးျခင္းမျပဳရ။

(စ) နိုင္ငံသားတဦး၏ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ၊ မိသားစုေရးရာကိစၥမ်ားတြင္ အဓမၼဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ လူတဦး၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို ပုတ္ခတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ထိခိုက္ေစရန္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳရ။

(ဆ) နိုင္ငံသားတဦး၏ တရားဝင္ရရွိပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းနိုင္ေသာ ပစၥည္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မေရႊ႕မေျပာင္းနိုင္ေသာ ပစၥည္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း မတရားသိမ္းယူျခင္း သို႔မဟုတ္ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္ဝိုက္၍ျဖစ္ေစ တမင္ပ်က္စီးေစျခင္း သို႔မဟုတ္ ဖ်က္ဆီးေစျခင္းမျပဳရ။

၉။ မည္သည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕စခန္းမႉးမဆို ဤဥပေဒအရ အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးရန္ တိုင္တန္းခ်က္ကို လက္ခံရရွိလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ သတင္းေပးခ်က္ကို လက္ခံရရွိလွ်င္ျဖစ္ေစ ရာဇဝတ္က်င့္ထံုးဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၅၄ ႏွင့္ အညီ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရမည္။

အခန္း (၅)
ျပစ္ဒဏ္မ်ား

၁၀။ မည္သူမဆို ပုဒ္မ ၇ ပါ တားျမစ္ခ်က္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပုဒ္မ ၈ ပါ တားျမစ္ခ်က္တရပ္ရပ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ေၾကာင္း ျပစ္မႈထင္ရွားစီရင္ျခင္းခံရလွ်င္ ထိုသူကို အနည္းဆံုးေျခာက္လမွ အမ်ားဆံုး သံုးႏွစ္ထိ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ရမည့္အျပင္ အနည္းဆံုး က်ပ္သံုးသိန္းမွ အမ်ားဆံုးက်ပ္ ၁၅ သိန္းအထိ ေငြဒဏ္ခ်မွတ္နိုင္သည္။

အခ်စ္ကို ဦးစားေပးခဲ့ေလသူတဦး

💔💔💔💔💔💔💔💔💔

နိဒါန္း

မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္ သတိမထားမိလိုက္တဲ့ သတင္းရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

မႏွစ္က ေအာက္တိုဘာလ ၂ ရက္ေန႔မယ္ အသတ္ခံလိုက္ရ၊ အေလာင္းေဖ်ာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသား အသက္ ၆၀ အရြယ္ သတင္းေထာက္တေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ပါ။ သူ႔နာမည္က ဂ်မား(လ္) ခါေရွာ္ဂီတဲ့။ ဂ်မား(လ္)လို႔ပဲ ဆက္ေရးသြားပါမယ္။

သတင္းေဆာင္းပါးႀကီးကေတာ့ အေသးစိတ္ေတြနဲ႔ သိပ္ကို ေဝဆာလြန္းလွပါတယ္။ ကမၻာ့သတင္းဌာန အသီးသီး၊ သတင္းစာ အသီးသီးကလည္း သူအသတ္ခံရတာ တႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မယ္ သည္သတင္းကို ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ေဖာ္ျပဆို သူ႔ကို သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကုလသမဂၢအထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ရဲ႕ အစီရင္ခံစာကလည္း ထြက္လာခဲ့ၿပီကိုး။

ျပည္ေျပး

ဂ်မား(လ္)ဟာ ေဆာ္ဒီ နန္းတြင္းမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔ တာဝန္ယူခဲ့ရဖူးတယ္။ အတြင္းသိေပါ့။ ဒါေပသည့္ သူက မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္ေဆာင္မယ့္အစား သူ႔ႏိုင္ငံတြင္းက မသမာမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတတ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းဆရာ၊ စာတည္း ျဖစ္တာမို႔ သူ႔ကို စာတည္းရာထူးက ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ထုတ္ပယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အေျခအေန မလွမွန္း သိတဲ့ ဂ်မား(လ္)က မိသားစုကို ထား၊ သူ႔ဇနီးနဲ႔ ကြာရွင္းကာ မိခင္ႏိုင္ငံကေန ထြက္လာၿပီး အေမရိကန္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ အဖမ္း ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနလို႔ပါ။ ဇနီးကို ကြာရွင္းလိုက္ရတာကလည္း အစိုးရက သူ႔ဇနီးကို အတင္း ဖိအားေပးေနခဲ့လို႔ပါပဲ။

အျပင္ကေနလည္း သူ႔တိုင္းျပည္သတင္းေတြ ေရးခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဝါရွင္ထန္ပို႔(စ္)သတင္းစာမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တဲ့အျပင္ ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ရိွေနတဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံသား လူငယ္တဦးနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ကိစၥေတြမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။

တိုးတက္နည္းပညာ လန္႔စရာ

ခက္တာက ေဆာ္ဒီအိမ္ေရွ႕မင္းသားက ေျခတံလက္တံရွည္တယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ေပါေတာ့ သူတို႔ခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ ေျပာဆိုေနသမွ် ဖုန္းေျပာတာေတြ၊ စာတိုပို႔တာေတြကို ျဖတ္ခိုးႏိုင္တဲ့ နည္းပညာအကူအညီကို ရယူႏိုင္ခဲ့ေလတယ္။ ဂ်မား(လ္)ကို ေဆာ္ဒီျပန္လာဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဖ်ားေယာင္းခဲ့ေသးေပမယ့္ သူ႔ျပည္အေၾကာင္း သူသိေတာ့ ျငင္းတယ္။ ျပန္တာနဲ႔ သူ႔ကို ေထာင္ထဲ ထည့္မွာပဲလို႔ ႀကိဳတြက္ႏိုင္ေနတာကိုး။

ဂ်မား(လ္)ရဲ႕ မဟာအမွားကေတာ့ တူရကီႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္တဲ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေၾကြသြားတာပါပဲ။ အဲဒီ့မိန္းမနဲ႔ ယူမယ္လုပ္ေတာ့ တူရကီဥပေဒအရ ဂ်မား(လ္)ဟာ သူ႔ဇနီးနဲ႔ တရားဝင္ ကြာရွင္းၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း တရားဝင္ အေထာက္အထားလိုလာတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ ဂ်မား(လ္)က တူရကီက ေဆာ္ဒီ ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးကို သြားၿပီး တရားဝင္ စာရြက္စာတမ္းေတာင္းတာေပါ့။

သတ္သတ္ ထစ္ထစ္

ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးက ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ ေအာက္တိုဘာ ၂ ရက္မွာေတာ့ ဂ်မား(လ္)ကို သတ္မယ့္ လက္မရြံ႕အဖြဲ႕က ေဆာ္ဒီကေန ေရာက္လာၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။ အတိုခ်ံဳ႕လိုက္ရင္ေတာ့ ဂ်မား(လ္)ကို အဲဒီ့ေန႔ ေန႔ခင္း တနာရီသာသာမွာ ေခါင္းကို ပလတ္စတစ္အိတ္စြပ္ၿပီး သတ္ျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကို တစစီ ခုတ္ထစ္ၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္၊ ေကာင္စစ္ဝန္ရဲ႕ အိမ္ကို ေခၚသြား။ အဲဒီ့ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကို ေရတိုင္ကီထဲထည့္ မီး႐ိႈ႕အေလာင္းေဖ်ာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးအျပင္မွာေတာ့ ဂ်မား(လ္)နဲ႔ လက္ဆက္မယ့္ အမ်ိဳးသမီးက ေစာင့္ေနတယ္။ အခ်ိန္တန္သည္အထိ ထြက္မလာလို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ဆက္သြယ္ေတာ့မွ သည္အမႈက လူသိရွင္ၾကားျဖစ္လာတယ္။

ျငင္းၾကည့္ဦးမယ္ေလ

ပထမေတာ့ ေဆာ္ဒီအစိုးရက ျငင္းပါတယ္။ ဂ်မား(လ္) ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးက ျပန္သြားပါတယ္ေပါ့။ ခက္တာက စီစီတီဗွီ ေခတ္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ တူရကီအစိုးရရဲ႕ စီစီတီဗွီမွတ္တမ္းမွာ ဂ်မား(လ္) ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးထဲ အဝင္ကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး ျပန္ထြက္လာတာကို လံုးဝ မေတြ႕ရတာပါပဲ။

တဖက္ကလည္း တူရကီ ေထာက္လွမ္းေရးက ေကာင္စစ္ဝန္႐ံုးထဲက စကားသံေတြကို အသံဖမ္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဂ်မား(လ္)ကို သတ္ျဖတ္သံ၊ ဂ်မား(လ္)ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသံေတြအထိ အကုန္ဖမ္းထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ကုလ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕နဲ႔က်မွ ျပန္ဖြင့္ျပခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၄၅ မိနစ္စာေတာင္ ရိွတယ္ဆိုပဲ။

အေထာက္အထားေတြအရ ေဆာ္ဒီအိမ္ေရွ႕မင္းသားရဲ႕ အမိန္႔အရ လုပ္တယ္လို႔ ယူဆစရာေတြ ရိွေနေပမယ့္ မင္းသားက ပထမ ျငင္းတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဝန္ခံျပန္တယ္။ ဒါေပသည့္ သူအမိန္႔ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ တူရကီထဲ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ လက္မရြံ႕အဖြဲ႕က လုပ္တာမို႔ အဲဒီ့လူေတြကို အေရးယူမယ္၊ ဘာမယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္မို႔ သည္အမႈအတြက္ တာဝန္ရိွပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ သူ အမိန္႔ေပးတာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ တြင္တြင္ ဘူးခံေနခဲ့တာ ကေန႔အထိပါပဲ။ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အေရးမယူခဲ့ပါဘူး။

႐ႈပ္ေနတာပဲ

ထူးျခားတာက တကမၻာလံုးက သည္အမႈကို ႐ံႈ႕ခ်ေျပာဆိုေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ သမၼတေက်ာ္ ထရမ့္(ပ္)က ေရငံုေနပါတယ္။ ေရငံုဆို ထရမ့္(ပ္)သားမက္က ေဆာ္ဒီမင္းသားနဲ႔ အဖြဲ႕က်တာကိုး။ သူ႔ပုဂၢလိက အက်ိဳးစီးပြားေတြလည္း ရိွေနတာကိုး။

ေျပာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဆစ္လစ္ခန္ေတာင္ၾကားက ေဆာ္ဒီရဲ႕ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလည္း ပါတယ္။

ခံေနရတဲ့ သတင္းသမားေတြ

ေသခ်ာတာကေတာ့ သတင္းသမား လုပ္ရတဲ့ ဘဝဟာ မလြယ္ပါဘူး။ နယ္စည္းမျခား သတင္းသမားအဖြဲ႕ရဲ႕ အဆိုအရ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္အတြင္း တကမၻာလံုးမွာ သတင္းသမား ၈၀ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္၊ ၃၄၈ ေယာက္က ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကတယ္၊ ၆၀ ကေတာ့ ဓားစာခံအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားတာ ခံေနၾကရပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္းေဒသက ႏိုင္ငံေတြမွာ အျဖစ္မ်ားတာေပါ့။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင္ရိွေလတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွ မဟုတ္တာေလ။

စက္ဆုပ္စရာ ထိုအာဏာ

အာဏာဟာ လူကို ပ်က္စီးေစတတ္တယ္၊ အၾကြင္းမဲ့ အာဏာဟာ အၾကြင္းမဲ့ ပ်က္စီးေစတတ္တယ္လို႔ ၁၉၈၈ ကာလတို သမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က တိုင္းျပည္ကို မိန္႔ခြန္း ေျပာရာမွာ ထည့္ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ (အမွန္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ၾသဝါဒေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ John Dalberg-Acton ဆိုတဲ့ ၿဗိတိသွ် သမိုင္းဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ အဆိုအမိန္႔ကို လွလွပပေလး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။)

လူ႔သမိုင္းစဥ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ အာဏာေၾကာင့္ လူေတြဟာ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ၾကသလို လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း က်ဴးလြန္ျပခဲ့တာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ တကမၻာလံုးမွာပါပဲ။

အခု ဂ်မား(လ္)ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းအပါအဝင္ သတင္းသမားေတြ ဒုကၡခံရမႈ အစုစုကိုလည္း သတၱဳခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ အာဏာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သံေဝဂ ယူစရာ ေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။

ဂ်မား(လ္)ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွာဆိုရင္လည္းပဲ အစိုးရတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အမ်ားစုက ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို ေနေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ဆိုလည္း မိတ္ေဆြကသာ လက္ဆင့္မကမ္းရင္ သည္အျဖစ္ကို သိမွာ မဟုတ္သလို ဂ်မား(လ္)ဆိုတာကို ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မိတ္ေဆြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖတ္မိတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ သံေဝဂလည္း ယူမိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အာဏာဆိုတာႀကီးကိုလည္း မစင္ဘင္ပုပ္လို စက္ဆုပ္ျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြမ်ား

ေနာက္ထပ္ သံေဝဂတခုေတာ့ ဂ်မား(လ္)ရဲ႕ မႊန္စိတ္ကိုပါပဲ။ သူ႔ခမ်ာ မဘက္လိုက္ေတာ့ မိုက္ဘက္ပါသလို ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္လို႔လည္း ေတြးေနမိရပါတယ္။ ဘာျဖစ္တုန္းဗ်ာ၊ အဲဒီ့ အမ်ိဳးသမီးကို အေမရိကန္ ေခၚသြား၊ ဟိုမွာပဲ သည္တိုင္း အတူေနလိုက္ေပါ့။ ဘာခက္လို႔တံုး။

ဒါေပမယ့္ သူသည္ ေဆာ္ဒီႏိုင္ငံသား၊ အစၥလာ(မ္)အယူနဲ႔။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကလည္း သူနဲ႔ ဘာသာတူ။ အဲေတာ့ သူတို႔က တရားဝင္ေပါင္းသင္းေရးကို ဦးစားေပးတယ္။ သည္မွာတင္ ဂ်မား(လ္)လည္း အသက္ေပးလိုက္ရေတာ့တာပါပဲလို႔သာ သံုးသပ္မိသြားရျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ သတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္တခ်က္ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္စိတ္၊ မႊန္စိတ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ အသက္ဇီဝိန္ကိုပါ ေျခြပစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဂ်မား(လ္)က သတိေပးသြားတာေလးပါ ျမင္လိုက္မိရပါတယ္။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၀၇၁၀၁၉)

အကိုးအကားေတြကေတာ့ တပံုတပင္ပါ။ အဲဒီ့ထဲက ေနာက္ဆံုး အကိုးအကား အနည္းအပါးကိုပဲ စာရင္းျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဝါသနာပါလို႔ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈခ်င္ရင္ေတာ့ Jamal Khashoggi ဆိုၿပီး ဂူဂယ္(လ္)မွာ ႐ိုက္ထည့္ ရွာေဖြလိုက္မယ္ဆို အေတာမသတ္ေအာင္ ဖတ္စရာေတြ တပံုတပင္ ရိွပါတယ္။
https://bit.ly/2VrzfHe (ေဖာ္ျပပါပံုကို သည္က ယူထားပါတယ္။)
https://lat.ms/2ARg4wN
https://bit.ly/2Oq9aGU

ပယ္သင့္တဲ့ ေရွးထံုးေတြ

ၾကည္ညိဳလိုက္တာဗ်ာ… ေလာကနီတိဆိုတာႀကီးကို ေရးခဲ့တဲ့ ပုတ္ကိုယ္ဂ်ီးေဒဂို။

ၾကည့္ရတာ အဲဒါေရးတဲ့သူေတြဟာ သူတို႔မေအေတြကို မစာနာ မေထာက္ထားတတ္ရွာၾကသူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူတို႔မေအေတြက ေလာ္လီေဖာက္ျပား ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ ေမွာက္မွားဖူးတာမို႔ မေအကို စိတ္နာေနသူေတြမ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိလာရသဗ်။ အဟုတ္…

ဘယ့္ႏွယ္…အခန္း ၅ – ဣတၳိက႑ တခုလံုးမွာ ေယာက္်ားဘက္က အသာေတြခ်ည္း လွိမ့္ေရးထားတာမ်ား။ တခုခ်င္းသာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။

သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ အၾကင္မိန္းမသည္… လင္ကို လုပ္ေကြ်းျပဳစုရာ၌ ကြ်န္မကဲ့သို႔ ရိုေသစြာျပဳတတ္လွ်င္… `႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ တင့္တယ္စြာ ျပဳျပင္တတ္လွ်င္၊ အမ်က္ထြက္ေသာအခါ၌ သည္းခံတတ္လွ်င္ မိန္းမျမတ္ဟု ဆိုအပ္၏ ဆိုပဲ။

အမယ္မင္း… ေယာက္်ားရဲ႕ ကၽြန္လိုေနေပးမွ မိန္းမျမတ္လို႔ ဆိုရမယ္တဲ့။ အေတြးအေခၚ မွ်တၾကပံုေျပာပါတယ္။ အဲလို မွ်တတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ သူတို႔က ေလာကႀကီးကို လမ္းညႊန္ေနမွေတာ့ သိပ္ကို အားကိုးထိုက္ေပတာေပါ့ေနာ္။

က်က္သေရတံုးခ်က္ေတြကို တခ်က္ခ်င္း ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

၈၂။ ဥဩငွက္တို႔၏အလွကား အသံ၊ မိန္းမတို႔၏အလွကား လင္ေယာက်္ားကို ျမတ္ႏိုးျခင္း၊

၈၃။ မိန္းမတို႔၏ဥစၥာကား အဆင္းတည္း၊ ေယာက်္ားတို႔၏ဥစၥာကား အတတ္ပညာတည္း၊

၈၄။ ေယာက်္ားတို႔သည္ အတတ္ပညာရွိမွသာ တင့္တယ္၏။ မိန္းမတို႔သည္ လင္ေယာက်္ားရွိမွသာ တင့္တယ္၏။

၈၅။ တတ္လွစြာေသာ ေစာင္းသမားသည္ ေစာင္းႏွင့္ငါးရက္ ကင္းကြာမူ ေစာင္းတီးကြက္ ပ်က္တတ္၏။ အိမ္သူမယားေကာင္းသည္ လင္ႏွင့္တစ္လကင္းကြာမူ အမူအက်င့္ေ ဖာက္ျပားတတ္၏။

၈၆။ ကြ်ဲသည္ ညႊန္၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္၏။ မိန္းမသည္ ေယာက်္ား၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္၏။

၈၇။ ထမင္းကို အစာေၾကမွ ခ်ီးမြမ္းရာ၏။ မယားကို အရြယ္လြန္မွ ခ်ီးမြမ္းရာ၏

၈၈။ ႏွစ္လင္ သံုးလင္ေျပာင္းေသာ မိန္းမ၊ ႏွစ္ေက်ာင္း – သံုးေက်ာင္း ေျပာင္းေသာရဟန္း၊ ႏွစ္ၾကိမ္ သံုးၾကိမ္ ေက်ာ့ကြင္းမွ လြတ္ဖူးေသာငွက္၊ ဤသူတို႔ကား မာယာမ်ားတတ္၏။

၈၉။ ဆိုးသြမ္းယုတ္မာသူကို ရိုက္ပုတ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းျဖင့္ ယဥ္ပါးေစႏိုင္၏။ မေကာင္းေသာ အေဆြခင္ပြန္းကို အဆက္အဆံမျပဳလုပ္ဘဲ ေနျခင္းျဖင့္ ယဥ္ပါးေစႏိုင္၏။ မေကာင္းေသာမယားကို ေငြေၾကးဥစၥာမအပ္ႏွင္းျခင္းျဖင့္ ယဥ္ပါးေစႏိုင္၏။

၉၀။ လေရာင္မွ ကင္းေသာညသည္ မတင့္တယ္။ လိႈင္းတံပိုးမွကင္းေသာ သမုဒၵရာသည္ မတင့္တယ္။ ဟသၤာမွ ကင္းေသာ ေရကန္သည္ မတင့္တယ္။ လင္မွကင္းေသာ သတို႔သမီးသည္ မတင့္တယ္။

၉၁။ လင္ေယာက်္ားသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ရွာေဖြတိုးပြားေစရာ၏။ မယားမူကား ရွာေဖြ ရရွိျပီးေသာ စည္းစိမ္ ဥစၥာကို ေကာင္းစြာ စုေဆာင္းသိုမွီးသံုးစြဲရာ၏။ အပ္သြားရာ အပ္ခ်ည္ပါရသကဲ့သို႔တည္း။

၉၂။ ခပ္သိမ္းေသာ ျမစ္တို႔သည္ ေကာက္ေကြ႕ျမဲျဖစ္၏။ ခပ္သိမ္းေသာ ေတာတို႔သည္ သစ္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ကုန္၏။ မိ္န္းမတို႔သည္လည္း ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္၌ မေကာင္းမႈကို ျပဳၿမဲတည္း။

၉၃။ ျငင္းခံုတတ္သည့္အေလ့ရွိေသာ၊ျ ငဴစူေစာင္းေျမာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိေသာ၊ ျမင္ျမင္သမွ်ကို လိုခ်င္တပ္မက္ ေလ့ရွိေသာ၊ မ်ားစြာ ခ်က္ျပဳတ္၍စားတတ္ေသာ၊ လင္ေယာက်ာ္းမစားမီ အဦးအဖ်ား စားတတ္ေသာ၊ သူတစ္ပါး၏အိမ္သို႔ သြားတတ္ေနတတ္သည့္အေလ့ရွိေသာ မိန္းမမ်ိဳးကို သားတစ္ရာပင္ ရျငားေသာ္လည္း လင္ေယာက်ာ္းသည္ စြန္႔ပစ္ရာ၏။

၉၄။ အၾကင္မိန္းမသည္ စားမႈ ဝတ္မႈတို႔၌ မိခင္ကဲ့သို႔ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျပဳတတ္လွ်င္၊ မျမင္အပ္ရာ၊ ရွက္ဖြယ္ရာ အမႈကိစၥတို႔၌ ႏွမကဲ့သို႔ လြန္စြာရွက္တတ္လွ်င္၊ လင္ကို လုပ္ေကြ်းျပဳစုရာ၌ ကြ်န္မကဲ့သို႔ ရိုေသစြာျပဳတတ္လွ်င္၊ ေဘးေရာက္ေသာအခါ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ ရလွ်င္၊ အိပ္ေသာအခါ ေမြ႕ေလ်ာ္ေစတတ္လွ်င္၊ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တင့္တယ္စြာ ျပဳျပင္တတ္လွ်င္၊ အမ်က္ထြက္ေသာအခါ၌ သည္းခံတတ္လွ်င္ မိန္းမျမတ္ဟု ဆိုအပ္၏။

၉၅။ ေယာက်ာ္းဘဝကို ရလိုေသာ မိန္းမသည္ မိမိ၏လင္ေယာက်ာ္းကို ေကာင္းမြန္ရိုေသစြာ လုပ္ေကြ်းျပဳစုရာ၏။

—

မေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့ ပညာတတ္နဲ႔ သင္တာတတ္ၾကားမွာ ခြဲျခားရာမွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြကို လက္ခံျခင္း မခံျခင္းနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အားလံုးေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ

အတၱေက်ာ္

(၀၄၁၀၁၉)

ပညာတတ္နဲ႔ သင္တာတတ္

👩‍🏫👨‍🏫👩‍🏫👨‍🏫👩‍🏫👨‍🏫👩‍🏫👨‍🏫

ကေန႔ ဝက္သားလည္း စား၊ ဟာလာ မဟုတ္တာလည္း စားပါတယ္၊ က်န္းမာေရးအတြက္ နီရဲရဲအသားေတြေတာ့ မစားပါဘူးဆိုတဲ့ အသက္ ၄၀ အရြယ္ အစၥလာ(မ္)ဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ႔ တအံ့တၾသ ဆံုခြင့္ၾကံဳလိုက္ပါတယ္။

ျပည္တြင္းဗ်စ္ အစၥလာ(မ္)ဘာသာဝင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အစၥလာ(မ္)ဘာသာဝင္ ၉၀ % ေက်ာ္ ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသူပါ။

အဂၤလိပ္လိုလည္း မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက အသံုးခ် ႐ူပေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရထားသူ။

ဟား…

အရမ္းေလးဇားတြားဒယ္… အင္ထာနက္ရွင္နယ္(လ္) ဂလိုဘယ္(လ္) ပ႐ိုဂရက္ဆစ္(ဖွ္) အစၥလားမစ္(ခ္)ေလဒီပဲ။

တကယ္ေတာ့ ပညာေတြ သင္တယ္ဆိုတာ ဘြဲ႕စကၠဴေကာက္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ကို ထုတ္တတ္လာဖို႔ပဲလို႔ နားလည္ပါတယ္။ ေမးခြန္းထုတ္တတ္လာဖို႔လို႔လည္း နားလည္မိပါတယ္။

႐ိုးရာေတြ၊ အစဥ္အလာေတြ၊ မိ႐ိုးဖလာေတြကို ေမးခြန္းထုတ္၊ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္၊ ပယ္သင့္တာ ပယ္၊ ယူသင့္တာယူမွ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္မွာပါ။

မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ပညာတတ္မဟုတ္ပဲ သင္တာသာသိတဲ့ သင္တာတတ္ ၾကက္တူေရြးေတြသာ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။

သူ႔အေၾကာင္း ခုလို ေရးမယ္လုပ္ေတာ့ အင္ထနက္ထဲမယ္ ပံုရွာလို္က္တဲ့အခါ ပူးတြဲပါ ပံုေလးကို ရလိုက္ပါတယ္။ သေဘာက်လိုက္တာ။

“ကိုယ့္စိတ္ကို ကၽြန္အျဖစ္ မခံပါနဲ႔…”လို႔ ဘာသာျပန္ရင္ သင့္ေလမလားပဲေနာ္…

ဟုတ္တာေပါ့။ ပညာသင္တယ္၊ ပညာဆည္းပူးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္ကို အစဥ္အလာ၊ ႐ိုးရာ၊ မိ႐ိုးဖလာအပါအဝင္ တခုခု၊ တစံုတေယာက္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံဘဝက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလး ပါမွ သင့္ေလ်ာ္မွန္ကန္မွာပါ။

အင္း… က်ေနာ္႐ူးလို႔ေျပာမိသြားတာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ သင္တာေတာင္ ဟုတၱိပတၱိ မတတ္ရွာတဲ့ ၾကက္တူေရြးေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ေနေလေတာ့ကာ ကိုယ့္စိတ္ႏွလံုးဟာ တခုခု တစံုတရာရဲ႕ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ေနမွန္းကို မသိရွာၾကတာလည္း ဟုတ္ကဲ့… ေရွာင္လႊဲမရ ဒုလႅဘေပါ့ေလ…

အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၀၃၁၀၁၉)

၂၀၁၉ ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ အမွတ္တရ

💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻

ကုတ္၊ ကုတ္၊ ကုတ္

၁၉၈၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက စၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ စတင္ ကိုင္တြယ္ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူ၊ ေဟာင္ေကာင္တို႔မွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ကြန္ရက္ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၈၈ မွာ ျမန္မာစာလံုးဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မသံုးႏိုင္ၾကေသးတဲ့ကာလ။

က်ေနာ္ သိသေလာက္ စာလံုးပံုစံေတြက အဂၤလိပ္စာမွာကို အမ်ားႀကီးပါ။ မူလက အဲဒီ့စာလံုးေတြကို အက္(စ္)ခီးကုတ္လို႔ အဲဒီ့အခ်ိန္က လူသိမ်ားတဲ့ ASCII Code ကို အေျခခံၿပီး ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပါ။

အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာေတြ၊ ႐ုပ္ေသ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ အတြက္အခ်က္ေတြသာ လုပ္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာက ဂဏန္းေတြကိုသာ သိပါတယ္။ က်န္တာေတြကို မသိပါဘူး။

အဲေတာ့ စာလံုးေတြကို ဂဏန္းအမွတ္အသားေတြနဲ႔ ကုတ္ (code) ဆိုတဲ့ ဝွက္စာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာအစီအစဥ္မွာ မွတ္သားခိုင္းထားတယ္။ အဲဒီ့ဂဏန္းေတြကို ပံုေဖာ္ယူလိုက္တဲ့အခါ စာလံုးေတြျဖစ္လာတယ္။ ပံုေတြလည္း အတူတူပါပဲ။

ဥနီမကုတ္ၾကခင္

မူလက အက္(စ္)ခီးကိုပဲ သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အက္(စ္)ခီးက 8 bit ပဲ သံုးႏိုင္တယ္။ ဂဏန္းနဲ႔ ေျပာရင္ သုညက ၂၅၅ အထိပဲ သိုေလွာင္မွတ္သားထားႏိုင္တယ္။ အဲေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။

သည္မွာတင္ ၾကံဆၾကတဲ့အခါ universal character-encoding standard ဆိုတာကို ရလာပါတယ္။ အတိုေကာက္က ဥနီကုတ္ေပါ့။ သူကေတာ့ 32 bit အထိ သံုးႏိုင္လာတယ္။ ေထာင္ခ်ီ သိုေလွာင္မွတ္သားထားႏိုင္လာတဲ့အျပင္ 8, 16, 32 bit ေတြၾကားမွာ လွည့္သံုးလို႔ရသြားတဲ့ စနစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ bit points သန္းခ်ီၿပီးေတာင္ ရလာပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ သိုေလွာင္သိမ္းဆည္းႏိုင္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းပမာဏက အဆမတန္ မ်ားသြားပါၿပီ။

ဥနီကုတ္ရဲ႕ ပထမဆံုးမူျဖစ္တဲ့ ဥနီကုတ္ ၁.၀.၀ ဟာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာမွာ စတင္ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ သည္ႏွစ္ ေမလမွာ ေနာက္ဆံုး ဥနီကုတ္မူ ၁၂.၁ အထိ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

🔴 သည္ေနရာမွာ မူလက အက္(စ္)ခီးနဲ႔ ေရးထားသမွ် အလဟႆ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဥနီကုတ္စနစ္က အက္(စ္)ခီးကို လက္တြဲေခၚခဲ့တာလည္း အထင္အရွားပါပဲ။ 🔴

ဗမာစာလံုးပံုစံေပါင္းစံု

မူ ၃.၀ နဲ႔အတူ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမယ္ ျမန္မာစာလံုးေတြ စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ဟာက အရင္လဲေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မသိဘူး။ CE နဲ႔ Win ဆိုတဲ့ ျမန္မာစာလံုးေတြ မေရွးမေႏွာင္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ GeoComp တို႔၊ Metrix တို႔လို အမည္ေတြနဲ႔ ျမန္မာစာလံုးေတြလည္း ထပ္ေပၚလာျပန္တယ္။

တခုနဲ႔တခုက လက္ကြက္ ေနရာခ်ထားပံု မတူဘူး။ တနည္းေျပာရင္ စံ မရိွဘူးေပါ့။ ေရႊဗမာတို႔ရဲ႕ ဝသီအတိုင္း သူတလူ ငါတမင္း လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရွည္ပါတယ္ဗ်ာ။

ေဇာ္ဂ်ီကို သြားရေအာင္…

ေဇာ္ဂ်ီဇာတ္လမ္း

ေဇာ္ဂ်ီကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာ စတင္ခဲ့ပါတယ္။

ေဇာ္ဂ်ီလည္း ဥနီကုတ္ကို အေျခခံၿပီး ဖန္တီးထားတာပါ။ ဒါေပသည့္ ေဇာ္ဂ်ီက မွန္ကန္တဲ့ ဥနီကုတ္ ဝွက္စာလုပ္ပံုနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈ တယ္မရိွခဲ့ဘူး။ အဲေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီ ျမန္မာစာလံုးဟာ ႏိုင္ငံတကာစံနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။ အဲဒါဟာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဧရာမ ျပႆနာပဲ။

သူတို႔အတြင္းေရးေတြ က်ေနာ္ သိတန္သေလာက္ သိထားေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ ပါေနတဲ့အတြက္ အဲဒါေတြ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အလြယ္ဆံုး ေျပာရင္ ေရႊဗမာမ်ား ပီသစြာ ဇာတ္ေခါင္းကြဲၾကေေလသတည္းေပါ့။

အဲလို ဇာတ္ေခါင္းကြဲတဲ့အခါ မူလပထမ ေဇာ္ဂ်ီကို ၀ွက္စာေရးသူေတြက တစင္ထေထာင္ေတာ့ အၾကံတူရင္ ေနာက္လူသာစျမဲ ဆိုစကားအတိုင္း ေဇာ္ဂ်ီ႕ ဧရာမ ျပႆနာကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ အားထုတ္ၾကပါတယ္။

ပုတ္ကိုယ္ေရးေတြ ပါလာေတာ့ သြားတာပဲ

၂၀၁၀-၁၁ ေလာက္မွာ ဥနီကုတ္လို႔ အခု ေျပာေနတဲ့ စံခ်ိန္မီ ျမန္မာစာလံုးကို သူတို႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာလာပါေတာ့တယ္။

ခက္တာက ပုဂၢိဳလ္ေရး အခဲမေက်မႈကို စာလံုးကိစၥအထိပါ ယူလာၾကတာပါပဲ။ အဲေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စာလံုး သံးစြဲေရးအတြက္ လံႈ႔ေဆာ္ စည္း႐ံုးတဲ့အခါ အပိုစကားေတြက မတန္တဆ မ်ားကုန္ပါေတာ့တယ္။ အလြယ္ဆံုး ေျပာရင္ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီ သံုးတဲ့သူေတြက ေအာက္တန္းစားေတြေလို႔ မေျပာ႐ံုတမည္ပါပဲ။ သိပ္ နင္ပဲငဆ ဆန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးေနတဲ့ ေရႊဗမာေတြလည္း သူတို႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အလိုလို ႏွစ္ျခမ္းကြဲကုန္ပါေရာလား။ ေရႊဗမာဆိုတာကလည္း သိပ္ေသြးခြဲလို႔ လြယ္တဲ့ လူမ်ိဳးေလေနာ္…

ကမၻာေပၚမွာ ခန္႔မွန္းေခ် စာလံုးမိသားစု (Font Family) ေပါင္း ၆ ေသာင္းေလာက္ ရိွပါတယ္။ စာလံုး မိသားစုဆိုတာက ဥပမာ Arial Font ဆိုပါစို႔။ Arial မွာပဲ မူလ လက္ေဟာင္း Arial အျပင္ Arial Black, Arial Rounded MT Bold, Arial Narrow စသျဖင့္ ေပါင္းစံု ရိွေနပါတယ္။ အဲဒါ Arial မိသားစုေပါ့။

ဗမာစာလံုး ေပါင္းစံု

ဗမာစာလံုးေတြမွာေတာ့ ဝင္းမိသားစု၊ စီအီးမိသားစု၊ မက္ထရစ္(ခ္)(စ္) မိသားစု၊ စိန္အာကာ မိသားစုေတြ ရိွပါတယ္။

က်ေနာ္က စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္ငန္းလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတာမို႔ အဲဒီ့ မိသားစုေတြ အားလံုး ယေန႔ထက္တိုင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စားပြဲတင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြထဲမွာ ရိွေနပါေသးတယ္။ ဘယ္ဟာကိုမွ ဖ်က္မပစ္ပါဘူး။ သူတို႔သည္ စံမညီသည့္တိုင္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးတည့္ေနေသးတာကိုး။ စာလံုး အလွေလးေတြ သံုးခ်င္တဲ့အခါ အဆင္ေျပေနတာကိုး။

အဂၤလိပ္စာလံုးအသစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီ့ ဗမာစာလံုး မိသားစုသစ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာတဲ့အခါ စာလံုးကို ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္သံုး႐ံုးပဲ။ လက္ကြက္ အခင္းအက်င္း မတူေပမယ့္လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ သံုးလို႔ ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးကေတာ့ ဗမာလို သရေတြ မမ်ားတဲ့အတြက္ လက္ကြက္အခင္းအက်င္းက ေဘာင္က်ဥ္းတယ္။ ဗမာစာမွာကေတာ့ သရေတြ မ်ားတာမို႔ လက္ကြက္အခင္းအက်င္းက ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ႏိုင္တဲ့အခါ ႏိုင္တယ္။ နငယ္မွာကို အတို၊ အရွည္၊ ပါ႒္ဆင့္ ရိွေနသလို ရရစ္ကလည္း မ်ိဳးစံု၊ ေအာက္ကျမစ္ကလည္း သံုးခု။

🔴 ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘာစာလံုးသစ္ ေပၚလာလာ ကြန္ပ်ဴတာထဲ အသာ ထည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ ကိစၥျပတ္တယ္။ 🔴

အေၾကာ္ေကၽြးမယ္၊ အျပဳတ္တိုက္မယ္

အခု ဥနီကုတ္က်မွ ေဇာ္ဂ်ီကို “အျပဳတ္တိုက္ေရး၊” “အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းသုတ္သင္ေရး၊” “အျပတ္ရွင္းေရး”ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အခု က်ေနာ္သံုးေနတဲ့ စက္ထဲမွာ ဥနီကုတ္ျမန္မာစာ စာလံုးရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာ႐ိုက္လို႔ အဆင္မေျပလွဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ၊ ေဇာ္ဂ်ီကို ျဖဳတ္မထားလို႔။ ဥနီကုတ္ သံုးခ်င္ရင္ ေဇာ္ဂ်ီကို က်ေနာ့္စက္ထဲက ရွင္းထုတ္ပစ္မွ ရမယ္။

အဲဒါႀကီးက ဘယ္လိုမွ မနိပ္ဘူး။ မနိပ္ဘူးဆိုတာ ေစတနာပိုင္းမွာ မနိပ္တာ။

“အျပဳတ္တိုက္ေရး၊” “အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းသုတ္သင္ေရး၊” “အျပတ္ရွင္းေရး”ဆိုတာ ဘယ္စနစ္က တြင္တြင္သံုးတဲ့ အလံုးေတြလဲဆိုတာ သေဘာပါတယ္ေနာ္ ပရိသတ္။

အဲဒီ့စနစ္ကို မလိုလားဘူးလို႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဥနီကို အားရပါးရ ကုတ္ေနၾကသူေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ ျပံဳးေနမိရပါတယ္။

အဲဒါလည္း ေရႊတို႔ရဲ႕ အက်င့္ပဲေလ။

ဘာတဲ့…

ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား၊ လက္က ကားယားကားယားဆိုလား…

အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၀၁၁၀၁၉)

ႏွလံုးသားေတြ မွန္ကန္ မွ်တပါေစေၾကာင္း

❤️💔💝❤️💔💝❤️💔💝❤️💔💝❤️💔💝

အမွတ္တရမွာ ေအာက္ပါ စာသားေလး ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တိတိက Facebook မွာ က်ေနာ္ တင္ခဲ့တာပါ။

To put the world in order, we must first put the nation in order; to put the nation in order, we must put the family in order; to put the family in order, we must cultivate our personal life; and to cultivate our personal life, we must first set our hearts right.

(ဘာသာျပန္) ေလာကႀကီးကို ေနသားတက် ျဖစ္ေနေစခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံကို ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံကို ေနသားတက် ျဖစ္ေနေစခ်င္ရင္ မိသားစုကို ေနသားတက်ျဖစ္ေနေအာင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရလိမ့္မယ္။ မိသားစုကို ေနသားတက် ျဖစ္ေနေစခ်င္ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ပုဂၢလိက ဘဝေတြကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ အရင္ဆံုး ပ်ိဳးေထာင္ၾကရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို မွန္ကန္မွ်တေအာင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရမယ္။ (ဘာသာျပန္အဆံုး)

မဟတၱမ ဂႏၶီဆိုတာကို တကမၻာလံုးက တကယ့္ကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ေရး ဝါဒကို ကိုင္စြဲသူအျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကတယ္။ “မဟတၱမ”ဆိုတာ “အႀကီးက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး”ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ထူးေလ။

ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မယ္ ေဘာလိဝု(ဒ္)က ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ “က်ေနာ့္အေဖ ဂႏၶီ”ဆိုတဲ့ ဓာတ္ရွင္ကို ၾကည့္အၿပီးမယ္ ဂႏၶီလည္း လူပါပဲဆိုတဲ့ အျမင္အျပင္ တကယ္ေကာ သူဟာ “မဟတၱမ”ရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက က်ေနာ့္ဆီမွာ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

ဂႏၶီ႔သားအႀကီးဆံုး “ဟာရီလား(လ္) ဂႏၶီ”ဟာ အစၥလာမ္ဘာသာကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တခါ သူ႔ မိဘေတြနဲ႔ ဂိုဏ္းမတူတဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာကို ျပန္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္သမားႀကီး လံုးလံုး ျဖစ္သြား၊ လမ္းေဘးမွာ ေခြးေသဝက္ေသ ေသသြားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကို ေဘာလိဝု(ဒ္)က ႐ိုက္ျပေတာ့မွ သိရတာ။

ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕စကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဂႏၶီဟာ ေလာကႀကီးအတြက္၊ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ ေနသသားတက် ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့တာ မွန္သည့္တိုင္ သူ႔မိသားစုဘဝ၊ သူ႔ပုဂၢလိက ဘဝကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ မစီစဥ္ႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ အသအခ်ာပါပဲ။ သူ႔ႏွလံုးသား မမွန္ကန္ မမွ်တတာကလည္း သူ႔သားႀကီးနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားက ကြဲလြဲမႈမွာ အတိအက် ျပဆိုေနပါတယ္။

သူ႔သားႀကီးက သူ႔ဖခင္လို ႏိုင္ငံျခားမွာ ဥပေဒပညာသင္ၿပီး ဝတ္လံုေတာ္ရ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဂႏၶီက သူ႔သားကို သူ႔လိုပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေစခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႔စံေတြအတိုင္း လိုက္နာေစခ်င္ခဲ့တာ။ သားႀကီးရဲ႕ ဆႏၵကို လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္။ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။

လူငယ္တေယာက္ကို ဇြတ္အတင္း ပံုသြင္းခ်င္တဲ့ ဂႏၶီ႔ရဲ႕ နွလံုးသား မမွန္ကန္ မမွ်တလွတာ သည္တခ်က္နဲ႔တင္ ရွင္းေနတယ္လို႔ ျမင္မိရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕ ဝါရိတၱ (ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသီလ) က်င့္စဥ္အတြက္ သူ႔ဘဝ ေနဝင္ခါနီး ကာလေတြမယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သူနဲ႔အတူတူ ညတိုင္း (ကေလးမေလးေတြေရာ သူပါ) ကိုယ္လံုးတီး အိပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ႀကီးကလည္း က်ေနာ့္ကို ေမွာင့္တယ္။ ဒါဟာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးမေလးေတြအေပၚ သားသမီးခ်င္း မစာနာတဲ့ အျပဳအမူပဲလို႔ ျမင္မိတာကိုးဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြသာ မွန္ကန္မွ်တမယ္ဆိုရင္ ေလာကႀကီးက ေနခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ဒါက စင္းလံုးေခ်ာတဲ့၊ စံျပဳထိုက္တဲ့ ေလာကႀကီးကို ေျပာတာပါ။

ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ဟာ စင္းလံုးလည္း မေခ်ာ၊ စံရယ္လို႔လည္း မရိွတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေနေနၾကရတာပါပဲ။ အဲေတာ့လည္း…

အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ…
အတၱေက်ာ္
(၃၀၀၉၁၉)