ေတေလဂဏန္း ငါးလံုးတြဲ
(ကြန္မန္႔ မေရးဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ မဲေလး ဘာေလးေတာ့ အားနာပါးနာ ေပးသြားၾကပါလားခင္ဗ်ာ… သနားၾကရင္ေပါ့)
၁၅။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အထက္ကာရီကပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္ ၂၆-၂၇ ေလာက္ကေပါ့။ အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူး၊ ၄၅ လမ္းက အေမ့တိုက္ခန္းမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္ဆရာအလုပ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စ အခ်ိန္။ အေမ့အခန္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းခန္းကို ဖြင့္ထားတာ၊
အခုလို ဧၿပီလထဲမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းေတြက ပိတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ေနတာ။ ေန႔ခင္းဘက္ တစ္ေရးတစ္ေမာလည္း မေမွးတတ္ေတာ့ စာအုပ္ေတြပဲ ဖိဖတ္ရင္း ေန႔တာကို မတို တိုေအာင္ အတင္းလုပ္ေနမိရတဲ့ လူပ်ိဳသိုးဘဝ…။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။
အိမ္မွာက ဖုန္းလာရင္ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ကိုင္တာ မ်ားတယ္။ အေမက ကြ်န္ေတာ္ မရွိမွသာ ကိုင္တာ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖုန္းကို ထူးလိုက္တယ္။
“ဟယ္လို…”
“တူးတူးရွိလား…”
တစ္ဘက္က အသံက တိုးသက္ႏူးညံ့ လြန္းအားႀကီးေတာ့ “တူးတူး ရွိလား”လို႔ ၾကားလိုက္သေယာင္သာ ရွိတယ္။ သိပ္ႀကီး မေသခ်ာလွဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ “ခင္ဗ်ာ…”လို႔ မေရမရာ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
“တူးတူး ရွိလား”လို႔ တစ္ဘက္က ထပ္ေမးခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကသာ “ဪ… ဖုန္းမွားေနပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ဖုန္းကို သူ႔ေနရာမွာ သူ ျပန္ထားလိုက္မိခဲ့ရင္ အားလံုးဟာလည္း သူ႔ေနရာမွာပဲ သူရွိေနခဲ့မွာပါ။ ခုေတာ့… ခုေတာ့… လွ်ာရွည္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ “ဖုန္းမွားေနပါတယ္”လို႔ ေျပာရမယ့္အစား “ဘယ္နံပါတ္ကို ဆက္တာပါလဲ”လို႔ ရွည္လိုက္မိပါတယ္။
သည္အခါ တစ္ဘက္က တိုးသက္ႏူးညံ့ အသံရွင္က…
“အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဟင္…”
“ခင္ဗ်ာ…”
“အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးေနတာေလ…”
စိတ္မရွည္သလိုလို အသံနဲ႔ေပမယ့္ တိုးသက္ ႏူးညံ့လြန္းမႈေၾကာင့္ နားဝင္ခ်ိဳလွပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လႈပ္ခနဲ ျဖစ္သြားျခင္းနဲ႔အတူ…
“အင္း… အမွန္အတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့…”
“ညာေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါ…”
“အစိတ္နဲ႔ ၃၀ၾကားဆို ေက်နပ္မလား”
“အင္း…”
“ဘာလို႔ ေမးတာလဲဟင္…”
“သိပ္အသက္ႀကီးတဲ့သူဆိုရင္ ဘယ္စကားေျပာလို႔ ေကာင္းမွာလဲေလ”
“ဪ… ဪ…”
“အဲဒီ့အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနတာလားဟင္…”
“ဘာျဖစ္လို႔ ေမးတာလဲ…”
“အဲဒီ့ နံပါတ္ကို မွားလွည့္မိသြားတိုင္း အဲဒီ့တစ္ေယာက္ အသံကိုပဲ ၾကားရလို႔…”
“အင္း… သည္ဖုန္းကို တို႔ပဲ ထူးတာ မ်ားတယ္။ အိမ္မွာက ေမေမရယ္၊ တို႔ရယ္ပဲ ရွိတာေလ…”
“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
“ခင္ဗ်ားနာမည္ကို အရင္ေျပာျပဦးေလ…”
သူ ၿငိမ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နာမည္တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနမိတယ္။
“မေျပာခ်င္လည္း ေနဗ်ာ၊ ဒါပဲ”
အဲသလိုက်ေတာ့လည္း လြမ္းစရာ ေကာင္းသြားတယ္။ ေလာကမွာ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္တယ္လို႔သာ ရွိတာ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာက လူမျမင္ရေသးဘူး၊ အသံေလးကို ၾကားထားတာနဲ႔ကို သ႐ိုးသရီ ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။ ၾကားၾကားခ်င္းပင္ ခ်စ္မိတယ္လို႔ ေျပာရရင္ လြန္မလားပဲ။ အသံကို ေျပာပါတယ္။
“စိတ္ရွည္ရွည္ထားပါ မမရယ္…၊ ေျပာဆိုလည္း ေျပာပါ့မယ္”လို႔ ခပ္ေလာေလာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ သူ ခပ္အုပ္အုပ္ေလး ရယ္ေနတယ္။
သည္ဘက္ကေကာင္ေတာ့ အေတာ္ေၾကြေနၿပီ။ ႏူးညံ့တိုးသက္လွတဲ့ စကားသံက စြဲလန္းဖို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံေလးက ယစ္မူး တြယ္တာစရာ ေကာင္းလွတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
“ေျပာမယ္ဆို ေျပာေလဗ်ာ…”လို႔ သူက ထပ္ ေလာေဆာ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၫႊတ္က်ေနတဲ့ စိတ္ကို မနည္းျပန္ စုစီးလိုက္ရပါတယ္။
“ညီညီ…”
“ရည္းစားရွိလား…”
“မူးရင္ေတာင္ ဘယ္နား လိုက္ရွာရမယ္မွန္း မသိေပါင္ဗ်ာ…”
“တကယ္ေျပာေနတာလား…”
“တကယ္ပါ…”
အမွန္ပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရည္းစားလက္မဲ့ ဘဝ။ အေမ့ဆႏၵကို ငဲ့ကြက္လို႔ မခင္မိုးလိႈင္ကို ရင္နာနာနဲ႔သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးလိုက္ရသလို အေမေက်နပ္ေလာက္တဲ့ မမူယာနဲ႔ကလည္း အစပ္မတည့္ႏိုင္၊ ေရရွည္ စခန္းသြားေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပႏိုင္မွန္း ရိပ္စားမိလာတာမို႔ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘဝမွာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ မိန္းမသားေတြ နစ္နာလို႔ခ်ည္းေနတာကို အားနာစိတ္နဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ မပတ္သက္ေတာ့ဘဲ ေအးေအး ေနခိုက္မွာမို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာလိုက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ့္အသံထဲမွာ ေသခ်ာမႈေတြ ပါသြားသလားေတာ့ မသိဘူး၊ တစ္ဘက္က ျပန္ေျပာလာတာက…
“ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ ရွိတယ္…”
“အဲဒါ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာတံုး…”
“ေစာေစာစီးစီး သိေအာင္ေျပာထားတာေလ…”
၁၄။
ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔ဘက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အေစာႀကီးကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားႏွင့္ခဲ့ၿပီးသားပါ။ သည္ၾကားထဲကမွ တိမ္းမူးသြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ နားရြက္ မပါခဲ့တာမို႔လည္း သည္ဇာတ္လမ္း ျဖစ္လာရပါတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းလွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးက ႏုလြန္းတယ္။ လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းက နာခဲ့၊ ကြဲခဲ့ရဖန္ မ်ားလြန္းလို႔ မာသြားၿပီ မထင္နဲ႔၊ နာရလြန္း၊ ကြဲရလြန္းေတာ့ အသားႏုေတြနဲ႔ခ်ည္း ဖြဲ႕တည္ေနတဲ့ ႏွလံုးထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ထိလြယ္၊ ရွလြယ္၊ ပြန္းပဲ့လြယ္ေနေတာ့တာမ်ား… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ အံ့ဩယူမိတယ္။
အခုလည္း လူကိုသာ မျမင္ရေသးတာ၊ တိုးသက္ ႏူးညံ့တဲ့ သူ႔အသံ၊ မာန္ေငြ႕ေငြ႕ပါသည့္တိုင္ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ဆြဲငင္ေနတဲ့ သူ႔ေလယူေလသိမ္းတို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္က တိမ္းၫြတ္ေနမိရၿပီေလ။
“ဒါပဲေလ… ေနာ္”
“ဟာ… ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ေနပါဦး…”
သူ႔သေဘာနဲ႔သူ၊ ကိုယ္က မဖိတ္ေခၚပါဘဲ ေရာက္လာခဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ၊ ကိုယ္က မႏွင္ဘဲနဲ႔လည္း ျပန္ထြက္သြားပိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ရိပ္စားမိလိုက္တာနဲ႔အတူ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲ နင့္သြားတယ္။
“စာက်က္ရဦးမယ္…”
“စာက်က္ရဦးမယ္… ဟုတ္လား။ သည္အခ်ိန္မွာ ဘာစာေမးပြဲမွ မရွိဘူး…”
“ရွိလို႔ စာက်က္ရဦးမယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့…”
“ေနဦး… ဆယ္တန္းေတြလည္း ေျဖၿပီးကုန္ၾကၿပီ၊ တကၠသိုလ္က လည္း စက္တင္ဘာမွ ေျဖရမွာဆိုေတာ့ သည္အခ်ိန္မွာ စာက်က္ရမယ့္ ေက်ာင္းရယ္လို႔ MC ပဲ ရွိတယ္…”
သူ ခဏ ၿငိမ္ေနတယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ေတာင္ ၾကာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ…
“ဟုတ္တယ္… MC ကပဲ…”
“2nd MB လား၊ 3rd MB လား…”
“ဟာ… ကြ်မ္းလွခ်ည္လား၊ ဟုတ္တယ္။ 2nd MB ကပါ…”
“Senior လား၊ Junior လား…”
ၿငိမ္က်သြားျပန္တယ္။ ဒုတိယႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းမွာ အႀကီးတန္းလား၊ အငယ္တန္းလားဆိုတာကို ေမးေနမိတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္ေနလို႔ ထပ္ ေမးယူေတာ့မွ…
“2nd MB Senior တက္ေနတာ။ ဒါပဲေလ၊ စာက်က္ရဦးမယ္လို႔ ဆို…”
သူ႔အသံေလး နားထဲက ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာကို ေတြးၿပီး ႀကိဳလြမ္းတဲ့ စိတ္နဲ႔ “ေနပါဦး…”လို႔ မေျပာသာ ေျပာသာ ေျပာျဖစ္ရျပန္တယ္။
“စာေမးပြဲက်လိမ့္မယ္…”
“ဆပၸလီ (Supplementary Examination) ရွိပါေသးတယ္”
“ဟာ… ကြ်မ္းလွခ်ည္လား၊ ခင္ဗ်ား ဆရာဝန္လားဟင္…”
“မဟုတ္ပါဘူး…”
“ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒါေတြ သိေနတာလဲ…”
“ကိုယ္က ပညာေရးေလာကနဲ႔ မစိမ္းတဲ့သူပါ…”
“ဘာအလုပ္ လုပ္လဲ…”
“ၾကံဳရာ က်ပမ္းေပါ့…”
“ကြ်န္ေတာ္ အေကာင္းေမးေနတာ…”
“ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အေကာင္းေျဖေနတာပါပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ဟိုဟာ စမ္းလုပ္ၾကည့္လိုက္၊ သည္ဟာ စမ္းလုပ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေယာင္ေနတာ…”
“ဘာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာလဲ…”
“ခင္ဗ်ားကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို စြတ္ေမးေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတာ ခင္ဗ်ား ေျဖဖို႔က်ေတာ့ တိုေရ၊ ရွည္ေရနဲ႔…”
သူ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ျပန္တယ္။ အဲသည့္ ရယ္သံေလးမွာ မူးေနပါတယ္ဆိုမွ။
“ကဲပါ… ခင္ဗ်ားေမးတာလည္း ကြ်န္ေတာ္ေျဖမယ္၊ ကဲ… ေမး”
“နာမယ္ေလာက္ေတာ့ ကိုယ္သိခ်င္တယ္”
သူ ခဏေလး ၿငိမ္ေနတယ္။ ခဏၾကာမွ…
“ႏြယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ေလ…”
“သည္ေလာက္ပဲ တို႔ကို သိခြင့္ေပးမယ္ ဆိုပါေတာ့…”
“သည္ေလာက္ သိရရင္ေတာ္ေရာေပါ့…”
၁၃။
အဲဒီက စတာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္မဟုတ္ေတာင္ တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ၊ ႏွစ္ရက္ျခား တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သူ ဆက္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔တည္း ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါ ဆက္တဲ့အခါလည္း ဆက္ရဲ႕။
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မျမင္ဖူးၾကေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့ ႀကိမ္ဖန္က မ်ားလာေတာ့ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ခက္တာက သူ ဆက္သြယ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေနၿပီး သူ ျဖတ္ခ်သြားရင္လည္း ကိုယ္က ငုတ္တုတ္ႀကီး ခံေနရတာ။
ပိုဆိုးတာက ဖုန္းခ်သြားခါနီးတိုင္း သူေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးေတြပါပဲ။
“သတိရေနမယ္ေနာ္…” ဆိုတာမ်ိဳး၊
“အဲဒီ့အသံကို အျမဲပဲ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္…” ဆိုတာမ်ိဳး၊
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားကို ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေမ့လို႔ မရေတာ့ ခက္ေနတယ္ေလ…” ဆိုတာမ်ိဳး၊
“ဖုန္းေျပာၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္ စာက်က္လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သိရဲ႕လား”ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ သူ တတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သည္ဘက္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဲသလို စကားမ်ိဳးေလးေတြအတြက္ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာမလို႔ ရွိေသး၊ သူ႔အသံေလးေတြ စီးေမ်ာလာတဲ့ တယ္လီဖုန္းက အသက္ ကင္းမဲ့သြားတာကိုကလည္း ထူးျခားမႈတစ္ခုလို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါရဲ႕…။
၁၂။
“တယ္လီဖုန္းက တစ္ဆင့္ကြယ္…
ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ရေအာင္…
စကားေတြ ေျပာခ်င္တယ္…
တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ…
အသံသာေလးေတာ့ ၾကားပါရေစ…
အခ်စ္ဆံုးရယ္… ခြင့္ျပဳပါ… ၾကင္နာရင္…
တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါ
ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခ်င္…
သူေလးအသံ ၾကားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ…”
သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္တဲ့ အဆိုရွင္ Englebert Humperdinck ရဲ႕ A Place in the Sun သီခ်င္းသြားမွာ စာသား ျဖည့္လိုက္တာပါ။
သူ႔ကိုလည္း ဖုန္းထဲက ဆိုျပမိပါတယ္။ ညာဘက္နားနဲ႔ ပုခံုးၾကားမွာ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ညႇပ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္စလံုး အားသြားေအာင္ လုပ္၊ ဂစ္တာတီးၿပီးေတာ့ ဆိုျပရတာေလ…။
(ေနာင္အခါ သည္သီခ်င္းကို ေတးေရာင္ျခည္လို႔ေခၚတဲ့ The Rays တီးဝိုင္းမွ “ဒရမၼာလူဝိုင္း”က သူ႔“ဒရမ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခြမွာ ထည့္ဆိုသြားခဲ့ဖူးတယ္။)
သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီးေတာ့ သူက “ခ်ိဳ႕ကို ပိုလို႔စြဲလမ္းေအာင္ လုပ္ေနတာလားဟင္…” လို႔ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ လႈပ္ခနဲ ခါသြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ခ်ိဳလို႔ လႊတ္ခနဲသံုး စြဲတာ ဒါနဲ႔ဆို ၃ခါ ရွိသြားၿပီ။ ေသခ်ာေနပါၿပီ၊ သူ သတိထားၿပီး ေျပာတဲ့အခါ သူ႔ကိုယ္သူ “ႏြယ္”လို႔ ေျပာတတ္ေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့မ်ားမွာ “ခ်ိဳ”လို႔ သံုးတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔နာမည္မွာ “ခ်ိဳ”ပါရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အတတ္စြဲထား လိုက္တယ္။
“တစ္နာရီေလာက္ ေျပာရတာ…
ကိုယ္တကယ္ အားမရဘူးကြယ္…
သည့္ထက္မက ေျပာခ်င္တယ္…
ဒါေပမယ့္ သိတ္ေတာ့မလြယ္…
အိမ္က အဖိုးႀကီး ေဒါပြရင္…
အခြင့္အေရးေတြ နစ္နာမယ္…
တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ…
အသံသာေလးေတာ့ ၾကားပါရေစ…
အခ်စ္ဆံုးရယ္ ခြင့္ျပဳပါ… မစိမ္းနဲ႔ေနာ္…
တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါ…
ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခ်င္…
သူေလးအသံ ၾကားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ…
ခ်ိဳတဲ့အသံ ၾကားရရင္ စိတ္ထဲေပ်ာ္…”
လူ႔ဘဝဇာတ္ခံုမွာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လမ္းေလးမွာ စိတ္ကူးယဥ္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လိုပဲ ဇာတ္ဝင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ မဆြကတည္းက ပါေနခဲ့ပါတယ္။
“ခ်ိဳ”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ႏြယ္”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ခ်ိဳႏြယ္”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ႏြယ္ခ်ိဳ”ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွန္မွန္ ဖုန္းဆက္ေနတဲ့ အဲဒီ့ တိုးသက္ ႏူးညံ့ အသံရွင္ေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ႏွလံုးထဲကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ဝင္ေရာက္လာခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
၁၁။
တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာေနတုန္း တယ္လီဖုန္းထဲမွာ နာရီသံတစ္သံ ၾကားရတယ္။
ရင္းႏွီးေနတဲ့အသံ…
ဟုတ္တယ္… ဝန္ႀကီးမ်ား႐ံုးမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ နာရီႀကီးရဲ႕ အခ်က္ေပးသံ…။
တယ္လီဖုန္းကို နားနဲ႔ ခြာလိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ အဲဒီ့ နာရီသံသဲ့သဲ့ကို အတိုင္းသားၾကားရတယ္။ တယ္လီဖုန္းကို နားနဲ႔ကပ္လိုက္တဲ့အခါ ဖုန္းထဲကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ့နာရီသံကို ပီပီသသ ၾကားရတယ္။
“ဒါ ဝန္ႀကီးမ်ား ႐ံုးက နာရီသံပဲ။ ဒါဆိုရင္ ႏြယ့္အိမ္က အဲဒီ့နား တဝိုက္မွာပဲ ရွိရမွာေပါ့…”
သူ ၿငိမ္က်သြားတယ္။
“အေရွ႕ဘက္မွာ ၄၅ လမ္း ၄၆ လမ္း၊ အေနာက္ဘက္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း၊ လမ္း ၄၀၊ ၃၉ လမ္း၊ ေတာင္ဘက္ဆိုရင္ ၄၁၊ ၄၂၊ ၄၃၊ တစ္ခုခုပဲ…”
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာေပေနမယ့္ သူ ၿငိမ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ၄၅ လမ္းမွာ ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ သည္နာရီသံနဲ႔က ေန႔စဥ္ ယဥ္ပါးေနတာေလ။ သည္ေတာ့လည္း သူ႔ဖုန္းထဲကပါ သည္အသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ သူသည္လည္း သည္နယ္နိမိတ္တစ္ဝိုက္မွာ ေနထိုင္သူ ျဖစ္ရေပေတာ့မွာေပါ့။
“ခ်ိဳ”လို႔ လႊတ္ခနဲ ထြက္တာဟာ ပထမ သဲလြန္စျဖစ္တယ္ဆိုရင္ နာရီသံဟာ ဒုတိယ သဲလြန္စပါပဲ။
၁၀။
“မေန႔က ခံုနံပါတ္ေတြ ထြက္တယ္။ စာေမးပြဲက နီးလွၿပီ၊ စာက်က္လို႔လည္း မရခ်င္ဘူး၊ စိတ္ညစ္တယ္ သူရယ္…”
တစ္ေန႔မွာ သူ အဲသလိုေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတးထားလိုက္တယ္။
သူလည္း ဖုန္းခ်သြားေရာ ကြ်န္ေတာ္ “လိပ္ခံုး”ကို တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ အဲတုန္းက လိပ္ခံုး မဖ်က္ေသးဘူးေလ။ ေဆးတကၠသိုလ္က ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ အတန္းငယ္ေလးေတြကို အဲဒီ့မွာပဲ ထားတာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိေနတယ္။
အဲဒီ့ေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ဆိုေတာ့ လူရွင္းတယ္။ မွတ္ပံုတင္ေရွ႕ေန သင္တန္း တက္တုန္းက အဲဒီ့ ေက်ာင္းဝိုင္းထဲမွာပဲ တက္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သည္ပရဝုဏ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ကလည္း ရင္းႏွီးၿပီးသား။
ခံုနံပါတ္ စာရင္းကို အလြယ္တကူပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ စာရင္းထဲမွာ ဒုတိယႏွစ္ အႀကီးတန္းကို ရွာလိုက္တယ္။ အတန္းက လူလည္း သိပ္မမ်ားဘူး၊ ၆၀-၇၀ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
နာမည္ေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ၾကည့္တယ္။ နာမည္မွာ “ခ်ိဳ” သို႔မဟုတ္ “ႏြယ္”ပါတဲ့သူကို ရွာတာေပါ့။ ကံေကာင္းခ်င္လို႔လား၊ ကံဆိုးခ်င္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီ့ တစ္တန္းလံုးမွာ “ခ်ိဳ”ေရာ၊ “ႏြယ္”ပါ ပါတာ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္။
“ခ်ိဳႏြယ္သင္း”တဲ့၊ ခံုနံပါတ္-၅၄၊ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္စဥ္က ခံုနံပါတ္ကလည္း ၅၄ ဆိုေတာ့ အထူးတလည္ မွတ္ေနဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး၊
ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံုနံပါတ္စာရင္းကို ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ အေသးစိတ္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
၉။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရတာနဲ႔ ႏြယ္ေတာ့ စာေမးပြဲ က်ေတာ့မယ္…”
“စာက်က္ေပါ့၊ ဖုန္းေျပာတာက အလြန္ဆံုးမွ တစ္နာရီေလာက္ ေျပာျဖစ္တာကို၊ က်န္တဲ့ အခ်ိန္က်က္ေလ”
“က်က္လို႔မွ မရတာ…၊ ခင္ဗ်ားဆီပဲ ႏြယ့္စိတ္က ေရာက္ေနတာ မသိဘူးလား၊ ဒါနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲ က်ေတာ့မွာပဲ…”
အကြက္ကေလးက အလိုက္တသင့္ ဝင္လာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စကားတစ္ခြန္းကို အသာေလး ခင္းေပးလိုက္တယ္။
“စာေမးပြဲဆိုတာ ကံလည္း ပါသင့္ သေလာက္ပါတယ္။ ခံုနံပါတ္ေတြ ဘာေတြကလည္း အဲဒီ့စာေမးပြဲအတြက္ ေျဖမယ့္သူရဲ႕ ကံကို ေကာင္းေစတတ္တယ္…”
“ခံုနံပါတ္ကေတာ့ အပ်ံစားပဲ။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ကိုးရတယ္…”
ေတာ္ေတာ္ ေသခ်ာေနၿပီ။ ထပ္ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
“ဒါဆိုရင္ ႏြယ့္ ခံုနံပါတ္က ၅၄ မ်ားလားဟင္…”
သူ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ပထမသဲလြန္စျဖစ္တဲ့ “ခ်ိဳ”ဆိုတာကို ေထာက္လိုက္မိစဥ္က တစ္ႀကိမ္၊ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ံုး နာရီသံကို ေထာက္လိုက္စဥ္က တစ္ႀကိမ္ သူ ၿငိမ္က်သြားတတ္တာေတြကို အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနခဲ့ၿပီးသား။ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သဲလြန္စ အမွန္အကန္တစ္ခုခုကို ရလိုက္တိုင္း သူ ျဖစ္သြားေနက် ပံုစံ…။
အခုလည္း ခံုနံပါတ္ ၅၄ ဟာ မွန္ကန္ပါေၾကာင္း သူၿငိမ္က်သြားျခင္းနဲ႔ အတည္ျပဳေပးလိုက္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ယူလိုက္တယ္။
၈။
က်န္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ လြယ္လို႔သြားပါတယ္။ တျခားသူေတြအတြက္ လြယ္ခ်င္မွ လြယ္မွာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လြယ္ပါတယ္။
က်ဴရွင္ဆရာ လုပ္သက္ကေလးကလည္း အတန္အသင့္ ရွိေနျပန္၊ ဘာသာစံုသင္တဲ့ ေက်ာင္းေပါင္းစံုမွာလည္း ဝင္ၿပီး သင္ေနသူဆိုေတာ့ ဆရာ ေပါင္းစံုနဲ႔က ခင္ေနတယ္။ အျပင္ က်ဴရွင္ဆရာေတြနဲ႔တင္ မဟုတ္ဘဲ တကၠသိုလ္ဆရာေတြထဲမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြက မ်ားတယ္။
သည္ေတာ့ သူ႔ခံုနံပါတ္နဲ႔ နာမည္ အျပည့္အစံုကို သိရၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ပတ္ မျပည့္ခင္အတြင္းမွာ လမ္းမေတာ္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေမာ္ကြန္းထိန္း ႐ံုးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ အႀကီးတန္းေက်ာင္းသူ “ခ်ိဳႏြယ္သင္း”ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ပံုစံကို မရ၊ ရေအာင္ ေတာင္းၾကည့္ဖို႔ပါ။
အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတာ့ ခဏခ်င္းမွာပဲ လိုခ်င္တာကို မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ျမင္ရတယ္။
ပံုစံေပၚက အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုထဲမွာက ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံု။ အလြန္ဆံုးရွိမွ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ ပံုစံမ်ိဳးေလး။ မွတ္ပံုတင္ ဓာတ္ပံုဆိုတာ လွည့္စားတတ္မွန္း သိေနမိေတာ့ ပံုထက္ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြကို ပို အာ႐ံုစိုက္လိုက္တယ္။
ခ်ိဳႏြယ္သင္း၊ မိဘအမည္ – ဦးေဇာ္သင္းေမာင္၊ ေဒၚခင္ႏွင္းျမင့္၊ ေနရပ္လိပ္စာ – ၂၄၆၊ ၃၉လမ္း၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္။
ႏွစ္ေခါက္ဖတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သည္အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စြဲျမဲသြားၿပီ။
၇။
ဒုတိယအဆင့္က သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ ရွာဖို႔။ တယ္လီဖုန္း စံုစမ္းေရးဌာနကို လွမ္းေမးေတာ့ ဦးေဇာ္သင္းေမာင္၊ ေဒၚခင္ႏွင္းျမင့္တို႔အမည္နဲ႔ တယ္လီဖုန္း မရွိဘူးလို႔ ျပန္ၾကားတယ္။
အမွန္က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ရွစ္နဲ႔စတဲ့ တယ္လီဖုန္းေတြအတြက္ စာရင္း မဝင္ေသးဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က ဖုန္းလည္း ရွစ္နဲ႔ စတာေလ…။
သည္ေတာ့ တယ္လီဖုန္း အိပ္ခ္စ္ခ်ိန္းခ်္က မိတ္ေဆြ အင္ဂ်င္နီယာကို အကူအညီ ေတာင္းရျပန္တယ္။ အဲေတာ့လည္း လြယ္သားပဲ။
ဦးေဇာ္သင္းေမာင္ရဲ႕ ဖုန္းက ၈၉၄၉၃လို႔ သိရတယ္။ ရွစ္ ကိုးဆယ့္ေလး၊ ကိုးဆယ့္သံုးလို႔ မွတ္႐ံုပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းကို ရွစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါး၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးလို႔ မွတ္ဖို႔ သူမ်ားေတြကို မွာေနက်ကိုး။ သည္နည္းနဲ႔ မွတ္တာက လြယ္တယ္။
ဖုန္းနံပါတ္ သိလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ သူ ဖုန္းဆက္တယ္။ အလိုက္အထိုက္ကေလး ျပန္ေျပာေနမိတာေပါ့။ ခါတိုင္းလိုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း မက၊ ခ်စ္သူ မက် လုပ္ေနၾကတာေလ…။
မိနစ္၄၀ေလာက္ၾကာေတာ့ သူက…
“စာက်က္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္…၊ စာက်က္ရင္းနဲ႔ သူ႔ကို သတိရေနမွာပါ…”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားတယ္။
၆။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ၈၉၄၉၃ ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ ဖုန္းနားက ေျခေရႊ႕ဖို႔ေတာင္ သူ အခ်ိန္ရလိုက္မယ္ မထင္ဘူး။
ေခၚသံတစ္ခ်က္ပဲ ေပးလိုက္ရတယ္။ ထူးသံကို ခ်က္ခ်င္း ၾကားရတယ္။
“ဟယ္လို…၊” “အမိန္႔ရွိပါရွင္…၊” “ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါရွင္…”အစရွိသျဖင့္ ဖုန္းထူးတဲ့အခါ မိန္းကေလးေတြ ထူးေလ့ရွိတဲ့ အသံုးအႏံႈးမ်ိဳးကို မၾကားရဘူး။
တစ္သက္တာ ထာဝရအတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနေအာင္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီ ပထမဆံုး ျပန္ဆက္တဲ့ေန႔က သူ ထူးလိုက္ပံုေလးက သည္လို…
“အင္း… ေျပာ…”တဲ့။
သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း တိုးသက္ ႏူးညံ့လွသလို ေလးတိေလးကန္ႏိုင္လြန္းလွတယ္။
“ကိုယ္ဘယ္က စၿပီး ေျပာရမယ္မွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ခ်ိဳ ႏြယ္ေလးရယ္…”
သူ အရမ္း လႈပ္ခတ္သြားတယ္။
“ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိသြားတာလဲ”လို႔ အလန္႔တၾကား ေမးလာတယ္။
“သည္လိုပဲေပါ့ ခ်ိဳရယ္၊ ကိုယ္က ခ်ိဳ႕ကို စိတ္ဝင္စားေတာ့ စံုစမ္းယူရတာေပါ့ေလ…”
“ဘာေတြ သိေသးလဲ…”
“ဟင့္အင္၊ ဘာမွ သိပ္မသိပါဘူး။ ဦးေဇာ္သင္းေမာင္၊ ေဒၚခင္ႏွင္းျမင့္တို႔ရဲ႕ သမီးဆိုတာရယ္၊ ၂၄၆၊ ၃၉လမ္းမွာ ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ပါပဲ”
“ဒါဆို အကုန္ သိေရာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်ိဳ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနခဲ့တာပါ။ ခ်ိဳ႕အစ္မကို ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ ခ်ိဳအစက သူ႔ကို ဘာမွမေျပာခဲ့တာပါ…”
ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။
“ဘာဆိုင္လို႔လဲ…”
“ဆိုင္တာေပါ့၊ လိႈင္သဇင္သင္းရဲ႕ နာမည္ကို ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ အစကတည္းက သူ႔ကို ေျပာသင့္လ်က္နဲ႔ မေျပာခဲ့တာပါ…”
ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ရည္ လည္သြားတယ္။ လိႈင္သဇင္သင္းဆိုတာက နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္လိုက္ မင္းသမီးကိုး။ အိုးဟိုး… ဒါေၾကာင့္ ဦးေဇာ္သင္းေမာင္ဆိုတဲ့ အမည္ကို တစ္ေနရာရာမွာ ၾကားဖူးသလို ရွိေနတာပါလား။ လိႈင္သဇင္သင္းအေၾကာင္း ေရးၾကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ ဘာဆိုင္လဲ ခ်ိဳရယ္၊ ခ်ိဳက ခ်ိဳပဲ။ လိႈင္သဇင္သင္း ညီမ ျဖစ္ေနတာနဲ႔။ ေအးေလ… သူ႔ဘက္က ေတြးေတာ့လည္း အစ္မကို ထိခိုက္မွာ စိုးရွာမွာေပါ့…
“ထားပါေတာ့ ခ်ိဳရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်ိဳကခ်ည္း ဆက္ေနမယ့္အစား ကိုယ္ကလည္း ေနာက္ဆို ခ်ိဳ႕ဆီ ျပန္ဆက္မယ္ေလ…”
“ေဟ့ေအး… အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔၊ ခ်ိဳပဲ ဆက္ပါရေစ၊ သူ မဆက္ပါနဲ႔၊ မဆက္ဘူးလို႔ ခ်ိဳ႕ကို ကတိေပးပါလား”
လူကို အခုခ်ိန္အထိ မျမင္ဖူးေသးေပမယ့္ တိုးသက ္ႏူးညံ့သံနဲ႔ သူ ေစသမွ်ကို လိုက္ေလ်ာက်င့္ရၿပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူေတာင္းတဲ့ ကတိကိုလည္း ေပးျဖစ္လိုက္သလို ကတိအတိုင္းလည္း လိုက္နာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၅။
၈၉၄၉၃ ဆိုတဲ့ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရယ္၊ ၈၂၅၂၄ ဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ရယ္မွာက ၾကမၼာေတြ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ငင္ျဖစ္စရာ ေရႊၾကမၼာက သည္ဖံုးနံပါတ္ႏွစ္ခုမွာ ပါသြားခဲ့ပါတယ္။
သူကလည္း သူ႔ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ရွစ္၊ ကိုးဆယ့္ေလး၊ ကိုး ဆယ့္သံုးရယ္လို႔ ရွစ္ေနာက္မွာ ကိုးဆယ့္ေလးနဲ႔ သူ႔ေအာက္ ဂဏန္းတစ္လံုး ေလ်ာ့စနစ္နဲ႔ မွတ္သားခဲ့တာပါ။ ကံက (ကြ်န္ေတာ့္ကိုမွ ကြက္ၿပီး ဆိုးခ်င္ေတာ့) သူ႔သူငယ္ခ်င္း “တူးတူး”ဆိုတာရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္က ၈၂၄၂၅ (ရွစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလး၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါး)။ တူးတူးဆီ လွည့္တဲ့အခါတိုင္းမွာ အဲသလို ရွစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလး၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါးလို႔ ပထမဆံုး ဂဏန္းကို ဖယ္ၿပီး က်န္ႏွစ္စံုမွာ အေသးၿပီးမွ အႀကီးလာတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း လွည့္ရမယ့္အစား၊ သူ႔နံပါတ္လိုပဲ အႀကီးၿပီးမွ အေသးလိုက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ရွစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါး၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးကို လွည့္မိသြားတာက မ်ားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သည္အခါ ကြ်န္ေတာ္ခ်ည္း အဲဒီ့ဖုန္းကို ထူးေနတာနဲ႔ပဲ တိုးေနျပန္တဲ့အခါ သည္ဖုန္းကို သည္တစ္ေယာက္တည္း ကိုင္ေနတာမို႔ စိတ္ဝင္စားလာရာကေန သည္အေျခကို ေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္လို႔ သူက ဇာတ္ေပါင္းေပးပါတယ္။
၄။
တစ္ညေန…
ငါးနာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အလိုမွာ ဖုန္းျမည္လာျပန္တယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ထူးလိုက္ရပါတယ္။
“အိမ္လိပ္စာ ေျပာ…”
တိုးသက္ႏူးညံ့ေပမယ့္ ျပတ္သားတဲ့ သူ႔အသံကို ပီပီသသ ၾကားရတယ္။
“၂၄၆၊ ၃၉ လမ္း၊ ေက်ာက္တံ…”
“အေကာင္းေမးေနတာ… ေနာက္မေနနဲ႔…”
“ဘာလုပ္ဖို႔ ေမးတာလဲ…”
“လာခဲ့မလို႔…”
ကြ်န္ေတာ့္ လိပ္စာကို ရြတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ ဖုန္းခ်သြားတယ္။
မၾကာပါဘူး။ ဖုန္းခ်သြားအၿပီး ငါးမိနစ္သာသာေလာက္မွာ အိမ္တံခါးေခါက္သံ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ၾကားရတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးေတြ ႐ုတ္ခ်ည္း ျမန္သြက္လို႔လာတယ္။
တံခါးကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
လြယ္အိတ္အညိဳေလးကို လြယ္ထားတဲ့၊ အညိဳေရာင္ဝတ္စံုေလးနဲ႔ အသားညိဳညိဳ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။
မရြံ႕မရဲျဖစ္ေနပံု လံုးဝ (လံုးဝ) မရွိဘူး။ ရဲတင္းလြန္းတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ရွိတဲ့ အရိပ္အကဲကို သူ႔မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။
မ်က္ႏွာေလးက ႏုႏုေလးေပမယ့္ ရင့္က်က္သိမ္ေမြ႕တဲ့ မ်က္ႏွာထားက တည္ၾကည္လို႔ ေနတယ္။ လွလိုက္တာလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ မေခ်ာေပမယ့္ တင့္တယ္မွန္းသိသာတဲ့ ေခ်ာေမာမႈက သူ႔ကို လႊမ္းျခံဳထားတယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ကို ေမးမိရတယ္။
“ေကာ္ဖီ ေသာက္မလား…”
“ဟင့္အင္း… မႀကိဳက္ဘူး…”
အေမက အံ့ဩတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ သူက အေမ့ကို လွည့္ျုပံးျပၿပီး အလႅာပသလႅာပ စကားေတြကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဟန္အတိုင္း တိုးတိုးသက္သာ ေျပာေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဧည့္သည္မေလးကို ဘာနဲ႔ ဧည့္ခံရမယ္ဆိုတာ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အိမ္မွာ အျမဲတေစ ရွိတာက ေကာ္ဖီပဲ။ ေကာ္ဖီကို သူက မႀကိဳက္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာနဲ႔ ဧည့္ခံရမယ္မွန္း မသိဘူး။
“ဖ႐ံုေစ့ေလွာ္ စားမလား…”
အေမနဲ႔သူ စကားျပတ္ခိုက္မွာ ေမးလိုက္မိရျပန္တယ္။
ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လံုးညိဳညိဳေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္လာတယ္။
“စားမယ္…”
ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဖ႐ံုေစ့ေလွာ္ထုတ္ကို သြားယူၿပီး သူ႔ကို အထုတ္လိုက္ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အေမက “မင္းကလည္း… ပန္းကန္နဲ႔ ထည့္လာတာ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ေျပာေတာ့ သူက “ရပါတယ္ အန္တီ၊ သည္တိုင္း ေဖာက္စားရတာ ခ်ိဳ ပိုသေဘာက်ပါတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ နည္းနည္းပါးပါး ေမးတယ္၊ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ က်ဴရွင္သင္တန္းအေၾကာင္းေတြကိုလည္း သူက တို႔တိတို႔တိ ေမးတယ္။ အေမက ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခ်ိဳ႕ကို ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလို႔ မရႏိုင္တဲ့အတူတူ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း စကားေဖာင္းေနရတာ။
အာ႐ံုထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ဝယ္ထားတဲ့ Sparkling Lemon ဘိလပ္ရည္ကို သြားသတိရတယ္။ တစ္လံုးႀကီးမ်ားေတာင္ က်န္ေနေသးတယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ…
“ခ်ိဳ စပါ့ခလင္ဂ္ ေသာက္မလား…”
“သြားဝယ္ရမွာလား…”
“ဟင့္အင္း… အိမ္မွာတင္ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္ ခ်ိဳရဲ႕…”
“ဒါဆို ေသာက္ခ်င္တယ္…”
ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္သြားတယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈ မရွိတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပဲ။ ေရေမႊးနံ႔ မရ၊ ျခယ္သမႈ မပါ၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ရဲရဲရင့္ရင့္၊ တည္တည္ၾကည္ၾကည္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳ ထံုမႊမ္းထားတာကို ခဏခ်င္းအတြင္းမွာ ျမင္လိုက္ရတာကိုး…။
၃။
တစ္နာရီနီးပါးၾကာေတာ့ သူျပန္ဖို႔ စကားစတယ္။ ေနပါဦးလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ၾကားမွာ စည္းေႏွာင္အားက မရွိဘူး။
“ကိုယ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္…”
သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခ်င္ေနေသးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာမိတယ္။
“မပို႔နဲ႔…”
“ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီ ခ်ိဳ…။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ ေကာင္းပါ့မလဲ…”
“လိုက္ပို႔တာက ပိုမေကာင္းဘူးေလ။ မလိုက္ခဲ့နဲ႔…”
အစကတည္းက နာခံခဲ့ရသူပီပီ အခုလည္း သူ႔ကို အတြန္႔မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူ။ “လိုက္ပို႔တာက ပိုမေကာင္းဘူး”ဆိုတဲ့ သူ႔စကားကလည္း ယထာဘူတ က်ေနသလိုလိုမို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တာလည္း ပါပါတယ္။
သြားေတာ့ ခ်ိဳရယ္လို႔ စိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
၂။
သူ တတိယႏွစ္ ေရာက္လို႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို စဆင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ အေမ ေဆး႐ံု တက္ရတယ္။ ခြဲစိတ္ေဆာင္မွာ အေမ တက္ေနရခ်ိန္မွာ သူ ဖ်ားနာေဆာင္ကို ဆင္းရခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳေနတယ္။
ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေလးနဲ႔ သူ႔ကို ဖ်ားနာေဆာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ သြားေတြ႕လိုက္ပါေသးတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္လာၿပီး အေမ့ကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။
ဒါဟာ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္းပဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။
“အဲဒီ့ ဖံုးနံပါတ္ကို ခ်ိဳ ေမ့လိုက္ေတာ့မယ္”လို႔ တစ္ေန႔မွာ သူ ေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာနဲ႔ ဘာမွျပန္ မေျပာတတ္ခဲ့ဘူး။ “ခ်ိဳ႕မွာ ရွိၿပီးသားပါလို႔ သူ႔ကို တစ္ခါမက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္ေနာ္…၊ ခ်ိဳ႕ကို ခြင့္လႊတ္ပါ”လို႔ သူေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဆို႔နင့္ေနမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝထဲကို သူ႔သေဘာနဲ႔ သူ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာခ်င္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဝင္လာၿပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္းသူ႔သေဘာနဲ႔သူ ျပန္ခ်င္သလို ျပန္သြားေတာ့မယ့္ ရနံ႔မ်ားကို တိုးသက္ ႏူးညံ့တဲ့ သူ႔အသံထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားႏိုင္ပါတယ္။
“ဒါေတာ့ ခ်ိဳ႕သေဘာပါပဲေလ…”လို႔ ေျပာလိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ပီပီမွ မစရေသးတဲ့ ဇာတ္ကေလး ျဗံဳးခနဲ ဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။
၁။
ခ်ိဴႏြယ္သင္းဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကံ့ခိုင္ တည္ၾကည္လွပါေပတယ္လို႔ပဲ ဆိုရရင္ ေကာင္းမလား၊ ခိုင္မာ ျပတ္သားလွတယ္ပဲ ဆိုရရင္ ေကာင္းမလားေတာ့ မသိဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္း မဆက္ေတာ့ဘူးလို႔ ယတိျပတ္ ေျပာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကို မဆက္သြယ္ေတာ့တာပါပဲ။
ခံစားရလြန္းလို႔ အရက္ေသာက္မိတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ အရက္ မ်ားသြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂ်ီက်ခဲ့ဖူးတယ္ (ထင္ပါတယ္)။ သူ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ေခ်ေခ်ငံငံ ျပန္ေျပာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ဘဝထဲက အၿပီးတိုင္ ေမာင္းထုတ္ၿပီးပါေၾကာင္း အထပ္ထပ္ အတည္ျပဳေပးခဲ့တာလည္း အမွန္ပါ။
ဝ။
ၾကားဖူးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။ ဘယ္သူ႔သီခ်င္းမွန္း၊ ဘာ သီခ်င္းမွန္း မသိေတာ့ေပမယ့္ စာသားေတြရဲ႕ သေဘာက ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္နဲ႔ ဆင္တူလြန္းလွလို႔ပါ။
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းမွာ လာနားတယ္။ သူ႔သေဘာနဲ႔ သူ ခဏ လာနားတာပါ။ နားလို႔အားရၿပီးတဲ့ေနာက္ ငွက္ကေလး ျပန္ထြက္သြားတဲ့အခါ ကိုင္းဖ်ားေလးမွာ ဆတ္ဆတ္ခါၿပီး က်န္ရစ္တယ္တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ “ခ်ိဳႏြယ္”ဆိုတဲ့၊ တိုးသက္ ႏူးညံ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဘဝသစ္ပင္မွာ ဝင္နားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ကိုင္းဖ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္ခါလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရတာလည္း အမွန္ပါ။
အဲသလို ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ လာနားသြားတဲ့ ငွက္ကေလးကို အျပစ္တင္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ တရားပါ့မလား။ ထို႔အတူ တဆတ္ဆတ္ ခါတတ္တဲ့ ကိုင္းေလးကို မာန္မဲ စိတ္ဆိုးလို႔ေကာ ရမတဲ့လား။
နားသူ ငွက္ငယ္ေလးကေရာ ကိုင္းကေလး ခါက်န္ရစ္ေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဝင္နားခဲ့ပံု မရသလို တဆတ္ဆတ္ ခါၿပီး က်န္ရစ္တာကိုလည္း သတိထားမိပံု မရပါဘူး။ သည္အတြက္ေရာ “ျပန္ငဲ့ၾကည့္ေဖာ္မွ မရပါလား ငွက္ကေလးရယ္”လို႔ ငွက္ငယ္အေပၚေဒါသျဖစ္လို႔ ဘယ္ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျပန္ငဲ့ၾကည့္တဲ့အက်င့္ မရွိတာကိုက ငွက္တို႔ရဲ႕သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူ နားခိုသြားဖူးတဲ့ ကိုင္းဖ်ားေလး တဆတ္ဆတ္ ခါလို႔ က်န္ရစ္တာပါပဲ။
၁။
ဒါေပမယ့္ အရာတိုင္းမွာ အတိုင္းအဆဆိုတာ ရွိရစျမဲမို႔ အရွိန္ကုန္သြားေတာ့ လႈပ္ခတ္တာလည္း ရပ္သြားရတာပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ဇြတ္အတင္း ေမ့ေဖ်ာက္ယူလိုက္ပါတယ္။ ဘဝ၀န္တာ ေထြရာေလးပါးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိစီးထားပါတယ္။
ခ်ိဳႏြယ္နဲ႔ စတင္ပတ္သက္ခဲ့တာ ၁၉၈၃ခုႏွစ္။ တစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၈၄ မွာက်ေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝထဲမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
၁၉၈၅ခုႏွစ္ ေမလထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္လာျပန္ပါတယ္။
ခ်ိဳႏြယ့္လိုပဲ တိုးသက္ ႏူးညံ့လြန္းလွလို႔ ပထမတုန္းက ခ်ိဳႏြယ္လို႔ေတာင္ ထင္ေယာင္မွားမိေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ ခ်ိဳႏြယ္ မဟုတ္ဘူး။ “ႏြယ္ႏြယ္မြန္”လို႔ သိခြင့္ရပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝနဲ႔ “ႏြယ္”နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ႏြယ္ေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
တစ္ဖက္ကက်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာက္စာလံုး မွန္ဖူးတဲ့ ဂုမၻာန္ပီပီ သည္တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆီက ဘာဆိုဘာမွ ပါမသြားေအာင္ ေနတတ္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ သည္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝထဲကို တိုးဝင္လာျပန္တဲ့ ႏြယ္အသစ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထံပါးကို သာယာမႈမ်ားနဲ႔ ပီတိ ေသာမနႆမ်ားကိုသာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေဆာင္ယူလာခဲ့ပါတယ္။
လူခ်င္းဆံုျဖစ္ၿပီးၾကတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ႏြယ္ႏြယ္မြန္႔အေပၚ ကြ်န္ေတာ္ မယံုမရဲနဲ႔သာ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေလးညိဳ႕သံ ၾကားရေလမလဲဆိုတဲ့ အေတြးက ကြ်န္ေတာ့္အာ႐ံုထဲမွာ ျမဲေနပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏြယ္ႏြယ္မြန္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဆိုးမ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းခံႏိုင္ခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အလြန္႔အလြန္ တြယ္တာေနတာကို အထိတ္တလန္႔ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေမလမွာ အဲဒီ့ႏြယ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ပါတယ္။
၂။
လက္ထပ္ၿပီးစ ကာလမွာေတာ့ အေမ့အိမ္ခန္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခိုျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ညားခါစ သန္းေခါင္ယံ တစ္ညမွာ ဖုန္းက ျမည္လာလို႔ အိပ္ခ်င္မူးရီနဲ႔ ဖုန္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္မိတဲ့အခါ ေယာက်ာ္းသံတစ္သံက “တူးတူးရွိလား”လို႔ ေမးလွာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။
“ဖုန္းမွားေနတယ္ ခင္ဗ်…၊ တူးတူးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္က ၈ ၂၄ ၂၅ ပါ။ အခု ၈ ၂၅ ၂၄ ကို ေရာက္ေနပါတယ္”လို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ တစ္ဖက္လူက “ဟာ… ဟုတ္သားပဲ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး”လို ႔ေျပာၿပီး အေလာသံုးဆယ္ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
လႈပ္ခါတတ္တဲ့ ကိုင္းဖ်ားေလးဟာ အရွိန္ကုန္လို႔ ၿငိမ္ခဲ့ၿပီလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္တစ္လံုး ရွိမိသမွ် တစ္စစီ ၿပိဳက်သြားတဲ့ ညပါပဲ။ ၿငိမ္ေနတဲ့ ကိုင္းဖ်ားေလးခမ်ာ ေလအေဝွ႔မွာ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ ခါသြားရျပန္ၿပီေကာေလ…။ ေၾသာ္… ခ်ိဳႏြယ္သင္းရယ္လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ညည္းမိသြားတာ အဲဒီ့ညကပါ။
ညာဘက္ေဘးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ “ႏြယ့္”ကို ေစာင္ပါးေလး လႊမ္းေပးလိုက္တယ္။ ျပန္အိပ္လို႔ မရတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတူတူ စာအုပ္ တစ္အုပ္၊ ေဆးလိပ္ တစ္တိုနဲ႔ မိုးလင္းသြားခဲ့ရတာလည္း အဲဒီ့ညကပါပဲေလ…
၃။
၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္မွာ သမီးကို ေမြးပါတယ္။
သမီး အခါလည္စေလာက္မွာ ခ်ိဳႏြယ့္အသံ ၾကားရျပန္တယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ကစားေနတဲ့ သမီးရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြက အိပ္ယာေဘးက ဖုန္းနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္လည္မွာ လြင့္ပ်ံ႕လို႔ေနတယ္။
“ဘာသံေတြလဲဟင္…”လို႔ ခ်ိဳႏြယ္က ေမးတဲ့အခါ “သမီး ေဆာ့ေနတာ”လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူ ခဏၿငိမ္က်သြားတယ္။ ခဏေလးၾကာမွ…
“သူ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီလား…”
“ဟုတ္တယ္… ၈၈၊ ေမတုန္းက…”
ခဏ ၿငိမ္ေနျပန္တယ္။
“ဒါဆို ဒါပဲေလ၊ သူ႔မိန္းမကို အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္…”
“ရပါတယ္။ ကိုယ့္ဇနီးက သေဘာထား ျပည့္ဝပါတယ္…”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်ိဳ႕အတြက္ မေကာင္းလွဘူးေလ၊ ဒါပဲေနာ္…”
သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကိုင္းဖ်ားေလးက မဆိုစေလာက္ကေလးပဲ ခါေတာ့တာကို သတိထားမိတယ္။ သမီးငယ္ေလးေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕…။
ေနာက္ဆက္တြဲ
ခ်ိဳႏြယ္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္အၾကာမွာ သူ႔မဂၤလာသတင္းကို သတင္းစာေတြထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
ဝႆန္အလီလီကို ေက်ာ္ျဖတ္လာရတဲ့ သစ္ပင္မွာ ကိုင္းသစ္ေတြက ျဖာ၊ ရြက္ႏုသစ္ေတြက ေဝ… ဆာ… ေနလိုက္တာမ်ား တစ္ခ်ိန္တုန္းက လႈပ္ခါတတ္ဖူးတဲ့ ကိုင္းအိုကေလးကို မနည္း ရွာယူရတဲ့အထိပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ…
မဂၤလာသတင္းကို ၾကည့္ေနမိရင္းနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တုန္းက လႈပ္ခါခဲ့ဖူးတဲ့ အကိုင္းအခက္ကေလးကို ျပန္လို႔ သတိရမိသြားရတာကိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဝန္ခံရပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ နားခဲ့ဖူးတဲ့ ငွက္ကေလးကိုလည္း…
(ေမ ၈ ၉၆)
————————————————————————————–
ခ်စ္စြာေသာ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား…
ပန္းေ၀သီမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ “ေတေလဂဏန္း ငါးလံုးတြဲ” ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အမွန္တကယ္ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ့ဇာတ္လမ္း ပါ၀င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ “ေျခရာ ၿပိဳးေျပာက္ လြမ္းပြင့္ေကာက္သီ” (ကိုယ္တိုင္ၾကံဳ၀တၳဳတိုမ်ား) လံုးခ်င္း စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ သည္ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ “၀တၳဳေနာက္မွာ ေျပာခ်င္တာ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ျဖည့္စြက္ခ်က္ေလး ပါေနပါေသးတယ္။
အဲဒါေလးကိုေတာ့ နက္ျဖန္ခါမွပဲ ဆက္လက္တင္ဆက္ပါရေစေတာ့ ခင္ဗ်ား။
အားေပးၾကသူအေပါင္းကို အထူးပင္ ေက်းဇူး ဥပကာရ တင္ရိွပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ ရင့္မာႀကီး တစ္ျဖစ္လဲ သြားေလတဲ့ “ခ်ိဳ႕”ကိုလည္း သည္ေနရကပဲ ေက်းဇူးစကား ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခ်ိဳသာ သည္ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ခ်ိဳ႕ဘက္က Side B ကို ဘေလာ့မွာ မတင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သည္ဇာတ္လမ္းကို ပရိသတ္က သည္ေလာက္ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ခ်ိဳ႕ ပရိသတ္အားေၾကာင့္ သည္ေလာက္အထိ အားေပးၾကတာလို႔ နားလည္ ခံယူပါတယ္။ သည္အတြက္ ခ်ိဳ႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာ ေျပာပါရေစ ခ်ိဳ…
ခ်ိဳနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္ဘက္က ခ်ိဳ႕အေပၚ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ တစ္ရံ တစ္ဆစ္ေသာ္မွ် ျပစ္မွားမိခဲ့တာမ်ားရိွခဲ့ရင္ ခ်ိဳ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ကိုယ္က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၀န္ခ်ေတာင္းပါတယ္ပါတယ္ ခ်ိဳ…။ အလားတူပဲ ခ်ိဳနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခ်ိဳ႕ဘက္က ကိုယ့္အေပၚ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ တစ္ရံ တစ္ဆစ္ေသာ္မွ် ျပစ္မွားမိခဲ့တာမ်ား ရိွခဲ့ရင္လည္း ခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ခ်ိဳ…
တစ္ခါက ငွက္ကေလး ခ်ိဳ အပါအ၀င္ ၃၁ ဘံုမွာ က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါအေပါင္း ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၁ နာရီခြဲ – ၂၃၀၁၁၀)
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 