၀/သ(၇၅-၇၉) – ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္
ႏိုင္ငံျခားတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္လ်က္ရွိသူ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ အလည္ ခဏျပန္လာသည္။ အတန္းေဖာ္ေတြထဲက သူႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားကို ဖိတ္ၿပီး ညစာေကြ်းဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ သူႏွင့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပါလာပါသည္။
သူသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာတြဲတြင္ ခံုအမွတ္ (၁) ျဖစ္သည္။ ေဆးေက်ာင္း တက္ရန္ အမွတ္မီပါလ်က္ႏွင့္ သိပၸံပညာခြ်န္ဆုကို ယူကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းထဲသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က “ခြ်န္ဆု”ဟုေခၚၾကသည္။ ေလးႏွစ္လံုးလံုး တစ္တန္းတည္း အတူတက္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမ ရင္းခ်ာမ်ားႏွယ္ ရင္းႏွီးၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ျပန္ဆံုရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္အသက္သည္ ၂၈ ႏွစ္တိတိ ျပန္ငယ္သြားေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ကလည္း ဗလြတ္ရႊတ္တ အစံုထြက္လာသည္။ အားလံုးလည္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
၂၈ ႏွစ္ ခရီးကို ျပန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ေတာ့ ဘဝေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ မွာ ျမင္သာလွသည္။ အိပ္မက္က တျခား၊ ရည္မွန္းခ်က္က တျခား၊ ဘဝေတြက တျခားပင္ျဖစ္သည္။
ခြ်န္ဆုကိုပဲ ၾကည့္။ သူကား မဟာသိပၸံတန္းကိုလည္း ထူးခြ်န္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းမွာတင္ပဲ ဆရာမ ဝင္လုပ္လိုက္ေသးသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ။ သင္းကိုေတာ့ ယူမယ့္သူ မရွိဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ အရင္ပင္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ခင္ပြန္းသည္ အင္းစိန္ေတာရသို႔ ေရာက္သြားတာ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ႐ုန္းကန္ေနတာေတြကိုလည္း ၾကားရသည္။
၁၉၉၅ခုႏွစ္မွာ သူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားမည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။ “နင္ သည္မွာေနရင္ ဆရာမဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေလး ရွိေသးတယ္၊ သူမ်ား တိုင္းျပည္မွာဆို အိုးတိုက္ပန္းကန္ေဆးေနရမွာ၊ ဘာသြားလုပ္မွာတံုး”ဟု သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ကန္႔ကြက္စကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ သူက ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနၿပီ။
ယခု ျပန္လာေသာအခါ သူက ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို ေခ်သည္။ သူက ဟိုမွာလည္း အထက္တန္းျပ ဆရာမ ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ့။ “နင္ေျပာသလို ငါ အိုးမတိုက္၊ ပန္းကန္ မေဆးရပါဘူးဟဲ့”ဟုလည္း ဆိုသည္။
သူ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က အဂၤလိပ္စကားကို ဝါက်တစ္ေၾကာင္း ျပည့္ေအာင္ပင္ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုေသာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး အဂၤလိပ္လို ေျပာျဖစ္ေနသျဖင့္ ေဘးမွ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ တားယူရသည္။ ေရာမ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ခြ်န္ဆုသည္လည္း ေရာမသူႀကီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီးကရက္ ေသာက္သည္ကို ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ခဲ့ဖူးေသာ ထိုမိန္းမသည္ ယခုေတာ့ စီးကရက္ကို လက္ၾကားညႇပ္လ်က္ ဝိုင္ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ေနေလေတာ့သည္။ သူက ဟိုႏိုင္ငံသားအျဖစ္လည္း ခံယူထားလိုက္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ယခုမူ သူ႔သားကို သကၤန္း လာဆီးေပးျခင္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သာဓု၊ သာဓု မခြ်န္ဆု…
သူ႔ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေနာက္တစ္ေယာက္က ခြ်န္ဆု ထက္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းေသးသည္။ သူ႔ကို ကိုးတန္းကတည္းက က်ဴရွင္တက္ဖက္အျဖစ္ သိကြ်မ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ေရာက္ေသာအခါ တြင္လည္း တစ္တန္းတည္းျပန္ျဖစ္ကာ တစ္ခံုတည္း တြဲထိုင္ခဲ့သျဖင့္ ပို ရင္းႏွီးခဲ့သည္။
သူကလည္း မဟာတန္း ၿပီးသြားသည္။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွာ ေနေရာင္ျခည္ စြမ္းအင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဘြဲ႕လြန္ပညာကို အေတာ္ၾကာ ဆည္းပူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမူ သူ ဝန္ထမ္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။ က်ဴရွင္ျပစားေနသည္ ဟု သိရသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္လို ရင္းႏွီးသူ ျဖစ္သည္။ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ မဟာတန္းနား မကပ္ႏိုင္သည့္ လူေပ်ာ္မ်ားအဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူ႔ဇနီးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းတည္းမွ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္မူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မညားျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ရည္းစားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါသြားၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရည္းစားက ေနာင္အခါ သူ႔အိမ္သူ သက္ထားျဖစ္လာမည့္ အတန္းေဖာ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ ထိုင္သည့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ္က သူႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ ထိုင္သည့္ သူငယ္ခ်င္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ အေလွာ္ေကာင္းသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသြားၿပီး ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမီးရည္းစားမွာမူ တစ္ႏွစ္မွ်အၾကာတြင္ပင္ ခြာျပဲခဲ့ၾကေလၿပီ။
ထိုသူငယ္ခ်င္းမွာလည္း အစပထမေတာ့ အာမခံဌာနတြင္ အလုပ္ဝင္သည္။ မွတ္ပံုတင္ေရွ႕ေန သင္တန္းတက္ရန္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖာ္လာစပ္သူမွာ သူပင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္တန္း ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့ သူက ထိုစာေမးပြဲကို မေအာင္။ သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္ကာ လိုက္ေျဖေပးသည့္ ကြ်န္ေတာ္က ေအာင္သြားသျဖင့္ ေယာင္နနႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္သင္တန္းကို တက္လိုက္ရ၊ ေအာင္လက္မွတ္ေလး တစ္ခုရ၊ လိုင္စင္ေလးတစ္ခု ရလာခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရပါလိမ့္မည္။ အဖ်ဥ္းဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ေနာက္မွာ ေအဘီစီဒီထဲက ႏွစ္လံုး တိုးေနမည္မွာ သူ႔ေက်းဇူးေပပဲေပါ့။
သူက ထို႔ေနာက္မွာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အိုက္တိုးပေဂးဆန္ သြားလုပ္သည္။ သူ႔မိန္းမသည္ ဌာနတစ္ခုမွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ရင္း ထိုစဥ္က အဂၤလိပ္စာ အလြတ္သင္ဆရာ လုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ လာသင္ျပန္သည္။ သူတို႔ အဆင္ေျပတာ၊ စုမိေဆာင္းမိတာေတြၾကားေတာ့ မုဒိတာရသည္။
ထို႔ေနာက္ သူျပန္ေရာက္လာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းဖြင့္သည္။ အဆင္မေျပ။ ကားဝယ္ေရာင္း လုပ္သည္၊ အဆင္မေျပ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လာ ေသာအခါတြင္မူ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားမွာ နည္းနည္း လံုးလည္လိုက္ေန ၾကေပၿပီ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္သူ ဘဝသမား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာကတည္းက သူက လူႀကီးဆန္သည္။ တစ္တန္းလံုးတြင္ သူတစ္ေယာက္ကိုသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က “ကိုျမ”ဟု “ကို” တပ္ ေခၚရသည္အထိ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲတြင္ အေနတည္လွသည္၊ ရင့္က်က္လွသည္။
ဒုတိယႏွစ္အထိ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ တတြဲတြဲ။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယႏွစ္ ႏွစ္လည္တြင္မူ “မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က ဘဝခ်င္း မတူဘူးကြ။ မင္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး ငါပါ လိုက္ေလေနရင္ ငါ့ဘဝက ပ်က္သြားမွာ၊ မင့္ဘဝက ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ မင္းနဲ႔ ငါ မေပါင္းေတာ့ဘူး”ဟု အတိအလင္း ေၾကညာကာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မတြဲေတာ့ေပ။ ထိုစဥ္ကတည္းက သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးခဲ့ပါ။ သူ႔ဘက္က စဥ္းစားေပးလို႔ ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
အရင္လို တပူးတြဲတြဲ မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ ဆိုးတိုင္ပင္၊ ေကာင္းတိုင္ပင္ အဆင့္မွာေတာ့ ရွိေနဆဲ။ ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ သူက ဗဟိုပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ အလုပ္ဝင္သည္။ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ဆီကို မၾကာခဏ ဝင္လည္သည္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔မွာ လူအားကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သိပ္ဧည့္ေထာက္မခံႏိုင္သျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားၾကသည္။
ေနာက္ သူလည္း ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွာ ပံုႏွိပ္ပညာမ်ား သြားေရာက္ဆည္းပူးသည္ကို တစ္ဆင့္စကား ၾကားရသည္။ သူအိမ္ေထာင္က်သြားသည္ကိုလည္း ၾကားသည္။ ရာထူးတက္သည္ကိုလည္း ၾကားသည္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘဲ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္လိုက္သည္ကိုလည္း ၾကားသည္။ လူခ်င္းမူ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဆံုျဖစ္။
တေလာေလးဆီကမွ ကြ်န္ေတာ့္အေမႏွင့္ သူႏွင့္ဆံုကာ ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို အေမက ေပးလိုက္သျဖင့္ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္သည္။ လူပံုကမူ အရင္အတိုင္းပင္။ အလုပ္ကေန ေဆးပင္စင္ ယူလိုက္ၿပီး ယခုေသာ္ ပုဂၢလိက ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေလသည္။
ထိုေန႔က ညစာ အတူစားၾကသည့္ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူတို႔လို အထူးတလည္ စာဖြဲ႕စရာ မရွိပါ။ မိဘလက္ငုပ္ကို ဆက္လုပ္ကာ ပံုမွန္ ဘဝတြင္ ျဖတ္သန္းေနသူ၊ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ဝင္သြားေသာ ဝန္ထမ္းဘဝတြင္ အသားက်ေနသူေတြသာ ျဖစ္သည္။ ခြ်န္ဆုကေတာ့ သံေဝဂစကား ဆိုလိုက္ပါေသးသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာပင္ ဆရာ၊ ဆရာမအျဖစ္ အလုပ္ဝင္သူေတြ သူအပါအဝင္ ဆယ္ဂဏန္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေသာ္ ထိုဆယ္ဂဏန္းမွ တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းပင္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းတြင္ မပါသူမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။
ထိုအခါ ဘဝအလွည့္အေျပာင္းသေဘာကို ပိုလို႔ ဆင္ျခင္မိရျပန္ေလသည္။
တစ္ေယာက္မွာ ဒုတိယႏွစ္က်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းသို႔ ေရာက္လာသူ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္အုပ္စုမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က “ဆိုင္းဘာဘာ“ဟု ေခၚသည္။ သူ႔ဆံပင္ ရွည္ရွည္ေကာက္ေကာက္ေၾကာင့္ပင္။ အဲဒီ့ေကာင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုႏွင့္ အလြန္ပင္ အဖြဲ႕က်သြားသည္။ သူက အေဆာင္ေက်ာင္းသားျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ စတည္းခ်ေနက်လည္း ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတုန္းက သူသည္ မင္းသား။ အျမဲ ေက်ာ့ေမာ့ သပ္ရပ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို ၿမိတ္မွ သူေဌးသားဟုပင္ ထင္ၾကသည္။ ဝတ္လိုက္စားလိုက္လွ်င္လည္း သူက အပ်ံစား။ သံုးလိုက္စြဲလိုက္လွ်င္လည္း ေဖာေဖာသီသီ။
တကယ္တန္း ၿမိတ္က သူ႔အိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္မူ အထင္ႏွင့္အျမင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲေနသည္။ သူ႔မိဘမ်ားမွာ မရွိမရွား၊ ရရစားစား၊ ဝါးဝါးမ်ိဳမ်ိဳသာ။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူႏွင့္ ကြဲသြားသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ မရွိတရွိ ခန္႔မွာေတာ့ သူျပန္ေပၚလာသည္။ ညိဳးညိဳးႏြမ္းႏြမ္း။ ေမးၾကည့္ေတာ့ လံုျခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕တြင္ တပ္သားအျဖစ္ အမႈထမ္းေနသည္ဟု သိရသည္။
ယခုသူ႔အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ သူႏွင့္ မၾကာခင္ကမွ ေတြ႕လိုက္သူ ဂ်ပန္ျပန္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသည္။ သူကား ပခံုးေပၚတြင္ ၾကယ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္ တင္ထားသူ ရဲမႉးႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနေလၿပီတဲ့။ အေဟာဝတ ေကာင္းေလစြ။
အတန္းေဖာ္ေတြထဲက သတိရသူမ်ားအေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျပာေနရင္းမွ တစ္ေယာက္ေသာသူထံ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္တြင္ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြ သူ႔နာမည္ျဖင့္ ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာတစ္အုပ္ ထြက္လာေသာ စာေရးဆရာမအေၾကာင္းပင္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ စာ႐ူးေပ႐ူးအဆင့္။ သူက လံုးခ်င္းေတြ ထြက္ေနသူ။ သူ႔စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ကြ်န္ေတာ့္အား လက္ေဆာင္ေပးသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္သံုး စကားေျပမ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕၊ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုေက်ာ္က စကားေျပ အေရးအသားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဒါနင္ တကယ္ ေရးထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူေရးေပးတာတံုး”ဟု ကြ်န္ေတာ့္ ေရႊပါးစပ္က ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ထံမွ စာအုပ္ လက္ေဆာင္ မရေတာ့ေခ်။
သူ႔ႏွယ္ပင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စာအုပ္ေတြ လိႈင္လိႈင္ထြက္ေသာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ခံ စာေရးဆရာမေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိခဲ့ပါသည္။ ယေန႔ေသာ္ ထိုအထဲမွ ဘယ္နာမည္ကိုမွ် စာနယ္ဇင္းေတြေပၚမွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ဒါလည္း သံေဝဂယူစရာပင္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။
ထိုညက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝိုင္းတြင္ ဗ်စ္ရည္မ်ားျဖင့္ စိုျပည္ေနခဲ့သည္။ ထိုဗ်စ္ရည္ခြက္ကို ကိုင္ရင္း မတ္တတ္က တရားအားထုတ္ျခင္းအေၾကာင္းကို အစခ်ီလာသူလည္း ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟိုစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ ပါတတ္သူျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သတိႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း၊ ဓိေ႒ဓိ႒မတၱံစသည္ မ်ားကို အျမြက္မွ် ပို႔ခ်လိုက္ပါေသးသည္။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ၂၈ ႏွစ္ ၾကာသြားေသာအခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဘုရားမွန္း၊ တရားမွန္း နည္းနည္းပါးပါး သိလာၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
မသိလို႔လည္း မရေတာ့။ ဆိုင္းဘာဘာတို႔ႏွယ္ပင္၊ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းထဲသို႔ ေရာက္လာသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူကား ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလၿပီ။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တြဲဖက္မဟုတ္ပါ။ ပုသိမ္ကတည္းက သူ႔အတြဲျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေသာ အတန္းေဖာ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးႏွင့္သာ တစိုက္မတ္မတ္ တြဲကာ ဘာသိဘာသာေနတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရွည္လ်ားေသာ သူ႔ဆံပင္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ လံုးဝ မအပ္စပ္သည့္ သူ႔အဂၤါ႐ုပ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးအိမ္တြင္ အမွတ္ထင္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူ ကြယ္လြန္သည္မွာ ၾကာၿပီဟု ဂ်ပန္ျပန္သူငယ္ခ်င္းက ဆိုသည္။
ထိုသူႏွင့္ တြဲခဲ့ေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးမွာ ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသြားခဲ့သည္။ ထိုအႏုပညာရွင္မွာလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ပင္ တိမ္းပါးခဲ့သည္မွာ ေလး-ငါးႏွစ္ပင္ ရွိေလၿပီ။
ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ ေမတၱာသက္ဝင္မိသူမ်ား အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေၾကြလြင့္ ရပံုပင္။ ကိုျမပင္လွ်င္ ကံေကာင္းလို႔။ ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာက သူ႔ကို ျပန္မႀကိဳက္ ခဲ့ေပလို႔ သက္သာရာ ရသြားဟန္တူသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာကို စိတ္ကစားမိခဲ့သည့္အတြက္ ယခုအခါ ကိုျမခမ်ာမွာ တေလာဆီက ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ေရာဂါေဝဒနာ ခံစားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ဟန္ ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုျမ၏ ထိုငယ္က်ိဳးငယ္နာကို အတန္းေဖာ္မ်ား ေရွ႕တြင္ ေဖာ္ခ်လိုက္ပါသည္။ အလြန္သိုသိပ္ေသာ ကိုျမသည္ ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးကို စြဲလန္းမိေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္အား ထိုစဥ္က တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ ဖြင့္ဟခဲ့ဖူးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၂၈ ႏွစ္တိတိ ႏႈတ္လံုခဲ့ပါသည္။ ၂၈ ႏွစ္အၾကာတြင္မူ ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါ ေဖာ္ခ်လိုက္ရာ ကိုျမမွာ ရယ္က်ဲက်ဲသာ လုပ္ေနေလေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဝဋ္က ခ်က္ခ်င္း လည္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝိုင္းတြင္ ပါလာသည့္ မ်က္ႏွာစိမ္းတစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္ငယ္က်ိဳးငယ္နာကို ေဖာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုငယ္က်ိဳးငယ္နာမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတန္းေဖာ္ေတြပင္ သိပ္ မသိၾကေသာ ငယ္က်ိဳးငယ္နာပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ ဘြဲ႕လြန္ သင္တန္းေတြ တက္ရင္းက ႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္သိပၸံ (ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ မဟုတ္ေသး)မွ ဆရာမငယ္တစ္ဦးႏွင့္ ၿငိစြန္းခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းကို အမွတ္တမဲ့ တူးဆြလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုျမလိုပင္ ရယ္ျဖဲျဖဲ လုပ္လိုက္ရျပန္ေတာ့သည္။
စာရင္းခ်ဳပ္ေသာ္ ထိုညက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ေပ်ာ္ၾကပါသည္။ မူးၾကပါသည္။ စကားေတြ အမ်ားႀကီးလည္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ရယ္သံေတြလည္း စီညံေနခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ႏွယ္ပင္၊ တျခားအတန္းေဖာ္မ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာ ေသာေသာညံေနၾကသည္။ ငယ္ဘဝကို စားျမံဳ႕ျပန္ေနၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကမူ “အေၾကာင္းကံ”ဟူေသာအရာကို တရံမလပ္ စဥ္းစားေနမိရေလသည္။ ကံကေလး အထိုက္အေလ်ာက္ရွိေနသျဖင့္ ၂၈ ႏွစ္ အၾကာမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနႏိုင္ေသးသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေသာင္းေသာင္းညံေနႏိုင္ေသးသည္။
အတိတ္ဆီ ခရီးသြားေသာအခါ ၂၈ႏွစ္တာသည္ ဖ်ိဳးခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ။
အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္မူ ၂၈ ႏွစ္ မေျပာႏွင့္ လာမည့္ ၂၈ နာရီပင္ သိပ္မေရရာလွ။
ထိုညက ထိုဝိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္မူ ရင္ေမာေနျပန္ပါသည္။ အနာဂတ္ကို အမွတ္မထင္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါသည္။
[၂၀ဝ၃ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ထုတ္ မဟာသတင္းဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး စာမူ ခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၈၈၀/၂၀၀၄(၉) နဲ႔ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ “ေျဖေတြးေလးမ်ား”စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပ ပါရိွခဲ့တဲ့ စာမူေလးကို ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္တာပါ။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၉ ရက္ညမွာ ခၽြန္ဆု ျပန္ေရာက္လာၿပီး စုစည္းျပန္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ မူးပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စိတ္ညစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က လွည့္ပတ္ ရစ္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ သည္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္ႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ စာမူေလးကို ျပန္ရွာၿပီး ဘေလာ့(ဂ္)မွာ အမွတ္တရ တင္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေတြးစရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။]
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 