ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္သစ္ တစ္အုပ္ ထြက္ပါတယ္။ “မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ Connection ေၾကာင့္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သိပ္ကို အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ရယ္ အဲဒီ့ သတင္းကို မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု အဲဒီ့စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ႏုတ္ တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ရွဳေ၀ဖန္ေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း။
လမ္းမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ သစ္ပင္မ်ားအေၾကာင္း
၁။
ဆရာရွင့္
သမီးက သည္လို စာေတြ ေရးေလ့ေရးထ မရွိလို႔ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါရွင့္။
သမီးအသက္က ၂၀ရွိပါၿပီ။ သမီးခ်စ္သူနဲ႔ သမီးတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ ျပည့္သြားပါၿပီ။ သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔ အျမဲလိုလို ရန္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္တာကေတာ့လည္း ခဏပါ။ တစ္ရက္ေတာင္ မခံပါဘူး၊ ခဏေလးပါပဲ။
သမီးက ဆရာ့ရဲ႕ “မီးငယ္တို႔ အသိၾကြယ္ဖို႔”စာအုပ္ကို ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္မွာ သူ႔ကို ဖတ္ခိုင္းထားပါတယ္။
ဪ… ေရးဖို႔ က်န္ေသးတယ္။ သူက သမီးထက္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးပါတယ္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အိမ္က အလုပ္မွာ ကူပါတယ္။ သမီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်ိန္လည္း နည္းပါတယ္။ သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အရမ္း ခ်စ္ပါတယ္။ ရန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ ဆရာရယ္… ေတြ႕ခ်ိန္နည္းေတာ့ က်ဴရွင္တို႔၊ ေက်ာင္းတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သမီးကို သူက အျမဲတမ္း အထင္လြဲတယ္။ သမီး အရမ္း စိတ္ညစ္တာပဲ။ သမီးက သူ႔ကို စာအုပ္ဖတ္ခိုင္းထားေတာ့ သူက အျမဲပဲ သမီးကို ညီမေလးတစ္ေယာက္လို၊ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုနဲ႔ လိုတာထက္ ပိုၿပီး သမီးကို မခ်စ္ပါဘူး။
ဆရာ့စာအုပ္ကို ေသခ်ာဖတ္ေလေလ၊ ေယာက္်ားေတြကို ေၾကာက္မိေလေလပါပဲဆရာ။ သမီး အထင္ႀကီးတဲ့ ဆရာတို႔၊ သမီးအေဖတို႔ကေရာ သည္လိုေတြခ်ည္းပဲလား။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ဆရာ့စာအုပ္ထဲကအတိုင္းေလ။ သည္လိုပဲလား။ သမီးခ်စ္သူကေရာ၊ သူက သမီးကို လံုးဝ မရေသးလို႔ပဲလား ဆရာ။ အဲဒီ့အထင္နဲ႔ သမီးမွာ စိတ္ညစ္ေနရပါတယ္။
သူ႔မိဘေတြနဲ႔ေတာ့ သမီးတို႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔က မိတ္ဆက္ၿပီးပါၿပီ။ အားလံုး အိုေခပါပဲ ဆရာ။ သူက သူ႔အသက္ ၂၅ႏွစ္ ျပည့္ရင္ သမီးကို လက္ထပ္မယ္လို႔ ေျပာေနပါတယ္ဆရာ။ အခု သူက ၂၂ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီေလ။ သမီးမိဘေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ေျပာေနပါတယ္ဆရာ။ သမီး ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ မိဘေတြနဲ႔ေရာ ဘယ္လို ဆံုေပးရပါသလဲ။ ဆရာက သမီးရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိဘေတြ ဘယ္လိုႀကိဳက္သလဲဆိုတာကို ေျပာေပး ပါဆရာ။ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲဆိုတာကိုေပါ့။
သူက သမီးကို ရၿပီးရင္ ေနာက္မိန္းမေတြနဲ႔ တြဲဦးမွာလားဟင္။ ဆရာ့ စာအုပ္ထဲကလိုေပါ့။ သမီခ်စ္သူမို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ သူ႔မွာက နာမည္ပ်က္ လံုးဝ မရွိပါဘူး။ သမီး သူ႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ထားတာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးဖူးတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း အျမဲစံုစမ္းေနတာပါ။ အလုပ္မွာေရာ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာပါ ဘာဆို ဘာမွ မရွိပါဘူး။
သမီး သူ႔ကို မိဘေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသင့္သလားဟင္။ သမီး သူ႔ကို ယူသင့္သလား။ သမီး သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားေတြကို အရမ္း ေၾကာက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟင္။ သမီးကို အၾကံဉာဏ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
သမီးရဲ႕လိပ္စာက (ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မွ တကၠသိုလ္တစ္ခု၏ လိပ္စာကို ေပးထားပါသည္။)
မတ္လမွာ ေက်ာင္းပိတ္မွာမို႔ သမီးရဲ႕ စာကို မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆရာ့ရဲ႕ အၾကံေပးစာကို စက္တင္ဘာလက်မွ ပို႔ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
၂။
ေန႔စြဲမပါ။ လက္မွတ္ထိုးမထားေသာ စာတစ္ေစာင္ျဖစ္သည္။ ထားပါ။ သူ႔ဆီကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စာျပန္ေပးခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ျပန္စာကို ဦးစြာ ဖတ္႐ႈေတာ္မူၾကပါဦး။
၂၀ဝ၇ ဇန္နဝါရီ ၃၁
သမီး မဟဝွာ
သမီးရဲ႕ ေန႔စြဲမပါတဲ့ စာကို ျပန္လိုက္တာပါ။ လိုရင္းကို တိုတိုရွင္းရွင္းပဲ ေျပာပါရေစ။
- တစ္ေယာက္တည္းကို ခ်စ္ဖူးၿပီး အဲဒီ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္သက္တာ လက္တြဲဖို႔ စဥ္းစားတဲ့သူေလာက္ သည္ေလာကမွာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ကင္းမဲ့သူ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေျပာရေအာင္။ ကိုယ္က အေကာင္းထင္ၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေပါင္းေနမိေပမဲ့ အေရးအေၾကာင္းမွာ အားမကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ ထိုးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတတ္သလို ကိုယ္က ဘာသိဘာသာေနမိေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ကိုယ့္အေပၚ အမွန္တကယ္ အႏြံအတာခံတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးလည္း ေတြရတာ ေလာကဓမၼတာပါပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ “လူ”အေၾကာင္းဟာ ေပါင္းရင္းနဲ႔မွ သိလာရတာပါ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူျဖစ္သြားတာနဲ႔ သူဟာ “လူ”ဘဝ ကေန နတ္ဘဝ၊ သိၾကားဘဝကို ေျပာင္းမသြားဘူး။ သူလည္း လူစစ္စစ္ပဲ။ သူ႔မွာလဲ ကိုယ္ ထင္မထား၊ သိမထားတဲ့ အနာအဆာေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ အစပ္မတည့္တာေတြ တစ္ေလွႀကီး ရွိႏိုင္တယ္။ အဲဒါကို သိပ္ခ်စ္ေနတုန္းေတာ့ ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္တာ ေပါင္းတဲ့အခါက်ရင္ ျမင္လာရေတာ့မွာ။ အမ်ားႀကီးထဲက ေခါင္းေခါက္ ေရြးတတ္မွသာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ တန္ကာက်တယ္။ သည္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ႀကိဳက္၊ သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ လက္တြဲခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ ကပၸလီပင္လယ္ႀကီးထက္ေတာင္ ပိုေနပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ့ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဒုကၡသည္ေတြဟာလည္း သည္အတိုင္းပဲ။ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္မိတဲ့ မိန္းမသားေတြဟာ ေနာက္ဆံုးက် ဒူးနဲ႔တင္မက၊ ေျခသလံုးနဲ႔ေရာ၊ ေျခဖမိုးနဲ႔ပါ မ်က္ရည္ သုတ္ေနၾကရသူခ်ည္းပါပဲ။ ျခြင္းခ်က္တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။
- ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ႀကီးတဲ့သူကို မေရြးခ်ယ္သင့္ဘူး။ ကိုယ့္အသက္ ၅၀ မွာ သူ႔အသက္က ၅၂ ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမွာကို စဥ္းစားပါ။ ၅၀ အရြယ္ မိန္းမဟာ ေသြးဆံုးေနၿပီ၊ ကေလးေတြ ေမြးထားလို႔ ပံုပ်က္ေနၿပီ။ ၅၂ ႏွစ္ အရြယ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ၅၀ အရြယ္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ ဖီလင္မလာေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို အျပည့္အဝ ယံုပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူ၊ ကိုယ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း၊ ကိုယ့္ ထက္ သံုး-ေလးႏွစ္ေလာက္သာ ႀကီးသူမ်ားကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ လံုးဝ မစဥ္းစားသင့္ဘူး။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ထက္ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့သူကို ေရြးရပါမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သည့္ထက္ေတာင္ အသက္ ကြာသင့္ေသးတယ္။ အဲဒါမွသာ တစ္ဘဝလံုး စိတ္ခ်မ္းသာရမွာပါ။ ဒါလည္း ျခြင္းခ်က္ မရွိဘူး။
- ရည္းစားထားတာကို ဆရာ အျပစ္မတင္ဘူး။ အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ အားေတာင္ ေပးခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ထားတာဆိုရင္ေတာ့ သတ္ခ်င္တယ္။ ဆရာ့သမီးနဲ႔ သားကိုလည္း အပ်ိဳေပါက္၊ လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းက မွာတယ္။ ရည္းစားထားခ်င္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့အရြယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထားႏိုင္တယ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းပဲ ထားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နားရင္း အုပ္မွာလို႔။ ဆရာ့သမီးက အခုမွ ၁၈ ႏွစ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာ အျပည့္အဝ ယံုတဲ့အတြက္ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာမွာ သူ႔ဘာသာ ေနေနတာကို ဆရာ သိပ္မပူပန္မိဘူး။ ဆရာ့သားက အခုမွ ဆယ္တန္း၊ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ေနေနတယ္။ မႏွစ္က သူ႔အသက္ ၁၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ ရည္းစားက ေလးေယာက္တိတိ ရွိခဲ့ၿပီးၿပီ။ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြလည္း တန္းကို စီလို႔၊ အိမ္က ဖုန္းဆိုတာ မနားရဘူး။ ဆရာ့သားသမီး ေတြကို “အခ်စ္”အေၾကာင္း လာမေျပာနဲ႔၊ ဟားလႊတ္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ အသည္းလည္း ကြဲဖူးတယ္၊ ခ်စ္လိုက္တာလည္း တုန္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လင္ယူ၊ မယားယူဖို႔ စိတ္ကို မကူးၾကမွန္း ဆရာ အသိဆံုးပါ။ သူတို႔ဘဝ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ကိုပဲ စဥ္းစားမယ္လို႔ ဆရာ ယံုတယ္။ ဒါ ၾကြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၾကြားစရာကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး။ အသိဉာဏ္ကိစၥကို သမီး အတုခိုးခ်င္ရင္ ခိုးလို႔ ရေအာင္ ေျပာတာ။
- ရည္းစားထားၿပီး အဲဒီ့ရည္းစားတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ လက္ထပ္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးတာဟာ အသိဉာဏ္မဲ့တာပဲ။ ဘဝမွာ လင္ယူသားေမြး႐ံုနဲ႔ ကိစၥ မၿပီးဘူး။ အခ်စ္ေတြ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတာေတြဟာ ဘဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္၊ ဘဝရဲ႕ အဓိက အခန္းက႑ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကနဲ႔ သာမညကို ခြဲၿပီး မျမင္တတ္ရင္ ခ်စ္တာကို ကိုးကြယ္ေနလိမ့္မယ္။ အဓိကက ဘာလဲ။ လူျဖစ္လာရင္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို အျပည့္ဝဆံုး ထုတ္သံုးႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိဉာဏ္ တစ္ေန႔တျခား ရင့္က်က္လာဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီ့အတြက္ မႀကိဳးစားဘဲ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့သူဟာ ကိုယ္သြားမယ့္ ခရီးကို မျမင္ေတာ့ဘဲ လမ္းမွာ ပထမဆံုး ေတြ႕ရတဲ့ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ကိုပဲ အဟုတ္မွတ္၊ အဲဒီ့ သစ္ပင္ကိုပဲ ကိုယ့္ခရီးလမ္းဆံုးလို႔ ျမင္ၿပီး ခရီးမဆက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အကန္းနဲ႔ တူပါတယ္။
ဆရာ့အေျဖေတြက သမီးအတြက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဆရာေျပာတိုင္း သမီး လက္ခံရမယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ သမီးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီးမွ လုပ္သင့္တာ လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္ကိုလည္း စာေရးခ်င္ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ သမီးရဲ႕ခ်စ္သူကိစၥကို အေဖတစ္ေယာက္ေနရာက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အထက္က အခ်က္ (၁)နဲ႔ (၂)ေၾကာင့္ပဲ လံုးလံုး သေဘာမတူဘူးေဟ့လို႔ပဲ အျပတ္ေျပာခ်င္တယ္။
ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ပါေစ
အတၱေက်ာ္
၃။
ေစာေစာကပဲ တစ္ေယာက္ လာသြားေသးသည္။ လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားကို အကန္႔အသတ္မရွိ ရပ္ဆိုင္းထားသည့္ၾကားထဲက ကြ်န္ေတာ္ ခံလိုက္ရသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနသူ လူငယ္ေလးတစ္ဦးက ဖုန္းဆက္ကာ လာပါရေစဟု ခြင့္ပန္သည္။ သည္လူငယ္ေလးက သည္လိုပဲ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာတတ္သူမို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာဘာညာညာ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ လာခဲ့ပါဟု ေျပာလိုက္မိသည္။
သို႔ေသာ္ သ ူလာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာကို တိုင္ပင္ဖို႔ ဟိုလူငယ္ေလးက ၾကားပြဲစား လုပ္လာျခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုသြားပါသည္။ ထိုလူငယ္ေလးကိုလည္း ေနာက္ေနာင္ ထိုသို႔ မလုပ္ဖို႔ ေျပာမိသြားရေတာ့သည္။
ဟိုအမ်ိဳးသမီးကိုေတာ့ ေရာက္လက္စႏွင့္မို႔ အားနာပါးနာ ေဆြးေႏြးေပးလိုက္ရသည္။
ယခုတစ္လတြင္ နာမည္ လံုးလံုး ေဖာ္ျပမထားသူ မိန္းကေလးလိုပင္ ညီမေလး အရြယ္တုန္းက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္မိရာမွ မမႀကီးဘဝသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗ်ာမ်ားေနသူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔အသက္အရြယ္မွာ ၄၀။ အိမ္ေထာင္သက္က ၁၈ ႏွစ္။ သားသမီးက သံုးေယာက္။
မမက ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူမို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ ဆင္သထားသည့္အတြက္ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ေတာ့ ရွိေနပါေသးသည္။ ကေလး သံုးေယာက္ အေမ ဆိုေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္လံုးကလည္း ပံုပ်က္ပန္းပ်က ္မဟုတ္ပါ။ ၾကည့္ရတာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဘာေတြလည္း ပံုမွန္လုပ္ထားသူပင္ ျဖစ္ေလာက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၄၀ အရြယ္ မိန္းမဆိုတာကေတာ့ ၂၀ အရြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးလိုေတာ့ လတ္ဆတ္ လန္းစိုမေနေတာ့သည္မွာလည္း ျမင္သာလွပါသည္။
သူ႔ကိုကိုက သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည္။ (တိုက္ဆိုင္ပံုမ်ား) အခု အဲဒီ့ သူ႔ကိုကိုက ကြယ္ရာမွာ ေျခမ်ားေနသည္။ သူ႔ကိုလည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျပႆနာ ရွာေနသည္။ အခ်ိန္မေရြး ကြာလိုက္၊ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားဟုလည္း ၿခိမ္းေျခာက္ ေမာင္းမဲေနပါသည္တဲ့။
ကိုင္း…
ထိုမမလည္း ေရႊျမင့္မိုရ္တစ္ေတာင္လံုးကို တံုးမွတ္ၿပီး ခုန္ခဲ့သူပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
၄။
ကြ်န္ေတာ့္စာေတြကို ဖတ္ေနသူထဲက တစ္ခ်ိဳ႕တေလက ေျပာဖူးသည္။ ရည္းစား မ်ားမ်ား ထားဖို႔ ကြ်န္ေတာ္က အားေပးေနတာကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လက္မခံလည္း ရပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ခြင့္နည္းတူအတိုင္း လူတိုင္းလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ယံုၾကည္ၿပီး လက္ခံခ်င္လည္း လက္ခံ၊ ျငင္းပယ္လိုက ျငင္းပယ္ႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သဘာဝတရားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးကာ စဥ္းစားသင့္သည္မ်ားကို ခ်ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ခံပါဟု ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုက္တြန္းစေကာင္းပါ။
သို႔ေသာ္ လက္မခံခ်င္သူမ်ား တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ျပန္စာထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားသလို ရည္းစားသည္လည္း လူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္ရည္းစားျဖစ္သျဖင့္ နတ္သိၾကားဘဝသို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေျပာင္းမသြားႏိုင္ေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ လူသည္ လူသာျဖစ္သျဖင့္ သူ႔မွာ အနာအဆာေတြ၊ ကိုယ္ႏွင့္ စ႐ိုက္မတူတာေတြ မ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားကို ခ်စ္တုန္းခဏမွာ ျမင္ရဖို႔ သိပ္ခက္ပါသည္။
ဘဝသည္ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းႏွင့္ မၿပီးပါ။ ဘဝမွာ ထမင္းစားတာ၊ အဝတ္ဝတ္တာ၊ အိပ္စက္အနားယူတာမ်ားလည္း ပါဝင္ပါေသးသည္။
ထမင္းရည္ကို ခ်စ္တုန္း ခဏ လ်က္လို႔ ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လေက်ာ္အထိ ဆက္တိုက္ ထမင္းရည္ လ်က္ေနရၿပီဆိုပါက ထိုအခ်စ္က ဖြယ္တယ္တယ္ ျဖစ္လာရပါေတာ့မည္။ ခ်စ္လွပါေခ်ရဲ႕ဆိုၿပီး ဂံုနီအိတ္ကို ခါးပတ္ထားသည့္သူလည္း မရွိပါ။ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရေနရဆိုတာလည္း သီခ်င္းေရးဆရာေတြက မိႈင္းတိုက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ့္တကယ္က လူမွန္သမွ် လူတန္းေစ့ေနခ်င္သူခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ခ်စ္တုန္းခဏ (ဝါ) မႊန္လို႔ ေကာင္းတုန္း ခဏမွာေတာ့ ဒါေတြကို အဟုတ္ မွတ္တတ္သည္မွာလည္း လူတို႔၏ ဓမၼတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ပင္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက အခ်စ္အခ်စ္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး ဆယ္တန္း ေျဖခါနီးဆဲဆဲမွာ အိမ္ေပၚက ဆင္းကာ လမ္းေပၚေန၊ လမ္းေပၚအိပ္ ဘဝျဖင့္ အခ်စ္သူရဲေကာင္းႀကီး လုပ္ခဲ့ဖူးပါေသးသည္။ ခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ မိုက္လံုးႀကီးေသာ ကြ်န္ေတာ္အျဖစ္ ျပန္ျမင္ေနမိရပါၿပီ။
ဒါေတာင္ ကံႀကီးေပလို႔။ ဟိုမိန္းမက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀကီးသလို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ရည္းစားလည္းမ်ားသည္။ (ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာမွ သိရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္ပံု ေျပာပါတယ္။) သည္ေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ္ မႊန္သလို မမႊန္ဘဲ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးကို သူ႔ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ေရြးခ်ယ္သြားေပလို႔။ အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ၊ သူကလည္း မႏူးမနပ္ႏွင့္ အခ်စ္ကို အဟုတ္မွတ္ကာ ကြ်န္ေတာ္ မိုက္သလို ကူမိုက္ခဲ့ပါက အံမယ္မင္း… သူ႔ဘဝေရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝပါ မေတြးရဲစရာခင္ဗ်။
အခု သင္းဘဝ ဘာျဖစ္ေနသနည္း။ ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ေသာအိမ္ေထာင္ေရးမွာ စိုစိုျပည္ျပည္ႏွင့္ ေရႊဘံုေပၚမွာ စံေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝလည္း ေရႊဘံုေပၚမွာ မဟုတ္သည့္တိုင္ လူတန္းေစ့ေတာ့ မပူမပင္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကေနရပါသည္။ မိသားစုဘဝလည္း သာယာေအးခ်မ္းလို႔ ေနပါသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ ထိုမိန္းမကလည္း သူ႔ထက္ အသက္ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေသာ ေယာက်ာ္းကို ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သလို ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ ေတာ္ေတာ္ ငယ္သူကို (ေရႊဦးေႏွာက္ႀကီးႏွင့္ က်က်နနႀကီးကို) ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပန္သည္တမံု႔။
၅။
ေဗဒင္ေမးလွ်င္ ပိုက္ဆံကုန္ပါသည္။ ရြယ္တူခ်င္းေတြ၊ အသက္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းေတြ ယူထားၾကေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ရာမွ မိန္းမသား ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ကေတာ့ သူတို႔ အိမ္က ႏြားအိုႀကီးမ်ား ျမက္ႏုကို ေျပာင္ေျပာင္ တစ္မ်ိဳး၊ တိတ္တိတ ္တစ္သြယ္၊ ဝယ္ႀကိတ္တာက ပါေသး ဆိုတာမ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳရစျမဲ ျဖစ္သည္မွာေတာ့ မလြဲပါ။
သိကၡာအျပည့္ႏွင့္ မိသားစုၾကားတြင္ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ ဧရာမ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ဟိတ္တစ္လံုး ဟန္တစ္လံုး လုပ္ေနၾကေသာ ကိုကိုေတြလည္း အိမ္က ၾကက္မႀကီး မသိေအာင္ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ဇာတ္႐ႈပ္ေနတတ္ၾကသည္မ်ားမွာလည္း ဟုတ္ကဲ့… ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ားေလာကမွာ လံုးဝ မဆန္းပါခင္ဗ်ား။
မယံုလွ်င္ ႏွစ္သက္ရာ ကာရာအိုေကဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ကို ဝင္သြားၾကည့္ပါ။ လူပ်ိဳလူရြယ္ေလးမ်ားကို အင္မတန္မွ ေတြ႕ရခဲပါသည္။ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေအာက္သြား မရွိျဖစ္ေနသူ အမ်ားစုမွာ ႏြားျပာ အလတ္စားေတြ၊ ႏြားျပာ အႀကီးစားေတြသာ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရတန္ေကာင္းပါသည္။ သည့္ထက္ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေလ့လာၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုႏြားျပာမ်ား၏ အိမ္က မမမ်ားမွာလည္း သူတို႔ႏွင့္ အသက္ခ်င္း သိပ္မကြာသူမ်ားသာ ျဖစ္ေနေလမည္မွာလည္း ဧကန္မလြဲပါ။
သည္ေတာ့လည္း ဟိုကေလးမထံ ျပန္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စာက အမ်ားႀကီး စဥ္းစားစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
၆။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကလည္း ထိုျပန္စာထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆကို ခ်ိန္ဆၾကရန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ျပန္စာထဲတြင္ သည္လိုေရးထားပါသည္။
လူျဖစ္လာရင္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို အျပည့္ဝဆံုး ထုတ္သံုးႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕အသိဉာဏ္ တစ္ေန႔တျခား ရင့္က်က္လာဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီ့အတြက္ မႀကိဳးစားဘဲ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့သူဟာ ကိုယ္သြားမယ့္ခရီးကို မျမင္ေတာ့ဘဲ လမ္းမွာ ပထမဆံုး ေတြ႕ရတဲ့ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ကိုပဲ အဟုတ္မွတ္၊ အဲဒီ့သစ္ပင္ကိုပဲ ကိုယ့္ခရီးလမ္းဆံုးလို႔ ျမင္ၿပီး ခရီးမဆက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အကန္းနဲ႔ တူပါတယ္။
စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းအေပါင္းတြင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်ား ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေပရာ အဆိုပါ ကြ်န္ေတာ့္အဆိုအား လက္ခံသင့္၊ လက္မခံသင့္ကို မိမိတို႔ဘာသာ ခ်ိန္ဆၾကည့္ေတာ္မူၾကပါကုန္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
၁၆၀၂၀၇
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 