မသန္မစြမ္း မဟုတ္တဲ့ မသန္စြမ္းဆိုတာ…

😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂

ဇင္ဘာေဘြ သမၼတ မူဂါဘီ ၉၅ ႏွစ္မွာ ေသသြားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ တက္လာေတာ့ သူ႔ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရွာဖတ္မိသြားတယ္။

အဲဒီ့ထဲက ေပါက္တတ္ကရေလးေတြပဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အတည္ေတြကေတာ့ ပ်င္းစရာႀကီးဗ်ာ။ တဘဝစံေတြ အသက္ရွည္တာမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔။ သူတို႔ခမ်ာမ်ား ဒါ ေနာက္ဆံုးဘဝေလ။ သည္ဘဝ ကံကုန္တာနဲ႔ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္ ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး စံျမန္းရေတာ့မယ့္ “သက္ဆိုး”ေတြမို႔ “ရွည္”ေနတာ မဟုတ္ပါလား။

အဲ… ေျပာခ်င္တဲ့ ေပါက္ကရက မူဂါဘီ ကေလးတုန္းက သူ႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ပြား အဂၤါကို ခြဲစိတ္ခဲ့ရဖူးတာပါပဲ။ သည္အတြက္ သူ႔မွာ ဥတလံုး (ေဝွးေစ့ တလံုး) တည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ပဲျမစ္က တဝက္ပဲ ရိွရွာေတာ့တယ္လို႔ ေကာလာဟလေတြ ပြထေနပါတယ္။

သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ေတြကေတာ့ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ႏွိပ္ကြပ္တာေပါ့။ သူ႔ကို ေထာက္ခံသူေတြကလည္း ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သူစြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ (လူေတြ႕ သေဘာကို ေစာေၾကာႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။ ျဖဴျဖဴ၊ မည္းမည္း၊ ညိဳညိဳ လိုရင္ လိုသလို တအား ခ်ီးပ၊ မလိုရင္ မလိုသလို ကဲ့ရဲ႕ ရယ္ပြဲဖြဲ႕တဲ့ သဘာဝကေတာ့ လူဆန္တာလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕… အကြက္ေတြ လွပံု ေျပာပါတယ္။)

ေကာလာဟလက မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ… လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ကား…

ပထမဇနီး ဆယ္လီနဲ႔ သားတေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ (ကေလးက ဦးေႏွာက္ထဲ ငွက္ဖ်ားပိုးဝင္ၿပီး ၃ ႏွစ္သားတိတိမွာ တိမ္းပါးသြားခဲ့ပါတယ္။)

အဲဒီ့ကမွတဆင့္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္အရြယ္၊ သမၼတႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မယ္ သူ႔ထက္ ၄၁ ႏွစ္ငယ္တဲ့ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔အတြင္းေရးမွဴးမ ဂေရ႕(စ္)နဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားပါတယ္။ (အားက်ဇာဂ်ီးေညာ္… ေက်ာ္က ေနာက္ႏွစ္မွ ၆၃ ႏွစ္ထဲ ေရာက္မွာ ခည… ခိြ… ခြိ) အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ပထမဇနီး ဆယ္လီလည္း မကြယ္ေသးပါဘူး။ ဂေရ႕(စ္)မွာလည္း လင္ႀကီးေငါက္ေတာက္… အဲေလ… လင္ႀကီးငုတ္တုတ္နဲ႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲလို ညားၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ မူဂါဘီနဲ႔ သမီးေလးတေယာက္ ထြန္းကားတယ္၊ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ အၾကာမွာ သားေလးတေယာက္ ထပ္ထြန္းကားျပန္သဗ်။

ဆယ္လီက သူ႔လင္ ေဖာက္ျပားေနတာ သိေတာ့ ဘယ္စိတ္ခ်မ္းသာမလဲေနာ္။ ဒါေပသည့္ ေျပာဖူးသတဲ့။ “အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပႆနာရိွလာရင္ ကိုယ့္ေခါင္းအံုးကိုသာ ရင္ဖြင့္ၾကပါ။ ကိုယ့္ခင္ပြန္းကိုေတာ့ ဘယ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မႏွိမ္ပါနဲ႔…”လို႔ လူတကာကို ဆံုးမတဲ့အတိုင္း တကယ္လည္း ေနသြားပါတယ္။ က်က္သေရ ရိွရိွနဲ႔ အသက္ဆက္သြားတဲ့ အေနအထိုင္လို႔ တခ်ိဳ႕က သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴးၾကပါတယ္။

သူ႔လင္ ေနာက္မယားနဲ႔ ေဖာက္ျပားၿပီး ၅ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၂ က်ေတာ့မွ ဆယ္လီ ေသရွာပါတယ္။ အသီးကြဲလို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါနဲ႔ပါ။

သူေသၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မူဂါဘီနဲ႔ ဂေရ႕(စ္)တို႔ တရားဝင္ လက္ထပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

ဂူခ်ီ ဂေရ႕(စ္)

အဲဒီ့ေနာက္ တႏွစ္ ၁၉၉၇ မွာ ေနာက္ထပ္ သားရတနာတပါးကို မူဂါဘီ့အတြက္ ဂေရ႕(စ္)က ဖြားျမင္ေပးလိုက္ျပန္ေသးတယ္။

ဂေရ႕(စ္)ကို ဂူခ်ီဂေရ႕(စ္) (Gucci Grace) ရယ္လို႔ အရပ္က ေခၚၾကတယ္။ အသံုးၾကမ္းတာကိုး။ သူလည္း အဂတိလိုက္စားမႈ ဧကရီအျဖစ္ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီးသလို မေအတူ သားေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း လူမႈ မီဒီယာမွာ သူတို႔ သံုးျဖဳန္းတာေတြ နင္းခြ တင္တာမို႔ အခြန္ထမ္းေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံကို ျဖဳန္းသူမ်ားအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

အဟြတ္…

တဥပဲ ရိွရိွ၊ တဝက္ပဲ ရိွရိွ… စြမ္းတဲ့သူက စြမ္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒါမွမဟုတ္လည္း…

အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ား…
အတၱေက်ာ္
(၀၆၀၉၁၉)

(အျဖဴအမည္းပံုက ပထမ ဇနီး ဆယ္လီပါ။ ေရာင္စံုက ဂူခ်ီ ဂေရ႕[စ္]ပါ။ အင္ထနက္ထဲက ယူထားပါတယ္။)

A letter from a gullible girl

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဓာတ္ေခ်ာစာ တစ္ေစာင္ ၀င္လာပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ခံစားမႈ ေပါင္းစံုျဖစ္ပါတယ္။ က႐ုဏာလည္း သက္ရတယ္၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရတယ္။ ရြံလည္း ရြံရွာ စက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလံုး နာမိပါတယ္။ ေယာက္်ားဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြဟာ အသက္ႀကီးေလ ပိုယုတ္ကန္းေလလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိလာရတဲ့ အထိပါပဲ။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းလြန္းတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြကိုလည္း ကိုင္ေဆာင့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ မေတြးရဲစရာပါ။ ကေလးမေလးဆီကိုေတာ့ လိုအပ္သလို အေၾကာင္းျပန္ၿပီးပါၿပီ။ အယံုလြယ္တတ္တဲ့ မိန္းမငယ္၊ မိန္းမရြယ္ေတြ သတိထားႏိုင္ေအာင္ သူ႔စာကို ေအာက္က လင့္(ခ္)မွာ ျပန္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

http://nookycontent.wordpress.com/2010/09/14/012/

The Trouble of Being a Woman 2 – Part III

ေႏြဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေရးလာတဲ့ စာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မဂၢဇင္းက တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ေရွ႕က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အပုိင္း(က) နဲ႔ အပိုင္း (ခ) က မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားခဲ့တာေတြပါ။ မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု အပိုင္း(ဂ)မွာေတာ့ မေႏြဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားခဲ့တဲ့စာရဲ႕ မိတၱဴကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

…

ပထမဆံုးက မေႏြက မေႏြရဲ႕ ခင္ပြန္းကို မိန္းမက်မ္းေက်သူလို႔ ေရးထားပါတယ္။ မေႏြရဲ႕ စာအရ သူဟာ မိန္းမက်မ္းေက်သူတစ္ဦး မဟုတ္တာေတာ့ တအား ေသခ်ာပါတယ္။ သူဟာ သူလိုငါလို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သက္သက္ပါ။ သူလိုငါလို ေယာက္်ားမို႔လို႔သာ ခ်စ္တင္းေႏွာရင္းနဲ႔,,,

…

ဆက္ဖတ္လိုက သည္ကို ၾကြ >>> http://nookycontent.wordpress.com/2010/08/17/01/

မိန္းမျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ (၂) – အပိုင္း (ခ)

အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္က ပဓာန မဟုတ္ပါ။ အလြယ္ဆံုး ေျပာရလွ်င္ မိန္းမသားမ်ားအတြက္ ခ်စ္တင္းေႏွာျခင္းကို လိုခ်င္ ေတာင့္တၾကသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းမွာ ေယာက္်ားသားမ်ား ကဲ့သို႔ အဲဒါမွ မရလွ်င္ ေသရမေလာက္ ကိစၥမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္မေနပါ။

အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးမွာ ၾကင္နာယုယမႈႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈပင္ျဖစ္ပါသည္။ အလြယ္ဆံုး ေျပာရလွ်င္ ခ်စ္တင္းေႏွာျခင္းကို ေယာက္်ားသားေတြက ကိုယ္ခႏၶာျဖင့္ ခံစားၾကသည္ မွန္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကမူ “ႏွလံုးသားျဖင့္” ခံစားလိုၾကပါသည္။ အဲဒါကို ကို ေရႊေယာက္်ားတိုင္း နားလည္ထားသင့္ပါသည္။

စသျဖင့္ ပါ၀င္ေသာ မိန္းမျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ (၂) – အပိုင္း (ခ) ကို ဆက္လက္ တင္ဆက္ထားပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား http://nookycontent.wordpress.com မွာ သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈေတာ္မူၾကပါကုန္။

The Trouble of Being a Woman 2: Part One

“အခု ႏွစ္ပိုင္းေတြက်ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး။ သူ ဇာတ္သိမ္းတာ အလြန္ေစာပါတယ္။ သူက ကြ်န္မထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးေတာ့ သူ႔အသက္က ေလးဆယ္ေက်ာ္စေပါ့။ က်န္းမာေရးေဆာင္းပါးထဲေတြ႕ရတဲ့ ပန္းေသပန္းညႇိဳးေရာဂါက သည္အသက္အရြယ္မွာ စျဖစ္ၿပီလား ဆရာ။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ တကယ္ကို မစြမ္းေတာ့တာပါ။ သူ႔အလုပ္က အလုပ္ခြင္မွာ ပင္ပန္းေပမဲ့ လစာျပည့္ နားခ်ိန္နဲ႔မို႔ နားခ်ိန္မွာ ဘာမွ ပင္ပန္းစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ မရွိပါဘူး။ အရင္က စတုတၳံပိႏိုင္သူက အခုက်ေတာ့ တစ္ႀကိမ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာတယ္”

အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္စာေလးကို http://nookycontent.wordpress.com/2010/08/13/18/ မွာ တင္ေပးထားပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈေတာ္မူၾကပါကုန္။

About Foreplay

အပ်ိဳးရဲ႕ အခ်ိန္အတိုင္းအဆနဲ႔ အမ်ိဳးအစား

ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို စိတ္လႈပ္ရွားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ ဗွီဒီယိုေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြဆီက ဘယ္ေလာက္ပဲ သိထား၊ မွတ္ထားထား အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေက်နပ္မႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရဖို႔အတြက္က်ေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့ အပ်ိဳးကာလ အမူအက်င့္ေတြကို သိထားဖို႔က ပိုလိုအပ္ပါတယ္။  တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ သီးျခား လိုအင္ဆႏၵေတြကို စူးစမ္းေဖာ္ထုတ္ၿပီး သိေအာင္ လုပ္ရေတာ့မွာပါ။

သည္မွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေပါက္ဖို႔က လိုလာရျပန္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ခ်စ္တင္းေႏွာတဲ့အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အပ်ိဳးကာလကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အခ်ိန္ယူရမယ္ဆိုတာ၊ ဘယ္လို အပ်ိဳးမ်ိဳးကို လိုလားတယ္ဆိုတာ၊ ခ်စ္တင္းေႏွာေနစရာမလိုဘဲ အပ်ိဳးနဲ႔တင္ ဇာတ္သိမ္းေရာက္တာဟာ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိ၊ မရွိနဲ႔ အဲဒါမ်ိဳးကို ပိုၿပီး လိုလားတယ္၊ မလိုလားဘူးဆိုတာမ်ားကို သိေနဖို႔အတြက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားေပါက္မွကို ျဖစ္မွာလည္း အေသအခ်ာပါပဲ။

ဆက္ဖတ္လိုက သည္ကိုၾကြ > > > http://nookycontent.wordpress.com/2010/08/06/74/

True Story: The Guy In Trouble

ႀကီးေဆး ထိုးၿပီး ဒုကၡမ်ားသြားရသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရပ္ကေလးကို https://nookycontent.wordpress.com/2010/08/03/enlarged-but/ မွာ တင္ဆက္ထားပါတယ္။ သဘာ၀က ဖန္တီးေပးထားသေလာက္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္လို႔ေကာင္းေနၾကတဲ့ အစ္ကိုပုရိသမ်ား မလြဲမေသြ ဖတ္သင့္ၾကသလို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ေယာက္်ားသား အရြယ္စံုကိုလည္း သည္အသိပညာေလးေတြ မွ်ေ၀ေပးဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါသဗ်ား။

Limp wristed

မန္က်ည္းကိုးပင္ကို ေႏွာက္ပါလို႔ရယ္

ကြ်န္ေတာ္သည္ စာမေတာ္လွေသာ္လည္း စာညံ့သည့္အထဲတြင္ေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ မပါခဲ့ဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တန္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး၌ ေအတန္း (ေခၚ) စာေတာ္သူ ေက်ာင္းသားမ်ား စုေဝးရာ တန္းခြဲ(က)တြင္သာ အစဥ္တစိုက္ ေနခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းမွ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုး ပထမရသူအထိ ထြက္ပါသည္။ ဘယ္ႏွထပ္ကြမ္းမွန္း မသိေသာ လူရည္ခြ်န္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းမွပင္ ထြက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ေယာက်ာ္းေလးမ်ားခ်ည္းသာ ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္ကိုလည္း ဤေနရာတြင္ ထည့္ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ခုနစ္တန္းႏွစ္အတြင္း တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းပ်က္ပါသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ေသာအခါ သခ်ၤာ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွ အေတာ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္ၿပီး စာေမးပါသည္။

သူ ဘာေျဖသည္ ထင္ပါသနည္း?

“ငါလည္း မတြက္တတ္ဘူးကြ”ဟူသတည္း။ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ သူ႔မ်က္ခြက္ကို ပိတ္ထိုးလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားခဲ့ဖူးပါသည္။ သူသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခုနစ္တန္း သခ်ၤာတင္မက တကၠသိုလ္အဆင့္မ်ား သံုးေနသည့္ “ကဲကုလ”သခ်ၤာကို တြက္ႏိုင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ေက်ာင္းလံုးသိပါသည္။ သခ်ၤာအရာတြင္ ပါရမီထူးသူအျဖစ္ သူ႔ကို ဆရာမ်ားအားလံုးေရာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးပါ နားလည္လက္ခံထားၾကသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က “ငါလည္း မတြက္တတ္ဘူးကြ”ဟုဆိုေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ထိုးခ်င္သြားသည္မွာ မလြန္ဘူးထင္ပါသည္။ သူက ဆက္ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။ “ေမာင္ေမာင္ေဇာ္က ငါ့ထက္ ေတာ္တယ္၊ သူ႔သြား ေမးပါလားကြ”တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မအူမလည္ႏွင့္ သူ လက္ညိဳးထိုးေသာ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္ဆိုသူထံ ေရာက္သြားရျပန္သည္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းမွာ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ပထမေနရာ လုေနသူပင္ျဖစ္သည္။ သူကလည္း ထူးခြ်န္ေက်ာင္းသား။

တကယ္တမ္း သြားေမးေသာအခါတြင္ အႏွီ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္ကလည္း ငါ မတြက္တတ္ဘူးဟု ေျပာလႊတ္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ စိတ္နာလာသည္။ သူက ေနာက္တစ္ေယာက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပန္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အတန္းထဲမွာပင္ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး၊ ရြာေဆာ္ႀကီးေခြးဘဝသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ဝင္းႏိုင္ဆိုသည့္ အတန္းထဲမွာ အလယ္အလတ္ဆင့္သာ ရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီပါသည္။ ေသခ်ာ တြက္ျပေပးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကား ဘယ္တုန္းကမွ အမွတ္သည္းေခ် ရွိသူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္ႏွစ္၊ ေနာင္ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း စာႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ထိုအခြ်န္စားမ်ားကို တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားသြား ဆရာတင္မိသည္။ ဘယ္ေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔၏ အေျဖကား တစ္သမတ္တည္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မကူညီႏိုင္၊ တျခားတစ္ေယာက္ကို လက္ညိဳးထိုးမည္။ ယင္းသည္သာ သူတို႔၏ အေျဖျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ေတာ့။

တကၠသိုလ္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္သည္ တန္းခြဲ(၁)တြင္ပင္ တက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းထဲတြင္ သိပၸံပညာခြ်န္ဆုရသူေတြပင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတာ္စား အားလံုးက မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ပိုင္း၊ အငွားယာဥ္သမား တစ္ပိုင္းမို႔ ေက်ာင္းစာမွာ အေတာ္လစ္ဟင္းသည္။ ထိုအခါ အမွတ္သည္းေခ် မရွိလွေသာ ကြ်န္ေတာ္က ထိုထူးခြ်န္မိန္းကေလးမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္မိရျပန္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္က နင္တစ္ခြန္း ငါတစ္ခြန္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္ အတြက္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အပင္ပန္းခံကာ စာလည္း ကူးေပးရွာၾကသည္။ စာလည္း ျပန္ျပေပးတတ္ၾကသည္မွာ ကံ့ေကာ္ေျမတြင္ ေနခဲ့သည့္ ေလးႏွစ္တာလံုးလံုး ျဖစ္ပါသည္။

ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းတက္ေသာအခါတြင္မူ ကြ်န္ေတာ္က အတန္းထဲမွ လူေတာ္ စာရင္းတြင္ ဘယ္က ဘယ္လို ဝင္သြားမွန္းမသိ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္သည္ဟု အသတ္မွတ္ခံရသူမ်ား အားလံုးမွာ ေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ပညာသင္ႏွစ္ ကုန္လုနီးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာသည္။ ထိုသူကို ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ဖူး။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းထဲမွ ခံုနံပါတ္တစ္ ျဖစ္ေနၿပီး အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပ်က္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူ႔ကို စာျပန္ျပေပးရန္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာလာျခင္း ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္က အလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေသာအခါ ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ထခုန္မတတ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ေဘာလီေဘာ မပုတ္တာလဲဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ အဲေတာ့မွ သူက ရွင္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ သူ မေရာက္ခင္မွာ အတန္းထဲမွ စာေတာ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသူ သံုး၊ ေလးဦးထံ သူေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေဘာလီေဘာ ပုတ္လႊတ္လိုက္ၾကရင္းမွ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေရွ႕က လူမ်ားႏွယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထံ နတ္လမ္းၫႊန္လိမ့္ဦးမည္ဟု တြက္ထားခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

အဲေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ အေတာ္စားေတြက သူမ်ားတကာအေပၚမွာ ေစတနာ မထားႏိုင္အားၾကေသာ သေဘာကိုျဖစ္သည္။ သူတို႔မွာက လူတိုင္းကို ၿပိဳင္ဖက္လို သေဘာထားေနၾကသည္။ ကိုယ့္ထက္ သာသြားမွာ၊ ေၾကာသြားမွာကို ပူပန္ၾကသည္။ ထိုအခါ သူတို႔ေတြမွာ စိတ္ေကာင္း မေမြးႏိုင္ရွာၾကေတာ့။
လြဲခ်က္က ကမ္းကုန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သည္ကေတာ့ ၿပိဳင္ဖက္ရွိလွ်င္ တိုးတက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုၿပိဳင္ဖက္ထက္ သာရန္အတြက္ မိမိကိုယ္မိမိသာလွ်င္ တစ္ေန႔တျခား ပိုမိုေတာ္လာရန္ အားထုတ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္ဟုပင္။ ၿပိဳင္ဖက္ကို  ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းျဖင့္ အႏိုင္ရျခင္းမွာ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ အရသာ မရွိေသာ ေအာင္ႏိုင္မႈပင္ျဖစ္သည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔ လူႀကီးျဖစ္လာေသာ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္လည္း ၿပိဳင္ဖက္ထက္ အရည္အခ်င္းအရာတြင္ သာေအာင္ အားထုတ္ၿပီး ေက်ာ္လႊားရန္ စိတ္မကူးၾကဘဲ ၿပိဳင္ဖက္ကို ေျခထိုးကာ က်ဆံုးေအာင္ လုပ္ယူခ်င္သူမ်ားႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုခဲ့ရ၊ ဆံုေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ၾကံဳေနရသူမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္သည္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ေလာကတံထြာ လူ႔ဓမၼတာဟုပင္ ရံခါ ထင္ျမင္မိသည္။

တစ္ဖက္တြင္လည္း တကၠသိုလ္မွာတုန္းက အတန္း၏ ထိပ္ဆံုးမွ မိန္းကေလးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ကူညီခဲ့ၾကသည္ကို အမွတ္ရသြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားရသည္။

ဘဝင္မက်လွသျဖင့္ စာေတာ္သူ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကို ေမးၾကည့္မိရသည္။ သမီးကား ႏွစ္စဥ္ ပညာခြ်န္ဆု တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရေနသူ ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲမွာလည္း ပထမ ခဏခဏ ရသူျဖစ္သည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြမွာလည္း အေတာ္စားေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟု သိထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးမိရပါသည္။

ဟုတ္ကဲ့…

သမီးသည္လည္း ထိုသို႔ မဟုတ္ပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔ၿပိဳင္ဖက္ မိန္းကေလးမ်ားသည္လည္း ထိုသို႔ မဟုတ္ပါဟု သိရပါသည္။ အဲ… သူတို႔ ၿပိဳင္ဖက္ ေယာက္်ားေလးေတြကေတာ့ စာႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ နည္းနည္း လွ်ိဳခ်င္သည္ဟု ေျပာပါသည္။

ဘုရား… ဘုရား….

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးေတြကပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ အႏိုင္ယူလိုစိတ္ေတြ မ်ားေနၾကသလားဟု ေတြးမိသြားေသာအခါ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားပါသည္။ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးေနရင္းမွ မႏိုင္ ႏိုင္သျဖင့္ ၿပိဳင္ဖက္၏ နားရြက္ကို ကိုက္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသူ ဟဲဗီးဝိတ္လက္ေဝွ႔သမား မိုက္(ခ္)တိုက္ဆင္(န္)မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ထို႔အတူ “ခါးပတ္ေအာက္ ထိုးသည္” ဟူေသာ သိုးေဆာင္းဆို႐ိုးမွာလည္း ေယာက္်ားသားမ်ား ႀကီးစိုးရာ လက္ေဝွ႕ဝိုင္းမွ လာေသာ စကားျဖစ္ေနပါသည္။

ဒါျဖင့္ရင္ စိတ္သေဘာထား ေသးႏုပ္ သိမ္ဖ်င္းသည့္အရာမွာ အေတာင္ ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ဆိုသည့္ မင္းေယာက္်ားေတြက ပိုမ်ား သာေနသလားဟု ေတြးစရာ ျဖစ္လာပါသည္။

အားလံုး မဟုတ္ေတာင္ စာေတာ္သည့္ ေယာက်ာ္းသားေတြ စိတ္သေဘာထား ေသးႏုပ္တာကိုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးပါသည္။

ဟင္… ဒါတင္ ဘယ္ကလို႔တုန္း…

ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျခထိုးခဲ့သူ၊ ေခ်ာက္တြန္းခဲ့သူ၊ အမနာပေျပာခဲ့သူ၊ ကြယ္ရာကေန အပုပ္ခ်ခဲ့သူ အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေသာအခါတြင္လည္း သံုးေတာင္ဝတ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ မပါဘဲ ေယာက်ာ္းေတြထဲကသာ ျဖစ္ေနသည္ကို ဆင္ျခင္မိေသာအခါ…

ဟုတ္ကဲ့…

ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထသြားရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။    ။

 

(၂၀ဝ၃ ဇူလိုင္ ၂၁ ထုတ္ ေရႊမႏၲေလးဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၈၈၀/၂၀၀၄(၉)နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေျဖေတြးေလးမ်ား”စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္တင္ဆက္ထားတာပါ။)

 

Mandalay FM Broadcast 3

ဘ၀အေမာေျပဖို႔ အေျဖရွာစို႔ (၃)

မဂၤလာပါလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၱေက်ာ္က ဦးစြာပထမ ဂါရဝနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါရေစလား ခင္ဗ်ာ။

အခုတစ္ပတ္ စာတိုက္ကေန ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့ စာကေတာ့ သိပ္ကို ရွည္လ်ားလြန္းပါတယ္။ ရင္ဖြင့္စာလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ ရွည္လြန္းတဲ့ သူ႔စာကို ျပန္ဖတ္ျပေနရင္ အခ်ိန္ေတြ အရမ္းယူရမွာမို႔ သည္တစ္ပတ္မွာေတာ့ ခါတိုင္းလို စာကို အေသးစိတ္ျပန္မဖတ္ျပေတာ့ပါဘူး။

သူတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူ ရင္ဖြင့္လာ၊ ေဆြးေႏြးလာတဲ့အေၾကာင္းအရာက အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား ႀကီးငယ္မဟူ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရတတ္ျမဲ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာမို႔ သည္တစ္ပတ္မွာေတာ့ အဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကို ေဇာင္းေပးေဆြးေႏြး တင္ျပသြားခ်င္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္သည္မ်ားရဲ႕ ဘဝအေမာေတြထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို အေၾကာင္းဆက္ ေပါင္းဖက္လိုက္ရာက တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါလာတဲ့ ေယာကၡမေတြ၊ မရီးေတြ၊ မတ္ေတြ၊ ေယာင္းမေတြ၊ ေယာက္ဖေတြ၊ ခယ္မေတြနဲ႔ အတူေနရလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အတူမေနေပမယ့္ မိမိတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝထဲမွာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပၚေပါက္လာရတဲ့ ဘဝအေမာကလည္း အင္း… ေျပာရရင္ အေတာ့္ကို မသက္မသာ ရွိလွေပတာလားခင္ဗ်ာ။

တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား ခ်စ္ခင္စံုမက္လို႔ ထိမ္းျမားေပါင္းဖက္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာတုန္းကေတာ့ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ သာယာတဲ့ ပန္းခင္းလမ္းေလးရယ္လို႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ထင္မွတ္ေနမိတတ္ၾကပါတယ္။ အဲ… တကယ္လည္း လက္ထပ္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီဆိုကတည္းက ႏွစ္ဖက္ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြရဲ႕ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈ အမ်ိဳးစံုဟာ ခ်စ္ၾကရွာသူ ႏွစ္ဦးအတြက္ စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ ဟီးခ်ငိုလိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းကုန္တတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါတင္မက စိတ္ဝမ္းကြဲခ်င္စရာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဆို ၾကံဳဖူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ ပထႏွစ္ တက္ေနစဥ္ အခ်ိန္မွာပါ။ အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူရည္းစားေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ႀကီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕မဂၤလာေဆာင္မွာ လူပ်ိဳရံ၊ အပ်ိဳရံအျဖစ္ ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ဟိုတယ္ႀကီးမွာ ႏွစ္ဖက္ မိဘ အစံုအညီနဲ႔ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ မဂၤလာပြဲႀကီးက ေမာင္ႏွံစံုဟာ ႏွစ္ဖက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ားရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တစ္ညတာေတာင္ မေပါင္းလိုက္ၾကရဘဲ ဧည့္ခံပြဲ က်င္းပတဲ့ ညမွာပဲ ကြဲသြားၾကပါေတာ့တယ္။ စလယ္ဝင္ ဖင္မမည္းခင္က ကြဲတယ္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အဲဒီ့ ေမာင္ႏွံစံုဟာ ယေန႔ထက္တိုင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြႀကီးဆိုရင္လည္း ယေန႔အခါမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ညားၿပီးသကာလ သားသမီးေတြ ပြားစည္း စည္ပင္ေနပါၿပီ။ အဲ… ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕မွာလည္း ေျပာစမွတ္တစ္ခုေတာ့ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့မဂၤလာပြဲၿပီးလို႔ ဘာမွသိပ္မၾကာခင္ လပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အဲဒီ့ခ်စ္သူေလးနဲ႔လည္း ကြဲၾကပါေလေရာလားဗ်ာ။ ဟီး… ေျပာရင္းေတာင္ နည္းနည္းလြမ္းသြားတယ္။ သက္ဆိုင္သူေရ… ေမာင့္အသံအား မွတ္မိပါရဲ႕လားေလ… ဘာညာဆိုၿပီး ၾကံဳတုန္း ႀကြိဳင္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။

သည္းခံပါ နားေသာတဆင္ေနၾကသူ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ အသက္ကေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ အဲလို ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေတြ ေျပာရင္ ဟိုလြမ္းသည္လြမ္းနဲ႔ ခဏခဏ ျဖစ္တတ္တာကို မိတ္ေဆြမ်ား အရြယ္ေညာင္းလာတဲ့အခါ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္လာၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲ… ေျပာလက္စ ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ ကြဲမယ့္ စံုတြဲကိုမွ ေရြးၿပီး အရံ လုပ္ခိုင္းမိသြားလို႔ သူတို႔ေမာင္ႏွံမွာလည္း တစ္ညေတာင္ မေပါင္းလိုက္ရဘဲ ဖင္မမည္းခင္ ကြဲၾကရေလတယ္လို႔ ဓာတ္သိေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေထာမနာျပဳခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက အိမ္ရာတစ္ခု ထူေထာင္မယ္ေဟ့လို႔ ၾကံစည္လိုက္ခ်ိန္မွ စတင္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားရဲ႕ ဘဝေတြမွာ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါလာတဲ့ ႏွစ္ဖက္မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေနာက္စရာ ၾကံဳရခ်က္ေတြက မသက္သာ လွတဲ့အေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

အဲဒီ့အဆင့္ကို ေက်ာ္လိုက္ၿပီးသကာလ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္သြားေတာ့လည္း သည္ျပႆနာက ေအးမသြား၊ ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ ဘိုးဘိုးေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ အဆမ်ားစြာ တိုးၿပီး မ႐ိုးႏိုင္ေသာ လင္မယားၾကားက ရန္ပြဲမ်ားဟာ တိုးတိုးတစ္သြယ္၊ က်ယ္က်ယ္တစ္ဝ၊ ငိုခ်င္းခ်တဲ့သူက ခ်ေနရတဲ့အထိ မခ်ိတရိနဲ႔ တအိအိ လိႈက္စားေနတတ္ပါတယ္။

အဲေတာ့ အဲဒီ့ျပႆနာေတြကို ရင္ဆိုင္ကိုင္တြယ္မယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုးအခ်က္ကေတာ့ လင္ရယ္၊ မယားရယ္ျဖစ္လာၾကၿပီဆိုတာနဲ႔ မိမိတို႔ဘာသာ တစ္အိုးတစ္အိမ္ သတ္သတ္ ခြဲေနႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အမ်ားစုရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေန အေထြေထြအရ အဲသလို အိမ္ခြဲေနဖို႔ဆိုတာကလည္း လူတိုင္းအတြက္ မလြယ္လွဘူးမွန္း နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ႏုစဥ္အခါက ေျပာေနက် စကားေလးကို ငွားသံုးရရင္ေတာ့ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္းေလးပဲ ပါတဲ့ အိမ္ေလးပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ ကိုယ္ ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ၿပီးမွ လင္ယူ မယားယူမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါေတြရဲ႕ အနီးကပ္ ရန္ကို ကာကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ေဆာက္ၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝထဲကို အျပင္လူမ်ား ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကာလကလည္း ေလ်ာ့နည္းေနေတာ့မွာ အမွန္ပါ။

သို႔ေသာ္ မေခၚခ်င္ေနလို႔ရတယ္၊ မေတာ္ခ်င္ေနလို႔ မရတဲ့ ေဆြမ်ိဳး မိဘေမာင္ႏွမေတြ၊ အသားျဖတ္ေပမယ့္ အ႐ိုးမျပတ္ႏိုင္တဲ့ အရင္းအခ်ာေတြကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ ကိုယ့္ျမတ္ႏိုးလို႔ ယူထားတဲ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔အတူ အပိုဆုအျဖစ္ မလြဲမေသြ ပါေနမွာကလည္း ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဓမၼတာတစ္ရပ္ပါ။ အတူမေနလို႔၊ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္နဲ႔ သတ္သတ္ ခြဲေနေနလို႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ စြက္ဖက္မႈ စက္ကြင္းက လြတ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

တကယ္ အရင္းစစ္လိုက္ရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ စြက္ဖက္မႈဟာ ဘယ္ ညာ ယွဥ္တြဲၿပီး ခြဲမရေအာင္ ပူးကပ္ေနတာမ်ိဳးပါ။ ဒဂၤါးတစ္ျပားရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဖက္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ တစ္ဖက္က စြက္ဖက္မႈ၊ ထိုႏွစ္ခုက ေက်ာခ်င္း ကပ္ေနတယ္၊ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ခြာလို႔ မရဘူးခင္ဗ်။

မတ္တတ္ေျပး ကေလးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔မိဘကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါဗ်ာ။ ကေလးေလးက မတ္တတ္ေျပးစ၊ သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ တအားေျပးေတာ့ မိဘက ပူတယ္။ “ဟဲ့… သား တအား မေျပးနဲ႔”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါဟာ ကေလးေလးရဲ႕ စမ္း လုပ္ၾကည့္ပိုင္ခြင့္ကို စြက္ဖက္လိုက္တာပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ မိဘကမွ အဲဒါကို စြက္ဖက္တယ္လို႔ မျမင္မိပါဘူး။ ကိုယ့္သားကိုယ္ ခ်စ္လို႔၊ ကေလးထိခိုက္မွာ ပူပန္လို႔သာ သည္စကား ေျပာလိုက္တာမွန္း လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ အဲဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ စြက္ဖက္ျခင္းတို႔ရဲ႕ အဆက္အစပ္ပါပဲ။

“ေမာင္ရယ္ ေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းမေသာက္ပါနဲ႔ကြယ္”ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူကေရာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို စြက္ဖက္လိုက္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေသာ္ အဲဒါ ေမာင့္ကို ခ်စ္လို႔၊ ေမာင့္မွာ အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းေစခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ခ်စ္ေစတနာေလးလည္း ပါေနတာကို ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

သားအမိ သားအဖခ်င္း၊ ေမာင္ႏွမခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာခ်င္း၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ခ်င္းလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသူေတြရဲ႕ ၾကားမွာ အဲဒီ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ စြက္ဖက္ျခင္းဟာ အျမဲတေစ ေရာယွက္ေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးက ခ်ိန္တန္ရြယ္ေရာက္ လူလားေျမာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးဘဝကေန သူစိမ္းဘဝကို ေျပာင္းသြားတာမွ မဟုတ္တာမို႔ မိဘေတြဟာ အိမ္ေထာင္သည္ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ ေျပာမိ၊ ဆိုမိ၊ အၾကံျုပမိၾကရင္းကေန သူတို႔ဘဝထဲကို ဝင္ ဝင္ စြက္ဖက္ရာ ေရာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ အလားတူပဲ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္ႏွမ၊ ကိုယ့္အစ္ကို၊ ကိုယ့္အစ္မက အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားေပမယ့္လည္း သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္အရင္းအခ်ာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမဘဝက ေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္တုန္းကလိုပဲ ေျပာမိ၊ ဆိုမိ၊ အၾကံျပဳမိ၊ ဆိုးႏြဲ႕မိရာကေန အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားသူရဲ႕ ဘဝထဲကို ဝင္ၿပီး စြက္ဖက္မိသလိုလည္း ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။

သည္အခါမွာ လူတိုင္း သတိထားအပ္တဲ့အခ်က္က ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမဟာ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္သာ ဆိုင္ေတာ့တယ္၊ အရင္လို မပိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေလးကို မျဖစ္မေန ေမြးမိၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္လည္း အဲဒီ့အိမ္ေထာင္ရွင္ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေက်ေက်လည္လည္ ရွိေနမွာ မလြဲပါဘူး။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ ေတာ္႐ံုလူအတြက္က အဲလို စိတ္မ်ိဳး ေမြးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အခက္သားကလား။ အဲေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြဘက္က လုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္ဘယ္လမ္းကို ေရြးလိုက္တာလဲဆိုတာ မေမ့ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ သားေကာင္းတစ္ေယာက္၊ သမီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ နဂိုကတည္းက အိမ္ေထာင္ မျပဳသင့္ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္လာၿပီဆိုကတည္းက ခင္ပြန္းေကာင္းဘဝ၊ ဇနီးေကာင္းဘဝကို မလြဲမေသြ ေရြးထိုက္ပါၿပီ။ သားေကာင္း သမီးေကာင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဇနီးေကာင္းဘဝကို မရႏိုင္သလို ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဇနီးေကာင္းျဖစ္ေနသူဟာ လည္းပဲ သားေကာင္း သမီးေကာင္းအျဖစ္ အမ်ားအျမင္မွာ တင့္တယ္ေနမွာ မဟုတ္တာကို အိမ္ေထာင္ရွင္တိုင္း သတိထားသင့္လွပါတယ္။

ေလွနံႏွစ္ဖက္ နင္းလို႔ မရသလို အိမ္ေထာင္ေရးဘဝမွာ စိတ္မညစ္ခ်င္ရင္လည္း ျခံစည္း႐ိုးေပၚ ခြထိုင္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အေမ့ကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္၊ ကိုယ့္ဇနီးကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာေတာ့ လင္သားတိုင္းပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အေရးဟဲ့၊ အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ အေမ့ဘက္လိုက္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး၊ မယားဘက္ လိုက္ရေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ဗ်ာမ်ားရတာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားသားေတြရဲ႕ မဟာ့မဟာျပႆနာျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ရွိေသးတယ္၊ မေအဆိုတာ အစားမရႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ မယားကို ရန္လုပ္သူေတြလည္း သည္ေလာကမွာ မနည္းဘူး ခင္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က အဲလိုလူေတြကိုဆို သိပ္ ေမးခ်င္တာပဲ။ ဒါဆို သူ႔ဘဝေလးနဲ႔သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေနခဲ့တဲ့ သူမ်ား သားသမီးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မယားအျဖစ္ ယူခဲ့ေသးတံုးဗ်ာလို႔။

အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္ယူထားတဲ့ ဇနီးမယားရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဟာ ကိုယ့္တာဝန္ျဖစ္လာပါၿပီ။ မိန္းမေတြအတြက္လည္း အတူတူပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ခင္ပြန္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိက ဦးစားေပးကိစၥပါ။ ကိုယ့္ေမာင္ကို ဦးစားေပးခ်င္၊ ကိုယ့္အေဖကို ဦးစားေပးခ်င္၊ ကိုယ့္အေမကို ဦးစားေပးခ်င္ရင္ အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ မစဥ္းစားပါနဲ႔လားလို႔သာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မညႇာမတာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

သည္လိုက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေမးခ်င္ေပလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတုန္းကေရာ ဘယ္လို ေနခဲ့တံုးလို႔။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ သူမ်ားကို လုပ္ပါလို႔ တိုက္တြန္းတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ဦးတည္းေသာသားပါ။ အေမ့မွာ တျခား သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဟာ လင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ဘဝကို သိသိသာသာ ဘက္လိုက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး အသိပါ။ အေမအိုႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားတဲ့ သားမိုက္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အမ်ားက သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္ရမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး၊ ကြ်န္ေတာ့္သမီးနဲ႔ သားတို႔ပါဝင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘဝဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နံပါတ္တစ္ပါပဲ။ အဲဒီ့ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မိခင္ေမတၱာ ႀကီးမားတာ၊ မိခင္ ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အစားထိုးလို႔မွ မရတာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အျပည့္အဝ လက္ခံပါတယ္။ နားလည္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ေမေမ့ကို ခ်စ္တာ၊ ဦးထိပ္ထားတာက တျခား၊ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုဘဝကို ဦးစားေပးတာက တျခားလို႔သာ ခံယူထားပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုဘဝထဲ ေမေမ့ကို လံုးဝ အဝင္မခံခဲ့ပါဘူး။ လာတယ္၊ သြားတယ္၊ စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ ဒါက ျပႆနာမရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ ေမေမ့မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရး၊ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုအေရးထဲမွာ ဝင္ေရာက္ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ကြ်န္ေတာ့္အေရးအသား၊ ကြ်န္ေတာ့္အေျပာအဆို၊ ကြ်န္ေတာ့္အေနအထိုင္ကို ေျပာဆို ေဝဖန္ပိုင္ခြင့္ ေမေမ့မွာ ေသသည္အထိ အျပည့္ရွိသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေမေမ့သားပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး၊ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ေမေမ့မွာ ေျပာဆို ေဝဖန္ပိုင္ခြင့္ရွိေနေသးသည့္တိုင္ အဲဒါက်ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိသာ ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ ဒါေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ေမေမလို႔ ကြ်န္ေတာ္ တားခဲ့ဖူးပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြျဖစ္လာရင္ ဘက္ႏွစ္ဖက္မွာ ဘယ္ဘက္က လိုက္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာက တက္လာစျမဲပါ။ ရွဥ့္လည္း ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း စြဲသာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးဟာ သစ္ပင္မွ ျဖစ္မွာပါ။ လူဆိုတာက သစ္ပင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွဥ့္ကို ေလွ်ာက္ေစခ်င္ရင္ ပ်ားအံုကို တုတ္နဲ႔ ထိုးခ်င္ ထိုးရပါမယ္၊ ပ်ားအံုကို စြဲေစခ်င္ရင္ ရွဥ့္ေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့တာကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္ရပါမယ္။ အလားတူပဲ၊ ေမေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္၊ ေမာင္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္၊ အစ္မကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ရင္ ကိုယ့္လင္၊ ကိုယ့္မယားသာမက ကိုယ့္သားသမီးေတြပါ စိတ္ညစ္ခ်င္ ညစ္ရႏိုင္တာကို ထည့္တြက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဦးစားေပးသင့္လဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။

နားဆင္ေတာ္မူေနၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား။ အခုတစ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္မွာ အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ရပ္ပါပါတယ္။
ပထမတစ္ရပ္က ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမဟာ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္သာ ဆိုင္ေတာ့တယ္၊ မပိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေလး ေမြးသင့္ မေမြးသင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ။

ဒုတိယတစ္ရပ္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ ျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ ကိုယ့္မိသားစုဘဝကိုသာ ဦးစားေပးသင့္ မေပးသင့္ စဥ္းစားၾကဖို႔ပါပဲ။
သည္လို အျဖစ္မ်ိဳး၊ သည္လို ဘဝအေမာမ်ိဳးေတြဟာ အခု နားေသာတဆင္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ တြယ္ၿငိေနတန္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလို႔ သံုးသပ္ယူဆမိတာမို႔ သည္အေၾကာင္းအရာကို တတ္စြမ္းသမွ် ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္တာပါခင္ဗ်ာ။

မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းျပည့္စံုၾကတဲ့အျပင္ အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၲေက်ာ္က ဂါရဝနဲ႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Another Excerpt from ATK’s Newly Published Book

ကေန႔ညေန ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ရပါဦးမယ္။ ဆယ္ရက္ၾကာမွာပါ။ အသြားတစ္ရက္၊ အျပန္တစ္ရက္ အပိုေဆာင္းရင္ ေပါင္း ၁၂ ရက္တာ အင္တာနက္နဲ႔ ကင္းေ၀းရာ ရြာကေလးမွာ သြားေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြန္မန္႔ေတြ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို အခ်ိန္မဆိုင္း ေမာ္ဒရိတ္လုပ္ေပးႏိုင္၊ ျပန္ၾကားႏိုင္ျခင္း မရိွမွာကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူၾကေစလိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မၾကာေသးခင္က ထြက္ထားတဲ့ “မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔”ထဲက ေနာက္တစ္ပုဒ္ကို စာျမည္းအျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ရျပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ေယာက္်ားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္လွ်င္

၁။
ဆရာဦးေအာင္သိန္းေက်ာ္

ဆရာ့ကို ကြ်န္မအေဖကဲ့သို႔ သေဘာထား၍ တိုင္ပင္ပါရေစ ဆရာ။

သည္လိုပါ ဆရာ၊ ကြ်န္မအိမ္က ကြ်န္မကို သူတို႔သေဘာတူတဲ့သူနဲ႔ မႏွစ္က စီစဥ္ပါတယ္။ ကြ်န္မဘဝမွာ ရည္းစားလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလူကိုလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက အတင္းစီစဥ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ သူနဲ႔ စေတြ႔တာပါ။ သူက ကြ်န္မနဲ႔ သိတာ ၾကာပါၿပီ။ ရည္းစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကိစၥ မတိုင္ခင္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ ရွိၾကပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ေပါ့ ဆရာရယ္၊ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ရည္ငံၾကတယ္။ အိမ္က လံုးဝ သေဘာမတူပါဘူး။ သူက ကြ်န္မထက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ပါတယ္။ အိမ္က ဟိုလူနဲ႔ စီစဥ္ခ်ိန္မွာ သူက တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ သင္တန္း သြားတက္ေနရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ သူ႔ဆီ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူက အခ်ိန္ဆြဲထားဖို႔ မွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူက အဲဒီ့ၿမိဳ႕ကေန ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားဖို႔ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕မွာ သင္တန္း ဆက္တက္ရဦးမယ္တဲ့။ သူ ျပန္လာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မအိမ္ကလည္း လံုးဝ အလြတ္မေပးဘူး။ သူ႔ဆီက ဖုန္းဆိုရင္ ေပးမကိုင္ဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔သူ မနည္း ဆက္သြယ္ရတာပါ။ အျပင္မွာ ဖုန္းအဆက္ အသြယ္ရတဲ့ တစ္ရက္မွာ သူက သူရွိရာကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ မွာတယ္။ အိမ္ကလည္း ဇြတ္စီစဥ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ သူ႔ဆီကို စြန္႔စြန္႔စားစား လိုက္သြားခဲ့တယ္။

မနက္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ထြက္ေျပးလာရတာပါ ဆရာရယ္။ ပိုက္ဆံဆိုလို႔ လက္ထဲမွာ က်ပ္ ၆၀ဝ၀ ပဲ ပါတယ္။ အဝတ္ ႏွစ္စံုေလာက္နဲ႔ အလြတ္ ေျပးခဲ့တာပါ။ သူ႔ဘက္ကလည္း ဟိုလူ႔ရန္က လြတ္ေအာင္သာ ေခၚရတာပါ၊ လက္ထပ္လို႔ မရပါဘူး။ သူက ႏိုင္ငံေတာ္စရိတ္နဲ႔ ပညာသင္ သြားရမွာဆိုေတာ့ လူလြတ္ကိုမွ ေရြးလႊတ္တာပါ။ ကြ်န္မ မရွက္တမ္း ေျပာရရင္ သူမွ သူပဲ ခ်စ္မိလို႔သာ စြန္႔စားရတာပါ ဆရာရယ္။

ကြ်န္မရဲ႕လက္ဝတ္လက္စားနဲ႔ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက ေငြနဲ႔ သူရွိရာ ၿမိဳ႕မွာ သံုးလေလာက္ ၾကာပါတယ္။ အိမ္က ရွာေပမယ့္ အပုန္းေကာင္းေတာ့ မမိခဲ့ပါဘူး။ မိမယ့္ မိေတာ့လည္း အေမ ကိုယ္တိုင္နဲ႔ တိုးတာေပါ့။

ကြ်န္မေလ အရွက္၊ သိကၡာနဲ႔ မိသားစုဂုဏ္ကို မငဲ့ဘဲ သူ႔ကိုပဲ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ သူ ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ သူ႔ဘက္က လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူးလို႔ကို ညာေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘက္က လူႀကီးေတြထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ အမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ပါေတာ့ ကြ်န္မေျပာတာ လက္မခံပါဘူး။ လူႀကီးေတြက အျပင္မွာ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ နားလည္မႈနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ဘက္က ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးခိုင္းပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူနဲ႔ ကြ်န္မလည္း ညားေနပါၿပီ ဆရာရယ္။

သည္လိုနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ သူနဲ႔ တရား႐ံုးမွာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က စၿပီး မေျပလည္တာပါပဲ။ သူ႔ကို ယူလို႔ ကြ်န္မအိမ္က အေမက လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ ညီမ အပါအဝင္ေပါ့။ သူကလည္း ကြ်န္မတို႔ကပဲ သူ႔ကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး လက္ထပ္ခိုင္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ကြ်န္မ သူ႔ကိုေထာင္ဖမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မ မိသားစုကလည္း သေဘာမက်ပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔သာ ေပးစားတာပါ။ ဒါကို သူက ခဏ ခဏ စကားနာထိုးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ ကို ေၾကာက္ပါတယ္ ဘာညာနဲ႔။ ကြ်န္မ သည္းခံပါတယ္။

လက္မွတ္ထိုးေတာ့လည္း ကြ်န္မတို႔ပဲ တာဝန္ယူရတာပါ။ ဟိုမွာ ေနေတာ့လည္း ေနေရး၊ စားေရး ကြ်န္မအိမ္က တာဝန္ယူတာပါပဲ။
သူက တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔လို႔ သူ႔မိဘကို ခ်က္ခ်င္း မေျပာပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္လို႔ ကြ်န္မအိမ္ကို ကြ်န္မ လိမ္ေပးခဲ့ရတာပါ။ သူ႔လစာဆိုလည္း မထိပါဘူး။ သူ႔လခ တစ္လ တစ္ေသာင္း သံုးေထာင္က်ပ္ကေန တစ္သိန္း ႏွစ္ေသာင္းအထိ တိုးသြားေပမယ့္ ကြ်န္မ တစ္ျပားမွ မခံစားခဲ့ပါဘူး။

ဧၿပီမွာ သူ႔မိဘဆီ ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မကိုေခၚသြားတယ္။ သူ႔အိမ္က ကြ်န္မတို႔ လက္ထပ္ထားတာ မသိေတာ့ ကြ်န္မေရွ႕မွာ အခ်ိဳသတ္ၿပီး ကြယ္ရာမွာ သေဘာမတူေၾကာင္း သူတို႔သားကို ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မကို သေဘာ မတူရေအာင္ ကြ်န္မ အေဖက အရာရွိပါ၊ အေမက ဆရာဝန္ပါ၊ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း ပညာတတ္ပါပဲ။ ကြ်န္မတို႔ ေဆြမ်ိဳး၊ ေငြေၾကးအင္အားအရ သူတို႔ထက္ေတာင္ သာပါတယ္။

အျပစ္ရွာပံုက ဆရာရယ္၊ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးလို႔တဲ့။ သူ႔အေမကေတာ့ ဝတၳဳေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေရာဂါတက္ျပတာေပါ့ ဆရာ။ သူ႔မွာ ဘာမွ ေျပာေလာက္ေအာင္ မရွိပါဘူးဆရာ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ သူ႔ကိုခ်စ္လို႔ ဘာကိုမွ မမက္ေမာဘဲ သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့တာပါ။ သည္ေလာက္ ဒုကၡခံခဲ့တာပါ။ တစ္မ်ိဳးလံုးကို အာခံခဲ့ရတာပါ။ ကြ်န္မအိမ္က သူ႔အိမ္ က သေဘာမတူတာသိရင္ ျပႆနာ ပိုတက္မွာစိုးလို႔ ဖံုးထားခဲ့ပါတယ္။

သည္ၾကားထဲ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့လည္း ဖ်က္ခ်ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ဝန္ ဖ်က္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ဖုန္းဆက္တိုင္း အမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ လက္ထပ္ရတာ၊ မေက်နပ္ဘူး ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မမွာ ေယာကf်ားနဲ႔ေဆြမ်ိဳးၾကားမွာ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ သူ သြားခါနီးမွာ ပိုဆိုးလာတယ္။ ကြ်န္မနဲ ႔သေဘာမတူလို႔ သူ႔မိဘက တျခားလူနဲ႔ စီစဥ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ကြ်န္မကို ေမးတယ္။

အဲ့ဒါ သူ ကြ်န္မကိုခ်စ္ရင္ ေမးရမယ့္ေမးခြန္းကို မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြ်န္မ ထင္တယ္။ သူ႔အိမ္ကို နားလည္ေအာင္ ကြ်န္မတို႔ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ ကြ်န္မေတာင္ အေျခအေနဆိုးႀကီးထဲက မိန္းမသားတန္မဲ့ စြန္႔စားခဲ့ရေသးတာ သူစြန္႔စားသင့္တယ္လို႔ ကြ်န္မ ေျပာေတာ့ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရတယ္။

အေမက အဆင္မေျပတာသိလို႔ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ ကြ်န္မကို သူ ခ်စ္လို႔ ယူတာမဟုတ္ဘူး၊ အစကတည္းက လက္ထပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ဘူးလို႔ အေမ့ကို သူေျပာတယ္။ ကြ်န္မေလ ႐ူးသြားသလိုပဲ။

အေမက သူ႔ကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ တကယ္က သူ႔ကို အေရးယူလို႔ ရတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္း မရွင္းရင္ လုပ္သက္လည္း အေလွ်ာ့ခံရမယ္၊ ပညာသင္လည္း မလႊတ္ဘူး။ လူႀကီးေတြက နားလည္မႈနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ကို လုပ္ေပးထားတာ၊ ဒါကို သူလည္း သိတယ္။ ကြ်န္မေလ အေမ့ကို ေျခသလံုး ဖက္မတတ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ဒုကၡ မေပးဖို႔။ သူ အခု ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားပါၿပီ။

အခု သူ႔ အေနအထားက သူက စၿပီး လမ္းမခြဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္က စီစဥ္ရင္ေတာ့ သူ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သေဘာက ကြ်န္မက စၿပီး ကြာရွင္းေပးေစခ်င္တဲ့သေဘာ ေျပာတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စာပဲ ရွိတယ္။ မစဥ္းစားခ်င္ဘူးတဲ့။

ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ပါ။ ရက္ရက္စက္စက္ လူမဆန္စြာ ဆံုးျဖတ္ခံရတဲ့ ကေလးေလးေပါ့။ ကြ်န္မ ထပ္ မရက္စက္ရက္ဘူး။ သူလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တာဝန္ယူဖို႔ ေနေနသာသာ ေနေကာင္းရဲ႕လားေတာင္ ေမးေဖာ္မရဘူး။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ အိမ္ကလည္း နင့္ထိုက္နဲ႔ နင့္ကံဆိုၿပီး ပစ္ထားတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါး၊ ေငြေၾကးက လြဲရင္ ေဆးခန္းေတာင္ လိုက္မေပးဘူး။
ကြ်န္မ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ နာလည္း နာတယ္။ သူကေတာ့ ဒါေတြ မစဥ္းစားဘူး။

ဆရာရယ္ ကြ်န္မ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပါ။ သူက လြဲရင္ တျခားေယာကf်ားနဲ႔ မပတ္သက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေတြကို သူ သိလ်က္နဲ႔၊ ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ မင္းတို႔အင္အားနဲ႔ ေယာက္်ား မရွားပါဘူးတဲ့။ ကြ်န္မ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ မသိလို႔ တိုင္ပင္တာပါ။ ကြ်န္မမွာ ဘယ္သူ႔မွ တိုင္ပင္စရာ မရွိဘူး။ မိဘကလည္း အျပစ္တင္၊ ေယာက္်ားကလည္း အျပစ္တင္ ကြ်န္မ ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ။သူ႔ကို ကြာရွင္းေပးလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘေတြ စိတ္တိုင္းက် အေရးယူလိုက္ရမလား။ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။

ကြာရွင္းေပးဖို႔ကလည္း ကြ်န္မ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔ ကြာရွင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မကို အိမ္က အေမပါ စြန္႔ပစ္ေတာ့ မွာပါ။ ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔၊ ေနာက္ဆိုရင္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စ၊ ဝင္ေငြ မရွိတဲ့ဘဝနဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေလး ဒုကၡေရာက္မွာ၊ ကြ်န္မ ကေလး ဖခင္မဲ့မွာ၊ မိသားစုအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့ ဆင္းရဲမွာကို စိုးရိမ္တာပါ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ရက္စက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကြ်န္မ မိုက္ျပစ္ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝေလး နာလန္မထူႏိုင္ရင္ ကြ်န္မေသဖို႔ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ မစဥ္းစားပါဘူး ဆရာရယ္။

ကိုယ့္ကို မခင္တြယ္ေတာ့တဲ့ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ပါေစ ထားခဲ့ရမွာေပါ့။ ကြ်န္မ ကေလးအတြက္ပဲ စိုးရိမ္တယ္။ ကြ်န္မေျခေထာက္ေပၚ ကြ်န္မ မရပ္ႏိုင္ခင္မွာ ကြ်န္မကေလး လူ႔ေလာကထဲကို မလိုခ်င္ဘဲ ေမြးလာရတဲ့ ကေလးအျဖစ္နဲ႔ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ေဆြမ်ိဳးေတြ စိတ္တိုင္းက် အေရးမယူခ်င္ပါဘူး ဆရာရယ္။ သူ ဒုကၡေရာက္ ဘဝပ်က္မွာလည္း မၾကည့္ရက္ဘူး။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကြ်န္မ ေသခ်င္တယ္ ဆရာရယ္။ ကြ်န္မေသမွ သည္ဒုကၡ ကြ်တ္မွာပါ။ ကေလးေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ေသရဲပါတယ္။

ကြ်န္မ အေနအထားနဲ႔ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ပါေစ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ရပါတယ္။ သူ ေျပာသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးအတြက္ ပေထြးဆိုတာ မရွိေစရဘူး။ သူက လြဲရင္လည္း ကြ်န္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။ ကြ်န္မအိမ္ကေတာ့ သူ႔ကို အေရးယူမယ္။ ကြ်န္မကို သူ႔ထက္သာတာနဲ႔ ေပးစားျပမယ္ေပါ့။ ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္။ ကြ်န္မ မေျဖရွင္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မေလ သူဒုကၡေရာက္မွာ၊ ကေလးဒုကၡေရာက္မွာ စိုးရိမ္တယ္။ သူ မေက်မနပ္နဲ႔ ေပါင္းသင္းေနတာကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။

အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး နည္းလမ္းမ်ိဳး ရွိရင္ေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ သည္စာကို အျမန္ဆံုးျပန္ေပးပါဆရာ။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ကြ်န္မ ေမြးဖို႔ရက္က လပိုင္းပဲ လိုေတာ့ အိမ္က အေမ့လက္ထဲ စာေရာက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ၾကားမွာ ဆရာ ဝင္ၿပီး ညႇိႏိႈင္းေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မဘက္က တတ္ႏိုင္သမွ် အေလွ်ာ့ေပးမွာပါ။

ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကို အမွန္အတိုင္း အသိေပးရမလား။ ကြ်န္မ ဘာမွ မလုပ္ရဲေသးဘူး ဆရာ၊ မွားသြားမွာစိုးတယ္။ ထပ္ၿပီး အမွား မခံရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကို အကူအညီေတာင္းတာပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ဆရာတို႔ မိသားစု အဆင္ေျပ ေအးခ်မ္းပါေစ။
စိုးစိုးခိုင္

၂။
သည္တစ္လ ေပးစာက စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ခဲ့ရသည့္အတိုင္းပင္ သိသိသာသာ ရွည္လ်ားသည္။ အသက္တစ္ရာ မေနရ၊ အမႈတစ္ရာ ေတြ႕ရေသာ အျဖစ္ေပတကားဟု ျမည္တမ္းရမလိုလည္း ျဖစ္သည္။

ေျပာစရာတစ္ခု ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လာေသာ စာမ်ားစြာထဲမွ စာဖတ္သူ မိန္းမသားမ်ား ဆင္ျခင္ စဥ္းစားစရာ စာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ အမည္၊ ေနရပ္မ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔မွန္း သိသာေလာက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုျဖစ္ေစ လွီးလႊဲ ထိန္ခ်န္ကာ အရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပလ်က္သည္ က႑ကို တင္ဆက္ေနျခင္း ျဖစ္မွန္း စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုး သတိထားမိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ယခု တစ္ပတ္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တျခားအလုပ္ေတြ ပိေနသျဖင့္ အိုင္ဒီယာက စာမူေတာင္းခ်ိန္မွာပင္ ထိုဘက္သို႔ မလွည့္ႏိုင္ေသးပါ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မူရင္းစာအား ကူးယူေသာ အလုပ္အား ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို ခိုင္းလိုက္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူသည္ ထိုစာကို ကူးယူၿပီး ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ ေနသည္။ “သည္လို မိန္းမေတြေၾကာင့္ ရွင္တို႔လို ေယာက္်ားေတြ စားသာေနတာ၊ ထင္တိုင္းက်ဲေနတာ”ဟု ေရရြတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါ စက္ကြင္းမလြတ္ ျဖစ္သြားရသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ေျပာတာလည္း အျပည့္အဝမွန္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား သိထားၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း အရြယ္ရွိစဥ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္နည္း ကြ်န္ေတာ့္ဟန္ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၿပီး ဇယားေတြ ႐ႈပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ အလြယ္တကူ ဇယား႐ႈပ္ႏိုင္သည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ေျပာသည့္ “သည္လို မိန္းမေတြ”၏ သေဘာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္လည္း အမွန္ပင္။

အဓိကကေတာ့ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္တတ္ၾကေသာ သူတို႔၏ သဘာဝႀကီးကိုကပင္ အ႐ိုးခံ မိန္းမသားေတြကို ဒုကၡမ်ားေနေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေယာက္်ားေတြကို မိမိႏွင့္ ႏိႈင္းကာ မိမိလိုပဲ ႐ိုး႐ိုး ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု ယံုမွတ္ျခင္းကား မိန္းမသားတို႔၏ မဟာ့မဟာ အမွားပင္ ျဖစ္ေလာက္ပါသည္။

တစ္ခါမက ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာကို အခုမွ ဖတ္ျဖစ္သူမ်ား၊ အရင္က ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည္ကို လြတ္သြားသူမ်ားအတြက္ဟု ရည္ရြယ္ၿပီးလည္းေကာင္း၊ အခါခါ ထပ္ေျပာလွ်င္ နားမ်ားပိုစြဲၿပီး သတိမ်ား ပိုႀကီးလာၾကတန္ ေကာင္းရဲ႕ဟု ေတြးထင္မိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာခြင့္ ျပဳေတာ္မူၾကေစလိုပါသည္။ “သည္မယ္ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခဏေလာက္ ကိုယ္လက္ ႏွီးေႏွာခ်င္လိုက္တာ”ဟု ေျပာလွ်င္ ပါးခ်ခံရမွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက်ာ္းမ်ားသည္ “ခင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ”ဟု လြယ္လြယ္ ေျပာတတ္ေၾကာင္းကိုပါ ခင္ဗ်ား။

ေယာက္်ားတို႔၏ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားကို မိမိ၏ စိတ္ႏွင့္ ႏိႈင္းကာ အဘယ္မိန္းမသားကမွ် မယံုသင့္ပါေခ်။ သူေတာ့ ငါ့ကို ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာခြင့္ရဖို႔ စတင္အားထုတ္ေနၿပီဟု အမွန္အတိုင္း၊ အရင္းအတိုင္း ျမင္သင့္ပါသည္။

တခ်ိဳ႕က ယူဆမည္။ သည္လူႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ အဲလိုေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ေယာက္်ားထုတစ္ရပ္လံုးကို ဝါးလံုးရွည္ႏွင့္ ရမ္းေနတာ ေနမွာ၊ အရာတိုင္းမွာ ျခြင္းခ်က္ေတြ ရွိတာပဲဟာ၊ ဘာညာေပါ့။ ဟုတ္ကဲ့… ေယာက်ာ္းစင္စစ္ ဧကန္သာ ျဖစ္လွ်င္၊ ဆိုလိုသည္မွာ မိန္းမလ်ာသာ မဟုတ္လွ်င္ အႏွီေယာက္်ား၏ အခ်စ္သည္ လူပ်ိဳေပါက္စ ၁၄-၅ ႏွစ္သား အရြယ္မွာသာ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သေယာင္ ရွိတတ္ ပါသည္။  ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သေယာင္ ခ်စ္စိတ္ကေလးက စတင္ၿပီး လံုးပါး ပါးလာပါသည္။ အသက္ ႀကီးလာေလ၊ အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားလာေလ၊ ပိုၿပီး လံုးပါးပါးေလႏွင့္ ျဖစ္တတ္ၾကစျမဲပင္။

သို႔မဟုတ္ပါကလည္း “အစေတာ့ ႐ိုး႐ိုး၊ ေနာက္ေတာ့တစ္မ်ိဳးတိုးလို႔ ခ်စ္ ျပန္ဆိုပဲ၊ ဆိုပဲ”ဟူသည့္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ သီခ်င္းထဲကလိုပင္ မူလကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားပင္ ခ်စ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြဘက္က ထင္မိတတ္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၁၆ႏွစ္သားေလာက္က အဲလိုပင္ ထင္မိခဲ့ဖူးသည္။ အမယ္… ကိုယ့္ရည္းစားပင္ မထိရက္၊ မကိုင္ရက္၊ စိတ္နဲ႔ပင္ မျပစ္မွားရက္သလို ခင္ဗ်။

အဲ… ရည္းစားသက္ေလးရ၊ တြဲသြား တြဲလာေလး လုပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ကေလး ကိုင္ရင္း၊ ပါးကေလး နမ္းရင္းက စိတ္ေတြက ေဖာက္ျပန္လာသည္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး တိုးခ်င္လာသည္။ ဟိုတစ္ဖက္သားက ခြင့္မေပးရင္ ေမာင့္ကို မခ်စ္လို႔၊ ဘာလို႔ ညာလို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးစံု ညဳရေတာ့သည္။ အစတုန္းက ႐ိုးသားစြာ ခ်စ္ခဲ့ေပမင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေယာက္်ားတို႔၏ ေသြးသားထဲက ေမြးရာပါ “ၾကက္ဖစိတ္” ဝင္လာပါသည္။ (ရွိရွိသမွ် ၾကက္မ အားလံုးႏွင့္ ပတ္သက္ကာ မိမိ၏ မ်ိဳးဆက္ကို တတ္အားသမွ် ၾကဲျဖန္႔လိုျမဲ ေယာက္်ားတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို “ၾကက္ဖစိတ္”ဟု တစ္ေနရာတြင္ ဖတ္ဖူးသျဖင့္ ထိုသို႔ သံုးႏႈန္းလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္ တမံု႔။)

အဲေတာ့ကာ မမမ်ားအေနျဖင့္ ေယာက္်ားတို႔၏ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္လက္ ႏွီးေႏွာရန္ ရည္သန္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို အႀကြင္းမဲ့ ယံုလိုက္ၾကေစလိုပါသည္။ သည္ကိစၥမွာ ျခြင္းခ်က္ ရွိဦးေတာင္မွ တစ္ေသာင္း တစ္ေယာက္၊ တစ္သိန္း တစ္ေယာက္၊ တစ္သန္း တစ္ေယာက္ေလာက္ပင္ ရွားသည့္ ျခြင္းခ်က္ဟူသည္ကိုလည္း သတိခ်ပ္ၾကေစလိုပါသည္။

၃။
စိုးစိုးခိုင္(ဟု အမည္လႊဲထားသူ)ရဲ႕ စာကို “ရွင္ ဘယ္လို ျပန္လိုက္သလဲ”ဟု ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္လတစ္လ စာျပန္ရေသာ အေရအတြက္က မနည္းပါ။ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ အေစာင္ ၅၀ ေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ရွိသည္။ တစ္ေစာင္ခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္သည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူမ်ား ယံုပါ့မလားပင္ မသိ။ တကယ္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ပါသည္။

ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္စာေရးျခင္းသည္ လက္ႏွင့္ေရးတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို ျမန္ဆန္ေသာေၾကာင့္ မအားသည့္ၾကားမွ ထိုသို႔ ျပန္ႏိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကို လိုရင္း တိုရွင္း၊ တခ်ိဳ႕ကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ျပန္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မအားလပ္သျဖင့္ မျပန္ဘဲထားသည့္ စာပံုႀကီး ရွိေနတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလးငါးရက္ အခ်ိန္ယူၿပီး အီေနေအာင္ ျပန္ရသည္မ်ားပင္ ရွိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ သတိထားသည္။ စာတိုက္ေသတၱာ ဖြင့္လာသည့္ တစ္ပတ္စာအတြက္ကို အားအား မအားအား အခ်ိန္ သတ္သတ္ ေပးကာ မျဖစ္မေန ျပန္ရေတာ့သည္။ စာေၾကြး မပိေအာင္ ျဖစ္သည္။

ျပန္ရတာ မ်ားလြန္းသျဖင့္ သူ႔ကို ဘယ္လို ျပန္ေရးခဲ့မွန္းကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာထဲတြင္ ျပန္ရွာရာ ကြ်န္ေတာ့္ျပန္စာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရေလသည္။

၂၀ဝ၆ ဒီဇင္ဘာ ၉

မစိုးစိုးခိုင္ ခင္ဗ်ား
ခင္ဗ်ာ့စာက ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ စာတိုက္က ေအာက္တိုဘာ ၂၄ ရက္မွာ ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္စာတိုက္ႀကီးကို ၂၇ရက္မွာ ေရာက္လာေၾကာင္း စာအိတ္ေပၚက တံဆိပ္တံုးေတြအရ သိရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အခုမွ စာျပန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ သည္လပိုင္းအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခါင္းမေဖာ အားေအာင္ အလုပ္ေတြ တအားပိေနလို႔ပါပဲ။

ကိုင္း… ခင္ဗ်ားျပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပာၾကည့္မယ္ေနာ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အစကတည္းက ခင္ဗ်ား အမွားႀကီး မွားခဲ့တာပဲ။ ဒါ အျပစ္တင္ စကား မဟုတ္ပါဘူး။ သံေဝဂ ယူသင့္တဲ့ စကားပါ။ ေရႊျမင့္မိုရ္ တစ္ေတာင္လံုးကို တံုးမွတ္လို႔ ခုန္တဲ့ မိန္းမသားေတြဟာ သည္ေလာကမွာ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေတာ္ မ်ားမ်ားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းမေတြမ်ား ႏွာေခါင္း မပါရင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတာအထိ ေျပာၾကဆိုၾကေတာ့တာေပါ့။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔က တျခားစီပါ။ ေယာက္်ားေတြက ေသြးသားကိစၥလို႔ တည့္တည့္ ေျပာရမွာ မေကာင္းတတ္လို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သကာေလး အုပ္ၿပီး ေျပာတာ၊ အဲဒါကို ယံုလြယ္တဲ့ မိန္းမေတြ ဒုကၡ မ်ားၾကရတာပါပဲ။

ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အလုပ္သင့္ဆံုးကေတာ့ သည္ကိစၥကို ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ကို မလိုလားတဲ့သူကို တစ္သက္စာအတြက္လည္း ဘယ္လိုမွ ဆက္မစဥ္းစားေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရမွာထက္စာရင္ ခဏတျဖဳတ္ အသည္းကြဲရတာက သက္သာပါတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ဆိုတဲ့အတိုင္း အသည္းကြဲလည္း တစ္သက္လံုးေတာ့ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ခိုက္ တစ္ဒဂၤေလးမ်ားမွာသာ ခံစားရမွာပါ။

ကေလးအတြက္လည္း ပေထြးတို႔၊ အေဖ မရွိတာတို႔ကို ယမယ္ ရွာေနတာဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က မျပတ္ခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပေနတာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ စြပ္စြဲလိုက္ခ်င္တယ္။ ကေလးမွာ ဖေအ ရွိတယ္။ သူ႔ဖေအက တာဝန္မယူတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က စိတ္ျပတ္ရင္ ကေလးမကလို႔ သိၾကားမင္းႀကီးပဲ တားတား ျပတ္သြားမွာပါ။

မိဘေတြ စိတ္တိုင္းက် သူ႔ကို အေရးယူေရး မယူေရးကို ေျပာရရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတစ္ကိုယ္ေရအတြက္ပဲ မစဥ္းစားေစခ်င္ဘူး။ သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ ေနာင္ၾကဥ္ေအာင္၊ ခင္ဗ်ားလို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလြဲႀကီးကို ကိုးကြယ္ ႐ူးသြပ္တတ္တဲ့ လာလတၱံ႕ေသာ မိန္းမေကာင္းေလးေတြအေပၚမွာ သည္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြ အခြင့္ေကာင္း မယူရဲေအာင္ စံျပအျဖစ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားက အနာခံၿပီးေတာင္ အေရးယူ ေပးဖို႔ ေကာင္းေသးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္က အၾကံေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ေလာကမွာ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး ျဖစ္ခ်င္လို႔ မရဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိထားသင့္ပါတယ္။ ရွဥ့္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ပ်ားအံု ရွိလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ပ်ားအံုရွိမယ္ ဆိုရင္လည္း ရွဥ့္က ျဖတ္ေလွ်ာက္မွာကို မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ သဘာဝတရားဗ်။ အဲဒါကိုမွ လြန္ဆန္ခ်င္ရင္ မေသေဆးရွာတဲ့သူလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

အေကာင္းဆံုး အၾကံေပးရရင္ေတာ့ သည္ကိစၥကို ခင္ဗ်ာ့ေခါင္းထဲက လံုးလံုး ထုတ္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ကေလးကို သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေမြးပါ။ အဲဒီ့ကေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အစြမ္းအစ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ႀကိဳးစား ပ်ိဳးေထာင္ယူမလဲဆိုတာကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကံစည္အားထုတ္ေနပါ။

ေမြးလာတဲ့ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေနရင္ သူ႔အေဖလို တာဝန္မဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေအာင္ ခင္ဗ်ားသာ ဖန္တီးယူႏိုင္ပါတယ္၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ေနရင္လည္း မေအလို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလြဲႀကီးကို ယံုမွားတတ္သူ ျဖစ္မသြားေအာင္ ခင္ဗ်ားသာ ပံုသြင္းႏိုင္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အေျဖေတြက ခင္ဗ်ားအတြက္ ေက်နပ္စရာ သိပ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္တာကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက သည္ေရႊအခ်စ္ကိုပဲ ဇန္းတင္ခ်င္တဲ့သူကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက ္ျဖစ္ေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို တစ္စက္ကေလးမွ အထင္ႀကီးလို႔ မရသလို မိန္းမသားေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္ေယာက္်ားသားနဲ႔မွ မထိုက္တန္လွတဲ့ အလြဲႀကီးအျဖစ္ ျမင္မိပါတယ္။

ခင္ဗ်ားမီးဖြားခ်ိန္ေလာက္မွ သည္စာ ေရာက္မယ္ဆိုလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့။ သည္စာ ခင္ဗ်ာ့အေမလက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ၊ ခင္ဗ်ားအေမဘက္က ေျပာစရာ စကား ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရသြားတာေပါ့။
အျမင္မွန္သြား၊ တည့္သြားပါေစလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ပါေစ
ေအာင္သိန္းေက်ာ္

၄။
ကြယ္လြန္သူ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ ေရးခဲ့ဖူးေသာ “အျပာေရာင္ သစ္ခြပြင့္ရဲ႕ သမိုင္းအစ” ဝတၳဳကို ျပန္သတိရေနမိပါသည္။ သည္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။

ရွိေသးသည္။ သည္ဇာတ္လမ္းထဲက စိုးစိုးခိုင္၏ လူလို၊ မိန္းကေလးေတြဘက္က အႏိုင္က်င့္ၿပီး လက္ထပ္ခိုင္းလို႔ ယူရတာပါဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ႏွမခ်င္း မစာတတ္သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္လို ဩခ်ရမွန္း မသိ။

ကြ်န္ေတာ္ ႏုစဥ္အခါက ကြ်န္ေတာ့္အေမက ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ ထိုသို႔ မိန္းမေတြဘက္က ေထာင္ဖမ္းလိုက္မည္ကို လႊတ္စိုးရိမ္ရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္မိသည္။ ေထာင္ဖမ္းတာ ခံရဖို႔ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ဘက္က အမွားရွိမွသာ ျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္တိတိကို ရပ္ေက်ာ္ ရြာေက်ာ္ တြဲၿပီးသည့္အျပင္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ေျပာဆို ေၾကာင္လမ္းၿပီးကာမွ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ေရွာင္ထြက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ယေန႔ထက္တိုင္လည္း ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ လိပ္ျပာ သန္႔ပါသည္။ အေၾကာင္းကား ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္  သမီးရည္းစားအဆင့္ထက္ ပိုေအာင္ မေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေနမိလို႔ ေထာင္ဖမ္းတာ ခံရလွ်င္ ေထာင္ဖမ္းသူမွာက ေနာက္မွ အျပစ္ရွိတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ရွိတာက အရင္ဆံုးမို႔ ကိုယ့္အျပစ္သာ ျဖစ္ေပသည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ “မိန္းမသားတို႔ သိမ္းထားဖို႔”ကို ဖတ္ေနၾကမည့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက္်ားမ်ား သတိထားရန္ျဖစ္သည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္လွပါ ေခ်ရဲ႕ဟု ေျပာကာ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာလွ်င္ သိပ္ျပႆနာ မရွိပါ။ အဲ… အတည္တက် လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းပါမည္ဟု ေျပာၿပီး ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာလို႔ကေတာ့ဗ်ား… အဲဒါ ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈပါ ခင္ဗ်ား။ (ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဘယ္မိန္းမကိုမွ လက္ထပ္မည္ဟု မေျပာခဲ့ပါ။ လက္မထပ္ဘူးဟု တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ပါသည္။ သည္ၾကားထဲကမွ သူတို႔က လိုက္ေလ်ာေတာ့လည္း ဟဲ… ဟဲ… ကြ်န္ေတာ္က ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။)

မိန္းမသားမ်ားလည္း သတိထားေစခ်င္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ခႏၶာကို အရယူ လိုေသာ စိတ္ျဖင့္ လက္ထပ္မည္ဟု တြင္တြင္ေျပာေသာစကားကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား သာမကဘဲ သက္ေသရွိေအာင္ အေစာႀကီးကတည္းက လုပ္ထားၾကေစလိုပါသည္။ ကိုယ့္ဘက္ သူ႔ဘက္ ႏွစ္ဖက္ သက္ေသ ရွိေအာင္ လုပ္ထားသင့္သည့္အျပင္ လိုအပ္ပါက အသံေလးပါ ဖမ္းထား၊ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ဗီဒီယိုေလးပါ ႐ိုက္ထားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အဆိုပါသူေကာင့္သား၏ လက္ထပ္မည္ဟု ေျပာေသာစကားကို  အေစာႀကီးကတည္းက အေထာက္အထားႏွင့္ အရ ယူထားသင့္ပါသည္။

ေျပာလက္စကို ျပန္သြားရလွ်င္ သူတို႔ဘက္က ေထာင္ပဲ ဖမ္းဖမ္း၊ အႏိုင္က်င့္လို႔ပဲ ယူရယူရ၊ ကိုယ့္ဘက္က အေနမွားလို႔ အခုလို ျဖစ္ရတာပါလား၊ ကိုယ့္ဘက္က မဆင္ျခင္မိလို႔ ျဖစ္ရတာပါလားဟု စဥ္းစားေသာ ေယာက္်ားမ်ား သည္ေလာကမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ သည္ေလာက္ရွားသလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးပါသည္။

ေျပာလိုက္လွ်င္ကား ေယာက္်ားေတြကပဲ မိန္းမေတြထက္ ပိုသေဘာထား ႀကီးသလိုလို၊ ပိုၿပီး ခမ္းနားေနသလိုလို၊ ဟိတ္တစ္လံုး ဟန္တစ္လံုးႏွင့္။ ကိုယ့္က်ဴးလြန္မႈ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အတြက္ တာဝန္ယူဖို႔ထက္ တစ္ဖက္မိန္းမသားႏွင့္ အသိုင္းအဝိုင္းေၾကာင့္ သူပဲ အနစ္နာခံခဲ့ရသလိုလို၊ သူ အလို႔ပဲ ခံခဲ့ရသလိုလို ေျပာတတ္ၾကသည္မွာလည္း ထိုသို႔ သေဘာ ထားႀကီးသေယာင္၊ ခမ္းနားသေယာင္ ဟိတ္ထုတ္ သန္လွေသာ အႏွီေယာက္်ားသားမ်ားသာပင္။

၅။
မမမ်ားခင္ဗ်ား…
ကြ်န္ေတာ္မည္ေသာ၊ ရာႏႈန္းျပည့္ မေျခာက္ေသာ၊ ေယာက်္ားစစ္စစ္ႀကီးက ေယာက်ာ္းေတြ မေကာင္းဘူးဟု အတိအလင္း ေျပာေနပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီ့ကိစၥမွာ တစ္စက္ေလးမွ မေကာင္းပါခင္ဗ်ား။) သည္ေတာ့ မမမ်ားဘက္က သတိကို ႀကီးႀကီးေရာ၊ ေသးေသးေရာ၊ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ပါ ထားလ်က္ အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ဖို႔သာ လိုအပ္သည္ဟု မွာပါရေစ။

ေယာက္်ားတို႔၏ အခ်စ္ကို ဟိုသင္းစား ေျပာေတာင္ မယံုပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ ဟိုစိတ္ မႊန္ေနပါက ဟိုသင္း စားဖို႔ ဝန္မေလးဟုသာ မွတ္ယူၾကေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္

၁၉၀၁၀၇