ဘ၀ အေမာေျပဖို႔ အေျဖရွာစို႔ – ၁

ဘဇာက ပသို႔ျဖစ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့(ဂ္)ႏွစ္ခုစလံုးမွာ အသံဖိုင္ေတြ၊ ဓာတ္ပံုဖိုင္ေတြ တင္လို႔ မရျဖစ္ေနပါတယ္။ မႏၲေလး FM ေရဒီယိုအစီအစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အသံလႊင့္ခ်က္ေတြ ထုတ္လႊင့္တဲ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ လလယ္ကတည္းက အဲဒီ့ အသံလႊင့္ခ်က္ ဖိုင္ေတြ တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ လုံး၀ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ စုစုေပါင္း ၁၀ ပိုင္းေတာင္ အသံလႊင့္ၿပီးသြားတဲ့ ယေန႔ အထိ ဘယ္လိုမွ တင္မရေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အသံဖုိင္အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ စာဖိုင္အျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ထုတ္လႊင့္တဲ့ေန႔ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာလလယ္မွာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဖတ္ရွဳၾကည့္ေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ား။

မဂၤလာပါလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၱေက်ာ္က ဦးစြာပထမ ဂါရဝနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါရေစလား ခင္ဗ်ာ။ “ဘဝ အေမာေျပဖို႔ အေျဖရွာစို႔”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရဒီယို အသံလႊင့္အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုကို တင္ဆက္သြားခ်င္ပါတယ္။ သည္အစီအစဥ္မွာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ရွိ ကြ်န္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ စာနဲ႔တစ္လီ၊ တယ္လီဖုန္းနဲ႔တစ္နည္း၊ အီးေမး(လ္)ဆိုတဲ့ ဓာတ္ေခ်ာစာနဲ႔တစ္မ်ိဳး ေမးျမန္းလာၾကေလတဲ့ ဘဝထဲက ကိစၥအသြယ္သြယ္ကို ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားမွာပါ။ ေမးသမွ် ေျဖမယ္ဆိုတာမ်ိဳးထက္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဘဝအေမာေတြဟာ အျခား အျခားေသာသူမ်ားလည္း ခံစားေတြ႕ၾကံဳရတတ္ျမဲ အေမာေတြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ယူဆရင္ အဲဒီ့အေမာေလးေတြရဲ႕ အေျဖကို အမ်ားသိေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္း ေဆြးေႏြးတင္ျပေပးသြားေပးခ်င္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ယူဆ ယံုၾကည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေဇာင္းေပးတင္ဆက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ကဲ… အခုတစ္ပတ္အတြက္ ပထမဆံုးေရာက္ရွိလာတဲ့ ဓာတ္ေခ်ာစာ တစ္ေစာင္ကို အရင္ဆံုး နားဆင္ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္လားခင္ဗ်ာ။

သမီးစိတ္ေတြ ညစ္ေနလြန္းလို႔ ဦးကို တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ပါ။ သမီးက အစ္မ အိမ္မွာ ေနတာ ၅ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ရင္းေပါ့။
သမီးက သည္လထဲမွာ လန္ဒန္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႔ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းက ႀကီးမႉးက်င္းပေပးတဲ့ အေျခခံ စာရင္းကိုင္ LCCI စာေမးပြဲနဲ႔ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရမွာပါ။

ခက္တာက အိမ္မွာ အမ်ိဳးေတြ လာအိပ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္က က်ဥ္းေတာ့ သမီး စာက်က္ရမယ့္ေနရာေတြမွာ သူတို႔ေတြက အျမဲရွိေနတတ္တယ္။ သူတို႔ဆိုတာကလည္း လူငယ္ေတြပါ။

အစ္မကလည္း သူတို႔ကို အလိုလိုက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ညလံုး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားတယ္။ သမီး စာက်က္ေနရင္လည္း လာလာ စကားေျပာၾကတယ္။

အျပင္ကိုလည္း ခဏခဏေခၚတယ္။ မလိုက္ရင္ အစ္မက ဆူတယ္။ “ညည္းက ေဆးေက်ာင္းသူလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ သိပ္ အကဲ ပိုတယ္တဲ့။
အိမ္လည္း အရမ္း ဖြတာပဲ။ ဧည့္သည္က ၃ ေယာက္၊ အိမ္သားက ၃ ေယာက္။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕အလုပ္ေတြကို လိုက္လုပ္ေပးေနရတယ္။ အစ္မက တစ္ခါတစ္ေလမွ လာတဲ့ လူေတြပဲ၊ လုပ္ေပးလိုက္ပါတဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလမွ လာတဲ့လူေတြကလည္း အခုထိ မျပန္ေသးတာ ခက္တယ္။
သန္ဘက္ခါက စၿပီး စာေမးပြဲ စေျဖရမွာ။ သည္ပံုအတိုင္းဆို သမီးအတြက္ မလြယ္ဘူး။ သမီးမွာက စာေမးပြဲ ႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ စာႏွစ္မ်ိဳး လိုက္ေနရတာ ဆိုေတာ့ စာက်က္ခ်ိန္ အလြန္ နည္းတဲ့အထဲမွာ သူတို႔က ဆူညံေနေတာ့ စိတ္ေတြ အရမ္း ရႈပ္တာပဲ။ သူတို႔အိပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ စာက်က္ရတာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း မအိပ္ၾကဘူး။ သူတို႔ေတြ ဆိုးတာကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္။

သမီးမွာေလ အခုဆို အိမ္ျပန္ရမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ လူလည္း ပင္ပန္းလြန္းေနၿပီ။ သည္ၾကားထဲ စိတ္ပင္ပန္းတာက အဆိုးဆံုးပါပဲ ဦးရယ္။

ဦးကို ေမးခ်င္တာက အလိုက္မသိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ နားလည္မေပးတဲ့ အစ္မကို သမီး ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမလဲ။

LCCI စာေမးပြဲက သမီး အရမ္းအေလးထားရတဲ့ စာေမးပြဲပါ။ အဲဒီ့စာေမးပြဲ ေျဖႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ေျဖခြင့္ရဖို႔ အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့ရတာမို႔ နည္းနည္းေလးမွ အမွားအယြင္း မခံႏိုင္ပါဘူးရွင္။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ထိုင္ငိုခ်င္ေနတဲ့ သမီးရဲ႕ စိတ္ကိုေရာ တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ရမလဲရွင္။ သမီးကို အျမန္ဆံုး အၾကံေပးပါေနာ္။

အဲဒီ့စာေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ နည္းနည္း ငိုခ်င္သြားပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊေတြရဲ႕ လူေနမႈဘဝမွာ ညအိပ္ဧည့္သည္ လက္ခံရတာဟာ ေရွာင္လြဲလို႔ သိပ္မရခ်င္တတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ အမ်ိဳးအေဆြ အမ်ားအျပား ရွိၾကသူေတြအတြက္ သည္ျပႆနာက ပိုလို႔ေတာင္ ႀကီးမားေနတတ္ျပန္ပါေသးတယ္။
ခရီးသြားတဲ့အခါ အမ်ိဳးအေဆြ မရွိသူေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အားကိုး၊ အမ်ိဳးအေဆြ ရွိသူမ်ားက်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေဆြ ကိုယ္မ်ိဳး အိမ္မွာ တစ္လကိုးသတင္း စတည္းခ်ခ်င္တိုင္း ခ်လို႔ေကာင္းေနတဲ့ ဓေလ့ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊေတြထဲမွာ ပိုမ်ား သည္းသလားလို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိရတတ္ပါတယ္။

အခုေခတ္ ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုမွာ တည္းခိုခန္းေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ အသက အသက ရွိလာၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ဘယ္သူကမွ အဲဒီ့ေနရာေတြကို သြားအပ္တဲ့အရပ္ေတြရယ္လို႔ သိပ္မေအာက္ေမ့မိတတ္ၾကေသးပါဘူး။

အမွန္ေတာ့ဗ်ာ၊ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း ဘယ္ေလာက္ႀကီး ရင္းရင္း ခ်ာခ်ာ၊ သူမ်ားအိမ္ဟာ ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနာတတ္သူမ်ား ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အင္မတန္ အေနက်ံဳ႕ပါတယ္။ အဲ… ေစာေစာက ကေလးမေလးရဲ႕ ညအိပ္ဧည့္သည္မ်ိဳးေတြဆိုရင္ေတာ့လည္း သိပ္ျပႆနာ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သူမ်ားအိမ္ကို ကိုယ့္အိမ္အမွတ္နဲ႔ ထင္တိုင္းက်ဲေနတတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စကားက ရယ္စရာျဖစ္ေနမွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဲသလို အလိုက္မသိတတ္တဲ့ ညအိပ္ဧည့္သည္ေတြကို အိမ္ေပၚတင္ထားရေလတဲ့ မိသားစုမ်ားခမ်ာမွာေတာ့ ေစာေစာက ကေလးမေလးလို ထိုင္ငိုခ်င္ေနၾကမွာလည္း မလြဲပါဘူး။

ဒါက တတ္ႏိုင္တဲ့ မိသားစု၊ သူ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ေကြ်းရ ေမြးရလို႔ ကုန္က်စရိတ္က မပါခ်င္ေသးဘူး။ ဧည့္သည္မရွိရင္ မိသားစုက ျဖစ္သလို ေနလို႔စားလို႔ရတယ္။ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာနဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းတစ္ခြက္နဲ႔ ၿပီးလိုက္လို႔လည္း ကိုယ့္မိသားစုခ်ည္းဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ အဲ…. ဧည့္သည္ေစာင္သည္ ရွိလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဟင္းေကာင္းေကြ်းေကာင္း ခ်က္ရျပန္ေပဦးေတာ့မယ္။ သည္အခါ မိသားစုမွာ ဝန္ပိလာရတတ္ျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ့ဗ်ာ… အခု ကြ်န္ေတာ့္ ေရဒီယို အစီအစဥ္ေလးကို နားဆင္ေနၾကသူမ်ားအေနနဲ႔ တစ္ခ်ီခ်ီမွာ ကိုယ္ဟာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကို သြားစရာ ေပၚလာတဲ့အခါ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအိမ္ကို ဝင္တည္းသင့္ မတည္းသင့္ဆိုတာေလးကို တစ္ဆိတ္ေလာက္ ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေပးေတာ္မူၾကေစလိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္တံုး၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးအိမ္ပဲ၊ ကိုယ့္သားအိမ္ပဲ၊ ကိုယ့္သမီးအိမ္ပဲ၊ သူတို႔တုန္းက ကိုယ္ပဲ ေကြ်းေမြးျပဳစုလာခဲ့ရတာ၊ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့မွ သည္ေလာက္ေလးေတာ့ တာဝန္ယူေပးႏိုင္ရမွာေပါ့။ တည္းမွာပဲ၊ သြားမွာပဲ၊ လာမွာပဲဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ကန္႔ကြက္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး အရင္းအခ်ာက တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ ေနေနတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း တည္းခိုခန္းခ မတတ္ႏိုင္လို႔၊ မလႊဲသာလြန္းလို႔ သြားတည္းရတယ္ဆိုဦးေတာင္မွ ထိုအိမ္သည္ သူ႔အိမ္ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေလးစားရမယ္။ သူ႔အိမ္ရဲ႕ စည္းကမ္းကို သူ မေျပာေတာင္မွ လိုက္နာရပါလိမ့္မယ္။ အလားတူပဲ၊ သူ႔မွာ ဝန္မပိရေလေအာင္ ကိုယ့္ဘက္က ထုတ္တန္တာလည္း ထုတ္၊ ေန႔စဥ္ကုန္က်စရိတ္ထဲက တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ စိုက္ေပးတန္လည္း ေပးေနမိမွာပါ။

မၾကာေသးခင္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက မုန္တိုင္းသင့္ ရြာေလးတစ္ရြာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆယ္ည သြားေနခဲ့ရပါတယ္။ ရြာဆိုေတာ့ တည္းခိုခန္း ဘယ္ရွိပါ့မလဲဗ်ာ။ အဲေတာ့ အဲဒီ့ရြာက အိမ္တစ္အိမ္မွာ တည္းခဲ့ရတာေပါ့။ အိမ္ဆိုတာလည္း မည္ကာမတၲပါ။ တဲဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ စားေသာက္ဆိုင္လည္း မရွိေတာ့ အဲဒီ့အိမ္မွာပဲ ေန၊ အဲဒီ့အိမ္မွာပဲ စားရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ငါး မစားတတ္ေတာ့ ဆယ္ရက္တာလံုးလံုး မနက္ ဘဲဥ၊ ညဘဲဥနဲ႔ ၿပီးခဲ့ပါတယ္။ လူေတာင္ ဘဲဥပံုေလး ျဖစ္လာသလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘဲဥနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ေတာ့ အိမ္ရွင့္အတြက္ ဝန္က သိပ္မႀကီးပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ့အိမ္မွာ ေနတဲ့ စားတဲ့အတြက္ အဲဒီ့မိသားစု လက္ထဲကို ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ ထိုးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ခမ်ာမ်ားမွာ မရွိရွိတဲ့အထဲက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဧည့္ေထာက္ခံေနရတာ စာနာမိလို႔ပါ။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္သာဆို မနက္ ကိုးနာရီထက္ ေစာၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္ရာက ထေလ့ မရွိတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဲဒီ့အိမ္ေလးမွာ တည္းခိုေနခိုက္ေတာ့ မနက္ ေျခာက္နာရီ ဒင္ခနဲ ျမည္တာနဲ႔ အိပ္ရာက ေငါက္ခနဲ ထေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အိမ္က အိမ္သားေတြက အဲဒီ့အခ်ိန္ဆို ထၾကၿပီေလ။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို မႏိႈး၊ ကြ်န္ေတာ္ ေပၿပီး အိပ္ခ်င္တိုင္း ဆက္အိပ္ေနလည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိႏိုင္ေပမယ့္ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမသားလိုက်င့္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလို သူ႔အိမ္ သူ႔စည္းကမ္းကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး စူးစမ္းၿပီး အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေနထိုင္ရတဲ့ လူ႔က်င့္ဝတ္ကို ေျပာခ်င္တာပါခင္ဗ်ား။

မႏၲေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတိပါ။ တစ္ခ်ိန္ကဆို မႏၲေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီးအိမ္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဦးႀကီးတို႔ လင္မယားမွာက ကေလးသားေျမး လံုးလံုး မရွိတာမို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သားရင္းပမာ ခ်စ္ရွာၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ဦးႀကီးအိမ္ရဲ႕ စည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာႏိုင္ဘူး။ ဦးႀကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေနခ်င္တိုင္း ေနေနတာကို တယ္ၾကည့္လို႔ မရခ်င္ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ခဏတျဖဳတ္ လာေနတာပဲေလဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ၾကည့္မရတဲ့ ၾကားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပယ်ာလကံ ထားေနရရွာတယ္။ ဒါကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ရိပ္မိတယ္။

ရိပ္မိေတာ့ ဘာျဖစ္တံုး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြ ရွိလာတဲ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္က စၿပီး မႏၲေလး သြားတိုင္း အဲဒီ့ အရင္းခ်ာဆံုး ဦးႀကီးအိမ္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ မတည္းေတာ့ပါဘူး။ ဦးႀကီးအိမ္မွာ မတည္းလို႔ မႏၲေလးက တျခား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြအိမ္မွာ တည္းသလားဆိုလည္း မတည္းပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ရက္ၾကာၾကာ ေနသည္ ျဖစ္ေစ၊ တည္းခိုခန္း၊ ဧည့္ရိပ္သာ၊ ဟိုတယ္စတာေတြမွာပဲ စတည္းခ်ခဲ့တာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းကပါ။

ဦးႀကီးကဆို ကြယ္လြန္ခါနီး လပိုင္းအလိုမွာ သူ႔အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မတည္းေတာ့တာကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္နည္းလြန္းမႈအျဖစ္ စကားနာ ထိုးသြားပါေသးတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က သူ႔ကိုလည္း ေထာက္ထား၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေနမက်ံဳ႕ခ်င္တဲ့ ေစတနာက ေဝဒနာျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို နားဆင္ေနေတာ္မူၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ ပရိသတ္အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား။ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၱေက်ာ္ကျဖင့္ ညအိပ္ဧည့္သည္ ျပႆနာကို ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္ေသးေသးေလး၊ ကြ်န္ေတာ့္ရွဳေထာင့္ ေသးေသးေလးကေန ဆင္ျခင္ ေတြးဆရင္း တတ္စြမ္းသမွ် တင္ျပလိုက္မိရပါၿပီ။ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို ဒါေလးကို ဆင့္ပြား စဥ္းစားေပးေတာ္မူၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ၾကံဳရတတ္ျမဲ ဘဝအေမာတစ္ခုအတြက္ အေျဖတစ္မူကို ေကာက္ယူ ေဖြရွာႏိုင္ၾကတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး တင္ဆက္လိုက္ရတာပါ။

ကေလးမေလးရဲ႕ စာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးထားတာပါပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဲဒီ့အလိုက္မသိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ သေဘာလြယ္တဲ့ သူ႔အစ္မကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမလဲတဲ့။

အဲဒါလည္း ေရႊတို႔ရဲ႕ ျပႆနာလို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြမွာက ဂါရဝေတာစ၊ နိဝါေတာစဆိုတာမ်ားအျပင္ အားနာတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဘာကိုမဆို ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာဖို႔ အင္မတန္ ဝန္ေလးေနမိတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကေလးမေလးဘက္ကသာ သူ႔အခက္အခဲကို ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရင္ သည္ျပႆနာဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေျပလည္သြားေလာက္ပါတယ္။

သည္ေနရာမွာ ရွင္းရွင္းပြင္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာတာရဲ႕ အတိုင္းအဆကို နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာတာဟာ တစ္ဖက္သားကို ရန္လုပ္တာ၊ အျပစ္တင္တာ၊ တစ္ဖက္သားရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ျပတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ထပ္မံ အစီရင္ခံပါရေစခင္ဗ်ာ။ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာျခင္းဟာ တစ္ဖက္သားရဲ႕ လုပ္ရပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္ကြက္မႈကို ေထာက္ျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့တစ္ဖက္သားရဲ႕ လုပ္ရပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ ၾကံဳလာရတဲ့ ထိခိုက္နစ္နာမႈကို အရင္းအတိုင္း ေျပာျပျခင္းကသာ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုကိစၥမွာ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ အေနအထိုင္ မတတ္မႈေၾကာင့္ စာက်က္ ပ်က္ေနတယ္။ စာေမးပြဲက သူ႔အတြက္ အရမ္း အေရးႀကီးေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါကို ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာတဲ့အခါ အစ္ကိုတန္ရင္ အစ္ကို၊ အစ္မတန္ရင္ အစ္မနဲ႔ အစခ်ီၿပီး သမီးမွာျဖင့္ သည္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရပါတယ္၊ သည္စာေမးပြဲက ကြ်န္မဘဝအတြက္ အဘယ္မွ် အေရးႀကီးလွပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အစ္ကိုတို႔ အစ္မတို႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဖြင့္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုလည္း တစ္ဆိတ္ေလာက္ တိုးတိုးသက္သာ ဖြင့္ေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။ အစ္ကိုတို႔ အစ္မတို႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ခ်င္တာကိုလည္း သမီး နားလည္ႏိုင္သလို သမီးမွာလည္း စာေမးပြဲအတြက္ ရတက္ေပြေနရတာကို နားလည္ေပးၾကပါေနာ္ စသျဖင့္ ေျပျပညႇင္းညႇင္းနဲ႔ ရွင္းလင္း ေျပာဆိုသြားျခင္းဟာ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ျခင္းပါပဲ။

ရွိေသးတယ္။ သူ႔အစ္မရဲ႕ ျပႆနာ။ “ညည္းဟာက ေဆးေက်ာင္းသူလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သိပ္အကဲပိုတာပဲ”လို႔ ဆိုေလတဲ့ သူ႔ အစ္မကိုေရာ ဘယ္လို ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာမလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ သည္အစ္မဟာ ယေန႔ ပညာေရးေလာကကို နားမလည္လွတာ အဲဒီ့စကားနဲ႔တင္ တအား ထင္ရွားလို႔ ေနပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းမွ စာႀကိဳးစားရတယ္ထင္ၿပီး က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ သည္လိုပဲ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေနလို႔ ရတယ္လို႔ ခမ်ာမွာ ထင္မွတ္ေနရွာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သာ အဲဒီ့ကေလးမ ေနရာမွာဆိုရင္ေတာ့ “မမရယ္၊ မမ ေျပာတာလည္း မမအျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္ဗ်ာ။ မွန္ပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္လည္း ဆင့္အထြာ၊ ဆိတ္လည္း ဆိတ္အထြာဆိုသလို စာေမးပြဲတိုင္းဟာလည္း ေျဖရမယ့္သူအတြက္က ရင္ထိတ္စရာ၊ ပူပန္စရာ ေကာင္းေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ မမရယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ့္မွာက စာေမးပြဲက တအားနီးေနၿပီ၊ စာေတြကလည္း သိပ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မရေသးေတာ့ တအားကို ပူေနမိလို႔ပါ မမရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို နားလည္သည္းခံေပးပါ မမရယ္”ဆိုတာမ်ိဳးက ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာတာပါပဲ။

နားဆင္ေတာ္မူေနၾကသူ လူႀကီးမင္းမ်ား သတိထားမိမလား မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာပံု ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ တစ္ဖက္သားရဲ႕ ဆႏၵ၊ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အျမင္ကို တေလးတစား တန္ဖိုးထား အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ စကား ပါပါတယ္။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဆႏၵခ်င္း မတူ၊ အယူခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တာဟာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မွာလည္း သူဆႏၵ သူ႔အျမင္နဲ႔ သူထင္တာ သူလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသလို ကိုယ့္မွာလည္း ကိုယ့္ဆႏၵ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ထင္တဲ့အတိုင္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါေၾကာင္း ေအးေအးသက္သာ ေျပာဆိုတင္ျပတာဟာ ရွင္းရွင္းပြင့္ပြင့္ ဖြင့္ေျပာျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရပါပဲ။

တကယ္လို႔သာ ကေလးမေလးဘက္က အဲသလို ေခ်ေခ်ငံငံနဲ႔ သူျဖစ္ခ်င္တာ၊ သူခံစားေနရတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းျပ အန္ထုတ္လိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဘဝအေမာဟာ ေျပသြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမ်ားပါတယ္။

နားဆင္ေတာ္မူေနၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား။ အခုတစ္ပတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့ ဓာတ္ေခ်ာစာေလး တစ္ေစာင္ထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဘဝအေမာတစ္ရပ္ကို အေျခခံၿပီး ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ တင္ျပခ်က္မွာ အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ရပ္ပါပါတယ္။

ပထမတစ္ရပ္က တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကို သြားတဲ့အခါ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္း မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားရဲ႕ ေနအိမ္မ်ားမွာ ဝင္ေရာက္ တည္းခိုျခင္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ားပါ။

ဒုတိယတစ္ရပ္ကေတာ့ မိမိမွာ ထိခိုက္ ခံစားေနရေသာ္ျငား ခ်ိဳသည္ ခါးသည္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

သည္လို အျဖစ္မ်ိဳး၊ သည္လို ဘဝအေမာမ်ိဳးေတြဟာ အခု နားေသာတဆင္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ တြယ္ၿငိေနတန္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလို႔ သံုးသပ္ယူဆမိတာမို႔ သည္အေၾကာင္းအရာႏွစ္ရပ္ကို တတ္အားသမွ် ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္တာပါခင္ဗ်ာ။

မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းျပည့္စံုၾကတဲ့အျပင္ အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၱေက်ာ္က ဂါရဝနဲ႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။