ကမၻာေက်ာ္ႀကီးေပမယ့္
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခု ဓာတ္ေခ်ာစာကေန ဝင္လာတယ္။
ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုက ကမကထလုပ္ၿပီး က်င္းပမယ့္ “အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ စကားဝိုင္း” အစီအစဥ္ပါတဲ့။
အဲဒီ့အစီအစဥ္မွာ ေျပာမယ့္သူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရပါတယ္။ သူကေတာ့ ၿဗိတိသွ် ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အေက်ာ္အေမာ္ အယ္မာ ေထာ(မ္)ဆင္(န္) ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔ နာမည္ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာက “ဂ်ိန္း ေအာ္ စထင္(န္)” ရဲ႕ ဂႏၴဝင္ဝတၳဳႀကီးျဖစ္တဲ့ Sense and Sensibility ပါပဲ။ အဲဒီ့ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ၫႊန္းအျဖစ္ သည္မင္းသမီးကိုယ္တိုင္က ေရးသားခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီ့ဇာတ္ကားအတြက္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ၫႊန္း ေအာ္စကာဆုကို သူက ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ေအာ္စကာဆုမဟုတ္ေပမယ့္ BAFTA လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ “႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အႏုပညာ ၿဗိတိသွ် အကယ္ဒမီ“က ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆုကိုလည္း အဲဒီ့ကားနဲ႔ပဲ ရခဲ့ပါေသးတယ္။ ဟယ္ရီေပၚတာ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြမွာလည္း ပါဝင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သလို Howards End ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားနဲ႔လည္း အေကာင္းဆံုးအမ်ိဳးသမီး သ႐ုပ္ေဆာင္ ေအာ္စကာဆု ရရွိထားသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေပါ့။
အဲဒီ့မင္းသမီးက သည္အခမ္းအနားမွာ စကားေျပာမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတာမ်ိဳးပါ။ အခုေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲကလည္း တစ္လက္မမွ မထြက္ရဘဲ သူလို မင္းသမီးကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးမို႔ လက္လြတ္မခံေတာ့ဘဲ သက္ဆိုင္တဲ့ တာဝန္ခံဆီကို ဖိတ္စာပို႔ေပးဖို႔ ဓာတ္ေခ်ာစာနဲ႔ပဲ လွမ္း ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဟိုကလည္း မဆိုင္းမတြဘဲ အေၾကာင္းျပန္တယ္။ ေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ ဖိတ္စာကန္႔သတ္ထားေၾကာင္းနဲ႔ ဖိတ္စာေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ ပို႔ေပးပါ့မယ္တဲ့။ သည္လိုနဲ႔ ဖိတ္စာကလည္း အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ပဲ ရလာတယ္။ ဖိတ္စာကို ပံုႏွိပ္ၿပီး ယူလာခဲ့ေပးပါလို႔လည္း မွာပါေသးတယ္။
သည္လိုနဲ႔ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္ စေနေန႔မွာ အဲဒီ့အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ အခမ္းအနားက ေန႔ခင္း ၃ နာရီမွာ စမွာ။ ၃ နာရီအတိမွာ စခ်င္တဲ့အတြက္ ၂ နာရီ ၄၅ မတိုင္ခင္ အေရာက္လာၿပီး ေနရာယူေပးဖို႔လည္း ဖိတ္စာမွာ ႏိႈးေဆာ္ထားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ့ေန႔ ေန႔လည္ တစ္နာရီက သံုးနာရီအတြင္း ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ က်င္းပမယ့္ မဂၤလာအခမ္း အနားအတြက္ အခမ္းအနားမွဴး လုပ္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္က လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကတည္းက လက္ခံထားမိေနတယ္။ အခ်ိန္က နည္းနည္း ကသီလင္တျဖစ္ခ်င္စရာေပါ့။
တကယ္လည္း ကသီပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ ၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္ရွိေနၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကားေရွ႕မွာ တျခား ကားတစ္စီးက ပိတ္ရပ္သြားလို႔ အဲဒီ့ကားရွင္ကို ရွာရတာနဲ႔ အခ်ိန္က ပိုၾကာသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဆုန္စိုင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးရေသးတယ္။ အဝတ္ျပန္လဲရေသးတာပ။ ပြဲထိုင္ အဝတ္ႀကီးနဲ႔ လန္းလန္းလန္းလန္း လုပ္ၿပီး သြားဖို႔မွ မေတာ္ဘဲေလ။
သည္လိုနဲ႔ ၂ နာရီ ၄၅မိနစ္အတိမွာပဲ “အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ စကားဝိုင္း“ က်င္းပမယ့္ ေရႊေတာင္ၾကားထဲက ဩစေၾတးလ်သံ႐ံုးရဲ႕ အပမ္းေျဖရိပ္သာကို ေရာက္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သံသယတစ္ခုက ရွိေနေသးတယ္။ သူတို႔ကသာ အယ္မာ ေထာ္(မ္)ဆင္(န္) ေျပာမယ္လို႔ ေျပာတာ။ လူကိုယ္တိုင္ မဟုတ္ဘဲ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကတစ္ဆင့္ ေျပာရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေနတာပဲလို႔ ေတြးမိေနရတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မင္းသမီးႀကီး ဝင္လာတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အသက္ ၅၃ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မင္းသမီးႀကီးက ေခ်ာေမာတင့္တယ္လွပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ ေျပာမယ့္သူေတြက အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ စာေရးဆရာမ 
ဂ်ဴးနဲ႔ ေတးသံရွင္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔လည္း ပါပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ကင္မရာက မနားေတာ့ပါဘူး။
အခမ္းအနားကို သံုးနာရီတိတိမွာ စလိုက္ၾကပါတယ္။ စုစုေပါင္း လူ ၇၀ စာ ထိုင္ခံုခ်ထားၿပီး ထိုင္ခံု အားလံုးနီးပါး ျပည့္ပါတယ္။ အမ်ားစုက အမ်ိဳးသမီးေတြပါ။ အမ်ိဳးသားရယ္လို႔ ဆယ္ေယာက္မျပည့္ပါဘူး။ အဖြင့္အမွာစကားကို ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဩစၾတးလ် သံအမတ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ ကမကထျပဳတဲ့ Action Aid အဖြဲ႕အစည္းက အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္က ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ အေနအထားကို ပုဂံေခတ္က အစခ်ီကာ ေျပာပါတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားမို႔ တိုးတိုးသက္သာ ေျပာတဲ့ ဆရာမႀကီး အသံကို အေတာ္ နားစိုက္ေထာင္ရပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ပဲေျပာတာပါ။
ေနာက္ ဆရာမဂ်ဴးအလွည့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေဟာတုန္းကထက္ သည္မွာ ေဒၚဂ်ဴးကပိုၿပီး သြက္လက္ေနတယ္။ မိန္းကေလးဆိုရင္ ဘယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုၿပီး ပံုေသကားခ် သတ္မွတ္ခ်င္ၾကတဲ့ သေဘာထားကို ပယ္သင့္တဲ့အေၾကာင္းကို သူက ေဆြးေႏြးသြားတာပါ။ သူ႔မိခင္ ဖခင္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝ၊ မိသားစုဘဝကို နမူနာေလးနဲ႔ ပံုေဖာ္သြားတာက စိတ္ဝင္စားဖြယ္၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ သူကလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ေရာ့(ခ္)အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အေျခခံအက်ဆံုးကေတာ့ ပညာေရးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူကလည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ေျပာသြားတယ္။
လာပါၿပီ။ ကမၻာေက်ာ္မင္းသမီးႀကီး။ သည္မင္းသမီးႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြထဲမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီး၊ ဟာသပညာရွင္၊ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာမ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္သံုးရပ္က တြဲေနပါတယ္။ ဟာသပညာရွင္ၿပီၿပီ သူ စဝင္လာကတည္းက ပရိသတ္က တေသာေသာနဲ႔ ရယ္ေမာေနၾကရရေအာင္ ဟန္ မာန္အျပည့္နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေျပာသြားပါတယ္။ ေဟာစင္ေနာက္မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ၿပီး ေဟာေျပာတာကို ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္တတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အယ္မာ့ ေျပာပံု ဆိုလက္နဲ႔ ဟန္အမူအရာေတြ၊ အလႈပ္အခတ္ေတြက စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ မင္းသမီးပီပီ မ်က္ႏွာထား၊ အသံေန အသံထားနဲ႔ မင္ေမာင္းကလည္း အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
သူကလည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ၊ သူေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပူပိုင္းေဒသမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ဘဝမ်ားနဲ႔ အစခ်ီရင္း မိန္းမေကာင္းဆိုတာ ဘယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ေခါက္႐ိုးအထပ္ထပ္ အခ်ိဳးခံၿပီး ပံုစံခြက္ထဲ အသြပ္ခံရပံုမ်ားကို ေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒီ့ အစဥ္အလာ အ႐ိုးစြဲအေတြးအျမင္ေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔က လူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိေၾကာင္းေပါ့။
အားလံုးျခံဳလိုက္ရင္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေလးပါပဲ။ ေဟာေျပာသူေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ငဲ့ၿပီး အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ယူမသြားဘဲ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ထိထိမိမိ ေျပာသြားၾကတာမို႔ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ ငါးနာရီ ထိုးခါနီးေနပါၿပီ။ အခ်ိန္ကို ငဲ့ရတာမို႔ မူလ အစီအစဥ္အတိုင္း ပရိသတ္ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကားမယ့္ အစီအစဥ္ကို ပယ္ဖ်က္လိုက္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ နည္းနည္း စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ဖို႔ ေကာင္းသြားတာကေတာ့ အဲဒီ့က တာဝန္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ပြဲအလယ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ လမ္းမသလားပါနဲ႔လို႔ သူ႔နားက အျဖတ္မွာ ေျပာတာပါပဲ။ လမ္းသလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနတဲ့အတြက္ သြားလာလႈပ္ ရွားေနရတာပါလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေပမယ့္ သူက ဇြတ္ေျပာေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ အလြန္မ်က္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ပြဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသား လူငယ္ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္၊ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး ဓာတ္ပံုဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္တို႔လည္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ဆိုရင္ ပရိသတ္အားလံုးရဲ႕ ေရွ႕ကေန မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ႐ိုက္ၾကတာေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကမွ ေဘးဘက္က ႐ိုက္တာပါ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ေျပာေနတုန္းမွာသာ ဆရာမႀကီးက ထိုင္ရာက မထဘဲ ေျပာတာမို႔ အလယ္ မင္းလမ္းက သြား႐ိုက္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကိုင္တဲ့ ကင္မရာကလည္း အေပ်ာ္တမ္း ကင္မရာဆိုေပမယ့္ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အငယ္တမ္း ပညာရွင္သံုး ကင္မရာမ်ိဳးပါ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ျဖည့္စြက္မီးကို သံုးခဲတယ္။ သဘာဝ အလင္းေရာင္နဲ႔ ႐ိုက္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ မီးခြက္ႀကီး တပ္ဆင္မထားတဲ့ ကင္မရာမို႔ သူက အထင္ေသးသလားေတာ့ မသိဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနသူ ေလးေယာက္အနက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္ကိုပဲ ကြက္ၿပီး အဲလိုေျပာေတာ့ စိတ္ထဲ အေတာ္ မ်က္သြားပါတယ္။ အခမ္းအနားကလည္း တန္းလန္းမို႔ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ မျဖစ္ခ်င္လို႔သာ ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
ျမင္ရေတြ႕ရခဲလွတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ မင္းသမီးႀကီးကို အားပါးတရ ေတြ႕ရတာ၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ခြင့္ရလိုက္တာ၊ စကားေျပာခြင့္ရလိုက္တာနဲ႔ပဲ အဲဒီ့ အထစ္အေငါ့ေလးကို ေက်ာ္လႊားလိုက္ႏိုင္သြားပါတယ္။ ပြဲအၿပီး လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းမွာ မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဓာတ္ပံုျပပြဲကို ၾကည့္ရပါတယ္။ အဲဒီ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုဝယ္ရင္ အယ္မာ ေထာ(မ္)ဆင္(န္)ရဲ႕ လက္မွတ္ပါတဲ့ ကပ္ခြာေလးတစ္ခု ရမွာမို႔ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ဝယ္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အယ္မာနဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲ႐ိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ မင္းသမီးႀကီးကလည္း သေဘာမေနာ ေကာင္းစြာပဲ၊ လူတကာနဲ႔ ဖက္လွဲတကင္း ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံ ေပးတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ေျပာပါတယ္။
“ကမၻာေက်ာ္ႀကီးေပမယ့္ ပဲမမ်ားဘူးေနာ္”တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္က သူ႔စကား ေနာက္ကြယ္က အနက္ပြားကို ဆင္ျခင္မိရင္း ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံလိုက္မိရပါေတာ့တယ္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ရန္ကုန္ – ၁၆၁၀၁၁)
ကေန႔ (၂၀-၁၀-၁၁)ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ပါ စာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္ တင္ဆက္လိုက္တာပါ။
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 
It’s very interesting to know about it Sayar. Thanks for sharing it. I think you didn’t mention what Elmer Thompson talked about. I am sure there must be many good points.
I am not actually cleared what is the purpose of that ” women’s talk”. Is it a sort of a women right’s awareness campaign?
Actually, I am also quite envious of you for having a chance to meet such a woman of character.
This is my first time writing to you, pardon me if I make mistakes. To read your interesting posts is one reason I keep on logging into face book.
Thanks again sayar.
Please can you share above woman talk’s radio file if you have. I want to listen. Most of myanmars staying foreign country depend on internet to know latest news. So I thanks you when you upload new posts and file or everythings.
ဆရာရွင့္
ဒီေတာ့ပစ္နဲ့ေတာ့မဆိုင္ပါဘူး။ကြၽန္မသိခ်င္တာက ကြၽန္မတို႕ျမန္မာမွာ Rite of Passage ဆိုတာရွိပါသလားဆရာ။
ကြၽန္မကႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုမွာပါ။သူတို႕ကသူတို႕ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေျပာရင္းေမးလာလို႕
ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္သြားပါတယ္။ပိုဆိုးတာကသူ႕ေမးခြန္းကိုေတာင္ေသခ်ာနားမလည္တာပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္းကိုစိတ္ဝင္စားလို႕ဆရာ့အေနနဲ့ေရးေစခ်င္ပါတယ္။
Rite of passage ဆိုတာ ဘ၀တစ္ခုကေန တစ္ခုဆီ ကူးေျပာင္းတဲ့ စပ္ကူးမပ္ကူးကာလကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးဘ၀ကေန လူပ်ိဳေပါက္ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းတာ၊ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳဘ၀ကေန အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းတာမ်ိဳးေပါ့။ လူမ်ိဳး အသီသီးမွာ အဲဒါေတြကို အခမ္းအနားနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာမွာ ရွင္လိင္ျပန္တာ၊ ဒုလႅဘ ရဟန္း၀တ္တာမ်ိဳးဟာ ဘ၀မွတ္တိုင္ (rite of passage) ေတြပဲေပါ့။ ေရွးတုန္းက မိန္းကေလးေတြဆိုရင္လည္း အုပ္လံုးသိမ္းတာ၊ ဘာညာေတြ ရိွပါလိမ့္မယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ ဘရာစီယာ စ၀တ္တာက rite of passage မ်ား ျဖစ္ေလမလားပဲ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဂၤလာေဆာင္တာ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတာဟာလည္းပဲ သည္ထဲမွာ အၾကံဳး၀င္ပါတယ္။ အရွည္ေရးစရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူးခင္ဗ်ား။
အခုလိုရွင္းျပေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။