ကံေကာင္းပါတယ္ေလ…
တစ္ရက္မွာ ကြ်န္မနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ကုန္စံုဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနၾကရင္း ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးေတြ ေသာင္းက်န္းလွပံုကို ေျပာေနမိပါတယ္။ အလုပ္က ေမာေမာနဲ႔ ျပန္လာၿပီး အိမ္ထဲလည္း ဝင္လိုက္ေရာ တစ္ခါတည္း အေမာကို ဆို႔သြားရတဲ့ အျဖစ္က ေလာေလာလတ္လတ္ ေလးတင္ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ အိမ္ထဲကို ပုဏၰကမ်ား ဝင္ေမႊသြားသလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ တစ္အိမ္လံုး ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ ႐ႈပ္ပြလို႔ရယ္။
“အခုေခတ္ကေလးေတြ အေတာ့္ကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ႏိုင္လာၾကၿပီ ထင္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ဆံုးမလို႔လည္း မရေတာ့ဘူးလား မသိပါဘူး။ တစ္စက္ကေလးမွ စည္းကမ္းမရွိၾကေတာ့ဘူးဟဲ့။ ငါလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ကို ခ်ိဳခ်ိဳေျပေျပ ေျပာပါတယ္ဟယ္။ သင္လည္း သင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးကို တစ္စက္ကေလးမွ မေနတတ္ၾကဘူး။ အဲေတာ့ ငါ့အိမ္ကဟယ္ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကို ဧည့္သည္လာမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။ ေတာ္ေနၾကာ၊ သည္မိန္းမႏွယ္ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနတတ္တယ္လို႔ လူေတြက ထင္လိမ့္မယ္။ သိတယ္မဟုတ္လားဟဲ့… အိမ္တစ္အိမ္ ႐ႈပ္ပြ ေနရင္ အထင္ေသးခံရတာက အိမ္ရွင္မေလ”
“သည္က ညီမက သိပ္ကံေကာင္းတာပဲေနာ္”
အဲဒီ့အသံက ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္က ထြက္လာတဲ့ အသံပါ။ ကြ်န္မလည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မတို႔နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း မိန္းမတစ္ေယာက္က ကြ်န္မတို႔ကို ေျပာလိုက္တာပါ။ ကြ်န္မက လွည့္ၾကည့္လိုက္aတာ့ သူက ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ စကားဆက္ပါတယ္။
“အစ္မေလ… အိမ္ကို ျပန္သြားတဲ့အခါမွာ အိမ္ထဲမွာ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတာေတြကို ညီမလို ျမင္စမ္းခ်င္လိုက္တာ။ ေကာ္ေဇာႀကီး တစ္ခုလံုးပဲ ပ်က္သြားသြား၊ ဟင္းပန္းကန္ေတြ တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ ေတြ႕ရ၊ ေတြ႕ရ၊ အစ္မသာဆိုရင္ေတာ့ တစ္စက္မွကို စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မိမွာမဟုတ္ဘူး ညီမရဲ႕။ ေပပြေနတဲ့ အက်ႌလံုခ်ည္ေတြ အထပ္လိုက္ျဖစ္ေနလည္း အေရးမဟုတ္ဘူး။ တစ္အိမ္လံုး ေပေရစုတ္ျပတ္ေနလို႔ လူေတြက အမနာပေျပာလာမယ္ဆိုလည္း ဂ႐ုကို စိုက္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသလို အေျပာခံရရင္ေတာင္ အစ္မက သေဘာေတြက်ေနမိဦးမွာ၊ သိလား။ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ၾကားက ဟိုပစၥည္း တက္နင္း၊ သည္ပစၥည္း ကန္မိရင္းကေန ကေလးေတြ ရွိရာကို အေျပးသြားၿပီး သူတို႔ကို ဖက္လိုက္ရ၊ နမ္းလိုက္ရ၊ ခ်စ္လိုက္ရမယ္ဆိုရင္ကို ေတာ္လွပါၿပီ ညီမရယ္။ သည္လိုညီမရဲ႕၊ အစ္မရဲ႕ ကေလးသံုးေယာက္စလံုး ကားတိုက္လို႔ ဆံုးသြားၾကၿပီေလ။ အခုဆို တစ္အိမ္လံုးမွာ အစ္မနဲ႔ အစ္မေယာက်္ားပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အစ္မတို႔အိမ္က ဖိတ္ဖိတ္လက္ေအာင္ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနတာပဲ။ အက်ႌ လံုခ်ည္ေတြဆိုလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ အထပ္လိုက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ အိုးေတြ၊ ပန္းကန္ေတြဆိုလည္း ဖိတ္ဖိတ္ကို လက္လို႔။ အစ္မတို႔ အိမ္နံရံေတြမွာဆိုလည္း လက္ရာေလး တစ္ကြက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ေကာ္ေဇာေပၚဆိုလည္း ဘာအစြန္း၊ ဘာအကြက္မွ မရွိဘူး။ ျငင္းေနခုန္ေန၊ ရန္ျဖစ္ေနသံေတြလည္း မရွိဘူး။ တံခါးေတြ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္သံလည္း မရွိဘူး။ ရယ္သံလည္း မရွိဘူး။ ေမႀကီးေရဆိုတဲ့ အသံလည္း မရွိေတာ့ဘူး ညီမရယ္။ အဲေတာ့ ညီမရယ္… ညီမဘဝက သိပ္ကံေကာင္းတာေပါ့။ အခု ညီမ ေရာက္ေနတဲ့ဘဝကိုသာ အစ္မရႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေလ အစ္မမွာ ရွိရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတာင္ အကုန္လံုး ပံုေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ အစ္မရဲ႕ကေလးေလးေတြကို ေပြ႕ရဖက္ရမွာ၊ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွပ္ေတြကို သုတ္ေပးရမွာ၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေတာ့တီးေတာ့တ ေျပာသမွ်ေတြကို နားေထာင္ရမွာနဲ႔တင္ အစ္မဘဝ အစစျပည့္စံုေနေတာ့မွာ ညီမရဲ႕။ အစ္မရဲ႕ကေလးေတြသာ အစ္မ ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ အစ္မအိမ္က ဘယ့္ကေလာက္ပဲ ပြခ်င္ပြေနပါေစ၊ ဘယ့္ကေလာက္ပဲ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ လူတကာ မဲ့ခ်င္ရြဲ႕ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနပါေစ၊ ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ အစ္မေလ… သားေလး၊ သမီးေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတာနဲ႔တင္ အကုန္လံုးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ ညီမရဲ႕ သိလား”
စာဖတ္သူမ်ားရွင္…
ကြ်န္မအိမ္ကို တစ္ခါတစ္ေခါက္မ်ား အလည္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး တစ္အိမ္လံုး ပြေနတာမ်ား ျမင္ၾကတဲ့အခါ ကြ်န္မကို စာဖတ္သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ အျပစ္တင္ခ်င္သေလာက္ တင္လိုက္ၾကပါေတာ့ရွင္။ သည္မိန္းမႏွယ္ ေတာ္ေတာ္ ပစၥလကၡတ္ႏိုင္ရန္ေကာလို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာၾကပါေတာ့ရွင္။
စာဖတ္သူတို႔ ကြ်န္မကို ဘယ္လိုထင္ထင္၊ ဘယ္လိုေျပာေျပာ၊ ကြ်န္မ အင္မတန္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာကို အခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာခဲ့ၿပီမို႔ ရွင္တို႔ ကြ်န္မကို ထင္ခ်င္သလိုသာထင္၊ ျမင္ခ်င္သလိုသာ ျမင္လိုက္ၾကပါေတာ့ေနာ္။
Tammy Laws Lawson ေရးတဲ့ Blessed ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆို တင္ဆက္လိုက္တာပါ။
ဘာမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုေပမယ့္ မ်က္စိလွ်မ္းေနတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြကို လႈပ္ႏိႈးၿပီး သတိေပးလိုက္သလို ခံစားမိရလို႔ ျပန္ဆိုတင္ျပလိုက္ရျပန္တာပါပဲ။
သိပ္မွန္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာဆိုရင္ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြနဲ႔က တစ္ခ်ိန္လံုး တက်က္က်က္။ သားတို႔၊ သမီးတို႔ အခန္းဆိုတာ အျမဲတန္း ပြလို႔ရယ္။ ေတာ္ေနၾကာရင္ ပိႏၷဲပင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာပါ စက္ကြင္းက မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကိုက စည္းကမ္းမရွိေတာ့ ေတာ့္သားသမီးေတြကလည္း ေတာ့္အက်င့္ေတြ လိုက္ၿပီး ထင္တိုင္းက်ဲေနၾကတာဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက တယ္မက်ခ်င္ဘူး။ သူတို႔မေအ ေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ေနတာထိုင္တာ၊ လုပ္တာကိုင္တာ အကုန္လံုး အခ်ိဳးကို မက်ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးေကာင္ေလးေတြ ဝင္လာၾကၿပီဆိုတာပဲ။ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အေတာင္အလက္ကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စံုသထက္ စံုလာေနၾကၿပီ။ ေနာက္ ေလးငါးႏွစ္ေနရင္ အခုလို အိမ္ကပ္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုးၾကြင္းကိုးၾကြင္းနဲ႔ရွိၾကမွာမို႔ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သူတို႔မ်က္ႏွာ ျမင္ရဖို႔အေရး ဖေအ၊ မေအက မနည္းေစာင့္ရေတာ့မွာ။ အဲဒီ့ကမွ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုရင္ သူတို႔အိုး၊ သူတို႔အိမ္နဲ႔၊ သူတို႔ဘဝ သူတို႔တည္ၾကေတာ့မွာ။
အဲေတာ့ အခုလို အတူေနရသခိုက္ေလး၊ ခ်စ္ခြင့္ရသခိုက္ေလးမွာ ရွိေနတဲ့အတိုင္းေလး ခ်စ္ေနလိုက္ရတာက ပိုမေကာင္းေပဘူးလားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိေနတာ ခဏခဏပါပဲ။
သည္စာေလးကို ဖတ္မိၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီ့ကြ်န္ေတာ့္အေတြးက ပိုခိုင္သြားပါေတာ့တယ္။ ေယာနိေသာမနႆီကာယဆိုတာ အင္မတန္ ရြတ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ စကားပါ။ ျမန္မာလိုေတာ့ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ေနရာတကာမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းေနျဖစ္လို႔လဲ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ မေတြ႕တိုင္း၊ စိတ္႐ိုင္းေတြ ဝင္မိတဲ့ အႀကိမ္ေတြက နည္းမွတ္လို႔။
အခုဇာတ္လမ္းေလးက မိသားစုဘဝေလးကိုသာ ေဖာ္ျပထားေပမယ့္ ဆန္႔စဥ္းစားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူမႈဘဝနယ္ပယ္၊ လုပ္ခြင္ဘဝနယ္ပယ္အထိ ခ်ဲ႕ရင္ ခ်ဲ႕သေလာက္ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္။ သူဆိုတာ ငါမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတစ္ပါးအေပၚ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္တိုင္းမက်မိတဲ့အႀကိမ္ေတြလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ မနည္းလွေတာ့ပါဘူး။
သို႔ေသာ္ အဲဒီ့ “သူ” မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့မွ “သူ႔”ကိုပဲ တသမိတဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မနည္းဘူး မဟုတ္လား။
အဲေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ခ်င္လာရတဲ့အခါတိုင္းမွာ စဥ္းစားစရာ တစ္စတစ္ေလေတာ့ သည္ဇာတ္ကေလးက ေဖာ္ေပးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကျဖင့္ ေတြးေနမိရပါတယ္။
ေရးေနရင္းနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တာေလးတစ္ခုလည္း ျဖည့္စြက္လိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ဆရာမႀကီးေဒါက္တာမတင္ဝင္းရဲ႕ မိခင္ေျပာေနက် လက္သံုးစကားေလးလို႔ ဆရာမႀကီး ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တစ္ခုခုဆိုရင္ ထိရွလြယ္တတ္တဲ့ ဆရာမႀကီးကို သူ႔မိခင္ႀကီးက အျမဲေျပာေလ့ရွိပါသတဲ့။ “ ေသတာေလာက္ ဘယ္ဟာမွ မသည္းပါဘူး သမီးရယ္”တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးပါ။
အခု ဇာတ္နဲ႔လည္း တစ္နည္းတစ္ဖံု ဟပ္ေနတယ္လို႔ ခံစားမိတဲ့အတြက္ အဲဒီ့စကားေလးကိုပါ ျဖည့္စြက္ တင္ျပလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
[စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၁၂၀၂/ ၂၀၀၄(၁၀)နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ထားတဲ့
“ဘယ္ဆီကိုမ်ား ဒုန္းစိုင္းသြားေန” စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္ပါ။]
အင္တာနက္ေပၚက မိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုပါရင္ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို ျပန္ျဖန္႔ေ၀တဲ့အခါ မူရင္း လင့္(ခ္)ကိုသာ ခ်ိတ္ဆက္ေပးေတာ္မူၾကေစခ်င္ပါတယ္။ Cut & Paste လုပ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ လိုလို ဘာလိုလိုအျဖစ္ မကူးၾကေစခ်င္ပါဘူး။ မေအာင့္ႏိုင္ဘူး၊ အဲလိုမွ Cut & Paste မလုပ္ရလို႔ အစာမေၾက ရင္မေခ်ာင္ျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ပုဒ္လံုး ဘာတစ္ခုမွ မျခြင္းခ်န္ဘဲ၊ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ဆံုးက ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္၊ မူရင္း စာအုပ္အမည္မ်ားအျပင္ သည္လင့္(ခ္)ကိုပါ ျဖည့္စြက္ၿပီး ကူးေတာ္မူၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။ မူလတန္းမွသည္ ဘြဲ႕ယူတဲ့အထိ သူမ်ား ေရးထားတဲ့ စာစီစာကံုးေတြ၊ paragraph ေတြကို အလြတ္က်က္ၿပီး ကိုယ္ေရးတာလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ကာ အမွတ္ေတြ ယူခဲ့ၾကၿပီး လူလားေျမာက္လာရတဲ့ ေရႊတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကို နားလည္စာနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ… မေကာင္းတဲ့ စနစ္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သူခိုး အျဖစ္ခံမလား၊ စနစ္ ဘယ္ေလာက္ မေကာင္း မေကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမလားဆိုတာကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ား။
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 