အေမး ပီအိပ္(ခ်္)ဒီ ေက်ာင္းသူ၊ အေျဖ လီကြမ္ယု
အင္တာနက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ စကၤာပူသတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခြင့္ၾကံဳလိုက္ပါ တယ္။ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ ပါရဂူဘြဲ႕သင္တန္းတက္ေနတဲ့ ဇီဝသိပၸံ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က စကၤာပူရဲ႕ ဝါရင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီကြမ္ယုကို ေက်ာင္းသား ၁၇၀ဝ ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခ်လိုက္ပါတယ္။
အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ တျခားႏိုင္ငံက ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေအာတိုက္ေနတာမို႔ စကၤာပူႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြမွာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေတြ ပ်က္ယြင္းေနၾကၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သည္ႏိုင္ငံဟာ သူတို႔ မိခင္ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျပန္ရလာေအာင္ လူမႈေရးအရ စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ ရွိလာေအာင္ ကြ်န္မတို႔ေတြ ဘယ္လို လုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမတံုးလို႔ ကေလးမေလးက သူ႔ထက္ အသက္ ၆၀ တိတိ ႀကီးတဲ့ လီကြမ္ယုကို ေမးလိုက္တာပါ။
ေမးခြန္းကို ဘိုးေတာ္က အတည့္မေျဖဘူး။ စစခ်င္း ျပန္ေျပာတာက စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အဆမတန္ မ်ားျပားလာတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အၾကာင္း ေျပာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ က်ဆင္းေနတဲ့ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြကသာ စကၤာပူႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေခါင္းခဲေနရတဲ့ ျပႆနာေတြလို႔လည္း ဆိုတယ္။ “ကေန႔ မီးဖြားႏႈန္းက ၁.ဝ၁ ပဲ ရွိတယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္ အိမ္ေထာင္ရွင္စံုတြဲတိုင္းမွာ ကေလး ၁.ဝ၁ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်လာတဲ့ သူ တစ္ႏွစ္ကို ေျခာက္ေသာင္းေလာက္ရွိမွ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးကို ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေစလိမ့္မယ္လို႔ မူဝါဒ ေလ့လာေရး သိပၸံရဲ႕ ကိန္းဂဏန္းေတြက ခပ္တင္းတင္းႀကီး ျပဆိုေနပါတယ္။ အဲေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္ေသာင္း၊ မသကာ ႏွစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ေျခာက္ေသာင္းေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”လို႔ လီကြမ္ယုက ေျပာပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ရွင္စံုတြဲေတြမွာ ကေလး ၁.၈ ေယာက္ႏႈန္း၊ သည့္ထက္ ပိုေကာင္းတာက ကေလး ၂.၁ ေယာက္ႏႈန္းေလာက္အထိ ေမြးႏိုင္မွ လိုအပ္တဲ့ လူဦးေရကို ေထမိႏိုင္မယ္လို႔လည္း ဘိုးေတာ္က ေျပာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ လီကြမ္ယုက ကေလးမေလးကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ပါတယ္။
“ဒါထက္ ညည္းအသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ပါရွင့္”
ဆက္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြက ၾကမ္းတယ္။ သြက္တယ္။ “ညည္းမွာ အိမ္ေထာင္ရွိလား” (ဟင့္အင္း… ရွိဘူးရွင့္။) “ညည္း ပါရဂူဘြဲ႕ၿပီးဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွႏွစ္လိုေသးလဲ” (ႏွစ္ႏွစ္ပါရွင့္။) “ဒါဆို ဘြဲ႕ရတဲ့အခ်ိန္ဆို ညည္းအသက္ ၂၉ ႏွစ္ေပါ့။ ညည္းမယ္ ရည္းစာေရာ ရွိလား” (မရွိဘူးရွင့္။)
သည္မွာတင္ ဘိုးေတာ္က အမ်ိဳးသမီးေတြ မီးဖြားမႈဆိုင္ရာ ဇီဝေဗဒ သေဘာတရားေတြကို ေျပာပါေတာ့တယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မ်က္ႏွာျပားျပား၊ မ်က္လံုးပိတ္ပိတ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္မမွန္တဲ့ ကေလးေတြ ေမြးလာႏိုင္တာမ်ိဳးလို အႏၲရာယ္ေတြ မ်ားျပားလာေၾကာင္း ဆက္ေျပာတယ္။ “အဲေတာ့ ညည္းကို က်ဳပ္အၾကံေပးခ်င္တာက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔လို႔ပဲဗ်။ ညည္းရဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕လည္းရ၊ ရည္းစားလည္း ရပါေစလို႔ က်ဳပ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါသဗ်ာ”ဆိုတာနဲ႔ စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။
၁၇၀ဝ ရွိတဲ့ ပရိသတ္က အုတ္ေအာ္ေသာင္းသဲ ရယ္တယ္။ ကေလးမရဲ႕ မ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲတြတ္သြားပါေတာ့တယ္။
သတင္းက မဆံုးေသးပါဘူး။ ကေလးမေလးကို သတင္းေထာက္က ေမးျမန္းထားတာေတြ ပါပါေသးတယ္။ ကေလးမေလး ရွက္သြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အေငြ႕ပ်ံသြားခ်င္တဲ့အထိျဖစ္ရေၾကာင္း၊ ဘာညာ စတာေတြ ဆက္ေရးထားပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သတင္းကို အစအဆံုး ျပန္ေျပာျပမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေလးကို အင္တာနက္ေပၚက ကြ်န္ေတာ့္ စာမ်က္ႏွာမွာ တင္လိုက္ေတာ့ စာဖတ္သူတစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ေပးလာတယ္။ “ဒါကေတာ့ အဲဒီ့ကေလးမ ညံ့လို႔ပါ။ လီကြမ္ယုကို မေမးခင္မွာ လီကြမ္ယု ျပန္ေျပာလာမယ့္ တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳ ျပင္မထားလို႔ သူ ခံလိုက္ရတာပဲ။ နည္းေတာင္ နည္းေသး… တဲ့။
အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္ ေအာက္ပါအတိုင္းျပန္ေဆြးေႏြးျဖစ္သြားပါတယ္။
“ကေလးမ ညံ့ရျခင္းမွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ ရွိတယ္လို႔ ျမင္မိပါ တယ္။ ပထမတစ္ခ်က္ကေတာ့ ငယ္မာန္နဲ႔ ပညာမာန္။ ဒုတိယအခ်က္က သူ႔ေမးခြန္းမွာ ေပၚလြင္တယ္။ စလံုးေမာင္မယ္ေတြ အားလံုးလိုပဲ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ၾကံဳ႕ဝင္ေနမႈဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လွိမ့္ဝင္ေနလို႔ ဆိုတဲ့ အျမင္တစ္ခုတည္းကိုသာ သူက ကိုင္ဆုပ္ထားတယ္။ သည္အတြက္ မူဝါဒ ခ်မွတ္သူေတြကိုသာ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ သေဘာက ရွိေနတယ္။ သည္မွာတင္ ငါတို႔မွာ ဘာတာဝန္ရွိလဲဆိုတာကို လံုးဝ မဆင္ျခင္မိေတာ့ဘဲ သူ႔အျမင္က ပိတ္သြားတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ သူ႔ကိုယ္သူ ကာကြယ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရေကာင္းမွန္း မသိရွာေတာ့တာလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ယူတတ္ရင္ သိပ္ ေကာင္းတဲ့ နမူနာပါ”လို႔။
မွန္ပါတယ္။ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ဟာ အင္မတန္မွ မာန္တက္လို႔ ေကာင္းတဲ့အရြယ္ဆိုတာ ၄၀ ေက်ာ္ၿပီး တကယ္ရင့္က်က္လာရင္ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ငယ္မူငယ္ေသြး၊ ငယ္စိတ္ငယ္မာန္ဆိုတာ သည္အရြယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲဒီ့အရြယ္တုန္း က အဲလိုပါပဲ။ သိပ္ ေရွ႕ေနာက္ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။
သည္အထဲ ပါရဂူတန္းေလာက္အထိ တက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ပညာမာန္ကလည္း ဟိန္းဟိန္းထေနေလာက္ပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကို လူ မထင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ဦးေဆာင္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ သည္အခါ လီကြမ္ယုလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုေတာင္မွ ေခတ္ေဆြး ဘိုးေတာ္ႀကီးဆိုတဲ့ အေတြးက သိစိတ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသိစိတ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ကိန္းေကာင္း ကိန္းေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြထက္ အေရးႀကီးတာက ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးခဲ့သလို အျမင္ပိတ္ေနတာပါ။ ျပႆနာတစ္ခုအေပၚ သံုးသပ္ရာမွာ ကိုယ့္ဘက္က ဘာလိုေနလဲဆိုတာထက္ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ၊ မူဝါဒခ်မွတ္သူေတြကို အျပစ္ဖို႔ရတာက ပိုလြယ္လြန္းလွသလို အလြန္အင္မတန္မွလည္း လူဆန္လွပါတယ္။ လူဆန္ဆို ကိုယ့္အတြက္ဆို တစ္ကြက္ခ်န္ ေတြးတတ္တဲ့ သဘာဝ၊ ကိုယ္က မွန္ၿပီး သူမ်ားတကာကသာ မွားတယ္လို႔ ျမင္ခ်င္တတ္တဲ့ သဘာဝမ်ားနဲ႔ လူသားေတြကိုး ခင္ဗ်ာ။
အဲေတာ့ ဟိုဘိုးေတာ္ႀကီးက ခ်က္နဲ႔ လက္နဲ႔ တံု႔ျပန္လာမယ့္ စကားေတြကို ကေလးမေလးက နည္းနည္းေလးမွ ႀကိဳတြက္ မထားမိေတာ့ဘူး။ သည္လို လူမ်ိဳးကို ေမးခြန္းထုတ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘက္က ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားရမယ္ဆိုတာကိုလည္း သတိမမူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သည္မွာတင္ လူၾကားထဲမွာ သူ႔အရွက္ ဗ်န္းဗ်န္းကြဲသြားရရွာေတာ့တာပါပဲ။
ယူတတ္ရင္ အင္မတန္႔ကို ယူထိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေလးတစ္ခုပါ။ အထူးသျဖင့္ ထစ္ခနဲရွိ ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာ ေျပာလြယ္တဲ့ အာစ လွ်ာစမ်ား ရွိေနၾကသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊမ်ားအတြက္ အင္မတန္မွ ဆင္ ျခင္ထိုက္တဲ့ နမူနာလို႔ ျမင္မိရလို႔ လက္ဆင့္ကမ္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရျပန္တာပါပဲခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ရန္ကုန္ – ၂၆၀၉၁၁)
[ကေန႔ (၁၃-၁၀-၁၁) ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၄ အမွတ္ ၂၈ ပါ စာမူပါ။]
မေန႔ညက သည္ကေလးမနဲ႔ အရြယ္ခ်င္း မကြာလွတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုစာထဲက ကေလးမလိုပဲ “အပိတ္ေတြး”ေတြနဲ႔သာ ျဖစ္ေနတာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲလို ျဖစ္မယ့္သာ ျဖစ္ေနတာ သူက စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္နဲ႔ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ က်င္လည္ေနသူရယ္ပါ။ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က လူႀကီးမိဘ ေျပာေလမွ် အကုန္နာခံ၊ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေမးနဲ႔ဆိုတဲ့ အပိတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ ၀န္းက်င္မွာလည္း ေမးခြန္းထုတ္တာကို အားမေပးဘဲ အရာရာကို အေသက်က္မွတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာႀကီးကို ျမင္လာရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူကေလး ပိတ္ေနတာကို အျပစ္မတင္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ အင္း… သည္လိုပံုနဲ႔ကေတာ့…
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလး ကုိ ေက်းဇူးတင္၇မွာပါ… အေၾကာင္း ေကာင္မေလး၇ဲ႕ ေမးခြန္းေတြက စကၤာပူ ႏုိင္ငံသား ေတြ ၇ဲ႕ စကားကုိ ကုိယ္စားျပဳလုိ႕ပါ… လီကြမ္ယုေျဖသြားတာ လဲ အ၇မ္းေကာင္းပါတယ္… စကၤာပူဟာ…၇ုပ္ဝါဒအ၇မ္း ဆန္တဲ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံပါ …. လူမ်ိဳးေ၇း ခြဲျခားျခင္း… အေနာက္တုိင္းသား ေတြ ကုိ အထင္ၾကီးလြန္းၾကီးျခင္း… အေ၇ွ႕တုိင္းသားေတြ ကုိ အထင္ေသးလြန္းျခင္း … တ၇ုတ္လူမ်ိဳးျခင္းတူ၇င္ေတာင္… ျပည္ၾကီး တ၇ုတ္…ေတြ ကုိ ႏွိမ္ျချခင္း ေတြ…. ေနာက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ….. အျပင္စကားေျပာ ခ်ို သေလာက္…ေနာက္မွာ … အတင္းေျပာျခင္း………. သည္းခံစိတ္နည္းပါးျခင္း …… ေတြ နဲ႕ ေနသားက်ေနၾကတဲ့..ႏုိင္ငံသားေတြ ပါ …ေနာက္တစ္ခု က … ၇ုပ္ဝတၳု ပစၥည္း ေတြ ေနာက္လုိက္ေန၇လုိ႕ … သားသမီး ေတြ အေပၚမွာ လုံေလာက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ေမတၲာတ၇ားမေပးႏုိင္… အုိမင္းမစြမ္း မိဘေတြ ကုိ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ လုိ႕ လူအုိ၇ုံလုိ ေန၇ာေတြ ပုိ႕ နဲ႕ .. ဒီလုိ မိသားစုေလး တစ္စု အေပၚမွာ ေတာင္ လုံေလာက္တဲ့ အခ်စ္ ခင္တြယ္မႈမေပးႏုိင္ၾကတဲ့ ဒီႏုိင္ငံသားေတြ ဟာ… သူတုိ႕၇ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေ၇း ေတြ ကုိ အျမဲလုိလုိ ေတာင္းဆုိေနတတ္တာ ကလြဲလုိ႕ သူတို႔ ၇ဲ႕ မိခင္ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ၊ လူမႈေရးအရ စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ မ၇ွိေတာ့တာ ဟာ …. အထူးအဆန္း တစ္ခု မဟုတ္ပါဖူးေလ…….
ျမန္မာနုိင္ငံမွာလည္းတူတူပါပဲ။အနိမ္႔ဆံုးေတာ႔စင္ကာပူေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက သူတို႔နုိင္ငံတိုးတက္ဖို႔အတြက္
နိုင္ငံျခားသားေတြကိုလက္သင္႔ခံနုိင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ အေတြးေတာ႔ရွိပံုရပါတယ္။ သူတို႔ နိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ၾကည္႔ရင္ ေနရာတကာနုိင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ေနလို႔ အေနက်ပ္လာပံုရပါတယ္။
ျမန္မာနုိင္ငံမွာရွိတဲ႔ နုိင္ငံျခားသား အခ်ိဳးကျမန္မာျပည္နဲ႔ စာရင္ အမ်ားႀကီးနဲပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ အစိုးရပိုင္းကေရာ ျပည္သူပိုင္းကပါ လက္ခံနုိင္ပံုမရေသးပါ။
Facebook က ဒါကို မွ်ေ၀ထားတဲ့ ပို႔(စ္)မွာ စကၤာပူမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က comment လာေရးသြားပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖထားတာေလးက ပညာသင္ေနသူ လူငယ္မ်ားအတြက္ အသံုးတည့္ခ်င္တည့္ႏိုင္တာမို႔ အဲဒီ့ ကြန္မန္႔ႏွစ္ခုကို ကူးယူေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။
#
Evelynn: ျပန္မေမးတတ္တာ ျပသနာတစ္ခုုတာင္ျဖစ္လိုု႔။ ေက်ာင္းမွာဆိုု သူမ်ားေတြက ေမးလိုုက္တာ ဖြတ္ဖြတ္ေက်လိုု႔။ သမီးတိုု႔ေတြကေတာ့ မေမးကလည္း မေမးတတ္ေတာ့ သိခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့သူ မဟုုတ္ဘူး ။ စာမေတာ္တဲ့သူေတြလိုု့ သတ္မွတ္ခံရတယ္။ အမွတ္စာရင္းကလည္း ငယ္ငယ္ကလိုု ေက်ာက္သင္ပုုန္းမွာ ေရးၿပီးကပ္တာ မဟုုတ္ေတာ့ ။
5 hours ago · UnlikeLike · 1 person
#
Atta Kyaw: အဲဒါ ေလ့က်င့္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာ (ျပ႒ာန္းစာအုပ္) ဖတ္တဲ့အခါ ပထမဆံုးက အခန္းလိုက္ ေခါင္းစဥ္ေတြ႕ရမွာပါ။ ကိုယ္ဖတ္မယ့္ အခန္းေခါင္းစဥ္ကို ျမင္တဲ့အခါ ဆက္မဖတ္ေသးဘဲ သည္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကိုယ္ဘာေတြ သိခ်င္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို စာရြက္တစ္ရြက္ / မွတ္စုစာအုပ္မွာ ခ်ေရးထားလိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ အားလံုး မဖတ္ေသးဘဲ ေခါင္းစဥ္ခြဲ၊ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေတြကို ဆက္ဖတ္ရင္း အလားတူပဲ အဲဒီ့ ေခါင္းစဥ္ခြဲေအာက္မွာေရာ ကိုယ္သိခ်င္တာမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းမ်ား ခ်ေရးထားလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ စာေတြကို ဖတ္သြားပါ။ ေခါင္းစဥ္ငယ္ တစ္ခုစာ ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ မဖတ္ခင္က ကိုယ္သိခ်င္လို႔ ထုတ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖႏိုင္လားဆိုတာ ျပန္စစ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ တစ္ခန္းလံုး ၿပီးသြားတဲ့အခါလည္း စစခ်င္းတုန္းက ကိုယ္ထုတ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖေတြကို ေျဖၾကည့္လို႔ ရေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါဆို စာက်က္ရတာ ပိုလည္း အဓိပၸာယ္ရိွ၊ ပိုလည္း မွတ္မိတဲ့ အျပင္ “ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ အေလ့အထ”ကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပီး ေလ့က်င့္သြားရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္ သမီးတို႔ေရ။
5 hours ago · LikeUnlike · 10 people