ေရးေတာ့လည္း အမွန္၊ ဖတ္ေတာ့လည္း အမွန္ ဒြႏၷယာ
——————————————————————————–
ျမန္မာစာဆရာေတြ ေရးဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေပမယ့္ မေရးၾကလို႔ ကြ်န္ေတာ္က မေနႏိုင ္မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ေရးလိုက္ရပါဦးမယ္။ ဆရာတာ (ကိုတာ) ေျပာသလို ဆိုရင္ေတာ့ “ယားလို႔ေရးတာ“ ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဆရာတာကေတာ့ သူ စာေရးတာ ယားလို႔ ေရးတာတဲ့၊ မၾကာေသးခင္က ထြက္တဲ့ “ကြ်န္ေတာ္သည္ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္၏” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမယ္ ဖတ္လိုက္ရတာပါပဲ။
သူက လူလည္လုပ္ၿပီး ဘာယားလို႔ စာေရးတယ္ဆိုတာ အတိအလင္း ေျပာမသြားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ေလာက္ လူေရလည္ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ လူေရလည္တဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ေျခဖ်ားေတာင္ မမီႏိုင္တဲ့ ခြတီးခြက် ေကာင္စားမ်ိဳးမို႔ ကိုယ္ယားတာ ဘာယားတာလဲဆိုတာ ႐ိုက္မစစ္ဘဲ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့…
အူယားလြန္းလို႔ပါပဲခင္ဗ်ား။
ျမန္မာစကားကို ေရးတဲ့အတိုင္း ဖတ္ဖတ္ ေနတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ နားထဲကို ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ႀကီး ဝင္ဝင္သြားလို႔ အူယားေနတာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္က မႏၲေလးကို ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အဘိုးေလးကလား၊ အဘြားေလးကလား မသိဘူး၊ “သည္ေကာင္ စကားေျပာတာ အဆန္းပဲ၊ လြမ္းလို႔တဲ့” ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးပါတယ္။ အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္ကတည္းက ကိုယ့္အမွား ကိုယ္သိခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ နည္းနည္း အေနၾကာသြားေတာ့ ေရးထားတဲ့အတိုင္း အသံ ထြက္မိေနတတ္တာကိုပါ။
“လြမ္း”ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အသံထြက္ အမွန္က /လြန္း/သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူပဲ၊ ဝမ္းပိုက္လို႔ ေရးေပမယ့္ ဖတ္တဲ့အခါ /ဝန္းဗိုက္/လို႔ပဲ အသံ ထြက္ျပန္ပါတယ္။ စြမ္းရည္ ဆိုတာလည္း ဖတ္ေတာ့ /စြန္းေရ/ပါ။ (အသံထြက္မ်ားကို ေရးတဲ့အခါမွာ သဒၵေဗဒ နည္းအရ မ်ဥ္းေစာင္းခံၿပီး ေရးျပ ထားပါတယ္။)
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာလကၤာမွာေတာ့ ေရွ႕က “အမ္း”ကာရံ ခံထားတဲ့အခါမွာ လြမ္း၊ ဝမ္း၊ စြမ္းဆိုၿပီး ေရးထားတဲ့အတိုင္း ဖတ္ခြင့္ ျခြင္းခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။
“စြမ္းရည္”ကို ေရးရင္းနဲ႔ “ထန္းရည္”တို႔၊ “ထန္းလ်က္”တို႔ကို သြားသတိရပါေသးတယ္။ အသံထြက္ေတာ့ /ထေရ/တဲ့၊ /ထညက္/တဲ့ ခင္ဗ်။
ေဟာ… “အရည္ေသာက္ေလးခ်က္ပါလား” လို႔ ေျပာတဲ့ အခါမွာလည္း ဘယ္သူကမွ /အရီေသာက္/လို႔ မေျပာပါဘူး၊ /အေရ/လို႔သာ ဖတ္ပါတယ္။
အခုတေလာမွာ နားၾကားျပင္း အကပ္ဆံုး ျပႆနာက ႏွစ္လံုးဆင့္ေတြကို ဖတ္ေနၾကပံုပါ ပဲ။ “ေသေသခ်ာခ်ာ“ကို ေရးထားတဲ့ အတိုင္း ဖတ္တာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ အသံထြက္အမွန္က /ေသေသွခ်ာဂ်ာ/ပါ။ ေရွ႕အလံုးကို ေဖာ့ထားေပမယ့္ ေနာက္အလံုးေတြက် အသံျပင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားမ်ိဳးပါ။
/မွန္မွန္ကန္ဂန္/၊ /ေပ်ာ့ေဗ်ာ့ေျပာင္း ေျဗာင္း/၊ /တင္းဒင္းမာမာ/၊ /ခက္ခက္ခဲဂဲ/၊ /ႀကီးဂ်ီးမားမား/၊ /စီးဇီးပိုင္ဗိုင္/၊ /ထူဒူထဲဒဲ/၊ /ခြဲဂြဲျခားဂ်ား/၊ /ကြဲဂြဲျပားဗ်ား/…
ေရးျပရင္ မနည္းမေနာရွိပါလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕က အဲဒါကို စကားမပီဘူးလို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး၊ အသံထြက္ မမွန္တာ သက္သက္ပါ။ စကား မပီဘူးဆိုတာက ကေလးမ်ားလို ဗ်ာလို႔ ေျပာရမယ့္ေနရာမွာ /ဂ်ာ/လို႔ ေျပာတာမ်ိဳးပါ။
အဲလိုပဲ၊ “အေစ့”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အသံထြက္တဲ့အခါမွာလည္း အလြဲေတြ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့ ေဝါဟာရကလည္း အထက္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ “အရည္”လိုပါပဲ။ အသံထြက္နဲ႔ ေရးထံုးက သပ္သပ္စီပါ။ /အေစ့အေညႇာက္/ လို႔ အသံမထြက္ပါဘူး။ /အစိအေညႇာက္/လို႔ သာ အသံထြက္ပါတယ္။ သရက္ေစ့လို႔ ေရးေပမယ့္ ဖတ္တဲ့အခါ /သရက္စိ/လို႔ပဲ ဖတ္ရတာမ်ိဳးပါ။ /သီဟိုဇိ/၊ /ဇဗဇိ/ (စပါးေစ့)၊ /ေနၾကာဇိ/စတာေတြလည္း အလားတူပါပဲ။
စပါးေစ့/ဇဗဇိ/ပါလာေတာ့ စပါးလံုးကို လည္း သြားသတိရပါတယ္။ /ဇဗလံုး/လို႔သာ ဖတ္ၾကျမဲပါ။
အခုေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လိုလုပ္တယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ။
“ရယ္စရာ”ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူကမွ /ရီဇရာ/လို႔ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ၊ /ရယ္ဇရာ/တဲ့ခင္ဗ်၊ တခ်ိဳ႕ကဆို သည့္ထက္ ေတာင္ဆိုေသးတယ္ /ရယ္စရာ/လို႔ေတာင္ စလံုးသံ အေပ်ာ့နဲ႔ အသံထြက္တဲ့အထိ ၾကားဖူးေသးတယ္။
သား သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က “ေ၀လွ်ံ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို /ေ၀ရွန္/လို႔ ေတြ႕စကတည္းက အမွန္အတိုင္းေခၚတယ္။ သံုးေခါက္ေျမာက္က်ေတာ့ ကေလးက ေျပာတယ္။ သူ႔အေမက ေျပာတယ္တဲ့။ သူ႔နာမည္က /ေ၀လွယံ/လို႔ ေခၚရတယ္လို႔ မွာလိုက္တယ္တဲ့။ ကေလးကို ျပန္ေျပာမိတယ္။ “သားတို႔က ေလးထပ္မွာ ေနတာမဟုတ္လား။ အဲဒါဆို အေပၚကို ေရစက္နဲ႔ ေရတင္ရတယ္ေလ။ အဲဒါဆိုရင္ အေပၚက တိုင္ကီထဲမွာ ေရျပည့္သြားတဲ့အခါ သားအေမက “ေရစက္ပိတ္လိုက္ေဟ့… ေရေတြ လွယံေနၿပီ”လို႔ ေျပာသလား၊ “ေရေတြ /ရွန္ေနဗ်ီ/”လို႔ ေျပာသလား။ သားအေမလည္း ေရေတြ လွယံေနၿပီလို႔ ေျပာတဲ့ေန႔ က်ရင္း သားကိုလည္း ဦးဦးက သားကို ေ၀/လွယံ/လို႔ သားေမေမ ေခၚေစခ်င္တဲ့ အတိုင္း ေခၚမယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေနာ္ သား”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဲဒီ့ကေလးကို ေ၀ရွန္လို႔ ေခၚေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ေစာဒက မတက္ေတာ့ဘူး။ မွတ္ကေရာ…
အဲဒါက လူနာမည္။ ဆိုင္နာမည္တစ္ခုမွာလည္း အဲသလို “လွ်ံ”က ပါေနတယ္။ အမယ္… သူက အဲဒီ့ဆိုင္နာမည္ကို ဘိုလို ေရးထားေသးတယ္။ Hlyan တဲ့ခင္ဗ်ား။ ျမန္မာစကား မတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သူျဖစ္ေစခ်င္သလို /လွယံ/လို႔ အသံထြက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုးမွ /ဟလရန္း/လို႔ ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ကိုလည္း သားသူငယ္ခ်င္းေလးကို ေျပာသလို ဆိုင္အတြက္ ေရတင္တဲ့အခါ ေရေတြ လွယံေနၿပီ၊ ေရေတြ လွယံေနၿပီလို႔ ေျပာၾကပါလားဟဲ့လို႔ သြားသင္ခ်င္စိတ္က ေပါက္လာတယ္။ အဟုတ္…
စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာလည္း /ေရႊအမေဒ/ မဂၢဇင္း ထြက္ၿပီလားလို႔ သြားေမးရင္ မသိၾကဘူး၊ /ေရႊအျမဳေတ/လို႔ ေျပာမွ နားလည္ၾကတယ္။
ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းေအာင္ အသံထြက္ေတြ လြဲကုန္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ စဥ္းစားေနမိတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။
ဟိုးတစ္ေလာတုန္းက ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္းထဲမွာ ဆရာၾကပ္ကေလး ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့မွ အေျဖကို သိလိုက္ပါ တယ္။
ဆရာၾကပ္ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကေတာ့ အခုေခတ္အေ မေတြ စကား သိပ္မေျပာေတာ့ဘဲ စာ အဖတ္မ်ား ကုန္လို႔တဲ့။ ေရွးတုန္းက အေမေတြကေတာ့ စာ သိပ္မတတ္ရွာၾကဘူး။ အဲေတာ့ ဗဟုသုတေတြကို တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ နာယူ မွတ္သားခဲ့ၾက၊ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း စကားနဲ႔ ပဲ ျပန္လည္ေျပာျပ သြန္သင္ၾကတာကိုး။
ခုေခတ္မေအေတြကေတာ့ စာေတြတတ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္တာကို ေျပာပါတယ္။ အဲေတာ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း မ်က္စိကပဲ အလုပ္ လုပ္ေတာ့တယ္၊ နားက သိပ္ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့တဲ့အတြက္ အသံမွန္ေတြကို မက်က္မိ၊ မစြဲမိၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္ရင္လည္း စာဖတ္ထားတဲ့အတြက္ ေဝါဟာရေတာ့ ၾကြယ္ပါရဲ႕၊ နားေစာင့္က မေကာင္းခဲ့ေတာ့ ေရးထားတဲ့အတိုင္း အသံထြက္ၿပီး ေျပာမိကုန္ၾကေရာ။ သူတို႔ စကားကို မွတ္သားရတဲ့ သားသမီးမ်ား ခမ်ာလည္း အမွားကို အမွန္ထင္ရင္းနဲ႔ အမွားကိုပဲ ဆက္တိုက္ လက္ဆင့္ ကမ္းလာလိုက္တာ အခုေတာ့ အမွန္အတိုင္း အသံထြက္ရင္ပဲ ကိုယ္က မွားေနသလိုလို ျဖစ္ကုန္ပါေပါ့လားဟ႐ို႔…။
—————————————————–
(၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္က သတင္းစံုလား၊ အလင္းတန္းလား မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ စကားစပ္ခိုက္ ေျပာလိုက္ရရင္ “လက္တြဲေဖာ္” စာအုပ္တိုက္ နာမည္ကို အဂၤလိပ္လို အသံထြက္တဲ့အခါ Lettwè Baw လို႔ ေပါင္းပါတယ္။ ဒါကိုပဲ တခ်ိဳ႕က လူတတ္လုပ္ၿပီး Lat Twe Phaw လုပ္ခ်င္ၾကေသးတယ္။ သူတို႔ လုပ္ပံုနဲ႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ /လက္တြဲေဘာ္/ စာအုပ္တိုက္ဟာ /လတ္တြဲေဖာ္/ဆိုတဲ့ အသံလြဲႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနရွာမွာကို မသိရွာၾကဘူးခင္ဗ်။ ေအာ္… သူတို႔ေတြက “အေဖာ္”ကို တြင္တြင္ သံုးေနၾကတဲ့ ေခတ္ရဲ႕ လူသားေတြ ဆိုေတာ့လည္း “ေဖာ္”ဆိုတိုင္း ဖဦးထုပ္သံနဲ႔မွ အမွန္မွတ္ကုန္ၾကသား မသိေပါင္ဗ်ာ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လို႔ ေရးေပမယ့္ ဖတ္ေတာ့ /လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္/၊ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္လို႔ ေရးေပမယ့္ ဖတ္တဲ့အခါ /ကူေဘာ္ေလာင္ဘက္/ဆိုတာေတြကို သတိခ်ပ္ သင့္တယ္ ထင္တာပါပဲခင္ဗ်ား။)
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 
ဟုတ္ပဗ်ားး.. ေရႊအမေဒကိစၥေတာ့ ခဏခဏ ျပႆနာၾကံဳ..
လြမ္း စြမ္းကေတာ့ အစစာလံုးဆိုရင္ -မ္ သံထြက္လို႔ ရသဗ်..။ က်မကိုယ္တိုင္ -န္ သံ ထြက္ရတာ မၾကိဳက္ ;D
ျပီးေတာ့ အသံုးတြင္စကားလံုးဆိုတာလည္း ရွိေသးသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ နိစၥဓူ၀ေတာင္ ေန႔တဓူ၀လို႔ အသံုးတြင္စကားလံုးအေနနဲ႔ လက္ခံရမယ္တဲ့။ ျမန္မာစာမွာကလည္း ေရးတာနဲ႔ ဖတ္တာ ကြဲတာေတြက တခါတေလမွာ နည္းစနစ္တက် ရွင္းျပလို႔ ရတာ မဟုတ္ေလေတာ့ Why ဆိုရင္ အေျဖျပန္မရွိတာနဲ႔ပဲ လက္ခံေနရတာ ထင္ပါရဲ႕..။ အဲဒါေလး မဂၢဇင္းထဲမွာလည္း ေရးေလဗ်…
အင္း.. နားေစာင့္ေကာင္းေအာင္ အသံထြက္မွန္တဲ့လူေတြေျပာတာနားေထာင္ရမယ္..ေတာ္ေနၾကာ.. ကေလးကုိ စာေရးသလုိေျပာမိေနရင္ မခက္ပါလား။
အဂၤလိပ္မွာလည္း aspirated နဲ႕ unaspirated ခြဲရတာပါပဲ။ t ကို တီ သံလား.. ထီ သံလား။ k ကို က သံ လား ခ သံ လား ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က ေဖာ္ျမဴလာ ရွိတယ္။
ျမန္မာစာ အသံထြက္မွာ ေရးထားတာနဲ႕ မတူဘဲ voiced နဲ႕ voiceless ကို အမွန္အကန္ အသံထြက္တာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေဖာ္ျမဴလာရွိရမယ္လို႕ လိုက္ရွာၾကည့္ဖူးတယ္။ ျမန္မာစာအသံမွာက ေရွ႕စာလံုးအသံထြက္ပံု က ေနာက္ကပ္ပါလာတဲ့ စကားကို သက္ေရာက္မႈရွိသလို ေနာက္စာလံုးကလည္း ေရွ႕ကို ျပန္သက္ေရာက္ေနတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ သံျပင္း သံတင္း သံညွင္း ျဖစ္တာေတြနဲ႕လည္း ဆိုင္တယ္ လို႕ေတြ႕ခဲ့တယ္။
ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားႏွစ္လံုးထပ္တိုင္းကိုေတာ့ ေနာက္က voiced သံ လိုက္တယ္လို႕ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဥပမာ.. နွစ္လံုး မထပ္ဘဲ တစ္လံုးတည္း ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာကို ေသဂ်ာ လို႕ထြက္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လို႕ပဲ ထြက္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။ (က်ေနာ္ မွားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)
ေဖာ္ျမဴလာက တခါတေလ အၿမဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဥပမာ ေရွ႕က အသံထြက္ “ကာ” ခ်င္း အတူတူ ကာျပန္ .. ဆိုတာကို ကာျဗန္ လို႕ထြက္ေပမယ့္ ကာတြန္းက်ေတာ့ ကာတြန္းပဲ ထြက္တာမ်ိဳးက်ေတာ့ ကာတြန္းက ေမြးစားစကားလံုးမို႕လား လို႕ ထင္မိျပန္ေရာ။
ဒါေတာင္ စကားလံုး အဆင့္ပဲ။ ၀ါက် အဆင့္ဆိုရင္ ပိုရႈပ္မယ္။
သာမန္အားျဖင့္ အသံထြက္မွာ ျမန္မာသံအမ်ားစုဟာ ေရးတာနဲ႕ ကြဲၿပီး ေဃာသ voiced သံေတြ ထြက္ေနတာ ေလထြက္ရတာ အားစိုက္ရတာ လြယ္လို႕ျဖစ္မယ္။ (ပ်င္းလို႕ျဖစ္မယ္) လြယ္ကူမႈကို အရင္းခံၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ အသံထြက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ေသဂ်ာ လို႕ ထြက္ရတာ လြယ္သလို ေသေသခ်ာခ်ာလို႕ ႏွစ္လံုးထပ္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ ေသေသွခ်ာဂ်ာ ဆိုရင္ ခက္မေနေပဘူးလား။
ဦးေႏွာက္စားတယ္ဗ်ိဳ႕။ ျမန္မာစာဌာနက ျပဳစုထားတဲ့ စာတမ္းေတြေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဖတ္ေတာ့သြားတာပဲ တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြ ကိုယ္တိုင္လဲ မွားတယ္။ တတ္ႏုိင္ပါဘူးေလ။ သိသေလာက္ေတာ့ ျပင္ၾကည့္ဦးမယ္။
ပန္ပန္ေျပာသလိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။
ေသခ်ာတယ္ … ဆိုရင္ေတာ့ ေသဂ်ာဒယ္လို႔ေျပာတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ ဆိုရင္ ေသခ်ာၾကည့္လို႔ပဲ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဆိုရင္ ဆရာေျပာသလို ေသေသွခ်ာဂ်ာ လို႔ပဲ ေျပာၾကတာမ်ားတာပဲ။
ျမန္မာအသံထြက္မွာ ေရးတာနဲ႔ကြဲတဲ့ အသံထြက္တာက လြယ္လို႔ျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူလဲ အေၾကာင္းေတာ့ရွိတယ္။ အရင္ကဖတ္ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ေမ့ၿပီ။
ကိုးကားစာအုပ္လဲ အနားမရွိေတာ့ … 😦
ဒါနဲ႔ဆရာေရ … နာမည္ကိုေတာ့ အမွန္မဖတ္ဘူးလား။
ဥပမာ .. ဘူးသီးေၾကာ္ကို ဘူးသီွးေဂ်ာ္၊ ေရႊၾကည္ဆႏြင္းမကင္းကို ေရႊဂ်ီလို႔ဖတ္ေပမဲ့ အုန္းေက်ာ္ သိန္းေက်ာ္ မွာ ေက်ာ္လို႔ပဲဖတ္တယ္။ လူနာမည္ ေရႊၾကည္ကိုလဲ ေရႊၾကည္ပဲ ဖတ္တာေနာ္။
ေ၀လွ်ံကို ေ၀ရွန္လို႔ဆိုေတာ့ ၾကားရတာ တမ်ဳိးၾကီးပဲ။
စိန္လွ်ံ (စားေသာက္ဆိုင္) ကိုလဲ က်မတို႔ေတာ့ စိန္ရွန္လို႔မဖတ္ျဖစ္ဘူး။
စဥ္းစားရင္း ေခါင္းစားလာၿပီ။ 😀
ဟုတ္တယ္ မေမ.. ေသခ်ာၾကည့္က်ေတာ့ ေနာက္ကပါတဲ့ ၾကည့္ေၾကာင့္ ျပန္ခ်ာ သြားရတာျဖစ္မယ္။ဆရာဦးထြန္းျမင့္ေရးထားတဲ့ rule ေလးတစ္ခု အၾကမ္းဖ်ဥ္းဖတ္ဖူးတယ္။ သိပ္အေသးစိတ္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ စာအုပ္ေတြ အနားမွာ မရွိတာလည္း ဆိုးတယ္။
ေသေသွခ်ာဂ်ာကုိ က်ေနာ္ တေလွ်ာက္လံုး ေသေသခ်ာခ်ာ လို႕ပဲ ထင္ေနတာ။ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ မွားေပါ့ 😦 . အခုမွ အထပ္ထပ္ ရြတ္ၾကည့္ေနတယ္။ 🙂
ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေဒသ နဲ႕လည္း ဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ထြက္ခ်င္ေပမယ့္ စကားမပီတာက ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ဆို တ နဲ႕ သ ကိုလည္း ပီေအာင္ အားစိုက္ေျပာရတယ္။ က်န္တာေတြေတာ့ ပီပါတယ္။ ဟီး…။
မေမေျပာမွ နာမည္ေတြမွာ အသံထြက္တာ ကြဲတာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားစရာပဲ။
တနဲ႔ သ မပီတာကို အထူးတလည္ အားစုိက္စရာ မလိုပါဘူး။ သကို ေျပာတဲ့အခါ လွ်ာဖ်ားေလးကို သြားၾကားထဲမွာ ညွပ္ၿပီးမွ ေျပာတဲ့ အက်င့္ေလး လုပ္လိုက္႐ံုနဲ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပင္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေလးကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ရင္ အားစိုက္ရတာ သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္လို႔ အၾကံျပဳပါရေစခင္ဗ်ား။
ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ဒုတိယအႀကိမ္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ျမန္မာအဘိဓာန္မွာေတာ့ “လွ်ံ”ကို /ယွန္/လို႔ အသံထြက္ေပးထားပါတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ႏိုင္တဲ့ “လွ်ပ္တစ္ျပက္”လိုဟာမ်ိဳးဆိုရင္ /လွယတ္ဒဗ်က္၊ ယွတ္ဒဗ်က္/လို႔ ေပးထားတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ “လွ်ံ”ဟာ ျခြင္းခ်က္မရိွဘူးလို႔ “ယူေသာ္ ရ၏” ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ နာမည္ေတြမွာ ျခြင္းခ်က္ဆိုတာ နည္းနည္းေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ရင္းက ေအာင္သိန္းေက်ာ္ပါ။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာင္သိန္းေက်ာ္လို႔ မေခၚဘူးဘူး။ ေအာင္သိန္းေဂ်ာ္လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ မိုးေက်ာ္ဆိုလည္း မိုးေဂ်ာ္၊ ထြန္းေက်ာ္ဆိုလည္း ထြန္းေဂ်ာ္ပဲ အေခၚမ်ားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရိွေသးတယ္။ “ထြန္း”ရဲ႕ အသံ။ ေက်ာ္ထြန္းကို /ေက်ာ္ဒြန္း/လို႔ ေျပာတာမ်ိဳးေပါ့။ ေနထြန္းလည္း /ေနဒြန္း/လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေလး “ေနထြန္းႏိုင္”ကိုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတဲ့အတိုင္း ေခၚေနပါတယ္။ အားလံုးကလည္း အဲလိုပဲ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ျမန္မာစာအဘိဓာန္အျပင္ တျခားစာအုပ္ မရိွဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က ဂ႐ုေတြ၊ လဟုေတြ၊ ဘာညာဆိုၿပီး သူ႔စည္းနဲ႔ သူရိွပါလိမ့္မယ္။ အမွန္က ပညာရွင္ေတြ ေျပာရမယ့္ ကိစၥဗ်။ ေျပာလည္း ေျပာသင့္တယ္ ထင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ ပညာရွင္ေတြက လက္ေရွာင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ေရးခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္နား နီးလာေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ေဆြးေႏြးလာတာ မေတြ႕ရဘူး။ အခု ဘေလာ့(ခ္)ေပၚေရာက္မွာ ၀ိုင္းေဆြးေႏြးလာၾကတာမို႔ ဒါ ပထမဆံုးပဲ။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း အလက္ထေရာနစ္ မီဒီယမ္က ခ်စ္ဖို႔အေကာင္းသား။ (နာမည္အရင္း ေဖာ္စရာ မလိုတာကိုက အားသာခ်က္ျဖစ္ေနလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခုလို ေဆြးေႏြးၾကတာကို တအားေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး အားတက္သေရာ ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြးၾကမယ့္သူမ်ားကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ဆရာေရ … ဒီေန႔ ခရီးတခုသြားရင္း အဲဒါကိုပဲ တလမ္းလံုးေတြးေနမိတာ။ တလမ္းလံုးစဥ္းစားလာတဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
ဥပမာဆို … သိန္းတန္ကို သိန္းဒန္ပဲေခၚၾကတာပဲေနာ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုရင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ေခၚၿပီး ေက်ာ္ႀကီးက်ေတာ့ ေက်ာ္ဂ်ီးတဲ့။
ဆရာေျပာသလို ဂ႐ု၊ လဟု ရွိမွာပဲ။ ပညာရွင္ေတြ မျမင္လို႔ မေျပာတာေနမယ္။ ဆရာျမင္ေအာင္ လက္တို႔လိုက္ပါလား။ 🙂
ဖတ္ဘဲလာဖတ္ပါတယ္။ ေဆြးေနြးဘို႕ညာဏ္ရည္မမီပါ။
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ေရးေဖၚရတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေပၚမွာေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ပါ၀င္ေဆြးေႏြးေလ့ရွိတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ နံမည္ရင္းမေဖၚရတာထက္ လြယ္ကူနီးစပ္မႈလို႔ထင္မိပါတယ္။ အခုႀကည့္ေလ။ အရင္ ၁၀နွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္မိ၊ လက္လွမ္းမမီခဲ့တဲ့ စာစု တခုက ကိုယ့္ေရွ့မွာ အလြယ္တကူ ဖတ္နိုင္ေနသလို အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ေပးလို႔ ရတဲ့အခြင့္အေရးေၾကာင့္ အခုေရးေနၿပီ။ ကိုယ္ေရးၿပီး ေ၀ဖန္တာကို ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ခ်င္းျမင္နိုင္သလို သက္ဆိုင္သူကလဲ အခ်ိန္မဆိုင္း ျမင္ေတြ႔ျပန္ၾကားနိုင္တာ အလက္ထေရာနစ္မီဒီယာရဲ႔ အားသာခ်က္ပါပဲ။ ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူ အၾကား ဘာ အတားအဆီးမွ မရွိိ၊ အယ္ဒီတာေတာင္ ၾကားက ခံမေနဘူးေလ။ အဲသလို လြယ္ကူမူေၾကာင့္လဲ ျမန္မာစာနဲ႔ေရးတဲ့ ဘေလာ့ေတြဟာ အခုဆို ရာဂဏန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပုံနွိပ္ မီဒီယာ မွာ ပါနိုင္မွ ဆိုရင္ ဒီဘေလာ့ဂါေလးေတြ ဒီေလာက္ ျမန္မာလို ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ားလာတဲ့ ျမန္မာစာ အေရးအသား ေတြေၾကာင့္လဲ ျမန္မာစာ ဆိုင္ရာသိသင့္သိထိုက္တဲ့ စံနႈန္း ေတြကို ပိုမိုေရးသားဖို႔လိုလာတယ္ လို႔ယူဆမိပါတယ္။ ဆရာအတၱေက်ာ္ သိနားလည္သေလာက္ ျမန္မာစာ ျမန္မာမႈေတြ ဆက္ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ခ်င္တာပါပဲခင္ဗ်ာ။ ႀကိဳတင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလင္းေရာင္ေပးတဲ့အတြက္ပါ။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့(ခ္)အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္လည္း ပိုႀကီး သြားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့။ မူလကတည္းက ေရးထံုး၊ သတ္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အခု သည့္ထက္မက ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ပိုျမင္လာမိပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သည္ကေန႔အတြက္ ဆက္တင္ရမယ့္ post ကိုလည္း ဆံုးျဖတ္လို႔ရသြားပါတယ္။ ဖတ္႐ႈေတာ္ မူၾကပါဦးခင္ဗ်ား။
ကိုၾကီးေက်ာ္ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ထူးဆန္းတာေလးတစ္ခုကေတာ့ စြမ္းရည္ကို/စြန္းေရ/ လို႔အသံထြက္တဲ့ကိစၥေလးပါဘဲ။ ထူးေတာ့နဲနဲထူးဆန္းသလိုပဲ ေအာင္ေမာင္းတို႔ေတာ့ ဗမာစကားေျပာလာတာေသခါေတာင္နီးေနျပီ စြမ္းရည္သတၱိကို တစ္ခါမွ /စြန္းေရသတ္တိ/ လို႔ အသံမထြက္မိဘူး။ မေသခင္ေတာ့ အသံထြက္အမွန္ျပင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳစားပါအံုးမယ္ခင္ဗ်ာ။ ကိုၾကီးေက်ာ္ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အရင္ ဒီေနရာကို ပထမဆံုးေရာက္လာေတာ့ လက္ေတြ႔ေဘာ ဆုိၿပီး ဖတ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီတစ္ေယာက္ကလဲ ေပးစရာ နာမည္ရွားလုိ႔ဆုိၿပီး ကတ္သီးကတ္သပ္ ေတြးမိေသးတယ္ဗ်ာ..။
ဆရာခင္ဗ်ား မီ ႏွင့္ မွီ၊ ပင္ကုိ ႏွင့္ ပင္ကုိယ္ ကိုလည္းရွင္းျပပါအုံး။အင္းစာလုံးေပါင္းမွန္ရဲ႕လားမသိဗ်ာ။
မသြားမီ၊ မလာမီ၊ မတိုင္မီ (၀ါ) မနဲ႔တြဲၿပီး အခ်ိန္မတိုင္ေသးခင္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ “မီ”ကို သံုးပါတယ္။ လက္လွမ္းမီတာကိုလည္း “မီ”နဲ႔ပဲ သံုးပါတယ္။ “မွီ”က က်ေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ယွဥ္ကပ္အားျပဳတာ၊ အားကိုးအားထားျပဳတာကို ေျပာလိုတဲ့အခါမွာ သံုးပါတယ္။ ဒါ ျမန္မာအဘိဓာန္ရဲ႕ ဖြင့္ဆိုခ်က္ပါ။ အဲ… အသံက်ေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ လံုး၀ ေပးမထားဘူးခင္ဗ်။ သည္ေတာ့ ေရးထားတဲ့အတိုင္းပဲ အသံထြက္တယ္လို႔ ယူဆရမွာပါ။
အဘိဓာန္အရေရာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ပါ “ပင္ကို”ပဲ ရိွပါတယ္။ “ပင္ကိုယ္”ကို မေတြ႕မိပါခင္ဗ်ား။ ပင္ကိုရဲ႕ အသံထြက္ကေတာ့ /ပင္ဂို/လို႔ အဘိဓာန္က ေပးထားသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အဲဒီ့အတိုင္းပဲ ေျပာေနက်ပါ။
လွ်ံ is usually pronounced as /လွယံ/ in the following cases (when the word carries the meaning of light/brightness rather than spill/overflow).
အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္၊ အိုလွ်ံညီးလင္း
But, I am not sure whether the correct spelling of the word with the meaning of light/brightness isလွ်န္ and not လွ်ံ.
ဟုတ္သဗ်။ မီးလွ်ံကို ပမာဒ ေလခၿပီး က်န္သြားတယ္။ မီးလွ်ံက်ေတာ့ /မီးယွန္/လို႔ အသံမထြက္ပါဘူး။ /မီးလယန္/လို႔သာ တစ္သက္လံုး အသံထြက္ခဲ့တာ ျဖစ္သလို ျမန္မာစာအဖြဲဲ႕ရဲ႕ အဘိဓာန္က ေပးထားတဲ့ အသံထြက္ကလည္း အဲဒီ့အတိုင္းပါပဲ။ ၀ိ၀ါဒ ကြဲစရာ မရိွပါဘူး။ သည္အတြက္ သည္အခ်က္ကို ေထာက္ျပေပးသူ ကိုကိုေလး “ကိုေလး”ကို အထူး ေက်းဇူးဥပကာရ တင္ရိွပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။
ဆရာ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
နည္းနည္းေလး ထပ္ကြန္႔ၾကည့္ပါရေစ။
“ထန္း” အတြက္ /ထ/ ေရာ /ထန္း/ ပါ ႏွစ္သံစလံုး မွန္တယ္ထင္ပါတယ္ (ခြ်င္းခ်က္အခ်ိဳ႕မွလြဲ၍) ။
/ထ/ အသံ
ထန္းပင္ – /ထပင္/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – /ထပင္ျမစ္/ (အညာမွလူမ်ား ထန္းျမစ္ ကိုဤသို႔ေခၚၾကသည္။) သို႕ေသာ္ /ထပင္/ ဟုသက္သက္ ေခၚျခင္းကိုမၾကားဘူးပါ။
ထန္းလက္ – /ထလက္/ – ၾကားဖူးသည္။
ထန္းရြက္ – /ထရြက္/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – /ထရြက္ပတီး/ (သီခ်င္းအမည္)။
ထန္းေတာ – /ထေတာ/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – အိမ္ေရွ႕မင္း/ထေတာ/ (မႏ ၱေလးအနီးရွိ ထန္းေတာ)။
ထန္းျမစ္ – /ထျမစ္/ – မၾကားဖူးပါ။ /ထပင္ျမစ္/ ကိုသာၾကားဖူးပါသည္။
ထန္းေလ်ာ (ထန္းပင္ေပၚမွက်သည္) – / ထေလ်ာ/ – မၾကားဖူးပါ။
ထန္းလ်က္ – / ထညက္/ – ၾကားဖူးသည္။
/ထန္း/ အသံ
ထန္းပင္ – /ထန္းပင္/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – မိုးတိမ္ယံကာကြယ္ ရြာလည္ျပင္လမ္းမွလ /ထန္းပင္/ /ထန္းလက္/ /ထန္းရြက္/ ေတြက အသြယ္သြယ္ပါ ေမာင္ရယ္ (ေလဘာတိီေဒၚျမရင္ သီခ်င္းမွ)
ထန္းလက္ – /ထန္းလက္/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – အထက္ပါအတိုင္း။
ထန္းရြက္ – /ထန္းရြက္/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – အထက္ပါအတိုင္း။
ထန္းေတာ – /ထန္းေတာ/ – ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ – ကိုသာေျဗာရဲ႕/ထန္းေတာ/လည္ (စိုင္းစိုင္းခမ္းလိွဳင္ သီခ်င္းမွ)
ထန္းျမစ္ – /ထန္းျမစ္/ – ၾကားဖူးသည္။
ထန္းေလ်ာ – / ထန္းေလ်ာ/ ၾကားဖူးသည္။
ထန္းလ်က္ – / ထန္းညက္/ – မၾကားဖူးပါ။
အလြဲေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္၊ ေျပာလို႔မဆံုး၊ ေရးလို႔ကုန္မယ္ မထင္ပါဘူး။ အမွားကို အမွန္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳ၊ ေလးစားပါတယ္။
တခုေတာ့ ေစာဒကငယ္ေလးတက္ပါရေစ။
ေစတနာက အမွားကို အမွန္ျဖစ္ေစခ်င္တာဆိုရင္ ေလသံကလည္း ေစတနာကို ေရာင္ျပန္ဟပ္မယ္ဆို ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေျပာၾကတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးက တခါတခါ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာမွ နား၀င္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအစစ္ပါ။ ေရမေရာပါဘူး။ ရိသလို ေထ့သလိုနဲ႔ အမွားကို ေထာက္ျပတာထက္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလး ေထာက္ျပရင္ ပိုေကာင္းမလားလို႔ပါ။ တတ္သိသူေတြကို ဆရာလုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ရပါခင္ဗ်ာ။
ေကာင္းသဗ်ာ။ သည္အဆိုကို ျခြင္းခ်က္မရိွ လက္ခံပါတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ငယ္တဲ့အေလ်ာက္ နည္းနည္း ရမ္းမိခဲ့ေလသေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီ့ ေထ့တတ္တာက ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲ သားထဲမွာ ရိွတဲ့ ဉာဥ္ဆိုးေလးပါ။ အခုလည္း အဲဒီ့ဉာဥ္ဆိုးေလး ျပဴတစ္ျပဴတစ္ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ ဆင္ေျခေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အခုလို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အၾကံေပးတာမ်ိဳးကို တကယ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲနဲ႔ ေလးေလးစားစား ႀကိဳဆိုအပ္ပါတယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေလ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်တဲ့အခါ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ဆီ မပို႔ခင္ အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္စာတည္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သားေတာ္ေမာင္ကို စိစစ္ေစပါတယ္။ သူတို႔က သည္ေနရာမွာ ေလျပင္းေနတယ္၊ သည္ေနရာကျဖင့္ ျဖဳတ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားကို လိုက္နာၿပီးမွ စာနယ္ဇင္းကို ေပးျဖစ္ေနပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခု အၾကံျပဳခ်က္မလာခင္ကတည္းက ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ ျမင္ေနမိတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကိုထက္ေအာင္ကို အလြန္တရာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းမွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။
အသံထြက္အမွန္ေတြကို ခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ကုိယ္တိုင္မွားေနတာေလးေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ း)
မေန့က ဣတၳိယကားၾကည့္ေတာ့ ခါေတာ္မီွကုိ Kha Daw Mi လုိ့ေပါင္းေတာ့ ဆရာ့သြားသတိရေသးတယ္။ း)
စာလံုးေပါင္းေတြက ေသခ်ာမသိတာေတြေရာ။ ေဒသကြာတာေတြေရာနဲ႔ ဘယ္ဟာကို အမွန္မွန္းကို မသိေတာ႔ဘူး။ ဒီဟာေတြလည္း ခု ဖတ္ေတာ႔မွကို ဒီလို အသံထြက္ရမွန္း သိေတာ႔တယ္။ ၿမန္မာေတြရဲ႔ ဦးေလး၊ အေဒၚေတြကို ေခၚတာကိုလည္း ဘယ္လုိေခၚေခၚ ရတယ္မွတ္ေနတာ။ အေမ႔ ေမာင္ေတြကိုလည္း ဦးေလးပဲ၊ အေဖ႔ညီေတြကိုလည္း ဦးေလးပဲေခၚတာ မွားေနမွန္းကုိ မသိဘူး။ ခုမွကို သိရတယ္။ အေမကလည္း မသိလို႔ေနမွာ ၿပင္မေပးဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒသစံု လူစံုေတာ႔ အတူေနတဲ႔သူေတြရဲ႔ ေလေတြကို အတုခိုးမိခဲ႔တာက ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္က အမွန္လား၊ သူတို႔က အမွန္လားကို မသိေတာ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လည္း lettwebaw ကိုနားမလည္ဘူးဗ် အခုမွရွင္းေတာ့တယ္ဟဲဟဲ …