တဖက္လပ္နဲ႔ စံုလံုးကန္း

🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺

မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရလို႔ပါ

ပူးတြဲပံုမွာ အဂၤလိပ္လို ထင္ရာေရးထားတာပဲ အမ်ားစု ေတြ႕ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ဗမာ သတ္ပံုမွားေနတာ ျမင္တဲ့လူ တေယာက္မွ မရိွရွာဘူး ထင္ပါတယ္။

အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ဝင္ကို မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕လိုက္ေနရင္ ေက်ာက္သားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ က်ည္ေပြ႕ေတာင္ ဒိုးျပားသာသာ က်န္စရာ အေၾကာင္းျမင္လို႔ပါ။

သတ္ပံုမွားတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္

“မုခ္”လို႔ စာလံုးေပါင္းပါတယ္။ ပါဠိပ်က္ပါ။ မူရင္း “မုခ”ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာစာပါ။ ေတာင္ဘက္ မ်က္ႏွာစာကို “ေတာင္ဘက္မုခ္” အေရွ႕ဘက္မ်က္ႏွာစာကို “အေရွ႕ဘက္မုခ္”လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

တေန႔ကပဲ ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ နံနံဂ်ားအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ဆရက လုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာဘြဲ႕ခံ ပုတ္ကိုယ္တပါး ေရးထားတဲ့ စာမွာပါ။

“ဆုတ္ကဒ္”ေရာက္ေနတာတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ “စုပ္ကဒ္”လို႔ မေရးတာ။

သူ ဘုရားရိွခိုးတဲ့အခါ “အပယ္ေလး bar, Card သံုး bar”လို႔မ်ား ေအာ္ေနသလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတဲ့အထိ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေဒါက္တာဘြဲ႕ခံ ကိုယ္ေဒၚမ်တ္ႀကီးပါပဲ။

Card ကို “ကတ္”လို႔သာ တဝမ္းပူသတ္နဲ႔ ေပါင္းပါတယ္။ ဒေထြးသတ္နဲ႔ “ကဒ္”ဆိုတဲ့ စာလံုးေပါင္းက ဗမာစာမွာ မရိွပါဘူးေလာက္ေတာ့ သည္စာတိုေလးကို ဖတ္မိသူေတြ မွတ္သားမိသြားရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါလိမ့္မယ္။

ပူးတြဲပါ ပံုမွာ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္သူဟာ တကယ္လို႔မ်ား “ေတာင္ဘက္ ပတ္လမ္း”ကိုဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေရးေလမလဲဆိုတာလည္း ရယ္စရာ ေတြးမိပါတယ္။

အရမ္းျပန္တို႔ရဲ႕ လက္ရာမြန္

ဗမာစာကို အဂၤလိပ္လို ျပန္သူေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကလည္း ထူးျခားတယ္ခင္ဗ်။

စကားစပ္တံုး ေျပာရဦးမယ္။ တေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ နာမည္ေက်ာ္ “မုန္းစြဲ”ကို ဘာသာျပန္ထားတာမ်ား “Clinging with Hatred”တဲ့ဗ်ား။

(၁) Cling ဆိုတဲ့ ႀကိယာေနာက္မွာ လိုက္ရတဲ့ preposition က T-O to သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ with မသံုးပါဘူး။

(၂) “မုန္းစြဲ”ဟာ “အမုန္းနဲ႔ တြယ္ၿငိျခင္း”ဆိုတဲ့ သေဘာထက္ အမုန္းေၾကာင့္ စြဲတဲ့ “စိတ္အစြဲ”သေဘာကို ဆိုလိုပါတယ္။ “အစြဲအလမ္း”ေပါ့။ ေယာကၡမဆိုတာ ေခၽြးမအေပၚ ေမတၱာမရိွတဲ့သူလို႔ စြဲေနတာမ်ိဳးဟာ “အစြဲ”ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ေသသူတေယာက္ မကၽြတ္မလြတ္ဘူးလို႔ ယူဆတာမ်ိဳးဟာလည္း “အစြဲ”ေပါ့။

အဲဒီ့“အစြဲ”ဟာ “Clinging” မဟုတ္တာေလာက္မွ မသိဘဲ အဂၤလိပ္လို ခပ္ရဲရဲ ဘာသာျပန္သူကို အေလးျပဳလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ကဝိပစၥည္းနဲ႔ ဘာသာျပန္

တေလာက တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕တဖြဲ႕က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ စာသားကို က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာလာျပန္ခိုင္းပါတယ္။

က်ေနာ္ မျပန္ရဲပါဘူး။ (မျပန္ရဲတဲ့အေေေၾကာင္း ပြင့္ပြင္လင္းလင္းပဲ ေျပာၿပီး အဲဒါမ်ိဳးကို ျပန္တတ္သူလို႔ က်ေနာ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်သူတဦးနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့တေယာက္ကလည္း စိတ္မပါရင္ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး မျပန္မယ့္သူမ်ိဳးပါ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အားထုတ္မႈ ဆိုတာေၾကာင့္ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွ မယူခဲ့ပါဘူး။)

အဂၤလိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုရာမွာ က်ေနာ္ မထိရဲတာ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ သီခ်င္းပါပဲ။ အဲဒါေတြက ကဝိပစၥည္းေတြပါ။

ေဆးညႊန္း ဘာသာျပန္ဆို ျပန္ရဲပါတယ္။ သမိုင္း၊ သိပၸံ၊ ဝိဇၨာ စာတန္းေတြ ျပန္ဆို ျပန္ရဲပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘာသာျပန္သက္ ၃၁ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဥပေဒေေတာင္ အဂၤလိပ္လို ျပန္ေပးခ့ဲဖူးတာေတြ မနည္းပါဘူး။ ကုမၸဏီ သင္းဖြဲ႕စည္းမ်ဥ္း၊ သင္းဖြဲ႕ မွတ္တမ္းေတြေလည္း မနည္းမေနာ ျပန္ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ သီခ်င္းလို “ကဝိပစၥည္း”ေတြကို လံုးဝ (ေျခာက္ခါ) မျပန္ရဲပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ဝတၳဳတိုကိုေတာင္ ဘာသာမျပန္ရဲပါဘူး။

ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ က်ိဳင္းတံုက ဝစီပိတ္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာသခ်ႋဳင္းက ၃-၄-၅ ေၾကာင္း ကဗ်ာတိုေလးေတြ ၃-၄ ပုဒ္ေတာ့ Facebook မွာ ျပန္ခဲ့ဖူးတာ ရိွပါတယ္။

စံုလံုးကန္းေတြ ၾကားက တဖက္လပ္ က်ေနာ္

အဲဒါက လြဲရင္ က်ေနာ္ ဘယ္ကဝိပစၥည္းကိုမွ ရဲရဲတင္းတင္း ဘာသာမျပန္ဝံ့ပါ။ အဲလို မျပန္ဝံ့တာကို ကြယ္လြန္သူမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာေအာင္သင္း၊ ဆရာမာန္ျမင့္ (ကန္႔ဘလူ) တို႔က နားမလည္ရွာခဲ့ၾကဘူး။ က်ေနာ့္ကို ဗမာဝတၳဳတိုေကာင္းေတြ ဘာသာျပန္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္က မျပန္တတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ဆရာေတြက က်ေနာ့္ကို ခြက်သူလို႔ ေအာက္ေမ့ၾကသဗ်။ သူတို႔ခမ်ာ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္တတ္တယ္လို႔ ထင္ရွာၾကပံုပါပဲ။

က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာကို “ေသစာ၊ ရွင္စာမွ်သာ”တတ္သူပါ။ စာတအားဖတ္တဲ့ ဝါသနာေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ အကန္းတို႔ အလယ္က တဖက္လပ္မွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း “ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္” “ေကာင္းေကာင္းႀကီး”သိေနပါတယ္။

တဖက္လပ္ဆိုေတာ့ က်န္တဖက္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ျမင္ေတာ့ မရဲဘူးေပါ့။

အဲေတာ့လည္း “စံုလံုးကန္း”ေတြ ရဲဝံ့ၾကတာ အေလးျပဳရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ… ဟုတ္ဘူးလား…

အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၇၀၈၁၉)