ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ
“ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈ”ရယ္လို႔ ေခါင္းတပ္လိုက္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးက်ယ္သြားေလသေယာင္ ထင္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အျမဲတေစ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကိစၥေသးေသးေလးမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပံုစံ (၁)
ကြ်န္ေတာ္က အလြန္ခရီးသြားတဲ့သူပါ။ ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခရီးယာယီ အလြန္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ တစ္ခု လုပ္ထားတယ္၊ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေရာက္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ား အိမ္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ မတည္းပါဘူး။
အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သူမ်ားအိမ္ တည္းတယ္ဆိုတာ သူမ်ားအတြက္ ဒုကၡျဖစ္သလို၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း ဒုကၡျဖစ္ႏိုင္တယ္။ “အိမ္တည္းဧည့္” မရွိခိုက္မွာ အိမ္သားေတြ ျဖစ္သလို စား၊ ျဖစ္သလို ေနခ်င္ေနၾကမွာမ်ိဳးေပမယ့္ ဧည့္သည္ရွိလာတာနဲ႔ဟင္းေကာင္း၊ ေကြ်းေကာင္းခ်က္ရပါေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ကို အိမ္ဦးခန္းမွာ အိပ္ရာအိပ္ခင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထားရပါမယ္။ ဧည့္သည္ လိုအပ္မယ္ ထင္တာကို အကုန္ေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္။ ဒါ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာ့စ႐ိုက္ပါ။
ဧည့္သည္အေနနဲ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီ့အိမ္ရဲ႕ စည္းကမ္းမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး လိုက္နာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းရပါတယ္။ အိမ္ရွင္အိပ္မယ္လို႔ ယူဆခ်ိန္ မွာ ဝင္အိပ္၊ ထမယ္လို႔ ယူဆခ်ိန္မွာ ႀကိဳထ၊ ေကြ်းတဲ့အခ်ိန္မွာစား၊ အိမ္အတြက္ လိုအပ္မယ္ ထင္တာေတြ ဝယ္ျခမ္းေပး၊ ဝင္လုပ္ေပးစသျဖင့္ပါ။
အတိုေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ရွင္ေရာ ဧည့္သည္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေတာ္ေတာ့္ကို အေနက်ံဳ႕တဲ့ကိစၥပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ “အားနာ” ေနရတာႀကီးကိုက ဟန္မက်သလိုပါပဲ။
သည္ေတာ့ ဘယ္ေနရာကိုသြားသြား၊ တည္းခိုခန္းတစ္ခုခုမွာပဲ တည္းေလ့ရွိပါတယ္။ မႏၲေလးလို ကြ်န္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြရွိတဲ့ အရပ္မွာေတာင္ အမ်ိဳးအိမ္မွာ မတည္းတာ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကပါ။
တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာပါတယ္။ မႏၱေလး၊ မံုရြာခရီးပါပဲ။ သမီးက ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ထားခဲ့ၿပီး သားငယ္ကို ေခၚသြားမွာပါ။
ျပႆနာက မႏၲေလးမွာ တည္းခိုဖို႔ ကိစၥျဖစ္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူက တျခားေနရာေတြမွာ ဇီဇာမေၾကာင္လွေပမယ့္ ေရအိမ္ကိစၥမွာေတာ့ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္ပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္လည္း အတူတူပါပဲေလ။) မႏၲေလးမွာ သူဝင္တည္းႏိုင္တဲ့ သူ႔အမ်ိဳးအိမ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးအိမ္ေတြမွာက ေရေလာင္း အိမ္သာမ်ားနဲ႔ေပမယ္လို႔ သိပ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိလွဘူး။ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္လည္း တယ္မရွိခ်င္ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားရဲ႕စံနဲ႔ မကိုက္၊ မမီတဲ့ ေရအိမ္မ်ားလို႔ ဆိုရမယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးအိမ္က ၿမိဳ႕စြန္မွာမို႔ သြားေရးလာေရး ခက္တယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးအိမ္က ၿမိဳ႕လယ္မွာေပမယ့္ အိမ္နဲ႔ လုပ္ငန္း တြဲထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္မွာ လူမ်ားတာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အဲဒီ့မွာလည္း သူ မတည္းခ်င္ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ “ကြ်န္ေတာ္က မႏၲေလးဟိုတယ္မွာ တည္းေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္မိသြားတယ္။ အျပင္ဟိုတယ္ထက္စာရင္ ႏိုင္ငံပိုင္ ဟိုတယ္က ပိုဣေႁႏၵရမယ္လို႔ ယူဆလို႔ပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တုန္းက မႏၲေလးဟိုတယ္ဟာ ႏိုင္ငံျခား ဟိုတယ္နဲ႔ ဖက္စပ္မဟုတ္ေသးဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမက မတည္းရဲဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
“ဟ… ဘာျဖစ္လို႔တံုး…”
“ရွင့္ႏွယ္၊ မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ဟိုတယ္မွာတည္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေတာ္…”
“သားသား ပါသားပဲကြာ…”
“သားသား ပါေပမယ့္ မတည္းရဲဘူး ရွင္ရဲ႕…”
အေျခအေနကို နားလည္ယူလိုက္ပါတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈ ဆိုတာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေသးစိတ္ ျပန္ၾကည့္ရေအာင္…။
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ အထူးသျဖင့္အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား၊ လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ဖို႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က စာနဲ႔ အတိအက် ေရးမထားေပမယ့္ ခြင့္မျုပပါဘူး။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ခရီးထြက္ရင္ အေဖာ္ပါဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။ အသက္ႀကီးသူ ႀကီးေတာ္မ်ား၊ ေဒၚေလးမ်ားပါရင္ ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ေရးမထားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔ေဘာင္က အဲသလို သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သည္ေနရာမွာ ျခြင္းခ်က္က ရွိေနတယ္။ သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အဲ… အေဖာ္မပါသူမိန္းမရြယ္၊ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကို ခရီးေဖာ္ မဟာပုရိသမ်ားက ထိကပါး၊ ရိကပါး လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားေနပါတယ္။ ကာယကံ၊ ဝစီကံနဲ႔ မထိပါးရင္ေတာင္ အဲသလို တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရီးသြားသူ မိန္းမရြယ္၊ မိန္းမငယ္မ်ားကို မ်က္လံုးေတြနဲ႔၊ အၾကည့္ေတြနဲ႔ အထင္ေသးျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲပါ။
မိန္းမရြယ္၊ မိန္းမငယ္မ်ားအေနနဲ႔ အေဖာ္ပါသည့္တိုင္ ပါတဲ့ အေဖာ္က ငယ္ရြယ္သူမိန္းမသားတစ္ဦးသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း ဟိုတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္းတို႔ကို ဝင္တည္းဖို႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က (အတိအက်ေရးမထားေပမယ့္) ခြင့္မျပဳျပန္ပါဘူး။ တည္းခိုခန္းမွာ ေယာက်ာ္းေဖာ္၊ လူႀကီးေဖာ္မပါဘဲ မိန္းမေကာင္းေတြ တည္းခိုေလ့မရွိဘူးလို႔ ေရးမထားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က အတိအလင္းကို သတ္မွတ္ထားလို႔ပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ အထက္ကာရီက မိန္းမသားေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖို႔ ဝန္ေလးခဲ့ၾကသလိုပါပဲ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဝင္ထိုင္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း ဝင္ထိုင္ရဲသူေတြ နည္းလွပါေသးတယ္။ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္ေစ၊ အေဖာ္နဲ႔ျဖစ္ေစသာ ဝင္ထိုင္ရဲတဲ့ အေနအထားပါ။
ေစာေစာက တည္းခိုခန္းတည္းတဲ့ကိစၥကိုပဲ ျပန္ဆက္ပါ့မယ္။ သည္လို နဲ႔ ၁၉၉၂ ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ မတည္းရဲခဲ့လို႔ မတည္းခ်င္လွတဲ့ အမ်ိဳးအိမ္မွာ ခိုခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအမိ၊ သားအဖ ေလးေယာက္ မႏၲေလး၊ မံုရြာခရီး သြားျဖစ္ျပန္ပါတယ္၊ မႏၲေလးကို ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္ တစ္ခုမွာ စ တည္းပါတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ့ဟိုတယ္ရဲ႕ ေျမာက္နားက ဟိုတယ္တစ္ခုကို ေျပာင္းပါတယ္။ ေျပာင္းရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက မူလဟိုတယ္ရဲ႕ အခန္းအေနအထားကို မႀကိဳက္လွတာရယ္၊ ေဈးႀကီးေပးရေသာ္လည္းပဲ မီးပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မီးစက္ကို ေခြ်တာလြန္းေနတာေၾကာင့္ အလံုပိတ္ အခန္းထဲမွာ အိုက္ေလွာင္ မြန္းၾကပ္ေနတာရယ္တို႔ေၾကာင့္ပါ။
ေျပာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး အျပင္းအထန္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။ ပထမမွာ မႏၲေလး ေဆး႐ံုႀကီး၊ ေနာက္ေတာ့ “ေအးသီရိ” အျပင္ေဆး႐ံုစတာတို႔မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနရပါတယ္။ သည္အေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ငါးႏွစ္ ရြယ္သမီး၊ သံုးႏွစ္ရြယ္သားတို႔နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕လယ္က ဟိုတယ္တစ္ခုကို ေရႊ႕ေနပါတယ္။
သည္တစ္ခ်ီမွာေတာ့ အေဖာ္မပါဘဲ လူမမည္ ကေလးငယ္မ်ားနဲ႔ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုတယ္မ်ားမွာ တည္းရဲသြားပါၿပီ။ (မတည္းရဲဘူး၊ တည္းရဲတယ္လို႔ ေတြးဖို႔ အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ဒဏ္ရာ အေျခအေနက သူ႔ကို ဖိစီးလိုက္လို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။) ဒါေပမယ့္ မႏၲေလးသူ ကြ်န္ေတာ့္ႀကီးေတာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုတယ္ကို လိုက္အိပ္ေပးရွာတယ္။ (သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္)
ေနာင္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ မရီးေတာ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္က လိုက္လာမွ၊ အဲဒီ့ မရီးေတာ္ကလည္း တည္းခိုခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူနဲ႔အတူအိပ္ပါမွ ကြ်န္ေတာ့္ႀကီးေတာ္လည္း သူ႔အိမ္သူ ျပန္အိပ္ေတာ့တယ္။
ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ့္ကေလာက္မ်ားလဲလို႔။ ကာယကံရွင္လုပ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူကိုယ္တိုင္က တည္းခိုခန္းမွာ သူ႔သားသမီးမ်ားနဲ႔ အိပ္ရဲေနၿပီျဖစ္တဲ့တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ (လူ႔ေဘာင္)က သူ႔ကို ခြင့္မေပးဘူး။ (ေျပာမရလို႔သာ သူတို႔အိမ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးမယား၊ သမီးသားတို႔ ေျပာင္းမေနခဲ့ရတာပါ။ ႏွစ္ဘက္ အမ်ိဳးေတြက သူတို႔အိမ္ေတြမွာ လာေနဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာၾကပါေသးတယ္။)
တကယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဗ်ာ။ တည္းခိုခန္းတို႔၊ ဟိုတယ္တို႔မွာ တည္းတာဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကို ဘယ္လိုမ်ား ထိခိုက္ေနလို႔လဲ။ အဲလိုတည္းလိုက္တာနဲ႔ပဲ အဲဒီ့မိန္းမဟာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီရာ ေရာက္သြားမတဲ့လား၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘဝင္မက်လွဘူး။
ဒါက ေရးမထားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္စည္းမ်ဥ္းမ်ားထဲက တစ္ခုကို ေကာက္ယူေဆြးေႏြးၾကည့္တာပါ။ သည္လို စည္းမ်ဥ္းမ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွမေတြ၊ အစ္မေတြ၊ အေဒၚေတြ၊ အေမေတြ၊ ဇနီးမယားေတြခမ်ာမွာ ဘယ့္ကေလာက္ အေနက်ံဳ႕ေနရွာၾကမလဲဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါ တယ္။
ပံုစံ (၂)
ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခု ေကာက္ယူျပပါမယ္။ ဒါလည္း ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကံဳဖူးတာမ်ိဳးပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ခံယူခ်က္က ရွင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျုပထားတယ္ဆိုတာ ဘဝတစ္သက္တာအတြက္ အေဖာ္ (lifetime companion) ရွာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို ဘယ္တုန္းကမွ “တစ္ဆင့္နိမ့္လူသား”(secondary human-being) အေနနဲ႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ေယာက္်ား၊ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းရွင္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ အိမ္တြင္းမွာ ျခယ္လွယ္ စိုးမိုးမႈမ်ိဳးကိုလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မိသားစုအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း ခ်မွတ္ေလ့ မရွိဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ခုနစ္ႏွစ္ ငယ္တယ္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလံုးစံု အားကိုးတယ္၊ တာဝန္မယူရဲဘူး။ သည္အက်င့္ႀကီးကိုလည္း မႀကိဳက္လွဘူး၊ သူ႔ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို တက္သည္ထက္ တက္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က အားေပးတယ္၊ ေသြးထိုးတယ္။ သူ႔မွာ လည္း“ပိုင္ခြင့္”ေတြ ရွိေနေၾကာင္း သူသိေအာင္ လုပ္လုပ္ေပးတယ္။
ထားပါ။
ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္ေျပးညီ အလ်ားလိုက္ ဆက္ဆံတဲ့အေၾကာင္း၊ (အထက္-ေအာက္၊ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ေထာင္လိုက္ ဆက္ဆံေရး၊ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသလို ရင္းႏွီးပြင့္ လင္းတဲ့ဆက္ဆံေရးကို အလ်ားလိုက္ဆက္ဆံေရးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။)
သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သြားသြား ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို အသိေပးတယ္၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေခၚသြားတယ္။
တစ္ခါ၊ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမက စီးကရက္ ေသာက္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မညားခင္ကေတာ့ ေသာက္တတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ညားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးလိပ္ဂ်ိဳး(ခ်ိဳး)။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ေသာက္ေနမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ကြ်န္ေတာ့္ေဆးလိပ္ ယူယူ ဖြာတာကိုလည္း မေျပာဘူး။
သည္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္သာသာေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမလည္း စီးကရက္ စြဲေတာ့တာပါပဲ။ (မေကာင္းမႈမ်ား အဲသလို၊ သိပ္ သင္စရာ မလိုဘူး။)
ေနာက္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ဆင့္ တိုးတယ္၊ မိန္းမကို အမ်ိဳးသမီးေသာက္တဲ့ အရက္ခ်ိဳမ်ားပါ တိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အရက္ဆိုရင္ အမ်ိဳးအမည္ စံုေအာင္ကို ဝါသနာပါတဲ့သူ၊ နည္းစံုနဲ႔ ေသာက္သံုးတဲ့သူ၊ အေျခအေနကလည္း ေပးေလေတာ့ အရက္ေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့သူ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို မိန္းမေတြ ေသာက္ဖို႔ ထုတ္လုပ္တဲ့ အေပ်ာ့စား ဘီယာ၊ ဘီယာကို သံပုရာရည္ေလး နဲ႔ေရာတဲ့ “ရွန္ဒီ”စသျဖင့္ တိုက္တိုက္ေပးရင္း စည္း႐ံုးရပါတယ္။
အရက္ေသာက္တဲ့ေနရာမွာ အေဖာ္လိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ေသာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္လို စိတ္ႏုသူ၊ အားနာတတ္သူအေနနဲ႔ မ်ားမ်ား သြားတာက ဆိုးတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ အေဖာ္လုပ္ေတာ့ ကိစၥျပတ္ေရာ။ မိန္းမကလည္း သူ႔မ်က္စိေအာက္တင္ဆိုေတာ့ စိတ္မပူရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မ်ားသြားလို႔ ကားမေမာင္းႏိုင္လည္း သူ တက္ေမာင္း႐ံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူပါေနေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီး အေပါင္းအသင္းစံုရင္ ေဟးလားဝါးလားနဲ႔ ဆင့္လုပ္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ မေကာင္းမႈေတြလည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မိန္းမကို အရက္ေသာက္ သင္ေပးထားတယ္။ တမင့္ကို သင္ထားတာ။ မိန္းမဆိုတာကေတာ့ သူတို႔အရွက္နဲ႔ သိကၡာကို လႊတ္ တန္ဖိုးထားတာဆိုေတာ့ ေသာက္တတ္ေနဦးေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြလို မူးၿပီး ရမ္းတာတို႔၊ ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းတာတို႔ ဘယ္ ရွိမလဲ။ တစ္ခါေလာက္ မူးေအာင္ တိုက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဘာသာသူ ဆင္ျခင္တတ္သြားတာေပါ့။
သည္လိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္သြားေလရာမွာ (အလုပ္သြားတာကလြဲရင္) ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက အျမဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေသာက္စားရာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ မပါတာ မရွိသေလာက္ပဲ။
ျပႆနာ မရွိဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတဲ့ေနရာေတြကလည္း ဗ႐ုတ္သုတ္ခမ်ား အသြားအလာ နည္းတဲ့၊ အဆိုဝါသနာရွင္မ်ား၊ အစားဝါသနာရွင္မ်ား၊ အေသာက္ဝါသနာရွင္မ်ားသာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း စုေဝးတဲ့ အရပ္မ်ိဳးေတြ။
ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့လို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ အဲသလို ေနရာေတြမွာ စီးကရက္တကားကားနဲ႔ ဗ်စ္ရည္ခြက္ ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္က ျပႆနာ မရွိဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ကြက္ၾကည့္၊ ကြက္ၾကည့္ မလုပ္ၾကဘူး။
ေဟာ… တစ္ရက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ သိပ္ေဝးေဝးလံလံ မသြားခ်င္ေတာ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊ နန္းသီတာကို မေရာက္တာ ၾကာၿပီမို႔ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ နန္းသီတာမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ၊ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မညားခင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္သလို အိမ္မွာပဲ စားေသာက္၊ အိပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း။
သည္ေတာ့ သံုးေယာက္သား ဗ်စ္ရည္ေတြမွာ၊ အျမည္းေတြ မွာလို႔ စားၾကေသာက္ၾကတယ္။ ေရငတ္ေနခိုက္မွာ ဗ်စ္ရည္ေအးေအးကို အားပါးတရ ေမာ့ခ်လိုက္ရတာ အရသာေကာင္းတစ္ခုမို႔ ပထမတစ္ခြက္ကို ကမူးရွဴးထိုး ေမာ့ခ်အၿပီးမွာမွပဲ ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္မိပါတယ္။
လား… လား…
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူကို တစ္ဖက္ဝိုင္းက ေယာက္်ားသားမ်ား လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက တစ္မ်ိဳးႀကီးေတြပါလား။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ဝတ္စား ထားပံုကလည္း လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈ မပါပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္နဲ႔ အဆင္အျပင္ကလည္း ေလာ္လီ မေနပါဘူး။ သို႔ေသာ္ သူ႔လက္ထဲက စီးကရက္၊ သူ႔ေရွ႕က ဗ်စ္ရည္ဖန္ခြက္ စတာတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မိန္းမေဖာ္မပါဘဲ ထီးတည္း ပါလာတာမို႔ လည္းေကာင္း တစ္ဖက္ဝိုင္းက ေယာက္်ားသားမ်ားရဲ႕ မ်က္လံုး႐ိုင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတာပါ။
ၾကည့္စမ္း…
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနတဲ့၊ ေရးမထားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္စည္းမ်ဥ္းေတြ။ ဗ်စ္ရည္မေသာက္ဘူးပဲထား၊ အရက္ေသာက္ေနတဲ့ ေယာက္်ားသား ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ထိုင္ေနမိတာတစ္ခု၊ စီးကရက္ ေသာက္မိတာတစ္ခုနဲ႔တင္ကို လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ အေရာင္ေတြ တြဲကပ္ပါေနတာ။ အထူးသျဖင့္ နန္းသီတာလို ေနရာမ်ိဳး၊ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္၊ အနည္းငယ္ ေဈးသက္သာၿပီး လူေပါင္းစံု လာႏိုင္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ျပႆနာမ်က္လံုးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ လိုက္ရတယ္။
ပံုစံ (၃)
အိမ္ေထာင္ေရးမွာ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္…။
ေယာက္်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕လူပ်ိဳဘဝကို မိန္းမပ်က္ေတြရဲ႕ရင္ခြင္မွာ အဆံုး႐ံႈးခံတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သူတို႔က သူတို႔ခ်စ္သူရည္းစား၊ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို က်ဴးလြန္ခ်င္လည္း က်ဴးလြန္လိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္ထပ္ၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႔ယူတဲ့ မိန္းကေလးကို (သူတို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သူသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္) အပ်ိဳစစ္စစ္ ျဖစ္ေနေစလိုတဲ့ဆႏၵမ်ိဳးနဲ႔ ေယာက္်ားသားမ်ိဳးက ၁၀ဝမွာ ၉၀ေလာက္ပါ။
ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ရည္းစား သံုး၊ ေလးေယာက္ ထားခဲ့ဖူးရင္ “စြံတယ္”လို႔ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ေထာမနာျပဳတတ္ပါတယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရည္းစား သံုး၊ ေလးေယာက္ ထားခဲ့ရင္ “မ်က္ႏွာမ်ားတယ္”လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ပါတယ္။
ဒါက သမီးရည္းစားကိစၥမွာပါ။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာက်ေတာ့ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေဖာက္ျပန္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေဖာက္ျပန္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမးေငါ့ဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ေရးျပစ္မႈ ျဖစ္တဲ့ မယားငယ္ေနတာတို႔၊ အေျမႇာင္ထားတာတို႔၊ မိမိအိမ္သူမဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ပါးေသာမိန္းမ (မိန္းမပ်က္ပင္ျဖစ္ေစ)နဲ႔ ေဖာက္ျပားတာတို႔ကို အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက္်ားမ်ားက ထမင္းစားေရေသာက္သဖြယ္ က်ဴးလြန္ ေဖာက္ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေယာက္်ားေတြပဲ၊ သူတို႔မယားေတြ တျခား တစ္ပါးေသာ ေယာက္်ားနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနရင္ကို ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနပါၿပီ။
မိန္းမေတြ ေဖာက္ျပန္မိလို႔ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း “အရပ္ပ်က္မ”ေလာက္နီးနီး ေျပာဆို ေမးေငါ့ေတာ့မွာပါ။ သည္ၾကားထဲမွာ “မယားခိုးမႈ”ဆိုတာနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္သူ ေယာက္်ားကိုလည္း ဒဏ္ခတ္ႏိုင္ေနျပန္ပါေသးတယ္။ အဲသလို ေယာက္်ားက ေနာက္မယားယူရင္ေတာ့ မယားႀကီးခမ်ာ “လင္ခိုးမႈ”လည္း စြဲလို႔မရ၊ မိမိလင္ကို လာၿပီး “ဒုႆနေသာ”ေလတဲ့ မိန္းမကိုလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ သည္အတိုင္း လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရ။ အစစမွာ ေယာက္်ားေတြဘက္က အသာခ်ည္းပါပဲ။
အမွန္က တရားအရၾကည့္ရင္ သူတစ္ပါးရဲ႕မယားကို ၾကာခိုတာလည္း ဒုႆနေသာ၊ သူမ်ားလင္ကို ေၾကာင္ေတာင္ႏိႈက္တာလည္း ဒုႆနေသာပါ၊ ဘယ္ဟာမွ မကင္းလြတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕လူ႔ေဘာင္ဘဝမွာေတာ့ ေယာက္်ားျဖစ္တာနဲ႔ “ထင္ရာစိုင္းခြင့္”လိုင္စင္ကို ရယူႏိုင္ၿပီး မိန္းမျဖစ္တာနဲ႔ အေႏွာင္အဖြဲ႔၊ အဆီးအတားေတြနဲ႔ ခံစားရေတာ့တာပါပဲ။
တစ္ခါ၊ တစ္ခုလပ္နဲ႔ မုဆိုးမကိစၥ။
အဲဒါကလည္း ရယ္စရာ ေကာင္းလွတယ္၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ တစ္ခုလပ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မုဆိုးဖိုေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္သြားလို႔ မိန္းမပ်ိဳ၊ မိန္းမအို (လင္ရွိမယား)ေတြက အေခ်ာင္ႏိႈက္ဖို႔ မၾကံၾကပါဘူး။ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာသူ မုဆိုးဖို၊ တစ္ခုလပ္မ်ားကို ဆိုရင္ေတာ့လည္း သမီးရွင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမငယ္ေတြ၊ တစ္ခုလပ္၊ တစ္လင္ကြာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေငြတစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ အပိုင္ၾကံေကာင္း ၾကံၾကပါလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အဲသလို မုဆိုးဖိုတို႔၊ တစ္ခုလပ္တို႔ကို ဘယ္မိန္းမကမွ အလကား ရမလားဆိုၿပီး အေပ်ာ္မၾကံပါဘူး။
အဲ… အရြယ္ေကာင္း မိန္းမတစ္ေယာက္ တစ္ခုပဲလပ္လပ္၊ တစ္လင္ပဲကြာကြာ၊ မုဆိုးမပဲျဖစ္သြားသြား၊ အနီးအနားက လူပ်ိဳ၊ လူအို၊ လူငယ္၊ လူရြယ္၊ လူႀကီးေပါင္းစံုက “သည္မိန္းမေတာ့ ရႏိုင္တယ္”ဆိုတဲ့ ေသးသိမ္ ယုတ္ညံ့စိတ္နဲ႔ ၾကံေတာ့တာပါပဲ။ အဲသလို ၾကံၾကတဲ့အထဲမွာလည္း အမ်ားစုက အေပ်ာ္ၾကံျပပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ကို အတည္ယူရဲတဲ့ ေယာက္်ား လူပ်ိဳဆိုတာက အေတာ္ရွားပါမယ္။ ယူတယ္ပဲထား၊ အတည္ပဲထား၊ အဲလို ေယာက္်ားကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ေကာင္းေကာင္း ႐ႈတ္ခ်ျပပါေတာ့မယ္။ သူ႔မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကဆို သေဘာမတူဘူး၊ ဘာဘူးနဲ႔ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ပါေတာ့မယ္။
မုဆိုးဖို၊ တစ္ခုလပ္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္က လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုရင္လည္း မိဘအသိုင္းအဝိုင္းက အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ဆန္႔က်င္ၾကမွာ မွန္ေပမယ့္ မုဆိုးမ၊ တစ္လင္ကြာမကို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က လက္ဆက္တဲ့အခါ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက ဆန္႔က်င္မယ့္ အတိုင္းအဆနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ေတာ့ ကြာျခားေနမွာ အမွန္ပါပဲ။
စဥ္းစားစရာပါေလ။
တကယ္တမ္း ျပန္ဆန္းစစ္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟာပုရိသမ်ားက မိန္းမသားေတြကို လူအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ တန္းတူရည္တူ လူသားမ်ားအျဖစ္ တကယ္ သတ္မွတ္ရဲ႕လား ဆိုတာ သံသယပြားစရာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ လက္မခံႏိုင္ၾကတာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ၾကတာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္က ေတာင္းဆိုေနတာမ်ား အားလံုးနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးလိုက္ရင္ မိန္းမသားမ်ားကို လူအျဖစ္သတ္မွတ္ပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြအတိုင္း တန္းတူက်င့္သံုး ခံစားခြင့္ရွိတဲ့၊ ေသြးသားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူထဲက သာမန္လူသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ မ႐ႈျမင္ၾကဘဲ ေယာက်္ားထုက ခ်မွတ္ထားတဲ့ (ေရးမထားတဲ့) ဥပေဒႆမ်ား၊ ေယာက္်ားထု မွန္းဆေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ အေနအထိုင္မ်ားနဲ႔သာ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳတ္က်ဳတ္၊ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ က်င့္ၾကံေနထိုင္ရေသာ ဒုတိယတန္းစား လူသားမ်ားအေနနဲ႔သာ ေနရာေပးေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြ တရားလိုက္ပံုကေတာ့ ပါးစပ္က ဖြင့္ မေၾကညာေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာ့ “ပထမတန္းစား လူသား”မ်ားအျဖစ္ ေရွ႕တန္းက ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ေနရာယူေနၾကတာႀကီးေလ။
ေရးမထားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ မိန္းမသားေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ၊ အဲဒီ့ စည္းမ်ဥ္းေတြထဲက တစ္ခုခုမွာ က်ိဳးေပါက္သြားတဲ့ မိန္းမေတြကို တန္ဖိုးေတြ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ၾကတာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ မွန္းဆ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္မ်ားအတိုင္း တသမတ္တည္းသာ ေနေစလိုတာတို႔ဟာ မိန္းမေတြထက္ ပိုသေဘာထားႀကီးတယ္၊ ပိုလို႔သေဘာထား ျပည့္ဝတယ္လို႔ မိမိတို႔ကိုယ္မိမိတို႔ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ရွိေနေလတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟာပုရိသမ်ားရဲ႕ အ႐ိုးစြဲ သေဘာထား ေသးသိမ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့သေဘာထားႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေယာက္်ားေတြ ေဆြ႔ေဆြ႔မ်ား ခုန္ကုန္ၾကေလမလား မသိ၊ မသိ…။
(၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ၂၀ဝ၁ စက္တင္ဘာလမွာ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္က ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀ဝ၆ ဒီဇင္ဘာလမွာ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႔ “ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မႈ အႏုပညာ” စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျ0ထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။)
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ စာေပါင္းစံု 
I do not like when people say “girl shouldn’t do this and that”. So I always try to break those “so called” Burmese social rules. I stayed in the hotel with my husband during my visit to YGN. Hotel security guy thought I am one of those girls. When they see a girl with foreigner immediately think “ call girl”.
When my sister came and look for me, he told my sis “no wonder I look older”. My poor American husband learns to call me wife in Burmese in public since then.
Good article. I guess you should write more about us.
I think most of us, Burmese men are wimps as I have
observed they will abuse when they can, for example,
there will be heroes come out when a theif is captured
but not so many will have balls to chase a theif alone.
I studied at a university, lived in a dorm, I despised
a lot of hostel students will rush back to friends if
they got insulted (most of the time, they are not that
innocent). Most of university student I met there were
Daddy’s and Mommy’s little boys but when they arrived
the university, they will act as machos but the univ.
I mentioned has 80% boys (I dont use the words young
men because I see most of my classmates as boys and
Burmese universities need reforms). Cheers!
ဆရာ့ေဆာင္းပါးကို အရမ္းသေဘာက်မိတယ္။
အဲဒါ discrimination ပဲ ဆရာ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးကို အလြန္မုန္းတီးပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက လၻက္ရည္ဆိုင္ တေယာက္ထဲ ထိုင္တယ္။
တကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဘီယာ စီးကရက္ ေသာက္တတ္ေနၿပီ။
ကၽြန္မခ်စ္သူနဲ႔ အတူ ဘီယာဆိုင္ထိုင္တယ္၊ စီးကရက္ေသာက္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က မ်က္စိေတြကို ဂရုမစိုက္ဖူးဆရာ။
လူျမင္ကြင္းမွာ ေျဗာင္က်က်လုပ္တာပဲ။ ကြယ္ရာမွာ ကုတ္ကျမင္းေနတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ လိပ္ျပာလုံတယ္။
အခု ျပည္ပေရာက္လာေတာ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြ ေဆးလိပ္တို႔ ဘီယာ အရက္တို႔ ေသာက္ေနၾကတာေတြ ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ။
ကိုယ္ေသာက္လဲ ဘယ္မ်က္လံုးနဲ႔မွ ကဲ့ရဲ႕ ၾကည့္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အသက္ႀကီးလာျပီမို႔ ဒါေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငယ္တုန္းက ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ စမ္းသပ္ လုပ္မိခဲ့တာေတြ ခုအခ်ိန္မွာ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ငယ္ငယ္ကသာ မလုပ္ဖူးရင္ အခု လုပ္ခ်င္လုပ္ေနမိဦးမွာ။
ေနာက္တခုရွိေသးတာက ေယာက္်ားေတြက အဲဒီလို မိန္းကေလးေတြကို ရႈံ႕ခ်တာ ၾကည့္တာ ထားပါေတာ့ မိန္းမခ်င္း အတင္းေျပာ အပုပ္ခ်ေနတာေတြကို ပိုျပီး မုန္းတီးမိတယ္။
ေယာက္်ားေတြသာ အရက္ေသာက္ စီးကရက္ေသာက္ခြင့္ လိုင္စင္ရထားသလိုပဲ။ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ မိန္းမခ်င္းၾကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ပိုေတာင္ ကဲ့ရဲ႕လိမ့္မယ္မွတ္။
တခါတေလက်ေတာ့လဲ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာတို႔က discrimination ကို အားေပးေနသလိုပဲ ဆရာေရ။
ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
big round of applause for this article =)
အရက္လည္း ေသာက္တတ္၊ ေဆးလိပ္လည္း ေသာက္ခဲ့ဖူး၊ တေယာက္ထဲလည္း ခရီးသြား.. ဟုိတယ္မွာလည္း တည္းခုိခဲ့ဖူးတယ္၊ ရည္းစားေတြလည္း မ်ားခဲ့ဖူးတယ္.. ဒါေတြ အားလုံးကုိ ႏုိင္ငံျခားေရာက္မွ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ.. ေ႐ႊျပည္မွာေနတုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေစာင့္ေနတုန္း၊ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္လမ္းမွာ လုိင္းကားေစာင့္ေနတုန္း.. ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ တေယာက္မွ မၾကည့္ၾကဘူး.. ကားရပ္ၿပီးေတာ့ ၿပီတီတီနဲ႔ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ ညီမေလးလုိ႔ ေမးတာေတာင္ မခံခဲ့ရဖူးဘူး..။ (ႏုိင္ငံျခားမွာလည္း ဒါမ်ိဳး ၿပီတီတီ ေမးတာေတြေတာ့ ရွိတယ္.. ဒါေပမဲ့ ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာတင္းၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျငင္းလုိက္ရင္ သူတုိ႔ကေတာင္ ျပန္ေတာင္းပန္သြားတာမ်ဳိး… ဆုိေတာ့ကာ…)
good article !
Thanks Saya
ဟုတ္တယ္ဘၾကီးေရ….တူမလဲအဲ့ဒါကိုသေဘာမက်ဘူး..ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမတန္းတူျဖစ္သင့္တာေပါ့ေနာ္…ငါေျပာသလုိလုပ္..ငါလုပ္သလုိမလုပ္နဲ႕ဆုိတာမ်ိဳးေတြၾကဳံရဖူးတယ္
စာေရးဆရာက..ဘီယာဆိုင္မွာသူ႕မိန္းမ စီးကရက္ေသာက္လို႕ေဘး၀ိုင္းကဘဲေတြ ၀ိုင္းၾကည္႕ၾကတာ ခံႏိုင္ရည္မရွိပံုကို(ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ) ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ႀကီးႀကီးတပ္လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္ကြယ္…
ေအးဗ်ာ… ေျပာရတာေတာ့ အားနာတယ္။ သည္ ေကာ္မန္႔ေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခု သြားသတိရတယ္။ ဘာတဲ့ “လမင္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္မပါတဲ့သူေတြက လက္ညိႇဳးကိုပဲ မဲၾကည့္တတ္ၾကတယ္”တဲ့ခင္ဗ်။ ထာ၀ရျပံဳးႏိုင္ပါေစေနာ္။
“လမင္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္မပါတဲ့သူေတြက လက္ညိႇဳးကိုပဲ မဲၾကည့္တတ္ၾကတယ္” မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္ဆရာေရ……
ကို ႀကီးေက်ာ္သည္ စာေရးရံုသာမက စကားအလြန္တတ္ေသာ စာေရးဆရာပါတကား။
ဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေပါ႔…..။
တကယ္ေတာ႔ မိန္းမက မိန္းမ၊ ေယာက္်ားက ေယာက္်ားပဲ။ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူပဲေလ။ မတူတာေတြကို ေတာ႔ မတု တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ သူ႔ယဥ္ေက်းမွူနဲ႔ သူ ရွိၾကတာပဲ။ ေရာမ မွာေတာ႔ ေရာမ လုိ က်င္႔သင္႔တာေပါ႔။ မိန္းမေတြ အရက္ေသာက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တယ္ဆုိတာ အစကတည္းကရွိခဲ႔ရင္၊ အစကတည္းက အမ်ားစုသာ လုပ္ခဲ႔ရင္ ဘာမ ေျပာၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဆုိးဒဏ္ ေကာင္းဒဏ္ေလးေတြ ခံရမွာေပါ႔။ လူရဲ႕ သဘာ၀ ဆုိတာ ကလည္း ခ်ီးမြမ္းဖုိ႔တာ ခက္တာ ကဲ႔ရဲ႕ဖုိ႔ဆုိ အခု ခ်က္ျခင္းပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ႔ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေျပာေနၾကမွာပဲ။ ကုိယ္႔ဘာသာ သူမ်ားေျပာတာ ဂရုစုိက္မလား၊ ဂရုမစုိက္ဘူးလား ဒါပဲ ရွိတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္က ေယာက္်ား၊ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းရွင္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ အိမ္တြင္းမွာ ျခယ္လွယ္ စိုးမိုးမႈမ်ိဳးကိုလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မိသားစုအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း ခ်မွတ္ေလ့ မရွိဘူး။” ဒီ အခ်က္ေလးကို အရမ္း ၾကဳိက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ် အိမ္ေထာင္ဆုိတဲ႔ မိသားစုေလး ျဖစ္လာရင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးကလည္း အိမ္ရွင္မကို မေက်ာသင္႔ဘူး၊ ဆရာ မလုပ္သင္႔ဘူး။ အိမ္ရွင္မ ကလည္း အသက္ ၾကီးသည္ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အေပၚကို မေလး မစားမဆက္ဆံသင္႔ဘူး။
ၾကဳိက္ပါတယ္ ဒီလုိ ေဆာင္းပါးေလးေတြကိုလည္း ေနာက္မ်ား ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ဆရာ့ရဲ့ ေဆာင္းပါးေတြက အျမဲတမ္းမွတ္သားစရာေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္
လူလူခ်င္းပဲ ဒါေပမဲ့အခြင့္အေရးရတာၾကေတာ့မတူဘူး။ ဆိုၾကပါစို႕ လူခြဲမရွိတဲ့ လင္မယား ေပါ့။
လင္ေရာမယားပါ ႏွစ္ေယာက္လုံး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ျပန္လာေတာ့
မိန္းမလုပ္တဲ့သူက ထမင္း ဟင္းခ်က္ရေသးတယ္။ ကဲၾကည့္ပါအုန္း ကြာျခားလိုက္တဲ့ အခြင့္အေရး။
အဲဒါကေတာ့ အခြင့္အေရးကြာျခားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အလိုက္မသိတတ္တဲ့ လင္ေယာက်္ားျဖစ္ေနတာမို႔ပါ မမခေရညိဳရယ္။ေယာက်္ားမို႔ မခ်က္ရဘူးလို႔ ဘယ္သူက သတ္မွတ္ထားလို႔လဲ။
ဆရာ့ေဆာင္းပါးေတြကို မဂၢဇင္းေတြကေရာ ခု web စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကပါ အျမဲတမ္းဖတ္လာျပီးအားေပးေနတဲ့ ဆရာ့သမီးတေယာက္ပါဆရာ
ဆရာ့ကိုလဲအျမဲတမ္းေမးလ္ေတြပို့ေနတဲ့သူတေယာက္ေပါ့ ဆရာ့ေရးထားတာေတြသိပ္ဗဟုသုတရတာပါပဲ သမီးကေတာ့ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းကေလးတေယာက္မို့လို့ဆုိတဲ့
ပံုစံမ်ိဳးနဲ့လာတုိင္းေလွာင္ျပံဳးျပံဳးျပလုိက္တာပါပဲ ဘာလုိ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအလုပ္လုပ္ေနလုိ့ေနရာစံုေရာက္ေနတာကို မ်က္မွန္မည္းတပ္ျပီးေတာ့ကိုေျပာဆိုေနလို့ပါ
ေယာက္်ားေလးအေတာ္မ်ားမ်ား ဆရာေျပာသလုိေပါ့ေလ ထိကပါးရိကပါးျဖစ္လာရင္လဲ ဆရာေရးထားတာေတြကိုေတြးျပီးျမင္ၾကည့္လုိက္တာနဲ့ကို လူကအလုိလိုေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္သြားပါတယ္ဆရာ
အဟီး အဲဒါေၾကာင့္ခုထိရည္းစားမရေသးဘူးဆရာ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္စဥ္းစားရမယ့္ကိစၥလုိ့သိေပမယ့္ ခုထိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခ်စ္လုိ့မ၀ေသးဘူးရယ္
ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာဆရာ့တပည့္တေယာက္အေနနဲ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာအုိးမည္းသုတ္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွမရွိေစရဘူးလုိ့ ကတိေပးပါတယ္
ေအာင္ျမင္ေအာင္ အစဥ္အျမဲၾကိဳးစားလ်က္ ခ်မ္းခ်မ္း